Grabbed a bad heart รักร้ายคว้าหัวใจนายสุดเถื่อน!

                I just wanna let you know That's never wanna let go.
                         ~ฉันแค่อยากให้คุณรู้ว่าฉันไม่อยากให้คุณไป~

    ฉันนั่งกุมขมับตัวเองอยู่บนโต๊ะกินข้าว ฮือออ ทำไมมึนหัวอย่างนี้ เมื่อคืนฉันทำอะไรลงไปบ้างนะ ทำไมจำไม่ได้ T T

"เธอโอเคใช่ไหม"เคนตะถามฉันขึ้นมา ฉันส่ายหัวแล้วหันไปมองหน้าโทโมะ

"เมื่อคืนนายมาส่งฉันที่ห้องหรือเปล่าอ่ะ"

"หุบปากแล้วกินข้าวไปซะ -_-"

"สงสัยจะเป็นความฝัน ฉันขอตัวอาบน้ำก่อนนะ"ฉันลุกขึ้น แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ

เมื่อคืนฉันฝันดีซะด้วยฝันว่าโทโมะมาบอกฉันว่าฝันดี ^///^

"เฮ้ย แย่แล้วว่ะไอ่กวินก่อเรื่อง"

"ทำไม -_-"

"ก็มันส่งคนไปเอารถของยัยขนมจีนไง"

"เอองั้นเตรียมรถละกันฉันไปหยิบของแปป"เสียงเอะอะอะไรกันข้างนอก แต่เดี๋ยวนะฉันได้ยินชื่อของกวิน

หรือว่าโทโมะมีเรื่องอีกแล้ว O_O ฉันเปิดประตูห้องน้ำออกไปแต่ก็ไม่เจอใครสักคน สงสัยจะอยู่ข้างนอกแน่เลย ฉันกำลังจะวิ่งไปหาพวกเคนตะจองเบแต่ก็ชะงัก โทโมะต้องไม่ให้ฉันไปแน่เลย ฉันจึงเดินอ้อมไปด้านหลังแล้วหาวิธีขึ้นรถ แต่สายตาของฉันก็เห็นกระโปรงรถที่เปิดอยู่

รู้แล้วว่าจะแอบตรงไหน -..-

ทำไมคนพวกนี้ขับรถกันนานจังเลย ร้อนก็ร้อน มือที่จับกระโปรงรถไม่ให้ปิดก็เจ็บ ระหว่างที่ฉันคิดอะไรเพลินๆ รถก็จอด

"เข้าไปข้างในกัน"เสียงของจองเบดังขึ้น สักพักก็เงียบไปสงสัยจะไปกันหมดแล้ว ฉันค่อยๆแง้มกระโปรงรถ แล้วเดินลงมา

"มีใครอยู่ไหมค่ะ"ฉันพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ

"มีใครอยู่แถวนี้ไหมค่ะ"อยู่ๆฉันรู้สึกอยากอ้วก สงสัยต้องเป็นอาการแฮงค์เมื่อคืนแน่ๆ

"เธอเป็นใคร -_-"ผู้หญิงที่ไปกับโทโมะคราวแล้วนี่

"อ๊ะเธอ...อ้วกกกกก"

"-_-^"ในที่สุดก็อ้วกออกมา สักพักฉันได้ยินเสียงคนวิ่งมาข้างหน้าฉันพอเงยหน้าขึ้นมาก็ไปเจอกับพวกโทโมะทันที

"แก้วเธอมาได้ไงเนี่ย"

"คือว่าฉัน....(กำลังจะอ้าปากสารภาพ)"

"พาไปที่ห้องฉันก่อนก็ได้ ท่าทางจะไม่สบาย-_-"ขนมจีนพูดแล้วหันมามองหน้าฉันอีกที

"หรือที่อ้วกเพราะท้อง -_-"

"หะ..หาไม่ใช่อย่างนั้น เมื่อคืนฉันดื่มไปนิดหน่อย"

"ใครให้เธอมาที่นี่-_-"โทโมะเดินมาหาฉันแล้วจับข้อมือฉัน โอ้ยยเจ็บ

"เธอคิดว่าเธอเป็นใครกันฮะ ถึงตามคนอื่นมาแบบนี่!"

"คือฉัน..."ฉันกำลังจะอ้าปากพูด แต่รู้สึกอยากอ้วก

"เธอกำลังจะยั่วโมโหฉันใช่ไหมแก้ว -_-"

"โทโมะปล่อยฉันก่อน ฉัน.."

"คิดว่าฉันจะปล่อยเธอง่ายๆหรือไง"

"ฉันจะ.."

"ทำไมเธอจะทำไมฉัน!"

"อ้วกกกกกก!"

" =[ ]="สีหน้าทุกคน

"-_-^^**"สีหน้าของโทโมะที่เต็มไปด้วยอ้วกฉัน

"ฉันจะบอกฉันอยากอ้วก"ฉันกำลังจะโดนเชือดใช่ไหม

"แก้วเธอตาย!!!"

"กรี๊ดดดดด"

ณ ห้องพักของขนมจีน

    ฉันนั่งอยู่ในห้องคนเดียวหลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จและหนีเข้ามาหลบโทโมะ ฉันไม่ผิดใช่ไหม ฉันค่อยๆย่องไปที่ประตูแล้วแง้มๆประตูออก ฉันเปิดประตูแล้วยื่นหน้าออกไปก็เห็นโทโมะที่ยืนมองฉันด้วยสีหน้าเซ็งๆ

"หายโกรธฉันแล้วใช่ไหม >_<"

"-_-"

"ถ้าฉันออกไปนายห้ามทำอะไรฉันนะ"

"-_-^"

"โอเคฉันออกแล้วไม่เห็นต้องทำหน้าแบบนั้นเลย =_="ฉันเดินออกห้องตามโทโมะไปที่รถ โทโมะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดรับสาย

"ว่าไงพ่อ"

"เลื่อนงานหมั้นให้เร็วขึ้น? พ่อหมายความว่าไงฮะ!"โทโมะกดโทรศัพท์แล้วหันมามองหน้าฉัน

"ฉันไม่รู้เรื่องนะโทโมะเรื่องานหมั้นอะไรนั่น"

"คิดว่าฉันจะเชื่อเธอหรือไง"เขาบีบคางฉันแล้วพลักฉันลงไปล้มอยู่กับพื้น ฉันไม่ได้ทำไม่รู้เรื่องอะไรสักนิด

"โทโมะนายเชื่อฉันสิ ฉันเปล่าสักหน่อย"

"หึ ฉันคิดผิดจริงๆ เธอนะมันผู้หญิงมารยาร้อยเล่มเกวียน!"

"ไม่ใช่นะโทโมะ ฮึก..นายฟังฉันก่อน"

"อย่ามาร้องไห้ฉันเกลียดขี้หน้าเธอ!"โทโมะหันหลังกลับเข้าไปในรถ แต่ฉันรั้งแขนเขาไว้

"ฟังฉันก่อนโทโมะ ฉันยังไม่ได้คุยเรื่องนี้กับแม่สักนิด"

"..."

"โทโมะขอร้องหละ ให้ฉันทำอะไรก็ยอมทั้งนั้น อย่าทิ้งฉันไว้แบบนี่"

"หึ ทำอะไรก็ยอมงั้นหรอ"โทโมะสะบัดแขนฉันออกแล้วยิ้มที่มุมปาก แล้วมองฉันด้วยสายตาที่หน้าสมเพชเกลียดชัง

"อะ..อือ"

"งั้นถ้าเธอก็ทำตามที่ฉันบอก ฉันจะยอมเชื่อเธอก็ได้นะ"

"จริงหรอนายจะให้ฉันทำอะไรหละ"

"หึ :)"เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นรอยยิ้มของโทโมะ แต่แทนที่ฉันจะดีใจกับรู้สึกว่าจะมีเรื่อง...อันตรายเข้ามาหาฉัน...อีกไม่นาน

เม้นเยอะๆๆน้าาาา โทโมะจะให้แก้วทำอะไรอีกเนี่ย