วงวนแห่งรัก

 "ขิง...ขิง...อย่าทำแบบนี้เลย...ขิงกำลังทำผิดนะรู่ไหม"
"ไม่!!!...ขิงจะมาพากัปไปอยู่ด้วย...ไวท์ไม่ต้องมายุ่ง!!"
"แต่ขิงเป็นวิญาณนะ...ขิงจะอาสัยร่างไวท์แบบนี้นานๆ ไม่ได้...ขิงอยู่ได้แค่ ครึ่งวันเท่านั้น"
"ก็เพราะขิงอยู่ครึ่งวันไงล่ะ...ขิงถึงต้องพยายามทำแบบนี้"ภาพที่ขิงพยายามเอาใจกัปด้วยการให้กัปพาไปที่บ้านพักหลังหนึ่ง...ซึ่งผมไม่รู้ว่าที่นี่มันคือที่ไหน...จนกระทั่ง...
"ไวท์...ไวท์พากัปมาที่เรือนหอขิงทำไม...แล้วไวท์รู้ได้ยังไงว่าเรือนหอของขิงอยู่ที่นี่.."
"อ่อ...ขิ...ไวท์...อ่อ..ขิงเคยเล่าให้ไวท์ฟังอะ"
"ไวท์...ทำไมไวท์ไม่ใส่สร้อยข้อมือล่ะ...สร้อยที่ไวท์ไม่เคยถอดมันเลย..ไวท์ลืมเหรอ"
"สร้อย!!...อ่อ...ไวท์ลืมมันไว้ในห้องน้ำ...อ่อ...กัป..ไวท์อยากเข้าไปดูด้านใน"
"ไวท์...อย่าเข้าไปเลย...กัปไม่มีกุญแจหรอก..."
"แต่...ขิง...มี."
"ห๊ะ!!!...เมื่อกี้ไวท์พูดว่าอะไรนะ..."
"ปะ..เปล่า...ไวท์...บอกว่าอยากกินน้ำขิง"
"กัปว่าเรากลับกันดีกว่า...ท่าทางฝนจะตกหนัก"
"ไม่!!...กัปจะไปไหนไม่ได้!!..."
"ไวท์...เป็นอะไรเนี่ยย"
"ไวท์...บอกให้กัปเข้าไปไง...เข้าไป"
ผมจะทำยังไงดี...ผมจะช่วยกัปได้ยังไง...ขิงมีเวลาแค่ชั่วโมงเดียว...ซึ่งหมายความว่าผมต้องหาวิธีกลับเข้าร่่างก่อนที่ขิงจะหมดเวลา...ไม่งั้น...ผมจะไม่สามารถกลับเข้าร่างอีก...
" ไวท์...ไวท์มีกุญแจบ้านหลังนี้ได้ไง...และไวท์ก็รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับบ้านหลังนี้ด้วย...กัปงงไปหมด...หรือว่า...คนนี้ไม่ใช่ไวท์..."
"กัป...ไวท์จะไม่ใช่ตัวไวท์เองได้ยังไง...ไวท์คนนี้ไงที่อยู่ในหัวใจของกัป...ไวท์คนนี้ไงที่รอคอยกัปกลับมา...ที่แห่งนี้"
"ไม่ใช่!!!...กัปสัมผัสได้ว่า...ไวท์คนนี้ไม่ใช่คนรักของกัป...คุณเป็นใคร?"
"ไม่เอาน่า...กัปมองหน้าไวท์สิ...ไวท์คือไวท์คนเดิม..."
ผมสับสนมากทุกอย่างที่ไวท์ทำหรือแสดงออกมามันแทบไม่เหมือนไวท์คนเก่า...ถึงแม้ว่าจะมีใบหน้าที่เหมือนกันมาก...แต่ผมร้สึกได้ว่า...ไม่ใช่หัวใจของผม...ตอนนี้เลยเวลามามากแล้ว...ไวท์กำลังหลับพักผ่อนอยู่...ผมจึงถือโอกาสเดินออกไปชมวิวด้านนอกเพื่อกลบความคิดฟุ้งช้านของผม
"กัป...ไวท์ขอโทษ...คำสัญญาที่กัปจะมาทวง...ไวท์คงไม่มีโอกาสแล้ว....อือออ" ผมคงไม่มีโอกาสแล้ว...ผมคงทำบุญกับกัปมาได้เท่านี้...ผมจึงถือโอกาสสุดท้ายนี้สวมกอดกัปจากทางด้านหลัง...พร้อมกับมอบจูบสุดท้าย...กัปคงไม่รู้สึกตัวหรอก...ผมขอหยุดเวลาสุดท้ายของผมไว้ที่ตรงนี้...ได้ไหม...ขอให้ผมได้ซึบชัมอ้อมกอดนี้...ก่อนที่ผมจะไม่มีโอกาส...
"ไวท์!!'  ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกว่าไวท์คนเดิมของผมอยู่ใกล้ ๆ ผม...มีลางสังหรณ์บางอย่างที่ผมสัมผัสได้...
"ไวท์!!!...ไวท์...อยู่ตรงนี่ใช่ไหม...ข้าง ๆ กัป...กัปรู้นะว่าไวท์กำลังทุกข์...กัปเองก็ทุกข์...ถ้าไวท์ไม่อยู่แล้ว...กัปก็ไม่ควรจะอยู่...ไวท์รอกัปด้วยนะ...กัปกำลังจะไปหา...รอกัปนะครับ."
กัปเดินตรงไปที่ทะเลอย่างคนเหม่อลอย...ก้าวแต่ละก้าวที่กัปเดิน...มันบีบหัวใจผมเหลือเกิน...ผมจะให้กัปตาย...เพราะผมแบบนี้ไม่ได้...ผมจึง...
"พรึ่บ!!!...กัป...อย่าทำแบบนี้...กัป" ผมคว้าร่างของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งไว้พร้อมกับเข้าไปสิงร่าง...ผมตรงไปกระชากแขนให้กัปหยุดเดิน...แต่กัปกลับสะบัดผมล้มลง...
"คุณเป็นใคร...แล้วคุณมาช่วยผมทำไม...ปล่อย!!!...ผมจะไปอยู่กัปแฟนผม..ปล่อย"
"กัป!!!...." เสียงไวท์อีกร่างหนึ่งตะโกนเรียกชื่อผม...
" คุณ!!...ไม่ใช่ไวท์...ไม่ใช่คนรักของผม...ผมสัมผัสได้...ว่าคุณไม่ใช่ไวท์"
"ดี!!!...ในเมื่อกัปรู้แล้ว...ขิงก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรอีก...."
"ขิง!!!!"
"ใช่ขิงเอง...คนรักเก่าของคุณไงค่ะ...คนที่คุณบอกว่ารัก...บอกว่าอยากมีครอบครับเล็กๆด้วยกัน"
"แล้วไวท์ละ...คุณเอาไวท์ไปไว้ที่ไหน...อ่อ...คุณมาอยู่ในร่างไวท์ได้ยังไง"
"คุณอยากไปหามันไหมล่ะ...ขิงจะพาคุณไป" ขิงจูงมือกัปเดินผ่านหน้าผมไปยังทะเลลึก...ขิงคงอยากจะเอากัปไปอยู่ด้วยจริง ๆ...ผมจะต้องทำอะไรสักอย่าง...วินาทีนั้น...ผมเห็นดอกมะลิตรงริมระเบียงมันส่องแสงออกมา...ที่ผม...ผมจึงวิ่งเข้าไปเอามา...แล้วอธิฐาน...แบบที่กัปเคยอธิฐานขอชีวิตผม...ผมคงต้องแลกมันด้วยชีวิตของผม...
"ผมขอคืนชีวิตและลมหายใจของผมให้หัวใจของผมด้วยเถอะ" ทันทีที่ผมอธิฐานจบ...กลิ่นและเสียงของดอกมะลิ...มันหอมหวนฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ...กัป...หันกลับมามองผม...ถึงผมจะอยู่ในร่างของเด็กผู้หญิง...แต่สายใยความผูกพันของผมที่รั้งหัวใจของกัปไว้มันทำให้ผมมั่นใจ..คำอธิฐานของผมมันสำเร็จแล้ว...ร่างของขิงที่ละลายไปกับสายลม...ร่างของเด็กน้อยที่ล้มลงหมดสติต่อหน้าผม...ทุกอย่างมันกำลังจะจบแล้ว...
"ไวท์!!!!...ไวท์...อยู่แถวนี้ใช่ไหม...กลับมาเข้าร่างสิ...กัปรอไวท์อยู่นะ...ไวท์"
กลิ่นดอกมะลิและแสงที่แปร่งประกายออกมาตรงริมระเบียงทำให้ผมรู้ว่าคงมีใครสักคนอธิฐานบางอย่างไว้...เหมือนกับผม...และผมยิ่งกระจ่างชัดเจนเมื่อร่างของขิงละลายไปกับสายลม...ร่างของไวท์ที่ล้มลงต่อหน้าผม...ทำให้ผมตั้งรีบอุ้มกลับขึ้นไปบนฝั่ง...ผมรู้ว่าไวท์คือคนที่อธิฐานสิง่นั้น...ผมเป็นคนทำให้คำอธิฐานนั้นเป็นจริงใช่ไหม...มันไม่สายไปใช่ไหม
"กะ...กัป" 
"ไวท์!!!!...กลับมาแล้วใช่ไหม...ขอบคุณ...ที่กลับมา...ขอบคุณ" ผมยิ้มออกมาทั้งน้ำตาเมื่อได้ยินเสียไวท์เรียกชื่อผม...ผมจึงก้มลงกอด...พร้อมกับจุมพิคเพื่อต้อนรับการกลับมา...ขอบคุณคำอธิฐานที่ทำให้ผมได้ไวท์กลับคืนมา...
"โห...นี้กัปอัดคลิปไว้ทำไมตั้งมากมายเนี่ย"ผมแกล้งถามกัปเมื่อเห็นคลิปวิดีโอต่าง ๆ ที่กัปเิดให้ผมดู...
"ก็อยากให้ไวท์รู้นิครับว่าตลอดเวลาที่ไวท์ป่วยกัปทำอะไรบ้าง...ไวท์รู้ไหมกัปคิดถึงไวท์ที่สุด"
"ไวท์ขอบคุณกัปมากนะครับ...ขอบคุณที่รอ...รอไวท์มารับคำทวงสัญญาเสมอ...อ่อ..และตอนนี้ไวท์ก็พร้อมแล้ว...สำหรับคำสัญญา"
"จริงนะ...ไวท์พร้อมแล้ว...งั้นก็..."
"อ่าา...อ๊ะ...กัป...ดะ...เดี๋ยว...เอาผ้าห่มมาทำไม..กัป...พรึ่บ..." กัปดึงผ้าห่มมาคั่นกลางระหว่างตัวผมและกัปพร้อมกับเอามือลวงลอดใต้ผ้าเพื่อปลดเสื้อผ้าและกางเกงให้ผม...มันทั้งเสียวและตื่นเต้นมาก...กัปรุกผมหนัก...จนผม...
"กัป...อ่าาาา...ออออ...อือออออออออ...อ่อ...ฮึก...ฮึก...กะ...กัป...ยะ..อย่า..อือออ...อุ้ย.."
"อย่าดื้อสิครับ...กัปมาทวงสัญญาไง..อ่อออออ...อ่า...อึบ...ออออ...แบบนี้ชอบไหม..หืม" ผมใช้มือดึงกางเองไวท์ออกแล้วพลักให้ไวท์ตะแคงข้าง...แล้วยกขาเพื่อล้ิมลองรสชาติ..น้ำรักของไวท์ที่ตอนนี้มัน...ทะลักออกมา...
"กัป...ไวท์ไม่ไหวแล้ว...อ่อออ...อะ...อะ...อืมมมมมมมมมมม.." กัปเล่นใช้นิ้วเขี่ยตรงส่วนนั้นของผมแล้วขยับมันขึ้นลง...จนผมอดครางไม่ได้..
"อะ..พรึ่บ...ไวท์...ลงไปข้างล่าง..หน่อย..อึบ...อือออออออออออ...กอดกัปไว้นะ...ฮึก...ฮึก...อ่าาาา...."
"กัป...วะ...ไวท์..โอ๊ย!!!...เจ็บ...ยะ...อย่าเสียสิ...โอ๊ย!!!...กะ...กัป..." ผมสะดุ้งที่กัปพลักให้ผมลงข้างล่่างแล้วขึ้นค่อมผม...ผมกับใช้ปากเสียตรงส่วนนั้น...แล้วดันข้างน้อยของกัปเข้าไปจนสุด...
"ไปพร้อมกันนะครับ...ฮึก...ฮึก..พรั่บ...พรั่บ...อืออออออออออ"
"ผมรักไวท์นะ...รักมาก...รู้ไหมครับ..." ผมกระชิบบอกคนข้าง ๆ ผมที่นอนนี้นอนกอดผมอยู่...ไวท์เหมือนจะรู้สึกตัว...เพราะไวท์...
"จุ๊บ!!!...ขอบคุณนะครับ...ไวท์รักกัปมากกว่า...อิอิ...."
..........จบแล้วค่ะตอนจบของเรื่องนี้เป็นยังไงบ้างค่ะ...........ติดตามเรื่องต่อไปด้วยนะค่ะ.......อีกไม่นานเกินรอ...ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านนะค่ะ...^^