วงวนแห่งรัก

"ปัง!!!" เสียงประตูที่เปิดอย่างแรงททำให้ผมถึงกับสะดุ้ง..และต้องตกใจยิ่งกว่าเมื่อเห็นว่าคนที่เปิดประตู่เข้ามาคือ 

"ไวท์!!!" 

"มาแล้วเหรอครับพี่ไวท์...คลิปที่ผมส่งไปให้พี่ดู...มันคงไม่ชัดเจนใช่ไหม...พี่ถึงได้อยากมาดูชะจน

ตัวสั่น"

"ติน!!...ใครกันแน่ที่อยากจนตัวสั่น...อย่างตินก็ได้แค่คราง...อย่างเดียวมั้ง...หึ..หึ..กัป...หมด

เวลาที่เราจะเล่นละครแล้วครับ...กัปรู้ไหมผมใจไม่ดีเอาชะเลยที่ได้ยินเสียงกัปแบบนั้น...มันช่าง

เหมือนกับตอนที่เรากำลังมีความสุขกันจังเลยครับ" 

"กัปนึกว่าไวท์จะมาไม่ทันชะแล้ว....." พี่กัปพูดพร้อมกับลุกขึ้นจากผมอย่างเร็ว...นี่ผมกำลังถูกพวก

เค้าหลอกเหรอเนี่ย...ทำไมมันถึงผิดแผนไปหมดนะ

"ติน!!!...พี่รู้แผนทุกอย่างของตินแล้ว...สงสัยไหมว่าทำไมพี่ถึงรู้...เพราะพี่แอบติดกล้องวงจรปิด

ไว้ที่ห้องนี้ไงล่ะ...แล้วก็เห็นทุกอย่างว่าตินกำลังใส่อะไรลงไปในอาหารนั้น...ตินกำลังจะใช้วิธี

สกปรกแบบนี้...เล่นงานพี่ไวท์...เพียงเพราะว่าตินอยากได้พี่...แค่นั้นจริง ๆ เหรอ...พี่ผิดหวังในตัว

ตินจริง ๆ" 

"พี่กัป...อย่าโกรธตินนะ..ตินไม่ได้อยากทำแบบนี้เลย....พี่รุ้ไหมตินรอคอยพี่มานานแค่ไหน...รอว่า

เมื่อไหร่พี่กัปจะหันมามองความรักของตินบ้าง...แต่มันก็ต้องพังลงเพราะมีนังนี่มาแทรก" ตินตะโกน

เสียงดังจนผมกับกัปตกใจ...

"ติน..ใจเย็น ๆ พี่และพี่กัป...ไม่มีใครโกรธตินเลยนะ...พี่เข้าใจตินว่าตินทำไปเพราะความรัก...แต่

สิ่งที่  ตินทำมันผิด...มันไม่ถูกต้อง...ตินเข้าใจไหม.." ผมสงสารตินที่ตอนนี้..ทรุดลงร้องไห้อย่าง

น่าสงสาร...ผมจึงนั่งลงข้าง ๆ หวังจะปลอบ...แต่...

"โอ๊ย!!!..ตะ..ติน..พี่เจ็บ...โอ๊ย!!!" ตินใช้จังหวะที่ผมเผลอพลักให้ผมล้มลงแล้วจับมือกัปวิ่งไปที่

ด้านนอกทันที..

"ติน!!...อย่าทำแบบนี้...ปะ..ปล่อยพี่...ติน..." ผมตกใจที่อยู่ ๆ ตินก็คว้ามือผมแล้วฉุดรั้งให้ผมวิ่งตามไปด้านนอก...

"ติน!!..ไม่เหลือใครแล้ว...พ่อ..แม่..พี่ขิง..และพี่กัปก็กำลังจะทิ้งตินไปอีกคน......ติน.."

"โอเค..ติน..พี่ยอมแล้ว...ตินอยากให้พี่ทำอะไร...อยากให้พี่อยู่กับติน...พี่ยอมทั้งนั้น..แต่ตินอย่า

ทำแบบนี่เลยนะ..." ผมพยายามพูดหว่านล้อมให้ตินใจเย็น ๆ แต่ตอนนี้ไวท์ที่อยู่ด้านหลังตินกำลัง

จะมุ่งหน้ามาที่ผมยืนอยู่...ผมไม่อยากให้ใครต้องเจ็บปวดเพราะความรักอีก...ผมจึง

"หยุด!!!...อย่าแม้จะขยับตัวนะพี่กัป...ถ้าพี่ขยับ...แม้แต่ก้าวเดียว..ผมจะยิงตัวตายตรงนี้!!..."

เสียงตินตะโกนไล่หลัง...เมื่อเห็นว่าผมกำลังจะหนี...

"ตินใจเย็น ๆ พี่บอกแล้วไงว่าพี่ยอมทุกอย่าง....ตินต้องการอะไรล่ะ...บอกพี่มาสิ"

"ตินต้องการให้พี่....ฆ่านั่งนี่ให้ตาย...พี่ทำได้ไหม" ติยพูดพร้อมกับยื่นปืนด้ามหนึ่งมาให้ผม...

"ตะ...ติน...พี่ทำไม่ได้หรอกนะ..."

"ได้!!!...พี่ไม่ทำ...ตินทำเอง!!!" เสียงตินที่เอ่ยบอกผมอย่างเลือดเย็นแบบนั้น...มันไม่น่ากลัว

เท่ากับ...

"ยิง...พี่เลย...ถ้าตินคิดว่าพี่ตายไปแล้ว..พี่กัปจะหันมาสนใจติน...ยิงสิ...ยิง!!!"

"ไวท์...ทำบ้าอะไร...ติน...พี่ขอร้องนะ...ตินรักพี่ไม่ใช่เหรอ...พี่ก็สัญญาแล้วไงว่าจะทำทุกอย่าง

ที่ตินต้องการ...ขอเพียงแค่ติน...อย่าทำแบบนี้...

" ได่้!!!..ตินยอมปล่อยพี่ไวท์...แต่พี่ไวท์ต้องบอกเลิกพี่กัปต่อหน้าผม...เดี๋ยวนี้!!!"

"ติน!!...พี่ไม่มีวันทำแบบนั้นเด็ดขาด...ถึงพี่จะต้องตาย..พี่ก็ขอตายไปทั้ง ๆ ที่ความรักของพี่กับพี่

ไวท์ยังคงอยู่...ถ้าตินอยากให้พี่ตาย...พี่ยอมตายเพื่อพี่กัปได้...แต่ขออะไรอย่างหนึ่ง..."

"อะไร"

"พี่ขอร่ำลาพี่กัป...ก่อนตาย..แค่นั้น..จริง ๆ"

"ได้!!..แต่อย่าดุกติกนะไม่งั้นพี่จะไม่มีโอกาสแม้แต่จะร่ำลาแน่นอน"

หลังจากตินปล่อยให้ผมกับกัปได้คุยกัน...

" กัปดูแลตัวเองดี ๆ นะ...ไวท์ไม่อยู่...กัปต้องเข้มแข็งรู้ไหม...ไวท์คงไม่มีโอกาสรอกัปแล้ว...ลา

ก่อนนะกัป...ไวท์รักกัปที่สุดนะครับ..."

"ไม่!!!...." เสียงไวท์ที่บอกผมตอนนี้มันเหมือนเข็มที่ทิ่มแทหัวใจของผมเหลือเกิน...ผมจะอยู่ได้

ไหมถ้าไม่มีเค้า...ผมทนไม่ได้...ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบงันจนกระทั่ง....

"ปึก!!...หมดเวลาร่ำลาแล้ว...ถึงเวลาตาย...เห้ย!!...จะทำอะไร...ปะ...ปล่อย" ผมตกใตที่พี่กัป

ฉวยโอกาสนั้นคว้ามือผมพร้อมกับบิดข้อมือผมจนปืนหล่น...

"ติน...อย่าทำผิดไปมากกว่านี้เลย...พี่ไม่อยากเห็นชีวิตติน...จบลงแบบนี้นะ...."

"พี่กัป...ติน...ตินมันเลว...เลวจนไม่มีใครรัก...แต่ตินอยากให้พี่รู้นะว่า...ในความเลวของติน...มี

ความรักของพี่อยู่...เต็มหัวใจติน...ตินขอโทษนะครับ" 

"ตะ...ติน...อย่า!!!" ภาพที่ตืนล้วงเอาปืนด้ามเล็กอีกด้ามหนึ่งมาจี้หัวตัวเองต่อหน้าผมแบบนั้น...ผม

ตกใจมาก...แต่ตกใจยิ่งว่าเมื่อ...

"พลั่ก...ปึก!!!..."

"ไวท์!!...."

"กัป...เข้ามาแย่งปืนจากตินก่อนสิ...เร็ว..." ผมมองดูอยู่นานแล้ว...รอโอกาสที่จะเข้ามา

ช่วย...ยอมรับว่าวินาทีที่เห็นความพ่ายแพ้ของตินผมสะใจ...แต่ผมไม่เลวพอที่จะทำร้ายชีวิตเด็ก ตัว

เล็ก ๆคนหนึ่ง...เพราะผมรู้ว่าความรัก...มักจะทำให้คนเราเผลอทำอะไรผิดพลาดเสมอ...ผมจีง  

อยากใช้โอกาสนี้...ช่วยให้ตินหลุดพ้นจากความผิดพลาดนั้น...

" ปล่อยผม...พี่ไวท์...พี่จะเข้ามาช่วยผมทำไม...ปล่อยให้ผมตายไปไม่ดีกว่าเหรอ...ผมมัน

เลว...เลวจน...พี่กัปต้องทิ้งผม...ทุกคนทิ้งผมไปหมด!!!"

"ติน...การตายของตินไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอกนะ...อย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้อีกเลย...."

"อือออ...พี่ไวท์...อือ...ตะ...ติน...." ในเมื่อผมไม่สามารถครอบครองพี่กัปได้...ผมก็จะไม่ปล่อย

ให้ใครหน้าไหนมาครอบครองมันเหมือนกัน...สิ่งเดียวที่ผมยอมได้...คือยอมให้ตัวเองเลว...เพื่อ

ครอบครองมันต่างหาก...ผมจึง...

"ปัง!!!..."

"หึ...หึ...เป็นไงล่ะพี่ไวท์...เจ็บไหม...พี่พลาดเองนะ...ความสงสารของพี่มันช่วยให้ผมพบ

ทางออกโดยไม่ต้องใช้สมองคิดเลย...พี่เป็นคนคีจริง ...แต่มันใช้ไม่ได้สำหรับผม...."

"โอ๊ย!!...ติน...ยะ...อย่า...โอ๊ย!!..." ผมเจ็บปวดเหลือเกินตินร้ายกว่าที่ผมคิด...ตินคงแค้นมากที่

ผมหลอกใช้ติน...แผลตรงสีข้างที่ตินยิ่ง...มันแค่ถากๆ ไป แต่ตินกระทืบมันซ้ำทำให้ผมยิ่งปวดมาก

ขึ้น...

"ปึก!!!ปึก!!..ติน...ตินเป็นคนบังคับให้พี่ทำแบบนี้เองนะ...พี่ทนเห็นตินทำร้ายคนที่พี่รักไม่ได้" ผม

ใช้ไม้ทุบตรงเข้าไปที่หลังตินอย่างแรง...ผมทำเพื่อปกป้องคนที่ผมรัก...ผมใช้โอกาสที่เผลอโทรไป

ที่สถานีตำรวจ...ผมคงต้องปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามทางของมันสินะ...ขอโทษนะขิง...ขิง

เข้าใจกัปด้วยนะ...

............จบตอนแล้วค่ะ...........สุดท้ายรักแท้ก็ชนะทุกอย่าง............^^........