วงวนแห่งรัก

"ปัง!!!" เสียงประตูที่เปิดอย่างแรงททำให้ผมถึงกับสะดุ้ง..และต้องตกใจยิ่งกว่าเมื่อเห็นว่าคนที่เปิดประตู่เข้ามาคือ 
"ไวท์!!!" 
"มาแล้วเหรอครับพี่ไวท์...คลิปที่ผมส่งไปให้พี่ดู...มันคงไม่ชัดเจนใช่ไหม...พี่ถึงได้อยากมาดูชะจน
ตัวสั่น"
"ติน!!...ใครกันแน่ที่อยากจนตัวสั่น...อย่างตินก็ได้แค่คราง...อย่างเดียวมั้ง...หึ..หึ..กัป...หมด
เวลาที่เราจะเล่นละครแล้วครับ...กัปรู้ไหมผมใจไม่ดีเอาชะเลยที่ได้ยินเสียงกัปแบบนั้น...มันช่าง
เหมือนกับตอนที่เรากำลังมีความสุขกันจังเลยครับ" 
"กัปนึกว่าไวท์จะมาไม่ทันชะแล้ว....." พี่กัปพูดพร้อมกับลุกขึ้นจากผมอย่างเร็ว...นี่ผมกำลังถูกพวก
เค้าหลอกเหรอเนี่ย...ทำไมมันถึงผิดแผนไปหมดนะ
"ติน!!!...พี่รู้แผนทุกอย่างของตินแล้ว...สงสัยไหมว่าทำไมพี่ถึงรู้...เพราะพี่แอบติดกล้องวงจรปิด
ไว้ที่ห้องนี้ไงล่ะ...แล้วก็เห็นทุกอย่างว่าตินกำลังใส่อะไรลงไปในอาหารนั้น...ตินกำลังจะใช้วิธี
สกปรกแบบนี้...เล่นงานพี่ไวท์...เพียงเพราะว่าตินอยากได้พี่...แค่นั้นจริง ๆ เหรอ...พี่ผิดหวังในตัว
ตินจริง ๆ" 
"พี่กัป...อย่าโกรธตินนะ..ตินไม่ได้อยากทำแบบนี้เลย....พี่รุ้ไหมตินรอคอยพี่มานานแค่ไหน...รอว่า
เมื่อไหร่พี่กัปจะหันมามองความรักของตินบ้าง...แต่มันก็ต้องพังลงเพราะมีนังนี่มาแทรก" ตินตะโกน
เสียงดังจนผมกับกัปตกใจ...
"ติน..ใจเย็น ๆ พี่และพี่กัป...ไม่มีใครโกรธตินเลยนะ...พี่เข้าใจตินว่าตินทำไปเพราะความรัก...แต่
สิ่งที่  ตินทำมันผิด...มันไม่ถูกต้อง...ตินเข้าใจไหม.." ผมสงสารตินที่ตอนนี้..ทรุดลงร้องไห้อย่าง
น่าสงสาร...ผมจึงนั่งลงข้าง ๆ หวังจะปลอบ...แต่...
"โอ๊ย!!!..ตะ..ติน..พี่เจ็บ...โอ๊ย!!!" ตินใช้จังหวะที่ผมเผลอพลักให้ผมล้มลงแล้วจับมือกัปวิ่งไปที่
ด้านนอกทันที..
"ติน!!...อย่าทำแบบนี้...ปะ..ปล่อยพี่...ติน..." ผมตกใจที่อยู่ ๆ ตินก็คว้ามือผมแล้วฉุดรั้งให้ผมวิ่งตามไปด้านนอก...
"ติน!!..ไม่เหลือใครแล้ว...พ่อ..แม่..พี่ขิง..และพี่กัปก็กำลังจะทิ้งตินไปอีกคน......ติน.."
"โอเค..ติน..พี่ยอมแล้ว...ตินอยากให้พี่ทำอะไร...อยากให้พี่อยู่กับติน...พี่ยอมทั้งนั้น..แต่ตินอย่า
ทำแบบนี่เลยนะ..." ผมพยายามพูดหว่านล้อมให้ตินใจเย็น ๆ แต่ตอนนี้ไวท์ที่อยู่ด้านหลังตินกำลัง
จะมุ่งหน้ามาที่ผมยืนอยู่...ผมไม่อยากให้ใครต้องเจ็บปวดเพราะความรักอีก...ผมจึง
"หยุด!!!...อย่าแม้จะขยับตัวนะพี่กัป...ถ้าพี่ขยับ...แม้แต่ก้าวเดียว..ผมจะยิงตัวตายตรงนี้!!..."
เสียงตินตะโกนไล่หลัง...เมื่อเห็นว่าผมกำลังจะหนี...
"ตินใจเย็น ๆ พี่บอกแล้วไงว่าพี่ยอมทุกอย่าง....ตินต้องการอะไรล่ะ...บอกพี่มาสิ"
"ตินต้องการให้พี่....ฆ่านั่งนี่ให้ตาย...พี่ทำได้ไหม" ติยพูดพร้อมกับยื่นปืนด้ามหนึ่งมาให้ผม...
"ตะ...ติน...พี่ทำไม่ได้หรอกนะ..."
"ได้!!!...พี่ไม่ทำ...ตินทำเอง!!!" เสียงตินที่เอ่ยบอกผมอย่างเลือดเย็นแบบนั้น...มันไม่น่ากลัว
เท่ากับ...
"ยิง...พี่เลย...ถ้าตินคิดว่าพี่ตายไปแล้ว..พี่กัปจะหันมาสนใจติน...ยิงสิ...ยิง!!!"
"ไวท์...ทำบ้าอะไร...ติน...พี่ขอร้องนะ...ตินรักพี่ไม่ใช่เหรอ...พี่ก็สัญญาแล้วไงว่าจะทำทุกอย่าง
ที่ตินต้องการ...ขอเพียงแค่ติน...อย่าทำแบบนี้...
" ได่้!!!..ตินยอมปล่อยพี่ไวท์...แต่พี่ไวท์ต้องบอกเลิกพี่กัปต่อหน้าผม...เดี๋ยวนี้!!!"
"ติน!!...พี่ไม่มีวันทำแบบนั้นเด็ดขาด...ถึงพี่จะต้องตาย..พี่ก็ขอตายไปทั้ง ๆ ที่ความรักของพี่กับพี่
ไวท์ยังคงอยู่...ถ้าตินอยากให้พี่ตาย...พี่ยอมตายเพื่อพี่กัปได้...แต่ขออะไรอย่างหนึ่ง..."
"อะไร"
"พี่ขอร่ำลาพี่กัป...ก่อนตาย..แค่นั้น..จริง ๆ"
"ได้!!..แต่อย่าดุกติกนะไม่งั้นพี่จะไม่มีโอกาสแม้แต่จะร่ำลาแน่นอน"
หลังจากตินปล่อยให้ผมกับกัปได้คุยกัน...
" กัปดูแลตัวเองดี ๆ นะ...ไวท์ไม่อยู่...กัปต้องเข้มแข็งรู้ไหม...ไวท์คงไม่มีโอกาสรอกัปแล้ว...ลา
ก่อนนะกัป...ไวท์รักกัปที่สุดนะครับ..."
"ไม่!!!...." เสียงไวท์ที่บอกผมตอนนี้มันเหมือนเข็มที่ทิ่มแทหัวใจของผมเหลือเกิน...ผมจะอยู่ได้
ไหมถ้าไม่มีเค้า...ผมทนไม่ได้...ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบงันจนกระทั่ง....
"ปึก!!...หมดเวลาร่ำลาแล้ว...ถึงเวลาตาย...เห้ย!!...จะทำอะไร...ปะ...ปล่อย" ผมตกใตที่พี่กัป
ฉวยโอกาสนั้นคว้ามือผมพร้อมกับบิดข้อมือผมจนปืนหล่น...
"ติน...อย่าทำผิดไปมากกว่านี้เลย...พี่ไม่อยากเห็นชีวิตติน...จบลงแบบนี้นะ...."
"พี่กัป...ติน...ตินมันเลว...เลวจนไม่มีใครรัก...แต่ตินอยากให้พี่รู้นะว่า...ในความเลวของติน...มี
ความรักของพี่อยู่...เต็มหัวใจติน...ตินขอโทษนะครับ" 
"ตะ...ติน...อย่า!!!" ภาพที่ตืนล้วงเอาปืนด้ามเล็กอีกด้ามหนึ่งมาจี้หัวตัวเองต่อหน้าผมแบบนั้น...ผม
ตกใจมาก...แต่ตกใจยิ่งว่าเมื่อ...
"พลั่ก...ปึก!!!..."
"ไวท์!!...."
"กัป...เข้ามาแย่งปืนจากตินก่อนสิ...เร็ว..." ผมมองดูอยู่นานแล้ว...รอโอกาสที่จะเข้ามา
ช่วย...ยอมรับว่าวินาทีที่เห็นความพ่ายแพ้ของตินผมสะใจ...แต่ผมไม่เลวพอที่จะทำร้ายชีวิตเด็ก ตัว
เล็ก ๆคนหนึ่ง...เพราะผมรู้ว่าความรัก...มักจะทำให้คนเราเผลอทำอะไรผิดพลาดเสมอ...ผมจีง  
อยากใช้โอกาสนี้...ช่วยให้ตินหลุดพ้นจากความผิดพลาดนั้น...
" ปล่อยผม...พี่ไวท์...พี่จะเข้ามาช่วยผมทำไม...ปล่อยให้ผมตายไปไม่ดีกว่าเหรอ...ผมมัน
เลว...เลวจน...พี่กัปต้องทิ้งผม...ทุกคนทิ้งผมไปหมด!!!"
"ติน...การตายของตินไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอกนะ...อย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้อีกเลย...."
"อือออ...พี่ไวท์...อือ...ตะ...ติน...." ในเมื่อผมไม่สามารถครอบครองพี่กัปได้...ผมก็จะไม่ปล่อย
ให้ใครหน้าไหนมาครอบครองมันเหมือนกัน...สิ่งเดียวที่ผมยอมได้...คือยอมให้ตัวเองเลว...เพื่อ
ครอบครองมันต่างหาก...ผมจึง...
"ปัง!!!..."
"หึ...หึ...เป็นไงล่ะพี่ไวท์...เจ็บไหม...พี่พลาดเองนะ...ความสงสารของพี่มันช่วยให้ผมพบ
ทางออกโดยไม่ต้องใช้สมองคิดเลย...พี่เป็นคนคีจริง ...แต่มันใช้ไม่ได้สำหรับผม...."
"โอ๊ย!!...ติน...ยะ...อย่า...โอ๊ย!!..." ผมเจ็บปวดเหลือเกินตินร้ายกว่าที่ผมคิด...ตินคงแค้นมากที่
ผมหลอกใช้ติน...แผลตรงสีข้างที่ตินยิ่ง...มันแค่ถากๆ ไป แต่ตินกระทืบมันซ้ำทำให้ผมยิ่งปวดมาก
ขึ้น...
"ปึก!!!ปึก!!..ติน...ตินเป็นคนบังคับให้พี่ทำแบบนี้เองนะ...พี่ทนเห็นตินทำร้ายคนที่พี่รักไม่ได้" ผม
ใช้ไม้ทุบตรงเข้าไปที่หลังตินอย่างแรง...ผมทำเพื่อปกป้องคนที่ผมรัก...ผมใช้โอกาสที่เผลอโทรไป
ที่สถานีตำรวจ...ผมคงต้องปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามทางของมันสินะ...ขอโทษนะขิง...ขิง
เข้าใจกัปด้วยนะ...
............จบตอนแล้วค่ะ...........สุดท้ายรักแท้ก็ชนะทุกอย่าง............^^........