ผมคิดว่าผมเป็นเกย์

Chapter 4 – ผมคิดว่าผมเป็นเกย์

          3 วันผ่านไป

จนตอนนี้ไอเตี้ยยังไม่พูดกับผมเลยครับผ่านไป สามวันแล้วหลังจากที่วันนั้นมันเดินหนีผมเข้าห้องไป ปากผมมันหมาเองแหละครับพูดอะไรไม่คิดไปบอกแครอทเท่าของ...เออช่างมันเหอะ โว้ยยยย เซ็งเว้ย! ทุกวันนี้มันทำเหมือนผมไม่มีตัวตนเลย หลบหน้าผมตลอดอยู่หอเดียวกันแท้ๆแต่กลับไม่คุยกับผมเลย มันอึดอัดนะเว้ยยยยยย

ผมนั่งหน้าหงิดอยู่ข้างสนามบอลมากว่าครึ่งชั่วโมงแล้วหล่ะ ทั้งๆที่มันพักเที่ยงข้าวก็ยังไม่แตะกระเพาะผมสักเม็ด ก็มันไม่หิวเว้ยยยยยยยยยยยยยยยย เครียดมาก นี่นั่งซึมอยู่นะ หึ้ยยยยยยยยย

“น้องยอลครับ”

“หืม” ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่เรียกผม

“มานั่งทำอะไรคนเดียวครับ” คนตัวสูงกว่าเอ่ยถามก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆผม

“เอ่อ..คุณเป็นใครครับ” ผมเกาหัวอย่างงงๆเพราะผมไม่เคยรู้จักผู้ชายคนนี้มาก่อน แล้วเค้ามารู้จักผมได้อย่างไร

“เอ้อลืมแนะนำตัว พี่ชื่อคริสนะครับ”

คนชื่อคริสยื่นมือมาเพื่อให้ผมจับที่เหมือนเป็นการแนะนำตัวแบบสากล ผมก็แอบงงนิดหน่อยก่อนจะยื่นมือไปจับมือพี่คริสเพื่อไม่เป็นการเสียมารยาท แต่..พี่เค้าไม่ต้องบีบมือผมแรงขนาดนี้ก็ได้มั้ง

“ผมชานยอลครับ ปาร์คชานยอล”

“พี่รู้อยู่แล้วหล่ะครับ”  

“หืม... ทำไมพี่รู้ชื่อผมอ่ะครับ”

“ความลับ” พี่คริสหันมายิ้มให้ผมหนึ่งทีก่อนจะกระดกน้ำในขวดรวดเดียวหมดแล้วลุกเดินไปเข้าสนามบอลอันร้อนฉ่า..

“ลับห่าไร ชื่อกูอยู่ที่หน้าอก กูก็ดันโง่ถามอะไรไปแบบนั้น” ผมก้มลงไปมองป้ายชื่อของตัวเองก่อนจะส่ายหัวเล็กน้อยให้กับความไม่ฉลาดของผม

            จะบ่ายโมงอยู่แล้ว เพื่อนผมมันหายไปไหนหมดวะทั้งจงอินทั้งเซฮุน เยดแหม่สงสัยไปม่อหญิงที่ชมรมเชียร์ ไอพวกนี้แย่จริงๆ ไปไม่ชวนกูสักคำปล่อยกูนั่งเป็นพระเอกเอ็มวีข้างสนามบอลอยู่ได้

            ผมลุกขึ้นยืนปัดก้นที่เศษหญ้าติดอยู่ก่อนจะเดินไปยังชมรมเชียร์ที่อยู่อีกตึก ...แต่ผมก็ต้องสะดุดกับกลุ่มไอเตี้ยที่กำลังเดินมาพร้อมกับเสียงหัวเราะของลู่หาน คยองซู ผิดกับไอเตี้ยแบคฮยอนที่ดูจะเหม่อๆเดินสะดุดเชือกรองเท้าตัวเองจนคยองซูต้องก้มลงไปผูกเชือกให้ใหม่

            ผมคิดว่าแบคฮยอนมองเห็นผมแล้วแหละถึงได้รีบเดินหันหลังหนีไปอีกทางจนเพื่อนเตี้ยๆเดินตามไปไม่ทัน ผมรู้ว่าผมผิด ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมทำวันก่อนมันแย่นะเว่ย แต่ไอเตี้ยมันเริ่มก่อนป้ะวะ โว้ยยยยยยยยย

            ก้อนหินเล็กๆที่อยู่ข้างหน้าถูกผมเตะลอยขึ้นไปในอากาศก่อนที่มันจะไปตกที่ใดสักที ช่างแม่งเหอะ

“โอ๊ย..ใครเตะหินใส่หัวกูวะ”

            ผมได้ยินเสียงแว่วๆมาจากต้นไม้ด้านหน้า เห่ยผมเตะโดนหัวคนหรอวะ แต่เสียงนี่มันคุ้นๆหว่ะ เหมือนเสียงไอจงอินเลย

“ เย็ดแม่ง อย่าให้กูรู้นะใครเตะหินใส่หัวกู”

“กูเองอ่ะ”

            ผมเดินไปตรงต้นเสียงก็พบว่าเป็นจงอินจริงๆ มันนั่งกุมหัวป้อยๆ ข้างๆก็เป็นไอเซฮุนที่หัวเราะคางยื่นอยู่นั่น

“อ้าวไอชานยอลมึงกวนตีนกูหรอ” ไอจงอินมองผมอย่างแค้นเคืองก่อนที่มันเอาน้ำแข็งในแก้วมาวางบนหัว

“กวนเหี้ยไร กูไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะมึง” ผมเอ่ยปากขอโทษเพื่อนรักที่ทำให้มันเจ็บตัวก่อนจะหย่อนตูดลงข้างๆเซฮุน

“มึงดูหงุดหงิดนะชานยอล แล้วกูก็เห็นแบคฮยอน....ดูแย่ๆเหมือนกัน พวกมึงผิดใจอะไรกันรึเปล่า ” เซฮุนเอ่ยปากถามผมทั้งๆที่ตามันยังจับจ้องไปที่สนามบอล

“มึงเป็นหมอดูรึเปล่าสัส รู้ดีจังเลย” ผมบอกเซฮุนที่นั่งยิ้มร่าเหมือนผู้ชนะ

“แล้วพวกมึงเป็นไรกัน” จงอินแทรกถามระหว่างผมกับเซฮุน เหมือนต่อมเผือกมันทำงาน

“กู..” ผมอึกอักไม่กล้าบอกพวกมัน ถ้าบอกไปนะ หึหึ รับรองชีวิตผมดับสิ้นแน่

“ใช่ดิ่ คำว่าเพื่อนมันสั้นไง” เซฮุนกับจงอินพร้อมใจกันเบะปากที่ผมไม่ยอมเล่าเรื่องของผมให้พวกมันฟัง

“ไม่มีอะไรหรอก” ผมบอกปัดไป “เอ้าเชี้ย วิชานี้กูต้องไปเข้าเรียนก่อน10นาที กุไปก่อนนะ” ผมรีบลุกขึ้นก่อนจะเดินไปที่ตึกเรียนอย่างรวดเร็ว

“อ่ะจงอิน มึงจะนั่งทำบื้ออะไรหล่ะ ชานยอลไปเรียนพวกเราก็ต้องเรียนเหมือนกันนะเว้ย อย่าลืมสิ่ห้องเดียวกัน เวรชิบหาย” เซฮุนตบหัวจงอินเบาๆก่อนที่ทั้งสองจะวิ่งตามผมขึ้นตึกเรียนไป

            วิชานี้เค้าให้จับกลุ่ม กลุ่มละหกคน ซึ่งกลุ่มผมมีสามคน ประกอบด้วยไอจงอิน เซฮุนแล้วก็ผม ที่บัดนี้ยืนโง่ๆกันอยู่กลางห้อง ไม่มีเพื่อนคนไหนอยากจะเข้ามากลุ่มผมเลย พวกเทา ซูโฮ เฉิน มินซอก หมาก บอย ก็เสือกอยู่กลุ่มเดียวกันไปแล้ว งานงอกละสังคม แต่มันต้องมีเศษเหลือสามดิ่ งั้นใครเหลือวะ

            ผมมองหาทั่วห้องก็พบกับแก๊งของไอเตี้ยที่ยืนบิดอยู่มุมห้อง คยองซูกับลู่หานที่มองมาทางกลุ่มผมอย่างอายๆผิดกับไอเตี้ยแบคฮยอนที่ยืนทำหน้าหมาอิ่มอยู่ข้างๆ   เอาวะ หน้าด้านหน่อยแล้วกันไอยอล

“มึงจะไปไหนชานยอล” จงอินถามผมตอนที่ผมก้าวขาไปยังกลุ่มไอเตี้ย

“ไปหาสมาชิกในกลุ่มเพิ่มไงสัส”

“หืม ไหนวะ มีอ่อ” เซฮุนยื่นหน้ามาถามอีกคน

“เออนู่นไง กลุ่มไอเยกับพรรคพวกมันอ่ะ สามคนพอดี”

“มึงเอาจริงอ่ะ” เซฮุนกับจงอินประสานเสียงกันทันที

“มึงอย่าเรื่องมาก ถ้าไม่เอาพวกนี้มึงจะหาที่ไหน”

            ผมส่ายหน้ากับพวกมันที่มันแอนตี้คนเตี้ยพวกนี้เหลือเกิน จงอินกับเซฮุนไม่ได้รังเกียจหรอกแต่แค่ไม่ชินกับสายตาที่ลู่หานและคยองซูมองพวกมัน ผมเดินไปยังกลุ่มไอเตี้ยที่ลู่หานกับคยองซูดูจะตกใจเล็กน้อย

“งะ...ไงชานยอล” ลู่หานยิ้มรับ

“ไงลู่หาน” ผมยิ้มกลับให้ลู่หานแล้วก็คยองซู ส่วนไอเตี้ย นู่นครับ เดินไปห้องน้ำหรือยังไงไม่รู้ “คือมาอยู่กลุ่มเดียวกันมั้ย กลุ่มเราขาดสามคน”

“ตกลง/ตกลง” ลู่หานกับคยองซูขานรับพร้อมกัน ทำให้ผมใจชื้นขึ้นมา

“ไม่!” แต่กลับมีเสียงค้านหนึ่งเสียง ไม่ต้องเดาก็รุ้นะครับว่าใคร อืม..แบคฮยอนนั่นแหละ “เราอยู่กันสามคนได้ ไม่ต้องการสมาชิกเพิ่ม”

“ย๊า! แบคฮยอน นายอยู่เฉยๆเลย ตกลงชานยอลพวกเราจะอยู่กับพวกนาย” ลู่หานหันไปว่าแบคฮยอนก่อนที่จะคอนเฟิร์มกับผมอีกที

“โอเค ขอบคุณมากนะลู่หาน ขอไลน์หน่อยดิ่ไว้คุยเรื่องงานจะส้รางกลุ่ม”

            ผมยื่นโทรศัพท์ให้ลู่หานเพื่อแอดไอดีไลน์แล้วจัดการสร้างกลุ่มขึ้นมามีสามชิกในกลุ่มห้าคน คนที่หกก็นะแบคฮยอนไงมันไม่ยอมเข้ากลุ่ม ผมรับโทรศัพท์คืนมาจากลู่หานก่อนจะเดินกลับไปหาพวกจงอิน เซฮุนที่ยื่นมุ่ยหน้าอย่างไม่สบอารมณ์

“หน้าเป็นตูดเชียวมึง” ผมทักจงอินที่มันก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์อย่างจริงจัง

“คยองซูแอดไลน์กูมา” จงอินชูโทรศัพท์ให้ผมดูก็พบว่าเป็นคยองซูจริงๆด้วย

“ลู่หานก็แอดกูมา” เซฮุนยื่นโทรศัพท์ให้ผมกับจงอินดู”

“พวกมึงจะซีเรียสไปทำไมวะ แค่งาน จำไว้แค่งาน”

            ผมก้มลงเช็คโทรศัพท์ของผมบ้างก็พบแต่ความว่างเปล่า ไม่มีมนุษย์ไหนแอดไลน์ผมมา ผมลืมบอก แบคฮยอนมันล็อคไลน์ผมด้วยแหละ ร้องไห้หนักมาก มึงจะร้องทำห่าไรชานยอลบ้ารึเปล่า

            ผมกดออกแอพพลิเคชั่นไลน์ก่อนจะไขว้นิ้วกดเข้าเฟสบุ๊คแล้วก็พบกับสเตตัสที่แบคฮยอนมันอัพทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อคืน..........

 'เมื่อก่อนเคยเป็นสีขาว แต่มาตอนนี้ทุกอย่างมันกลายเป็นสีดำไปหมด'

ผมว่า ผมต้องทำอะไรสักอย่างแล้วหล่ะ!

ติดตามอีกหนึ่งช่องทาง http://writer.dek-d.com/ayeminnie/writer/view.php?id=1341881