รักนะนายซุปตาร์

นี่ฉันมาวนๆหน้าบ้านเขาสองอาทิตย์แล้วนะไม่เห็นจะมีทางไหนที่พอจะเข้าได้เลย
แก้ว:ต้นไม้นี่ถ้าปีนขึ้นไปคงเข้าได้สินะ แต่มันจะไปโผล่ตรงไหนล่ะเนี่ยลองปีนก่อนปล้วกัน
 
สวนหลังบ้าน
โทโมะ:ฉันว่าจะไปซื้อที่เปิดโรงแรมที่หัวหินว่ะ
ป๊อปปี้:ก็ดีนะรายได้น่าจะดี
เขื่อน:แล้วแกจะไปซื้อวันไหนวะฉันจะได้ไปเที่ยวด้วย
โทโมะ:เดือนหน้ามั้ง ต้องดูก่อน
 
บนต้นไม้
แก้ว:เห้ย นั่นมัน....โอ้ยมาโผล่อะไรตรงนี้เนี่ย
 
ด้านโทโมะ
โทโมะ:เขื่อนแกมองอะไรวะ
ป๊อปปี้:นั่นดิข้างบนมีอะไรวะ
โทโมะกับป๊อปปี้มองไปข้างบนต้นไม้ 
โทโมะ:นี่มันเด็กนั่นหนิ
ป๊อปปี้:เออว่ะ
เขื่อน:ไปทำอะข้างบน
แก้วยังไม่รู้ตัวว่าคนที่อยู่ข้างล่างมองเธออยู่
เขื่อน:นี่น้องครับขึ้นไปทำอะไรข้างบนน่ะเดี๋ยวก็ตกลงมาหรอก
แก้ว:เห็นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
แก้วตกใจมือไปโดนกล้องแก้วจึงรีบคว้ากล้องจนลืมว่าตัวเองอยู่บนต้น
ป๊อปปี้/เขื่อน/โทโมะ:เห้ยยยยยยยยยยยย
ตุ๊บ
แก้ว:โอ้ย 
เขื่อนเดินเข้ามาดูแก้ว
เขื่อน:เป็นไงลุกไหวมั้ย
แก้ว:ไหวค่ะ
โทโมะ:งั้นก็ลุกแล้วออกไปจากบ้านฉัน
ดุอีกแล้วฉันพยามจะลุกขึ้นแต่กลับเจ็บตรงข้อเท้าแล้วดันเซจะล้มอีก โชคดีที่มีใครมาจับไว้ทัน
โทโมะ:ไหนบอกลุกไหวไง
แก้ว:คุณ...ทะ..ทะ..โทโมะ
นี่ฉันไปรึป่าวฉันกำลังอยู่ในอ้อมกอดของโทโมะหรอเนี่ย
เปี๊ยๆ
ป๊อปปี้:อ้าวๆตบหน้าตัวเองทำไมล่ะนั่น
โทโมะ:สร้างปัญหา
โทโมะอุ้มแก้วขึ้นมาแล้วพาเข้าไปในบ้านเขื่อนกับป๊อปปี้ยืนมองหน้ากันแบบงง
เขื่อน:เด็กคนนี้ไม่ธรรมดาซะแล้ว
ป๊อปปี้:นั่นดิ รีบเข้าไปดูกันดีกว่า
 
ในบ้าน
ตุ๊บ
โทโมะโยนแก้วลงบนโซฟา
แก้ว:โอ้ย 
โทโมะ:ไม่ต้องร้อง 
แก้ว:ก็ฉันเจ็บหนิ คุณลองมาเป็นแบบฉันมั้ยล่ะ
โทโมะ:ฉันจะทำแบบนั้นทำไม เอาขามา
แก้ว:ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันทาเอง
โทโมะจับแก้วมาวางไว้บนตัก
แก้ว:โอ้ยยย
เขื่อน:เบาๆดิวะผู้หญิงนะเว้ย
ป๊อปปี้:เจ็บมากมั้ยทนหน่อยนะ
แก้ว:ไม่เป็นไรค่ะ
โทโมะ:เธอตั้งใจเข้ามาทำอะไร
แก้ว:เอ่อ...คือ..ฉัน...