รักนะนายซุปตาร์

นี่ฉันมาวนๆหน้าบ้านเขาสองอาทิตย์แล้วนะไม่เห็นจะมีทางไหนที่พอจะเข้าได้เลย

แก้ว:ต้นไม้นี่ถ้าปีนขึ้นไปคงเข้าได้สินะ แต่มันจะไปโผล่ตรงไหนล่ะเนี่ยลองปีนก่อนปล้วกัน

สวนหลังบ้าน

โทโมะ:ฉันว่าจะไปซื้อที่เปิดโรงแรมที่หัวหินว่ะ

ป๊อปปี้:ก็ดีนะรายได้น่าจะดี

เขื่อน:แล้วแกจะไปซื้อวันไหนวะฉันจะได้ไปเที่ยวด้วย

โทโมะ:เดือนหน้ามั้ง ต้องดูก่อน

บนต้นไม้

แก้ว:เห้ย นั่นมัน....โอ้ยมาโผล่อะไรตรงนี้เนี่ย

ด้านโทโมะ

โทโมะ:เขื่อนแกมองอะไรวะ

ป๊อปปี้:นั่นดิข้างบนมีอะไรวะ

โทโมะกับป๊อปปี้มองไปข้างบนต้นไม้ 

โทโมะ:นี่มันเด็กนั่นหนิ

ป๊อปปี้:เออว่ะ

เขื่อน:ไปทำอะข้างบน

แก้วยังไม่รู้ตัวว่าคนที่อยู่ข้างล่างมองเธออยู่

เขื่อน:นี่น้องครับขึ้นไปทำอะไรข้างบนน่ะเดี๋ยวก็ตกลงมาหรอก

แก้ว:เห็นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย

แก้วตกใจมือไปโดนกล้องแก้วจึงรีบคว้ากล้องจนลืมว่าตัวเองอยู่บนต้น

ป๊อปปี้/เขื่อน/โทโมะ:เห้ยยยยยยยยยยยย

ตุ๊บ

แก้ว:โอ้ย 

เขื่อนเดินเข้ามาดูแก้ว

เขื่อน:เป็นไงลุกไหวมั้ย

แก้ว:ไหวค่ะ

โทโมะ:งั้นก็ลุกแล้วออกไปจากบ้านฉัน

ดุอีกแล้วฉันพยามจะลุกขึ้นแต่กลับเจ็บตรงข้อเท้าแล้วดันเซจะล้มอีก โชคดีที่มีใครมาจับไว้ทัน

โทโมะ:ไหนบอกลุกไหวไง

แก้ว:คุณ...ทะ..ทะ..โทโมะ

นี่ฉันไปรึป่าวฉันกำลังอยู่ในอ้อมกอดของโทโมะหรอเนี่ย

เปี๊ยๆ

ป๊อปปี้:อ้าวๆตบหน้าตัวเองทำไมล่ะนั่น

โทโมะ:สร้างปัญหา

โทโมะอุ้มแก้วขึ้นมาแล้วพาเข้าไปในบ้านเขื่อนกับป๊อปปี้ยืนมองหน้ากันแบบงง

เขื่อน:เด็กคนนี้ไม่ธรรมดาซะแล้ว

ป๊อปปี้:นั่นดิ รีบเข้าไปดูกันดีกว่า

ในบ้าน

ตุ๊บ

โทโมะโยนแก้วลงบนโซฟา

แก้ว:โอ้ย 

โทโมะ:ไม่ต้องร้อง 

แก้ว:ก็ฉันเจ็บหนิ คุณลองมาเป็นแบบฉันมั้ยล่ะ

โทโมะ:ฉันจะทำแบบนั้นทำไม เอาขามา

แก้ว:ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันทาเอง

โทโมะจับแก้วมาวางไว้บนตัก

แก้ว:โอ้ยยย

เขื่อน:เบาๆดิวะผู้หญิงนะเว้ย

ป๊อปปี้:เจ็บมากมั้ยทนหน่อยนะ

แก้ว:ไม่เป็นไรค่ะ

โทโมะ:เธอตั้งใจเข้ามาทำอะไร

แก้ว:เอ่อ...คือ..ฉัน...