Grabbed a bad heart รักร้ายคว้าหัวใจนายสุดเถื่อน!

10.0

เขียนโดย NannyCandy

วันที่ 18 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 18.57 น.

27 chapter

348 วิจารณ์

37.95K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 11 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 20.59 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

21)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

The frist step.
~ช้าๆได้พล้าเล่มงาม (?)~

ทุกคนไม่รู้ฉันจะพูดว่าไงดี วันนี้เป็นวันนี้หมั้นของฉันกับโทโมะ ถ้าทุกคนยังจำได้ว่ากวินบอกให้ฉันหาทางพิชิตใจเขา เขาไม่เห็นช่วยฉันสักนิด
เขาพึ่งโทรมาหาฉันเมื่อกี้ แล้วพูดว่า

'งั้นเรามาเริ่มสเตปแรกกันเถอะ หลังจบงานหมั้นแล้วโทรหาฉันด้วย โอเค?'

ตอนนี้นักข่าวมาเต็มไปหมด ฉันยิ้มจนปวดกลามไปหใดแล้ว ส่วนโทโมะนะหรอหน้าเขาก็นิ่งเหมือนตอนเกิดมานั้นแหละ

"สวมแหวนได้แล้วลูก"แม่ฉันพูดขึ้นมา ส่วนฉันนั่งจ้องหน้าโทโมะ อยากรู้จริงๆว่าเขาคิดอะไรอยู่

"แก้วยื่นมือให้โทโมะสิลูก"แม่หันมากระซิบฉันอีกที โทโมะดึงมือฉันไป แล้วใส่แหวนให้ฉันอย่างรุนแรง นายมันโหดร้าย ฉันดึงมือโทโมะมาแล้วใส่แหวนอย่างไม่เต็มใจให้เขา แล้วก็กราบพ่อแม่ของทั้งสอง โทโมะเขยิบมาใกล้ฉันแล้วเอาจมูกมาชนแก้มฉันแล้วกระซิบเบาๆว่า

"เธอเป็นบ้าอะไรของเธอฮะแก้ว"

"เปล่าหนิ ฉันก็สบายดี"

"-_-^"หลังจากงานหมั่นเสร็จฉันก็แยกตัวออกมา กดโทรศัพท์หากวิน

"เฮ้ ช้ากว่าที่คิดนะ~"

"นายจะให้ฉันทำอะไรก็บอกว่าสิกวิน"

"ใจร้อนไม่สมกับเป็นเธอเลยนะแก้ว"

"วันนี้ฉันจะไปรับเธอที่บ้านแล้วเจอกันนะ"

"หา"ฉันเขย่าโทรศัพท์ กวินจะมารับหรอเย็นนี้ฉันต้องกินข้าวกับโทโมะนะ

"ทำอะไรของเธอ -_-"

"เปล่านี้"ฉันหันไปหาโทโมะแล้วยิ้มเจื่อนๆ ฉันกำลังจะเดินเข้าไปในบ้านแต่ก็โดนโทโมะรั้งแขนไว้ แลวพลักฉันชิดกำแพง เอามือทั้งสองข้างมาปิด ไม่ให้ฉันออกไป

"นายจะเล่นอะไรโทโมะ ฉันต้องเข้าไปหาแม่"

"เธอเป็นอะไรของเธอ!"

"นายจะมาแคร์ฉันทำไม แล้วผู้หญิงคนนั้นไม่มาหรอ"ฉันแกล้งไม่มองหน้าเขา

"นี่เธอโกรธฉันหรือไง"

"ฉะ..ฉันจะโกรธนายทำไมกัน"ฉันเบือนหน้าหนีแล้วพูดเบาๆว่า"แล้ววันนี้ผู้หญิงคนไหนจะเข้าห้องนายอีก

"เธอไง"

"เอ๋"ฉันเงยหน้ามองโทโมะ พอฉันสบตากับเขาเท่านั้นแหละ ฉันแทบจะหมดแรง ยืนไม่ได้ เหมือนกำลังจะละลายกับสิ่งตรงหน้า...จะไม่ให้ละลายได้ไงในเมื่อ..โทโมะกำลังยิ้ม

"ฉันก็พาเธอเข้าห้องวันนี้ไง"

เขากำลังยิ้ม...(ค้างไปแล้ว)

...

ปึ้ก!

"โอ้ย เจ็บ!"อยู่ดีๆโทโมะก็มาดีดหน้าผากฉัน

"กลับมาเป็นคนเดิมสักที น่าหงุดหงิดเป็นบ้า -_-"

"นายจะไปไหนหนะโทโมะ"

"หาที่นอน ให้ตายเถอะเมื่อคืนแทบจะไม่ได้นอน"โทโมะเดินเช้าไปในสวน ส่วนฉันนั่งทรุดอยู่กับพื้น

17.30 PM

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อย ฉันจะทำไงกับกวินดีหละ นี่ก็ใกล้ที่เขาจะมารับฉันแล้ว

"แก้วออกมาได้แล้ว ฉันหิว -_-"

"อือ"ฉันเดินออกบ้านตามโทโมะ หรือจะไปกับโทโมะไม่บอกกวินดีละ
ฉันขึ้นรถโทโมะ แล้วภาวนาไม่ให้เจอกับกวิน แต่พอฉันจะก้าวขึ้นรถเท่านั้น เสียงแตรรถก็ดังขึ้น
นั่นไง เอาแล้วไง แก้วขอลาตาย TOT

"กำลังจะไปไหนกันหรอ"

"แกมาที่นี่ได้ไง -_-^"

"มาทำไมดีหละแก้ว"กวินเหลือบมามองหน้าฉัน จนฉันต้องหลบไปอยู่หลังโทโมะ อย่าพูดถึงฉัน ฉันไม่มีตัวตน ฉันหายไปกับสายลม~

"ฉันจะไปกินข้าว เกะกะขวางทางหลบไป -_-"

"ฉันไปก่อนนะกวิน"ฉันหันไปบอกเขา ฉันจะก้าวขึ้นรถ แต่กวินดึงตัวฉันออกมาแล้วยัดไปด้านหลังแทน ส่วนกวินเข้าไปนั่งข้างคนขับเรียบร้อย

"ฉันไปด้วยคนสิ"

ณ ร้านอาหาร

'ทำตัวตามปกติฉัน ฉันพูดอะไรก็เออออไปตามฉัน ฉะนกำลังช่วยเธอ' ฉันเก็บมือถือใส่กระเป๋าเมื่ออ่านข้อความจากกวินเสร็จ

"อ่ะฉันให้เธอ"กวินส่งจานสเต็กหั่นหมูเป็นชิ้นเล็กๆแล้วมาหยิบจานสเต็กของฉันไปแทน โทโมะหันมามองฉัน แล้วหันไปกินสเต็กของเขาเหมือนเดิม

"เป็นง่อยหรือไง ต้องให้คนอื่นหั่นให้ -_-^"

"ฉัน...(กำลังจะอ้าปากเถียงแต่ถูกขัด)"

"ฉันก็แค่บริการให้คนที่ฉันชอบมันผิดหรือไง"

"เปล่าหนิ -_-"โทโมะก้มหน้าหั่นสเต็กเข้าปากอย่างอารมณ์เสีย ส่วนฉันหนะหรอเป็นง่อยนั่งให้กวินบริการ และเป็นใบ้ให้โทโมะด่าเป็นระยะๆ TOT

ฉันมาทำอะไรเนี่ย TOT

ระหว่างทางกลับบ้าน ฉันนั่งเงียบเป็นเป่าสาก ส่วนกวินก็นั่งทะเลาะกับโทโมะตลอดทาง หลังจากที่ถึงบ้านกวินแยกกลับบ้านเขาไม่ลืมมากนะซิบฉัน'เชื่อฉัน ช้าๆได้พล่าเล่มงาม'

"วันนี้ฉันจะนอนที่นี่ -_-"

"หาา"ฉันยืนขยี้หูตัวเอง เมื่อกี้โทโมะเขาว่าอะไรนะ

"ทำไมฉันนอนไม่ได้ไง -_-"

"นายมาบอกตอนนี้มันกะทันหันเกินไป ฉันยังไม่ได้บอกให้ใครเตรียมห้องไว้ให้นาย"

"ใครบอกว่าต้องเตรียม ฉันจะนอนกับคู่หมั้นของฉัน"

ยิ้ม.....

เขายิ้มแบบนี่อีกแล้ว T^T

"แต่เดี๋ยวนะ นายจะนอน..."

"ทำไมฉันป็นคู่หมั้นเธอแล้วนะแก้ว"

"..."

"จะบอกให้รู้นะว้าเธอยังไม่รู้จักฉันดีพอ"

"..."