ชินโดxคิริโนะ (Inazuma go)

     หลังจากกลับมาจากบ้านของชินโด ชีวิตเดิมๆของผมก็เริ่มต้นอีกครั้ง เปลี่ยนไปแค่ความคิดที่จะไม่เชื่อใจคาริยะอีกแล้วก็เท่านั้น

"สวัสดีครับ รุ่นพี่คิริโนะ" คาริยะเดินแสยะยิ้มเข้ามาหา "เมื่อวานไปกันถึงไหนล่ะครับ"

"ไปไหนอะไรกัน" ผมพูดด้วยห้วนๆ

"ก็กับรุ่นพี่ชินโดไงครับ เมื่อวานผมเข้าไปช่วยรุ่นพี่แต่กลับถูกรุ่นพี่ชินโดเข้าใจผิด ต่อยมาซะฟันเกือบหลุด" คาริยะบ่นอุบ

"เมื่อวานนายเป็นคนทำฉันไม่ใช่รึไง"

"ปล่าวนะครับๆ" เขารีบส่ายหัวไปมา "ผมจัดการไอ้โรคจิตนั่นแล้วจะอุ้มรุ่นพี่ไปห้องพยาบาล แต่รุ่นพี่ชินโดก็เข้าใจผิดไปเอง"

"งั้นก็ขอบใจแล้วกัน" ผมเริ่มผ่อนคลาย อาจจะเป็นจริงอย่างที่เขาพูดก็ได้ บางทีชินโดก็อาจจะเข้าใจผิด...

"ครับ...ว่าแต่ เรื่องที่ผมจะคุยกับรุ่นพี่เมื่อวานน่ะ เอาไว้เย็นนี้ไปที่เดิมนะครับ" เขาเข้ามากระซิบอีกรอบ "ถ้ารุ่นพี่ยังอยากรู้อยู่"

     และแล้วตอนหลังซ้อมเสร็จฉันก็ไปหาคาริยะอีกจนได้-- คุณคงคิดว่าผมไม่เข็ดสินะ แต่ว่าความอยากรู้อยากเห็นมันไม่ปราณีใครนี่-3- อีกอย่างเขาก็ดูไม่ค่อยอันตรายด้วย

"มาแล้วหรอครับ" คาริยะเดินออกจากมุมตึกมาหาผม

"นายรีบๆพูดมาสิ" ผมยกแขนมากอดอก "วันนี้ฉันมีนัดไปกินข้าวบ้านชินโดนะ"

"ก้..." แล้วเขาก็เดินเข้ามาใกล้กับผม "ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนิดๆหน่อยๆนะครับ"

"อะ...อะไร"

"ตัวรุ่นพี่ไงครับ^^" เขาเชยคางผมขึ้นก่อนโอบเอวและก้มหน้ามาทำท่าจะจูบผม

ผลั่ก!

แต่แล้วชินโดก็โผล่มาต่อยคาริยะคว่ำไป

"แก!" หืมมมมม ชินโดไม่เคยพูดคำรุนแรงแบบนั้นนะ--

"อ้าว รุ่นพี่เองหรอครับ"

"อย่ายุ่งกับคิริโนะ เมื่อวานฉันก็เตือนแกแล้วนะ! อยากหาเรื่องกับฉันรึไง!" ชินโดตะคอกใส่คิริยะ

"ก็รุ่นพี่ไม่ดูแลคนของรุ่นพี่เองนี่ครับ" คาริยะลุกขึ้นปัดฝุ่นออกจากตัว

"แก..."

"เอาเป็นว่า ผมไปแล้วดีกว่า^^ วันนี้หมดอารมณ์แล้ว" จากนั้นคาริยะก็เดินจากไป ทิ้งให้ชินโดกำมือแน่นแบบแค้นๆแล้วก็หันมาทางผม

"คิริโนะ..." เขาวิ่งเข้ามากอดผม อ่า...อบอุ่นที่สุด "ไม่เป็นไรใช่มั้ย ไอ้บ้านั่นไม่ได้ทำอะไรนายใช่มั้ย"

"ชะ...ใช่ แค่กอดน่ะ" 

"กอดหรอ..." ชินโดกอดแน่นขึ้น จากนั้นก็ผละออก "นายรู้สึกยังไง"

"หมายความว่ายังไง" 

"ฉันหมายถึงที่คาริยะกอดนายน่ะ"

"มะ...ไม่รู้สินะ ฉันคิดถึงนายตอนเขากอดฉันน่ะ คิดว่านายอยู่ไหน จะมาช่วยฉันเหมือนเมื่อวานรึปล่าว" ผมพูดความจริงออกไป ตอนแรกคิดว่าจะโดนจูบแล้ว จูบที่ผมเก็บไว้ให้ชินโดคนเดียวมาตลอดหลายปีน่ะ

"ดีใจ..."

"หืม?" เขาพูดอะไรนะ

"ดีใจไง ที่นายคิดถึงฉัน" เขากอดผมอีกครั้ง ตอนนี้คำเดียวในหัวคือ...ชอบ