วงวนแห่งรัก

ผ่านเกือบจะหนึ่งเดือนแล้ว...อาการไวท์ยังทรงตัวอยู่...หมอบอกว่าไวท์ได้รับสารพิษเข้าไป...ทำให้ร่างกายไม่สอบสนองแต่...มีทางรักษาคือ..ต้องให้ไวท์ทานยาละลายสารพิษนี้จนกว่าสารจะละลายไปเอง...ซึ่งมันต้องใช้เวลานานพอสมควรแต่ไม่ว่าจะนานแค่ไหน...ผมก็จะรอ...รอไวท์มารับคำทวงสัญญาจากผม...
"ไวท์...กัปซื้อตู้เก็บหนังสือมาให้แล้วนะ"
"วันนี้...เจอเพื่อนไวท์ด้วย...มันถามถึงไวท์กัน...กับอกว่าไวท์...หลับ...ไวท์แค่หลับไปใช่ไหม''
"กัป....หัดทำเค้กที่ไวท์ชอบกินด้วยนะ...ตื่นมาชิมหน่อยสิ"
"ไวท์...ตื่นได้แล้ว...กัปรอไวท์มาดูวิดีโอที่กัปอัดไว้อยู่...กัปอยากให้ไวท์รู้ว่าตลอดเวลาที่ไวทืไม่สบาย..กัปทำอะไรบ้าง...ไวท์...ต้อง...ตื่น..นะ" ผมอึดอัดเหลือเกิน...ที่ต้องนั่งพูดนั่งคุยกับร่างที่ไม่ตอบสนองของไวท์...การอยู่คนเดียวแบบนี้...มันทำให้ผมกลัว...และเหงาจับใจ...
"ทำไม!!!...ทำไม!!!...ไวท์ไม่กลับมาสักที...กัปรอไม่ไหวแล้ว..." ผมวิ่งออกมาตะโกนริมทะเลหน้าบ้าน...หวังให้สายลมช่วยพัดพาเอาความทุกข์ของผม...ไปบ้าง...
"อ่อ...ขอโทษนะค่ะ...ช่วยชื้อดอกมะลิได้ไหมค่ะ...เหลืออยู่สองช่อ...หรือพี่จะลองเอาไปอธิฐานดูก็ได้นะค่ะ"
"อธิฐาน..." ผมมองเด็กผู้หญิงที่ตอนนี้ส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้ผม...
"ใช่ค่ะ...อธิฐานในสิ่งที่พี่อยากได้...ความหอมของดอกมะลิ..จะช่วยให้คำอธิฐานของพี่เป็นจริง..." ดอกมะลิสองช่อเล็ก ๆ นั้นถูกยื่นมาตรงหน้าผม...น้องผู้หญิงมองหน้าผม...พร้อมกับรวบมือผมไปรับ...
"อ่อ...พี่...ไม่ค่อย..อ้าว!!...เห้ย!!..น้อง...ดะ...เดี๋ยว...." น้องเค้าเดินจากผมไปอย่างรวดเร็ว...เหมือนกับความฝัน...แต่ถ้าผมฝันแล้วดอกมะลินี้จะมาอยู่ในมือผมได้ไง...มันคือความจริงต่างหาก...ผมมองดอกมะลิในมือ...แล้วอธิฐาน...
"ผมขอให้ความรักขอมผมครั้งนี้...กลับมาอีกครั้ง...ขอให้ผมได้ทำหน้าที่ของคนรักแก่เจ้าของหัวใจของผม...ด้วย..เถอะ..."
หลังจากอธิฐานจบผมก็นำเอาดอกไม้ใส่แจกันไว้และวางมันตรงระเบียง...ผมหวังเหลือเกินว่าความหวังครั้งสุดท้ายของผมจะทำให้ผมสมหวังบ้าง...มันอาจจะดูงมงายแต่อย่างน้อยผมก้ดีใจที่ผมได้ทำมัน...หากผมทำสำเร็จผมก็จะได้หัวใจผมคืนมา...และผมเชื่อว่าไวท์จะกลับมา...
"ขิง...นั้นขิงใช่ไหม..กัปดีใจจังที่เจอขิง...อ่อ..ขิงไม่โกรธใช่ไหมเรื่องติน...ขิงเข้าใจกัปใช่ไหม"
ขิงมองหน้าผมแล้วยิ้มรับคำพูดของผม...พร้อมกับเข้ามาสวมกอดผม...แล้วจับมือผมวางไว้ตรงที่ตัวใจของขิง...ผมกำลังจะจับมือขิงขึ้นมาเพื่อปลอบ...แต่...ผมพบแต่ความว่างเปล่า...ขิงเดินจากผมไป...ไกลจนลับตา...ผมวิ่งตามขิงไป...จนกระทั่ง....ผมเห็นร่างบางของใครบางคนสวมทับเงาของขิง....ไวท์!!!....
.................ไวท์..................
ทำไมผมถึงรู้สึกแปลก ๆ เหมือนหลุดเข้ามาในดินแดนสวรรค์แห่งนี้..มันว่างเปล่า...และเงียบสงบมาก...ผมตายแล้วจริง ๆ สินะ...
"ขิง...ขิงใช่ไหม...ไวท์ขอโทษนะ...ที่ไม่ได้อยู่ดูแลกัปตามที่เคยสัญญากับขิงไว้..."
ขิงไม่พูดอะไร...แต่ขิงจูงมือผมให้วิ่งตาม...ผมพยายามขัดขืนแล้ว...แต่ขิงไม่ยอมปล่อย
"ขิง...จะ..จะพาไวท์ไปไหน...ขิง"
"ไวท์!!!!!" ผมได้ยินเสียงใครบางคนตะโกนเรียกผม...เพียงแค่ได้ฟังมันชัดเจนเท่านั้น...ผมก็รู้ว่า..
"ขิง...ปล่่อยไวท์เถอะ...ขิง...อย่า...ขิง" สติสุดท้ายของผม...ขิงเดินเข้าร่างผมพร้อมกับพลักให้ผมหล่นลงไปในวังวนอะไรสักอย่าง...
"ไวท์...ไวท์กลับมาแล้ว...ไวท์กลับมาหากัปใช่ไหม" ผมดีใจมากที่ไวท์บีบมือผมกลับมา...แต่ทำไมผมรู้สึกเหมือนกับว่า...ไวท์คนนี้...ไม่ใช่คนเดิม...
"กะ...กัป..." ไวท์สวมกอดผมอย่างเต็มแรง.....สายตาและท่าทางของคนตรงหน้าผมตอนนี้..ทำไมผมถึงไม่รู้สึกคุ้นเคยเลย...กลับรู้สึกหวิวๆ...สั่นๆ แปลกๆ
"กัป...ขิ..อ่อ...ไวท์...อยากไปที่ที่ของเรา...กัปพาไปหน่อยนะ."
"ที่ที่ของเรา"
"ใช่ค่ะ..ครับ...ขิ...ไวท์...อยากไป"
"อ่อ...งั้นกัปขึ้นไปเตียมของข้างบนหน่อยนะ"
"ครับ...."
...........ไวท์...........
กัป...กัปรู้สึกไหมว่าคนที่อยู่ตรงหน้ากัป...ไม่ใช่ไวท์...แต่เป็น...ขิง!!!
............จบตอนแล้วค่ะ...........เรื่องราวของทั้งคู่จะเป็นไงต่อไป.........รอติดตามนะค่ะ^^.....