Little things สิ่งเล็กๆที่ฉันรักเธอ

ขอเสียงคนชอบเที่ยวกลางคืนหน่อยเร็ว
..วู้ๆๆๆๆ...เสียงตอบรับจากผู้คนในผับแห่งหนึ่ง ที่มีคนมาเที่ยวมากมาย แล้วนั่นก้เป็นเสียงดีเจกล่าวขึ้น
 
"เดี๋ยวนี้ แฮร์รี่มาบ่อยนะค่ะ ริชชี่เนี่ยดีใจทุกครั้งที่คุณมาค่ะ อืม" เสียงสาวแต่งตัวเปรี้ยวจัดจ้าน นามว่าริชชี่ ที่เป็นคู่ขาของ แฮร์รี่ สไตล์ เมื่อพูดจบเธอก้โน้มหน้า แลกจูบกับเขาอย่างดูดดื่ม
"ก้เพราะมีคุณไง ผมถึงมา สาวน้อย"เขาพูดเสียงหวานเมื่อละริมฝีปากจากเธอแล้ว
 
หากแต่ความจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น ที่เขาต้องมาหมกตัวอยู่ที่นี่บ่อยๆนั้นก็เพราะเขาต้องการระบายอารมณ์ ทุกครั้งที่เขาต้องเห็นไนออลกับปลายน้ำคุยออนไลน์หากันตลอด จากแรกๆที่เขาทั้งสองไม่สนิท จนตอนนี้สนิทสนมกันมาก จนทำให้เขาต้องพยายามตัดใจ ทั้งๆที่ไม่เคยทำได้สักที
'ทำอย่างไร ผมจึงจะเลิกชอบคุณสักที ทั้งๆที่เพียงแค่เเรกเจอ ปลายน้ำ ผมกลัวเหลือเกินว่าถ้าหากผมได้เจอคุณอีกครั้ง ผมคงเลิกชอบคุณไม่ได้ ผมไม่อยากทำร้ายไนล์' เขาพูดในใจ แล้วกระดกเหล้าในมือหมดแก้วรวด หลังจากนั้นเขาก็หันไปสนใจริชชี่ จบด้วยการพาเธอไปต่อบนเตียงอย่างเคย
 
"ไนล์ จะบอกได้ยังเนี่ยว่าจะพาฉันไปไหน "ปลายน้ำหันไปพูดกับไนออลที่ตอนนี้กำลังขับรถพาเธอไปเที่ยวตามที่เคยชวนเธอไว้เมื่อวาน
"ลอนดอนอายส์ เป็นไง เซอร์ไพร์ไหม ฉันเคยได้ยินว่าเธออยากไปที่นี่"เขาหันไปพูดกับเธอ
"จริงดิ ไนล์น่ารักจัง จำได้ด้วย แถวนั้นมีแหล่งช้อบ ตอนกลางคืนก้มีตลาด บรรยากาศก้สวย ตื่นเต้นจัง"เธอพูดพลางเอานิ้วมือมานับประกอบท่าทาง สร้างรอยยิ้มให้ไนออลอย่างมาก
 
ตอนนี้พวกเขาก้มาอยู่ในห้างดังย่านลอนดอนอายส์ โดยไนออลก้ปลอมตัวมาอย่างมิดชิดเช่นเคย ทั้งสองเดินซื้อของ ไม่ว่าจะเสื้อผ้า ของใช้ที่ขาดเหลือจากเมื่อวาน โดยไนออลก้คอยเดินตามเธอ ช่วยเลือกของบ้าง ซื้อเองบ้าง ซึ่งเขาก้เป็นผู้ถือของให้เธอจนตอนนี้เต็มสองมือไปหมด
 
"นี่ คุณหนูปลายน้ำขอรับ กระผมถือของหนักมาก ไม่ทราบว่าคุณหนูจะซื้ออะไรอีกไหม"ไนออลพูดประชดกับเธอ ซึ่งเป็นคำพูดที่กวนๆแต่แฝงด้วยความน่ารัก
"เจ้าทาสไนล์ ตอนนี้ครบแล้วล่ะ เราไปตลาดข้างล่างกันเถอะ"เธอพูดเล่นโต้กลับไนออล แล้วท้้งคู่ก็หันมายิ้มให้แก่กัน ไม่นานก้ปล่อยเสียงหัวเราะออกมา 
"555 โอเครครับคุณหนู "เขาว่า
"555เลิกเล่นได้แล้ว ฉันขำจนเจ็บท้องแล้วนะ"เธอว่าพลางตีไปที่บ่าไนล์เบาๆ
 
ระหว่างทางที่ทั้งสองจะลงไปตลาดข้างล่างนั้น โดยมีไนออลเดินนำหน้าไป ปลายน้ำก็คิดในใจ
ไปเรื่อยๆ เกี่ยวกับความเป็นมาที่แทบจะเหลือเชื่อ ว่าเธอกับ
ไนออลจะมาเป็นเพื่อนสนิทกันได้ ทั้งๆที่เธอก้เป็นเพียงแฟนคลับคนนึง
'ฉันนี่โชคดีจริงๆที่ได้มารู้จักไนล์ เชื่อไหม ว่าตอนแรกฉันตื่นเต้นที่ได้มารู้จักนาย แต่ตอนนี้ไม่เลย ฉันมีแต่ความรู้สึกว่านายก้เป็นเพียงผู้ชายธรรมดา เพื่อนของฉันเท่านั้นเอง' เธอพูดในใจ
 
"กรี้ด ลอนดอนอายส์  มันสวยมากเรยว่าป่ะ ไนล์"พอเธอได้มาถึง เธอก็ตะโกนลั่น เพราะที่นี่มันสวยมาก พลางหันหน้าไปถามไนออล ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"อื้ม สวยมาก เธอชอบสินะ งั้นฉันจะพามาบ่อยๆ โอเครม่ะ แต่ตอนนี้เราไปกันเถอะ ปลายน้ำ"เขาตอบเธอ แล้วยื่นมือออกมาเป็นเชิงว่าให้เธอ ยื่นมือมาจับมือเขาไว้แล้วเดินไปด้วยกัน  ปลายน้ำก็ยิ้มแล้วจับมือเขาเดินเข้าไปทันที
 
   ลอนดอนอายส์ คือที่ที่ถูกประดับประดาไปด้วยแสงไฟตระการตา มีแม่น้ำแสงแพรวพราวระยิบระยับเมื่อผิวน้ำกระทบกับแสงจันทร์ที่สาดส่องยามราตรี บรรยากาศที่เย็นสบาย ริมถนนทั้งสองฝั่งก้เต็มไปด้วยแผงร้านค้า โดยมากจะเป็นของกิน ทั้งคู่ก้ได้เดินแวะเข้าร้านนู้นออกร้านนี้ พูดคุยเดินเคียงข้างกันอย่างสนุกสนาน เต็มไปด้วยรอยยิ้มของหญิงชายที่มีให้กันตลอดเส้นทาง ซึ่งถ้าหากใครรู้ว่านี่คือ ไนออล ฮอแรน คงต้องอิจฉาหญิงสาวข้างกายเขาแน่นอน เพราะไนออลมีความสุขเมื่ออยู่กับเธอมากจริงๆ
 
  จนตอนนี้ไนออลและปลายน้ำก็มาหยุดที่ริมแม่น้ำ หากจะยกว่าเป็นบรรยากาศที่โรแมนติกก้ว่าได้ ไนออลจึงไม่รอช้าที่จะสารภาพความในใจให้เธอฟัง
 
"ลมเย็นไปนะ ชักจะหนาวๆ"ปลายน้ำพูดพลางเอามือทั้งสองลูบไปมาที่ต้นแขนเบาๆด้วยความหนาว เมื่อไนออลได้ยินเช่นนั้นก็หันมาที่เธอ
"อ่ะ ใส่นี่ซะเดี๋ยวเป็นหวัดพอดี "ไนออลกล่าว แล้วถอดเสื้อคลุมยีนส์เดินไปคลุมที่บ่าทั้งสองข้างให้เธออย่างทะนุถนอม
"ขอบใจนะ อุ่นมากเลย แต่เดี๋ยวนายก้หนาวตายหรอก อ่ะ คนละครึ่งนะ"เธอว่าแล้วเดินไปใกล้ๆเขา แล้วแบ่งเสื้อคลุมอีกครึ่งนึง จึงกลายเป็นว่า ทั้งเขาและเธอนั่งอยู่ข้างกัน มีเสื้อคลุมหนึ่งตัว ที่เปรียบเสมือนพันธะสานทั้งสองให้เคียงข้างกันยามราตรีที่น่าจดจำ
 
เวลาผ่านไปสักพัก เมื่อเห็นว่าบรรยากาศชักเงียบ ไนออลจึงรวบรวมความกล้าเพื่อจะเผยความในใจแก่เธอ
 
"ปลายน้ำ ฉันมีอะไรจะบอกเธอด้วยนะ เราก็รู้จักกันมานานพอสมควร แม้จะอยู่ห่างกันก็ตาม แต่ฉันรู้สึก.........." ไนออลพูดพร้อมสอดประสานสายตาไปยังปลายน้ำอย่างสื่อความหมาย
เมื่อเธอได้ยินคำพูดนั้น เธอยิ้มกว้างทันที ก็ไนออลดันพูดว่า
"ฉันอยากชิมขนมที่เธอถือ ฉันยังไม่ได้ลองเลย"
"555 นึกว่าเรื่องอะไร พูดซะยาวเลย อ่ะ อร่อยมาก ฉันกินแล้ว"เธอยื่นขนมที่มือให้เขา
แล้วเขาก้รับไว้ในมือ ในใจเขากลับครุ่นคิด
'จะบ้าหรอว่ะ ไอ้ไนล์ แกไม่ได้ต้องการบอกอย่างนั้นสักหน่อย ชอบอ่ะ คำนี้มันยากมากเหรอไงว่ะ ลองใหม่อีกทีละกัน'
"เอ่อ ปลายน้ำ คือที่จริงฉันมีเรื่องที่อยากบอกเธออีกอย่างน่ะ คือฉัน...."เขาจ้องไปในดวงตาสีน้ำตาลของปลายน้ำอีกครั้ง เธอก้มองเขาด้วยเช่นกัน มองไปยังดวงตาสีฟ้าที่ชวนเคลิ้มคู่นี้ 
"ฉัน...."ไนออลอ้าปากที่จะพูดคำถัดไป แต่
 
...You looks so perfect standing there in my American.... 
   ทันใดนั้น เสียงเรียกเข้ามือถือของไนออลก้ดังขึ้นมาขัดคำพูดทุกคำของเขา จนเขาหงุดหงิดมากจึง รีบหยิบมันมารับสายทันที 
"ว่าไงไอ้ลูอิส มีเรื่องอะไร อ๋อ ดึกดื่นอย่างนี้เนี่ยนะ ได้ๆ เดี๋ยวไป ไม่นานหรอก เออ ไปเดี๋ยวนี้ล่ะ อืม บาย"ไนออลคุยกับลูอิส 4-5ประโยคจึงวางสาย แล้วบอกเธอ
"ปลายน้ำ ฉันว่าเราต้องกลับแล้วล่ะ เมื่อกี้ลูอิสบอกให้ฉันไปคุย เรื่องอัลบั้มที่บ้านรวมน่ะ เธอก้ต้องไปด้วยนะ พวกมันคงดีใจที่เห็นเธอน่ะ"เขาพูด
"อ๋อ ได้สิ ไปกันเถอะ เดี๋ยวพวกเขารอกันนาน"เธอว่าแล้วลุกขึ้นยืน
 
'โถ่เว้ย อุปสรรคเยอะจริง เดี๋ยวไว้โอกาสเหมาะๆแล้วค่อยบอกอีกทีก้ได้ว่ะ'ไนออลพูดในใจ แล้วเอามือยีหัวตนเอง อย่างคนหัวเสีย หลังจากนั้นก้รีบเดินตามปลายน้ำที่เดินนำไปได้สักพักแล้ว
 
   ที่บ้านพักรวมของวง one direction
 
"เออใช่ ฉันว่าเอาเป็นเพลงที่ดูโตๆหน่อยดีกว่า "เสียงเซนดังขึ้นในห้องนั่งเล่น
"เห็นด้วยๆ เอาแบบนั้นแหละ"แล้วนี่ก้คือเสียงของเลียม
"เอ้าไอ้ไนล์ นั่นมัน ปลายน้ำ เห้ใช่เธอจริงๆ เธอมาได้ไงเนี่ย?"ลูอิสเอ่ยทัก แล้วรีบลุกขึ้นยืนเดินมาที่ทั้งสอง
"ฮาย ทุกคน พอดีฉันได้งานที่นี่เลยได้ย้ายมาอยู่เลยนะ"ปลายน้ำตอบทุกคน โดยสายตาของเธอก็สาดส่องไปทั่วห้อง เธอพบเพียงแค่เซน เลียม ที่นั่งอยู่เท่านั้น ซึ่งคนที่ขาดไปคือแฮร์รี่ 
"นั่งก่อนสิ ปลายน้ำ อ่อ คงมองหาไอ้แฮซสินะ มันอยู่บนห้อง เดี๋ยวมันก้ลงมาน่ะ"เซนกล่าวอย่างรู้ใจ เธอจึงได้แต่ยิ้มและพยักหน้า แล้วนั่งที่โซฟา 
 
       ระหว่างรอแฮร์รี่ พวกเขาทั้งสามคือ เลียม เซน และลูอิส ก้ถามเรื่องราวของปลายน้ำ และพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน จนเธออดที่จะลอบคิดไม่ได้เลยว่า เธอช่างโชคดีมากที่ได้ใกล้ชิดกับศิลปินระดับโลกอย่างพวกเขาขนาดนี้ แต่ด้วยความที่เธอก้คุยกับพวกเขาผ่านสไกป์บ่อยครั้ง ความรู้สึกตื่นเต้น คลั่งไคล้ก้หายไปหมด เหลือแต่มิตรภาพดีๆ ที่เธอมีให้แก่พวกเขา และคิดว่าพวกเขาก้แค่ผู้ชายธรรมดาทั้งห้าคน เท่านั้นเอง นั่นคือสาเหตุว่าทำไมไม่เธอถึงไม่กรี้ดใส่หน้าพวกเขาในตอนนี้
 
"เอ่อ ทุกคนฉันว่า ฉันควรไปตามไอ้แฮซน่ะ มันนานแล้วไม่ยอมลงมาสักที" ลูอิสกล่าวขึ้น เพราะเห็นว่านานมากแล้ว
"ไม่ต้องแล้วละ ลู มันมาแล้ว"ไนออลกล่าวขึ้น เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นแฮร์รี่กำลังเดินลงมาจากบันได
"โทษทีๆ ที่ให้คอย พอดีท้องเสีย ว่าแต่ผู้หญิงที่นั่งด้วย คือใครว่ะ?"เเฮร์รี่กล่าวขอโทษอย่างรู้ผิด แต่สายตาของเขาก้เหลือบไปเห็นผู้หญิงคนนึงที่กำลังก้มหน้า นั่งอยู่ข้างๆไนออลพอดี จึงอดสงสัยไม่ได้ว่าคือใคร
"อ่อ เข้ามาดูใกล้ๆสิ จะได้รู้ว่าใคร รับรองแกต้องดีใจ55 มาๆ"เสียงไนออลชวนแฮร์รี่เข้ามาดูเธอใกล้ๆ จนสายตาของเขาก็ประสานเข้าพอดีกับร่างบางที่เงยหน้าขึ้นมา ทำให้ตอนนี้ดวงตาสีเขียวมรกตคู่นี้เบิกกว้าง. หัวใจเต้นแรงแทบจะหลุดออกมาเสียให้ได้ จนลำคอแห้งผาด พูดอะไรได้อย่างยากลำบากเหลือเกิน
 
"เธอคือ...... พะ พาย พายนำ"เสียงของเขาติดขัดและแหบพร่า พร้อมกับสำเนียงที่เขาเรียกชื่อเธอแบบนี้เป็นประจำ 
 
แม้คำพูดได้ปล่อยออกจากปากไปสู่คนฟังแล้ว แต่ตอนนี้ ในใจของแฮร์รี่กลับเกิดคำถามนึงว่า
'การได้เห็นเธอแบบนี้ ฉันจะตัดใจจากเธอได้อย่างไงกัน?'
 
*****************
ลิขิตฟ้าใจดีที่บันดาลให้ ไนออลกับปลายน้ำได้มาอยู่ใกล้ชิดกัน
แต่ตรงกันข้ามกันนั้น กลับเป็นลิขิตฟ้าที่ใจร้ายแก่แฮร์รี่และไนออล ที่ต้องมาใกล้ชิดและรักผู้หญิงคนเดียวกัน  ด้วยนั่นเอง
 
+++++++++++
จบไปอีกตอนอันนี้ยาวหน่อย หวังว่าเรื่องนี้จะสนุกโดนใจผู้อ่านนะคับ 55 เรื่องราวจะเป็นอย่างไรติดตามตอนหน้านะ
เมนท์ให้เค้าบ้างก้ดี อยากรุว่าต้องปรับอะไรไหม
ขอบคุนรีดเดอร์จ่ะ. หากสนุกโปรดบอกต่อๆกันนะ จุ้บๆๆ
ติดตามไรท์ได้ที่
@skadsakul : twitter
เผื่ออยากทวงฟิคแล้วอยากมาเม้าท์กันจ่ะ