Grabbed a bad heart รักร้ายคว้าหัวใจนายสุดเถื่อน!

                 I'm sure no one can love you as much as I love.
                        ฉันมั่นใจ ไม่มีใครรักนายได้เท่าที่ฉันรักแน่นอน

..วันรุ่งขึ้น..

ณ บ้านไทยานนท์

..ฉันโยนกระเป๋าเดินทางใบเล็กๆลงพื้น โทโมะเงยหน้ามองด้วยสายตารังเกียจ ฉันยิ้มให้โทโมะหนึ่งทีก่อนจะพูดขึ้นว่า

"ฉันมาค้างกับนาย^^"

"ฉันพูดแล้วเธอไม่ฟังใช่ไหม ฉันยังพูดไม่ชีดคำหรือไงว่าฉันเกลียดเธอ"

"ฉันรู้แล้ว อ๊ะ!เตียงนายใหญ่ดีนะ โอ้ย!!ปล่อยฉันนะโทโมะ"

"ไม่ปล่อย ฉันจะบิดแขนเธอให้แหลกเป็นชิ้นๆ จนกว่าเธอจะยอมพูดว่าจะยกเลิกงานแต่งงาน"

"โทโมะ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี่นะ ใครก็ด้วยช่วยด้วย!"

"หึ ทีงี้เรียกให้ช่วยงั้นหรอ คิดว่าใครจะเข้ามาเมื่อกี้เธอเป็นคนไล่พวกการ์ดออกไปเพราะอยากอยู่กับฉันสองคนไม่ใช่หรือไง"

"โทโมะขอร้องละ ปล่อยฉันเถอะ ได้โปรดฉันเจ็บ.."

"ได้ ได้! ฉันปล่อยเธอก็ได้!"โทโมะโยนฉันลงมาบนเตียงฉันรีบเช็ดคราบน้ำตาที่ไหลอยู่บนหน้า แล้วลูบข้อมือ เจ็บจังเป็นรอยเลยT_Tฉันเงยหน้ามองโทโมะก็พบว่าเขาถอดเสื้อตัวนอกออกเหลือเพียงแต่เสื้อกล้าม ฉันถอยชิดขอบเตียงทันที นี่เขาจะทำอะไร..

"โทโมะนายจะทำอะไร"

"ทำไม อีกไม่นานก็จะเป็นเมียฉันแล้วนี่ ที่มาค้างเพราะเหตุผลนี่ไม่ใช่หรือไง-_-"

"ไม่ใช่นะที่ฉันมาค้างเพราะว่าฉัน.."

"หุบปาก! ผู้หญิงโสโครกแบบเธอ ฉันให้เหยียบที่หน้าบ้านก็ดีเท่าไหร่แล้ว"

"ทำไมโทโมะ..นายไม่ยอมแต่งงานกับฉันเพราะนายมีคนที่นายชอบอย่างงั้นหรอ"

"อย่ามายุ่งเรื่องของฉัน หุบปากไป!แล้วนอนลงบนเตียงพอที่เหลือฉันจัดการเอง"

"โทโมะไม่ใช่ ฉันยัง.."

"รักฉันไม่ใช่หรอ ทำไมแค่นี้ไม่ยอมละหืม?" โทโมะก้มหน้ามาไซร์ที่ซอกคอฉัน ฉันได้แต่กัดริมฝีปากแล้วหลับตา น้ำตาที่ไหลบนหน้าฉันทำให้นึกถึงความทรงจำที่โทโมะเคยช่วยไว้

...ขณะที่ฉันอยู่บนรถไฟ อยู่ๆฉันก็รู้สึกว่าก้นฉันถูกลวนลามพอหันไปมองด้านหลัง ฉันก็เห็นลุงแก่ๆคนหนึ่งเบียดมาทางฉันแล้วจับก้นฉัน กรี๊ดด เอามืออกไปจากก้นฉันนะ ใครก็ได้ช่วยด้วยT_T

'ลวนลามผู้หญิงแบบนี้ไม่สวยมั้งลุง-_-'ฉันหันไปมองผู้ชายที่เดินมาแล้วดึงฉันไปทางเขา หล่อ...ใบหน้าเรียวเล็ก จมูกโด่ง ปากเล็ก หน้าหวาน

'อย่ามากล่าวหาลุงพ่อหนุ่ม มีหลักฐานหรือไง'

'ผมสามารถแจ้งจะลุงข้อหาลวนลามได้ ด้วยมีผู้หญิงคนนี้เป็นพยาน -_-'ลุงคนนั่รหันมามองหน้าฉันแล้วรีบเดินออกไป

'ขอบคุณนะขอบคุณจริงๆ'

'-_-' คนที่ช่วยฉันไม่ตอบอะไร แต่เขากลับเดินล้วงกระเป๋าออกไป การ์ดที่ฉันโทรเรียกเมื่อกี้รีบวิ่งมาหาฉันทันที

'คุณหนูขอโทษนะคะพี่ปล่อยให้คุณหนูอยู่ในอันตราย'

'นี่ ช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม' ฉันพูดกับการ์ดที่ยืนข้างๆ โดยไม่ละสายตาไปจากเขาเเม้แต่น้อย

'สืบประวัติคนนั้นให้ฉันหน่อย เร็วที่สุดนะ'

..ฉันยิ้มให้กับเหตุการณ์นั้น โดยที่โทโมะยังไซร้ซอกคอฉันอยู่ และเริ่มปลดกระดุมเสื้อฉัน ดีแล้วหรอแก้วที่จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ ที่เธอมาเพราะจะมาขอบคุณเขาไม่ใช่หรอ..

"ขอบคุณนะที่เคยช่วยฉันไว้"

"พูดอะไรไร้สาระ คิดว่าฉันจะหยุดหรือไง"

"ฉันไม่ได้ห้ามนายให้หยุด ก็ดีเหมือนกันถ้าเรามีอะไรกันจริง งานแต่งก็คงต้องเลื่อนเร็วขึ้น"

"พูดบ้าอะไนของเธอ!"โทโมะ ดันตัวขึ้นแล้วมองด้วยสายตาเกลียดชัง ฉันรีบลุกแล้วติดกระดุมเสื้อ

"ฉันจะลงไปกินข้าว นายจะไปด้วยกันไหม^^"

"เธอนี่มัน!"

"ถ้านายไม่ลงไปกินฉันจะให้คนยกขึ้นมาให้ละกัน"

"ฉันลงไปกินเอง ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉัน!"

"ทำไมไม่ลงไปพร้อมกันละ นายไม่หิวหรอให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนไหม"

"หุบปากเธอซะ เธอทำให้ฉันเกลียดเป็นสองเท่าต่อจากเมื่อวาน-_-"

"แต่แปลกมากนะ ฉันรักนายเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าหลังจากเมื่อวาน^^"

"หยุดยิ้มแบบนั้นได้แล้ว ฉันเกลียดรอยยิ้มแบบเธอ!"

"ขะ..ขอโทษฉันไม่รู้ว่านายไม่ชอบ.."

"บัดซบ! ออกไปซะ!"โทโมะขว้างหมอนใส่ฉันแบบคราวที่แล้ว ฉันได้แต่เก็บหมอนแล้ววางมันลงไว้ที่เดิม ก่อนจะเดินออกมา แก้วเธอทำให้เขาเกลียดเธอมากกว่าเดิมแล้ว ไม่มีวิธีไหนเลยหรอมี่เราจะได้คุยกันดีๆ ฉันเดินลงไปที่โต๊ะอาหารก็เจอคุณพ่อของโทโมะนั่งอยู่ ฉันนั่งแล้วกล่าวทักทายคุณพ่อโทโมะ..

เม้นหน่อยจิคะ พระเอกยังเลวไม่เท่าไหร่นะ ยังเบาะๆอยู่