Grabbed a bad heart รักร้ายคว้าหัวใจนายสุดเถื่อน!

                 I'm sure no one can love you as much as I love.                        ฉันมั่นใจ ไม่มีใครรักนายได้เท่าที่ฉันรักแน่นอน
..วันรุ่งขึ้น..
 
ณ บ้านไทยานนท์
 
..ฉันโยนกระเป๋าเดินทางใบเล็กๆลงพื้น โทโมะเงยหน้ามองด้วยสายตารังเกียจ ฉันยิ้มให้โทโมะหนึ่งทีก่อนจะพูดขึ้นว่า
 
"ฉันมาค้างกับนาย^^"
 
"ฉันพูดแล้วเธอไม่ฟังใช่ไหม ฉันยังพูดไม่ชีดคำหรือไงว่าฉันเกลียดเธอ"
 
"ฉันรู้แล้ว อ๊ะ!เตียงนายใหญ่ดีนะ โอ้ย!!ปล่อยฉันนะโทโมะ"
 
"ไม่ปล่อย ฉันจะบิดแขนเธอให้แหลกเป็นชิ้นๆ จนกว่าเธอจะยอมพูดว่าจะยกเลิกงานแต่งงาน"
 
"โทโมะ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี่นะ ใครก็ด้วยช่วยด้วย!"
 
"หึ ทีงี้เรียกให้ช่วยงั้นหรอ คิดว่าใครจะเข้ามาเมื่อกี้เธอเป็นคนไล่พวกการ์ดออกไปเพราะอยากอยู่กับฉันสองคนไม่ใช่หรือไง"
 
"โทโมะขอร้องละ ปล่อยฉันเถอะ ได้โปรดฉันเจ็บ.."
 
"ได้ ได้! ฉันปล่อยเธอก็ได้!"โทโมะโยนฉันลงมาบนเตียงฉันรีบเช็ดคราบน้ำตาที่ไหลอยู่บนหน้า แล้วลูบข้อมือ เจ็บจังเป็นรอยเลยT_Tฉันเงยหน้ามองโทโมะก็พบว่าเขาถอดเสื้อตัวนอกออกเหลือเพียงแต่เสื้อกล้าม ฉันถอยชิดขอบเตียงทันที นี่เขาจะทำอะไร..
 
"โทโมะนายจะทำอะไร"
 
"ทำไม อีกไม่นานก็จะเป็นเมียฉันแล้วนี่ ที่มาค้างเพราะเหตุผลนี่ไม่ใช่หรือไง-_-"
 
"ไม่ใช่นะที่ฉันมาค้างเพราะว่าฉัน.."
 
"หุบปาก! ผู้หญิงโสโครกแบบเธอ ฉันให้เหยียบที่หน้าบ้านก็ดีเท่าไหร่แล้ว"
 
"ทำไมโทโมะ..นายไม่ยอมแต่งงานกับฉันเพราะนายมีคนที่นายชอบอย่างงั้นหรอ"
 
"อย่ามายุ่งเรื่องของฉัน หุบปากไป!แล้วนอนลงบนเตียงพอที่เหลือฉันจัดการเอง"
 
"โทโมะไม่ใช่ ฉันยัง.."
 
"รักฉันไม่ใช่หรอ ทำไมแค่นี้ไม่ยอมละหืม?" โทโมะก้มหน้ามาไซร์ที่ซอกคอฉัน ฉันได้แต่กัดริมฝีปากแล้วหลับตา น้ำตาที่ไหลบนหน้าฉันทำให้นึกถึงความทรงจำที่โทโมะเคยช่วยไว้
 
...ขณะที่ฉันอยู่บนรถไฟ อยู่ๆฉันก็รู้สึกว่าก้นฉันถูกลวนลามพอหันไปมองด้านหลัง ฉันก็เห็นลุงแก่ๆคนหนึ่งเบียดมาทางฉันแล้วจับก้นฉัน กรี๊ดด เอามืออกไปจากก้นฉันนะ ใครก็ได้ช่วยด้วยT_T
 
'ลวนลามผู้หญิงแบบนี้ไม่สวยมั้งลุง-_-'ฉันหันไปมองผู้ชายที่เดินมาแล้วดึงฉันไปทางเขา หล่อ...ใบหน้าเรียวเล็ก จมูกโด่ง ปากเล็ก หน้าหวาน
 
'อย่ามากล่าวหาลุงพ่อหนุ่ม มีหลักฐานหรือไง'
 
'ผมสามารถแจ้งจะลุงข้อหาลวนลามได้ ด้วยมีผู้หญิงคนนี้เป็นพยาน -_-'ลุงคนนั่รหันมามองหน้าฉันแล้วรีบเดินออกไป
 
'ขอบคุณนะขอบคุณจริงๆ'
 
'-_-' คนที่ช่วยฉันไม่ตอบอะไร แต่เขากลับเดินล้วงกระเป๋าออกไป การ์ดที่ฉันโทรเรียกเมื่อกี้รีบวิ่งมาหาฉันทันที
 
'คุณหนูขอโทษนะคะพี่ปล่อยให้คุณหนูอยู่ในอันตราย'
 
'นี่ ช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม' ฉันพูดกับการ์ดที่ยืนข้างๆ โดยไม่ละสายตาไปจากเขาเเม้แต่น้อย
 
'สืบประวัติคนนั้นให้ฉันหน่อย เร็วที่สุดนะ'
 
..ฉันยิ้มให้กับเหตุการณ์นั้น โดยที่โทโมะยังไซร้ซอกคอฉันอยู่ และเริ่มปลดกระดุมเสื้อฉัน ดีแล้วหรอแก้วที่จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ ที่เธอมาเพราะจะมาขอบคุณเขาไม่ใช่หรอ..
 
"ขอบคุณนะที่เคยช่วยฉันไว้"
 
"พูดอะไรไร้สาระ คิดว่าฉันจะหยุดหรือไง"
 
"ฉันไม่ได้ห้ามนายให้หยุด ก็ดีเหมือนกันถ้าเรามีอะไรกันจริง งานแต่งก็คงต้องเลื่อนเร็วขึ้น"
 
"พูดบ้าอะไนของเธอ!"โทโมะ ดันตัวขึ้นแล้วมองด้วยสายตาเกลียดชัง ฉันรีบลุกแล้วติดกระดุมเสื้อ
 
"ฉันจะลงไปกินข้าว นายจะไปด้วยกันไหม^^"
 
"เธอนี่มัน!"
 
"ถ้านายไม่ลงไปกินฉันจะให้คนยกขึ้นมาให้ละกัน"
 
"ฉันลงไปกินเอง ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉัน!"
 
"ทำไมไม่ลงไปพร้อมกันละ นายไม่หิวหรอให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนไหม"
 
"หุบปากเธอซะ เธอทำให้ฉันเกลียดเป็นสองเท่าต่อจากเมื่อวาน-_-"
 
"แต่แปลกมากนะ ฉันรักนายเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าหลังจากเมื่อวาน^^"
 
"หยุดยิ้มแบบนั้นได้แล้ว ฉันเกลียดรอยยิ้มแบบเธอ!"
 
"ขะ..ขอโทษฉันไม่รู้ว่านายไม่ชอบ.."
 
"บัดซบ! ออกไปซะ!"โทโมะขว้างหมอนใส่ฉันแบบคราวที่แล้ว ฉันได้แต่เก็บหมอนแล้ววางมันลงไว้ที่เดิม ก่อนจะเดินออกมา แก้วเธอทำให้เขาเกลียดเธอมากกว่าเดิมแล้ว ไม่มีวิธีไหนเลยหรอมี่เราจะได้คุยกันดีๆ ฉันเดินลงไปที่โต๊ะอาหารก็เจอคุณพ่อของโทโมะนั่งอยู่ ฉันนั่งแล้วกล่าวทักทายคุณพ่อโทโมะ..
 
 
เม้นหน่อยจิคะ พระเอกยังเลวไม่เท่าไหร่นะ ยังเบาะๆอยู่