Little things สิ่งเล็กๆที่ฉันรักเธอ

"ฮาย แฮซ หลังๆนี้ไม่ติดต่อกันบ้างเลยนะ ฉันเลยไม่ได้บอกนายเลย ว่าฉันจะมาอยู่ที่นี่" เธอพูดพลางโบกมือแฮร์รี่ที่ตอนนี้เขาได้ยืนนิ่ง เหมือนหุ่นปูน จนคนอื่นสงสัย
 
'ทำไม ปลายน้ำ ทำไมเธอต้องมาอยู่ที่นี่ในเวลาที่ฉันกำลังจะตัดใจจากเธอได้หายขาดแล้วเชียว ทำไมๆๆๆ' แฮร์รี่คิดในใจ ้ขาได้แต่ถามตนเองอยู่อย่างนั้น
 
 
"เฮ้ย ไอ้แฮซ แกจะยืนนิ่งเป็นหุ่นอย่างนั้นอีกนานมั้ย จะได้รีบทำงาน จะได้ไปนอน ง่วงเว้ย"เซนโวยขึ้น ทำให้แฮร์รี่ได้สติ ชะงักตัวขึ้น
"อ่อ เออๆก้กำลังไปนี่ไง ปลายน้ำ ฉันดีใจที่ได้เจอเธอนะ "แฮร์รี่พูดกับเซนแล้วหันมายิ้มบางๆพูดกับปลายน้ำ
"เหมือนกัน แฮซ คืนนี้ฉันจะโทรคุยกะนาย ให้หายคิดถึงเลย นายต้องชดใช้ ที่ไม่ติดต่อฉันในพักหลัง5555" เธอพูดกับเขาอย่างอารมณ์ดี ซึ่งตอนนี้เขากลับอึ้ง มากกว่าที่จะมีอารมณ์ร่วมด้วย
 
   แล้วทั้งห้าหนุ่มก็นั่งคุยงานกันอย่างตั้งใจ ซึ่งเป็นอารมณ์ที่ขัดกับบุคลิกที่พวกเขาทำในเวลาอื่น จนผู้ที่นั่งมองพวกเขาประชุมกันอย่างปลายน้ำ เกิดอาการเกร็ง จึงขอตัวออกไปสูดอากาศข้างนอก
 
  ยามราตรีที่มืดมิดยังพอมีแสงสว่างที่สอดส่องออกมาจากในตัวบ้าน ทำให้มีแสงพอสลัวๆ ผสมกับท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว และแสงจันทร์ ปลายน้ำเดินมานั่งที่ม้านั่งข้างต้นไม้ พลางนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเป็นเวลาสักพัก จนเธอต้องสะดุ้งโหยง เมื่อพื้นที่ข้างๆของม้านั่งมีอีกคนมาแทนที่
 
"เห้ โทษทีที่ทำให้ตกใจ ฉันเห็นเธอเหม่อๆ เลยไม่กล้าทักน่ะ" เสียงของชายผมหยิกกล่าวขึ้น จนเธอถอนหายใจอย่างโล่งอก ที่คนมานั่งเป็นแฮร์รี่ไม่ใช่โจร
"ไม่เป็นไรๆ ว่าแต่ที่ออกมาเนี่ย คุยงานเสร็จแล้ว?" เธอถาม
"อื้ม เสร็จแล้วล่ะ ฉันเลยว่าจะมาตามเธอน่ะ" เขาแถลง
"อ๋อ จ้ะ แฮซ อย่าลืมล่ะ คืนนี้นายไม่ได้นอนแน่ หึๆ"เธอพูดเล่นกับเขา เพราะบางทีเธอก็รู้สึกดีกับชายคนนี้เหลือเกิน
"ครับ แล้วจะรอ พายนำ เอ่อ ปลา...ย น้ำ ฉันคิดถึงเธอนะ แล้วก็ดีใจที่เจอเธอที่นี่ด้วย "เขาพยายามสะกดชื่อเธอให้ถูกจนสำเร็จ เขาพูดพลางจ้องหน้าเธอ
"เช่นกัน แฮซ"
 
   เธอจ้องหน้าแฮร์รี่กลับบ้าง แต่กลายเป็นว่าตอนนี้ทั้งเขาและเธอ
ได้มองตาของกันและกัน ดวงตาสีเขียวมรกตมองไปในดวงตาสีน้ำตาลเข้มราวถูกมนต์สะกด ให้ค้างและเนิ่นนาน จนใบหน้าของทั้งสองค่อยๆเคลื่อนเข้าหากันช้าๆ จนไม่ถึงคืบ แฮร์รี่ค่อยๆเอียงหน้า ให้ริมฝีปากได้องศาพอที่จะแนบชิดกับริมฝีปากของเธอ เธอหลับตานิ่งพร้อมรับจุมพิตจากชายตรงหน้า หัวใจเต้นแรง
 
" ปลายน้ำๆ กลับคอนโดเหอะ เดี๋ยวฉันไปส่ง มันดึกแล้วนะ"เสียงของไนออลตะโกนขัดขึ้นจากหน้าบ้านที่ไม่ไกลกันนัก ทำให้ทั้งคู่ชะงัก แล้วมองหน้ากันไปมา แฮร์รี่จึงตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปจากที่นั่นทันที เมื่อเขาได้หันหลังจากเธอเรียบร้อย เขาก้เปล่งวาจาเบาๆ
'หึ หวงสินะ ไอ้ไนล์' แล้วเขาก้รีบเดินออกไป
 
"คุยอะไรกับแฮร์รี่มันหรอ?"ไนออลถามปลายน้ำเมื่อเดินมาถึงม้านั่งที่เธอนั่งอยู่
"ไม่มีไรมากหรอก นายมาตามฉันกลับไม่ใช่หรอ งั้นก็ไปกันเถอะ " เธอพูดแล้วลุกขึ้นเดินนำหน้า เพื่อหลบสีหน้าที่แดงระเรื่อ ไม่ให้เขาเห็น เพราะอาย
 
'เสียใจด้วยนะ ไอ้แฮซแต่ฉันจะไม่เปิดโอกาสให้นายกับปลายน้ำหรอก เพราะเธอต้องเป็นของฉัน ไม่ใช่ของนายว่ะ เพื่อน' เขายิ้มร้ายแล้วพูดในใจ เพราะเรื่องท้้งหมดที่เขาตะโกนมาขัดจังหวะนั้น มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เขาจงใจ เนื่องจากเขาออกมาเห็นทั้งสองอยู่ด้วยกัน และรู้ทันว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่างหาก
 
 
 
 
่ ....กริ้ก....
เสียงหมุนลูกบิดห้องของปลายน้ำดังขึ้น เมื่อเธอได้มาถึงคอนโด โดยมีไนออลมาส่ง เธอปิดประตูลง 
แล้วเอาหลังพิงไว้ พลางคิดถึงเรื่องตอนที่เธอกับแฮร์รี่นั่งอยู่ที่ม้านั่ง จนเกือบจะจูบกัน อย่างเหม่อลอย และปล่อยรอยยิ้มออกมา
"เพี้ยะๆๆ พอๆเลย ปลายน้ำ เลิกเพ้อได้แล้ว มันแค่บรรยากาศพาไปเท่านั้น เราไม่ได้คิดอะไรกับแฮซหรอก เขาก็ด้วยเช่นกัน ไปนอนดีกว่า ไม่สิ นัดกับแฮซว่าจะโทรคุยกันนี่นา" เธอตบหน้าตนเองเบาๆ แล้วคุยกับตนเอง หลังจากนั้นเธอก้รีบไปอาบน้ำ และสไกป์หาแฮร์รี่ ทั้งสองคุยกันเนิ่นนาน จนเธอเป็นฝ่ายเผลอหลับไป
 
Harry's part
"หลับจนได้สินะ ช่วยไม่ได้ ฉันคงต้องแอบชอบเธอต่อแล้วล่ะ ฉันจะคอยอยู่เคียงข้างเธอแบบนี้ เพื่อไนล์ล่ะกัน ฉันจะไม่บอกและไม่ล้ำเส้นอีก อย่างน้อยมันก็ทำให้ได้อยู่กับเธอได้เหมือนกันนี่นะ" แฮร์รี่พูดขึ้นหลังจากปิดสไกป์ 
แล้วเขาก็เดินออกไปที่ระเบียง แหงนหน้ามองม้องฟ้า แล้วจบลงด้วยการมองผืนน้ำด้านล่าง "ปลายน้ำ ฉันทำผิดอีกไม่ได้จริงๆ ไนล์ ถือว่าครั้งนี้ฉันเป็นฝ่ายยอมให้นายแก้แค้นล่ะกัน" เขาพูดขี้นโดยสายตายังคงจ้องไปที่ผืนน้ำที่ทอแสงระยิบระยับ ก่อนจะข่มตาเข้านอน
 
 
สองวันต่อมา
 
.....กริ้งงงงงงง....
เสียงนาฬิกาปลุกได้ดังขึ้น ร่างบางที่นอนคลุมโปลงตื่นมาดับด้วยความงัวเงีย แล้วเตรียมตัวไปทำงาน ซึ่งเป็นวันเริ่มงานวันแรกของเธอ
 
 
ณ บริษัทโฆษณาที่มีชื่อเสียงกลางกรุงลอนดอน ซึ่งเป็นที่ยอมรับ และมีงานใหญ่ๆเข้ามาตลอด
 
"ขอโทษนะค่ะ คือดิฉันเป็นพนักงานใหม่ของที่นี่ค่ะ ตำแหน่งครีเอทีฟ ค่ะ อยากสอบถามสถานที่ทำงานค่ะ"ปลายน้ำ เมื่อมาถึงก้สอบถามพนักงานประชาสัมพันธ์ทันที
"สักครู่ค่ะ อ๋อ คุณวารี ..... ที่ย้ายมาจากประเทศไทยสินะค่ะ เชิญตามดิฉันมาเลยค่ะ" เมื่อพนักงาน ได้โทรไปสอบถามแล้ว ก้พาเธอไปที่ห้องทำงาน
"คุณมิเชลค่ะ พนักวงานใหม่ในความดูแลคุณมาแล้วค่ะ"เธอพาปลายน้ำไปยังห้องหัวหน้าครีเอทีฟ ที่จะเป็นหัวหน้าของเธอต่อไป แล้วพนักงานก้ออกไป
"อืม นั่งก่อนสิ ยินดีที่ได้ร่วมทำงานด้วยนะ งั้นฉันขอแนะนำหน้าที่และที่ทำงานของเธอล่ะกัน" มิเชลก้กล่าวรายละเอียดทั้งหมดจนเข้าใจ
 
 
    ช่วงเช้าเธอทำงานได้ดี เพราะเธอทำงานแบบนี้มาก่อน จึงไม่ยากต่อการเรียนรู้งาน เพื่อนร่วมงานของเธอก้ต่างเป็นกันเอง และสนิทกันอย่างรวดเร็ว เพราะต่อไปทั้งทีมครีเอทีฟก้ต้องออกงานด้วยกันบ่อยๆ
 
เที่ยง...เวลาพักงาน
...you and I 
We don't wanna be like them..
เสียงมือถือของปลายน้ำดังขึ้น ซึ่งเป็นสายของไนออลนั่นเอง
"ฮัลโหล ว่าไงไนล์?"เธอรับแล้วกรอกเสียง
"พักแล้วนี่ ไปกินข้าวกัน เดี๋ยวไปรับ โอเครน่ะ?"เขาพูดเสียงร่าเริง
"อื้มๆ"เธอรับคำชวน
 
 
 
ตอนนี้ทั้งคู่มากินอาหารไทยที่ร้านแถวๆที่ทำงานเธอ จะได้ไม่ไปต่องานสาย
"วันแรกเนี่ย ดีมั้ย?"เขาถาม
"ดีมากเลยล่ะ เป็นกันเองมาก ยกเว้นคนที่ชื่อ เชอร์ ลอยอ่ะ ดุเธอไม่เป็นมิตรเลย "เธอกล่าวพลางวิตกนิดๆ
"เอาน่าสู้ๆ "เขาว่าพลางตักอาหารป้อนเธอ เพราะไม่อยากให้เครียด จนเธอเผลอยิ้มกว้าง แล้วอ้าปากรับอาหารที่ไนออลป้อนจนเปื้อนที่มุมปาก ไนออลจึงหยิบทิชชู่มาเช็ดให้เธอ ทั้งคู่มองกันอย่างเขินๆ แล้วก้มหน้าทานอาหารต่อ
 
 แต่หารู้ไม่ว่า ภาพของทั้งสองได้ถูกแอบถ่าย โดยปาปารัสซี่ข้างนอกร้านเรียบร้อย
 
"หึ ไนออล ฮอแรน มากะใคร สวยซะด้วย แต่ฉันยังไม่ปล่อยภาพออกไปหรอก เดี๋ยวเก็บเอาไว้ก่อนดีกว่า ให้แน่ใจก่อน รวยชัวร์เรา"ปาปารัสซี่พูดแล้วออกไปจากตรงนั้นทันที
 
 
++++++++++++
โอย สงสารแฮซอีกแล้วอ่า
ร้องไห้แปบ ฮอลลลล