I keep you safe บอดี้การ์ดหน้าใสขโมยหัวใจนายซุปตาร

     
บทที่  6
 
“ น้องเขาจะเป็นอะไรมากมั้ยอ่ะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน  เลือดอาบขนาดนั้น  ฉันไม่กล้าฟันธงอะไรหรอก”
“ถึงมือหมอแล้ว  ก็คงจะปลอดภัยอ่ะ”
“มันเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นได้ไงเนี่ย”
ตอนนี้พวกเรากำลังอยู่ที่โรงพยาบาลหลังจากเกิดเหตุการณ์ที่ทำเอาคนทั้งห้องส่งกรีดร้องออกมาอย่างเสียขวัญ
 
10 นาทีก่อน
“พร้อมกันแล้วนะคะ  งั้นเริ่ม....”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ยังไม่ทันจะสิ้นเสียงของพิธีกร  เสียงกรีดร้องอย่างหวาดผวาก็ดังขึ้นกลบทุกสิ่งทุกอย่างที่กำลังดำเนินอยู่
โครมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ร่างของน้องเพียวที่เล่นเกมคู่กับไอ้ตุ๊ดนอนอาบเลือดอยู่ข้างๆไฟสปอร์ตไลท์ที่ตกลงมา   เสียงร้องของเหล่าแฟนคลับที่ดังขึ้นเรื่อยๆโชคดีที่พวกสตาฟตั้งสติได้เร็วพวกเขาจึงรีบเข้าไปดูร่างบางที่นอนจมกองเลือดอยู่
“ทุกคนคะ   อย่าเพิ่งมุงดูกันค่ะ   ยัยเฟย์เรียกรถพยาบาลให้ที  ทุกคนออกไปก่อนนะคะ  ฉันขอดูอาการน้องเค้าก่อน”  เสียงของฟางตะโกนบอกทุกคนที่กำลังวุ่นวายและสติที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวของพวกเขาแล้วตอนนี้  และรีบเดินไปหาร่างบางที่ถูกมุงอยู่  แล้วเริ่มตรวจดูอาการ  “ชีพจรยังเต้นอยู่  แต่ถ้าเสียเลือดไปมาก คงไม่ดีแน่   ยัยเฟย์ไปหาผ้ามาให้พี่หน่อย”  ยัยเฟย์รีบวิ่งไปหาผ้ามาให้พี่สาวทันทีที่ยัยฟางสั่งส่วน  ตอนนี้ความสนใจของฉันถูกดึงไปที่สายไฟที่เชื่อมสปอร์ตไลท์กับเพดานข้างบน
สายไฟที่ขาดลงมามีร่องรอยเหมือนโดนตัดมากกว่าที่จะเป็นการขาดเองตามธรรมชาติ
ในเมื่อตรงนี้มียัยฟางคอยดูแลอยู่  ฉันก็ไม่มีอะไรต้องห่วงฉันไปชั้นบนเพื่อหาร่องรอยหรือหลักฐานที่อาจจะบ่งบอกตัวคนร้ายได้สักหน่อยดีกว่าเอาล่ะงานของเธอเริ่มแล้วแก้วใจ ลุย!!!
พอถึงสะพานทางเชื่อม  ก็มีของบางอย่างที่ติดอยู่กับราวจับฉันจึงดินเข้าไปใกล้ๆ และพบว่ามันคือตัวจับเวลาที่ติดกลไกไว้กับมีด ฉันรีบมองหารายนิ้วมือด้วยไฟฉาย(ที่เห็นได้ตามซีรีย์ CSI )  แต่มองหายังไงก็หาไม่เจอ คงต้องให้พวกพี่ชินมาตรวจสอบแล้วล่ะ
เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันกลับไปรวมตัวกับพวกยัยฟางก่อนดีกว่า พอฉันลงมาก็ประจวบเหมาะกับที่ตอนนี้รถมารับน้องเพียวไปโรงพยาบาลพอดี จริงสิ  ต้องบอกเรื่องกลไกที่ฉันไปเจอมากับยัยสอง พี่น้องตระกูลฟ.ฟันด้วยนิ
 
ปัจจุบัน
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับพวกแกสองคน”  ฉันพูดพร้อมกับมองหน้ายัยเฟย์ยัยฟาง   แล้วหันไปมองพวกไอ้ตุ๊ดกับทีมงานอีกสองถึงสามคน  ที่ยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน  “ไปคุยกันตรงโน้นเถอะ”  ฉันชี้ไปที่มุมระเบียงด้านนอกที่ไกลพอจะไม่ให้พวกที่อยู่หน้าห้องฉุกเฉินได้ยิน  แต่ก็ใกล้พอที่จะมองเห็นพวกนั้นได้เหมือนกัน
“อื้มโอเค  ”  เมื่อตกลงกันได้เรียบร้อยฉันก็หันหลังเดินนำไปก่อน
พอถึงมุมระเบียงฉันก็หันหน้ากลับมาคุยกับเพื่อนทั้งสองคนแล้วยื่นโทรศัพท์ที่ถ่ายรูปกลไกที่ฉันไปเจอมา
“แกคิดยังไงกับรูปพวกนี้”
“เฮ้อ  น้องเพียวอาจจะได้เป็นเหยื่อรายที่สี่ของฆาตกรต่อเนื่องแล้วสิ”  ฟางพูดออกมาอย่างเหนื่อยใจ
“นั่นสิ ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยแท้ๆ  แต่กลับต้องมาเจอเรื่องแบบนี้”  เฟย์พูดสีหน้าเศร้าๆ
“ฉันบอกเรื่องนี้ให้พี่ชินรู้แล้วล่ะ  คิดว่าตอนนี้พวกตำรวจคงกำลังตรวจสอบที่เกิดเหตุกันอยู่  ได้เรื่องยังไงเดี๋ยวพี่ชินคงจะติดต่อเรามาเองแหละ”  ฟางกับเฟย์พยักหน้ารับรู้ด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดไม่ต่างไปจากฉันสักเท่าไหร่ เฮ้อ งานนี้มันยากกว่าที่คิดนะเนี่ยเพลีย
“อ๊ะ!!!!  หมอออกมาแล้ว” ฟางพูดพร้อมกับรีบเดินไปหน้าห้องฉุกเฉินที่มีคนอื่นๆ รุมล้อมหมอที่เพิ่งเดินออกมา
“น้องเขาเป็นยังไงมั้งครับ  หมอ”  หนึ่งในทีมงานถามขึ้น 
“คนไข้ไม่เป็นอะไรมากครับ  แค่ศรีษะแตกแต่ไม่มีผลกระทบกระเทือนถึงสมอง  แล้วก็มีแผลจากเศษแก้วนิดหน่อย  ที่สลบไปคงเป็นเพราะว่าตกใจน่ะครับ  หมอให้ยานอนหลับให้คนไข้ได้ผักผ่อนได้เต็มที่  ตอนนี้ก็อย่างเพิ่งไปรบกวนคนไข้นะครับ  หมอขอตัวก่อนครับ”  พูดจบหมอก็ยิ้มให้พวกเราบางๆเพื่อเป็นการบอกว่าสบายใจได้หายห่วง เย้! (แต่คนที่ไม่สบายคือพวกฉันนี่แหละเมื่อไหร่จะจับฆาตกรได้เนี่ย ออกมาให้จับเหอะ อยู่หนายออกมาเร๊วววลูกเร๊วกุ๊กๆๆๆ )(เรียกชะไม่เหลือคราบฆาตกรเลยนะตัวเธอ-_-//ไรท์เตอร์)
“ขอบคุณมากครับ  คุณหมอ”  เมื่อหมอหมดประโยชน์แล้ว ณ ตอนนี้ เอ๊ย!!!เมื่อหมอทำหน้าที่เสร็จแล้วพวกเราพร้อมใจกันกล่าวขอบคุณและเปิดทางให้หมอได้เดินกลับไปที่ห้องพักหมออย่างสง่าผ่าเผย 
“เดี๋ยวพวกพี่จะอยู่เฝ้าอาการน้องเพียวแล้วจะโทรบอกพ่อแม่ของน้องให้เอง  พวกน้องๆกลับไปผักผ่อนเถอะ”  พี่ทีมงานหันมาพูดกับพวกเรา
“งั้นเดี๋ยวพวกผมจะมาเยี่ยมน้องเพียวพรุ่งนี้ล่ะกันนะครับ  ลาล่ะครับ  สวัสดีครับพี่ๆ”  ไอ้หน้ายาวพูดพร้อมกับไหว้พี่ๆทีมงานทั้งสี่ทิศ  “รีบไปกันเถอะ  ก่อนที่พวกนักข่าวจะมา”  ไอ้หมีกับไอ้ตุ๊ดพยักหน้ารับรู้แล้วก็พร้อมใจกันลากพวกฉันออกมาด้วย
“โอ๊ย!!!  นี่พวกนายจะรีบไปไล่ควายที่ไหนห่ะ  เดินช้าๆหน่อยก็ได้” ยัยเฟย์ที่โดนไอ้หน้ายาวลากอยู่ข้างหน้าเริ่มโวยวาย
“เงียบๆได้มั้ย  ยัยตัวซวย   แหกปากซะเสียงดังอย่างนี้เดี๋ยวก็ได้เป็นข่าวหรอก”  ไอ้หน้ายาวพูดกัดฟันอย่างเก็บอารมณ์เต็มที่สงสัยจะเป็นวันมามากมะๆๆๆๆๆมากๆๆฮ่าๆๆๆ
“ใจเย็นไอ้เขื่อน   รีบกลีบบ้านเถอะที่จะได้เป็นข่าวไปมากกว่านี้”  ไอ้หมีพูดกับไอ้หน้ายาว พูดก็พูดนะฉันว่าป๊อปปี้วินนี่เดอะพูห์เนี่ยแหละ(หน้าเหมือนหนิ แก้ว//)ปกติสุดในบรรดาสามคนนี่แล้วแหละ แก้วใจฟันธง!!!!
“แล้วโซรุกับน้ำล่ะ  อยู่ที่ไหนกัน” ไอ้ตุ๊ดเอ่ยปากถามพลางลากฉันไปด้วย ปล่อยได้มายยยเดินเองได้คะพี่ T^T เออ จริงด้วยน้องฉันหายไปไหนเนี่ย โอ๊ยจะไปก่อเรื่องอะไรอีกไหมเนี่ย (แลดูห่วงน้องสุดๆเลยนะเจ๊//น้ำ)
“ฉันบอกให้น้องๆกลับบ้านไปแล้วล่ะ”  เป็นฟางที่ตอบ เฮ้อโล่งอกไปที
“แล้วเราเอาไงต่ออ่ะ” ยัยเฟย์ถามต่อและเช่นเคยยังโดนลากอยู่เช่นกัน
“ก็กลับบ้านไง ยัยโง่  แล้วเราค่อยคุยเรื่องนี้กันต่อ”  ไอ้หน้ายาวหลอกด่ายัยเฟย์แล้วรีบเดินไปที่รถ อ้าวด่าแล้วหนีแต่ก็ลากจนมาถึงรถอะนะ ง้าววววเป็นห่วงอะจิแง่วๆๆนี่เชื่อเรื่องรักแรกพบป่ะถึงจะทะเลาะกันก็เหอะนะ เฮ๊ย อย่า อย่ามองแบบนี้ยกเว้นฉันกับไอ้ตุ๊ดนี่!!!
“นายน่ะสิที่โง่”  ยัยเฟย์ด่ากลับไปอย่างหัวเสีย แล้วเดินย่ำเท้าอย่างแรงที่รถ  ถนนร้าวเลยอ่ะ  (มากไปยัยแก้ว  ถนนมันร้าวของมันอยู่แล้วตั้งหาก//เฟย์)  (อ้าวเหรอ  เค้าไม่รู้นิ / ทำหน้าเจี้ยมเจียม//แก้ว)  ( -_- //เฟย์)
 
และแล้วเราก็มาถึงบ้านกันจนได้  ระหว่างทางตีกันจนรถแทบจะพุ่งออกจากทาง  เอ๊ะ  ทำไมบ้านมันมืดอย่างนี้ล่ะ  ทั้งมืดทั้งเงียบเลย  แปลกแหะ  ไหนยัยฟางบอกว่าให้ยัยน้ำกับน้องโซรุกลับมาแล้วไง
“เธอบอกว่าให้โซรุกับน้ำกลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ  แล้วทำไมบ้านมันเงียบอย่างนี้อ่ะ”  ไอ้หน้าหมีหันไปถามยัยฟางด้วยสีหน้ากังวลฉันก็ชักใจไม่ดีแล้วดิ จะเกิดอะไรขึ้นกับเด็กสองคนนั้นหรือเปล่านะ
“ฉันบอกให้สองคนนั้นกลับมาแล้วจริงๆนะ”  ยัยฟางยืนยันอย่างมั่นใจ
“หรือว่า....จะเกิดเรื่องอะไรขึ้น”  พอยัยเฟย์พูดอย่างนี้เท่านั้นแหละ  ฉันก็รู้สึกว่ามีสายลมพัดผ่านไปวูบหนึ่ง  
พอหันไปมองให้ชัดๆ ก็เห็นว่าเป็นไอ้ตุ๊ดที่กำลังวิ่งเข้าไปในบ้าน
“อะ....ไอ้บ้า  ใครเขาบุ่มบ่ามเข้าไปอย่างนั้นบ้าง  หาที่ตายชัดๆเลย”  ฉันพูดออกมาอย่างอ้ำๆอึ้งๆถ้าฆาตกรหรือโจรอยู่ในนั่นมีสิทธ์ตายได้แบบไม่ทันตั้งตัวเลยนะเว๊ย “พวกแกรอฉันอยู่ตรงนี้นะ  ฉันจะตามไอ้ตุ๊ดไปเอง”  ไม่รอคำตอบ  ฉันก็รีบวิ่งตามไอ้บ้าที่วิ่งนำไปก่อนหน้า
พอฉันวิ่งมาถึงห้องโถงบ้าน มันก็เงียบจนผิดปกติจริงๆนะอะไรก็เกิดขึ้นได้ฉนั้นต้องระวังตัวให้มาก ว่าแต่ไอ้ตุ๊ดไปไหนล่ะเนี่ย นั่นไงวิ่งขึ้นบันไดไปชั้นสองแล้ว  ไอ้บ้าเอ๋ย  พอจะเร็วก็เร็วอย่างกับลิงเลยนะ  และพอฉันวิ่งมาถึงชั้นสองไอ้ตุ๊ดก็กำลังจะเข้าไปในห้องของโซรุ
“เฮ้ย!!!!!!”
เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะเนี่ย  ฉันรีบวิ่งไปที่ห้องของโซรุ  ก็เห็นเป็นแค่เงาของคนสามคนเท่านั้น  ฉันรีบคว้านมือไปหาสวิตซ์ไฟ  พอมีแสงสว่างฉันก็อยากจะหัวเราะจนนอนดิ้นอยู่บนพื้น
สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ตอนนี้คือ  ไอ้ตุ๊ดที่ยืนแข็งทื่ออยู่กับที่พร้อมกับมีเหงื่อแตกชิกเพราะมีมีดจ่ออยู่ที่คอด้วยฝีมือของยัยน้ำ  และบนเตียงก็มีน้องโซรุที่ถือปืนเล็งมาที่ไอ้ตุ๊ดอีกด้วย  กะจากสายตาแล้วน้องโซรุเล็งไปที่หัวของไอ้ตุ๊ดซะด้วย
“หึหึ....ก๊ากกกกกก.. ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”  โอ๊ยฮากว่านี่ไม่มีอีกล่ะ อ่าฮ่าๆๆๆ โอ๊ยยยยยขำใครก็ได้มาช่วยขำหน่อยไม่ไหวแล้ว โอ๊ยยยยขำ ฮ่าๆๆๆๆๆโอ๊ยเหนื่อยยยฮ่าๆๆๆ จบตอนเถอะ ฮ่าๆๆ

สวัสดีค่าทุกคนจำกันได้ไหม?นี่ใครไรท์เอง เค้ากลับมาแล้วแง้วๆๆๆๆๆ555หลังจากที่หายไปนานมาก มีใครยังอ่านเรื่องนี้อยู่ไหมนะรายงานตัวพอเป็นกำลังให้เค้าหน่อยนะคะเตงรีดเตอร์ที่รัก เอาเป็นว่ากลับมาแล้วนะคิดถึงทุกคนมากเลย ขอหอมแก้มหน่อยม๊วฟฟฟ >3< ฮ่าๆบอกแล้วว่าไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่นอน ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน ที่เม้นขอบคุณม๊ากคะ แล้วเจอกันบทหน้านะคะ บั๊ย