รักนะนายซุปตาร์

งานคอนเสิร์ต
ป๊อปปี้:ตื่นเต้นว่ะ
เขื่อน:เออ
จองเบ:ตื่นเต้นแต่มีความสุขนะ
เคนตะ:ตื่นเต้นจริงๆว่ะ
ป๊อปปี้:โทโมะโอเคนะ
โทโมะ:อืม
....:มาแล้วค่ะ
....:ข้างหน้าคนเยอะชมัด
เขื่อน:เฟย์ฟางมาแล้วหรอ
ป๊อปปี้:ฟางขอกำลังใจหน่อยสิ
ฟาง:สู้ๆค่ะ
เขื่อน:เฟย์อยากได้บ้าง
เฟย์:สู้นะเป็นกำลังใจให้
เขื่อน:มีความสุข
เฟย์:คุณโทโมะคะ
โทโมะ:มีอะไร
เฟย์:เฟย์เชื่อว่าแก้วจะมาคอนเสิร์ตนี้คุณต้องสู้นะคะ
โทโมะ:เธอคิดแบบนั้นหรอ
เฟย์:ค่ะ แก้วมาแน่เพราะคุณสำคัญกับแก้วมากอยู่ที่คุณแล้วนะคะว่าจะทำยังไงต่อจะปล่อยแก้วไปอีหรือป่าว
ป๊อปปี้:บอกรักมันไม่ยากหรอกนะ
โทโมะ:ขอบใจว่ะจะลองดู
ป๊อปปี้:มาๆรวมพลัง
เคโอติกเอามือมาวางทับกันจนครบห้าคน
ป๊อปปี๊:สู้เว้ย
เขื่อน:สู้เว้ย
โทโมะ:สู้เว้ย
เคนตะ:สู้เว้ย
จองเบ:สู้เว้ย
เคโอติก:สู้เว้ยยยยยยยยย
ฟาง:เดี๋ยวพวกเราไปรอหน้าเวทีนะคะ
เฟย์:สู้ๆนะค่ะคุณเขื่อน
เขื่อน:ครับ
ตอนนี้หน้าเวทีและคนในคอนเสิร์ตก็เยอะมากจริงๆไม่สมามรถมองหาใครได้เคโอติกเองก็เริ่มขึ้นเวทีกันแล้วเสียงกรี๊ดเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆและคอนเสิร์ตก็เล่นมาเรื่อยๆจนถึงเพลงสุดท้าย
ป๊อปปี้:อะตอนนี้เราก็มาถึงเพลงสุดท้ายกันแล้วนะครับ
เขื่อน:ช่าย
จองเบ:เราขอบคุณทุกคนนะครับที่มาจองเบรักทุกคนครับ
เคนตะ:ขอบคุณทุกคนนะครับ
โทโมะ:ผมไม่ใช่คนพูดมากนะครับแต่ผมก็รักทุกคนนะครับ
ป๊อปปี้:งั้นเราก็มาช่วยกันร้องเพลงนี้กันดีกว่าเผื่อวันพรุ่งนี้
-ไม่มีใครอยากลืมเรื่อองที่เราอยากจำ
ฉันเองก็คนหนึ่ง ฉันเองก็คนหนึ่ง
ที่ไม่เคยโกหกหัวใจ 
ก็แค่อยากจดจำ คนที่รักหมดใจ
ฉันลืมไม่ไหวหรอก ให้ลืมไม่ได้หรอก
ไม่ได้ลืมคนง่ายเหมือนใคร
ฉันซื้อของขวัญที่เธอให้ในวันเกิด
หนังสือเล่มนี้ที่เธอให้ฉันเก็บไว้
รองเท้าของของฉันคู่ที่เธอก็เคยใส่
จะเตรียมมันไว้ให้เธอ
เผื่อวันพรุ่งนี้เธอจะกลับมา เผื่อวันพรุ่งนี้เธอจะเปลี่ยนจะ.............
โทโมะ:แก้ว ฉันรู้ว่าเธออยู่ในนี้แต่ฉันไม่รู้ว่าเะออยู่ตรงไหนฉํนพยายามมองหาเธอแล้วนะแต่ฉันมองไม่เห็นเธอ
อยู่ๆโทโมะก็พูดขึ้นทั้งๆที่ยังร้องเพลงไม่จบเคโอติกยืนมองหน้ากันแฟนคลับต่างฮือฮางงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
โทโมะ:เธอช่วยมายืนใกล้ๆเวทีได้มั้ยหรือยืนในที่ที่มีแสงไฟสว่างๆเธอรู้ใช่มั้ยว่าฉันสายตาสั้นฉันไม่สามารมองเ็นเธอในระยะไกลๆได้และก็มองเธอไม่เห็นเวลาเธออยู่ในที่มืด
ตอนนี้ป๊อปปี้เดินไปหาทีมงาน
ป๊อปปี้:พี่ครับช่วยส่องไฟไปหาผู้หญิงคนนั้นหน่อยครับคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นน่ะครับ
ทีมงาน:ได้ครับ
บนเวที
โทโมะ:ฉันขอร้องนะอย่าหายไปไหนอีเลยนะ
เขื่อน:หายไปไหนมาวะ
ป๊อปปี้:ธุระ
และขนาดนั้นเองไปก็ส่องไปหาผู้หญิงคนนึงที่กำลังเดินตรงไปที่ประตู
โทโมะ:แก้วหยุดเดินนะ
แก้วหันมาโทโมะเดินลงไปหาแก้วและไปหยุดอยู่ตรงหน้าแก้ว
โทโมะ:ฉันขอโทษนะที่ไม่ได้บอกอะไรเธอเลยไม่เคยอธิบายอะไรให้เธอฟังมันเป็นเพราะฉํนเองที่ไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองแต่พอวันนึงเธอหายไปฉันเพิ่งรู้ว่าฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ
แก้ว:คุณไม่โกรธหรอที่แก้วโกหกคุณ
โทโมะ:ฉันไม่ได้โง่จนดูไม่ออกหรอกนะ เธอไม่ได้ทำผิดขนาดนั้นฉันไม่โกรธเธอหรอก
แก้ว:...............
โทโมะ:กลับมาอยู่ข้างๆฉันเหมือนเดิมนะมาคอยเป็นกำลังใจมาบอกให้ฉันทำแบบนั้นแบบนี้กลับมานะ 
แก้ว:........
โทโมะ:ฉันรักเธอ
แก้ว:จริงหรอคะ
โทโมะ:ทุกคนครับผู้หญิงคนนี้นี่แหละที่ทำให้ผมกลับมาเป็นเคโอติกอีกครั้งเธอพยายามทำทุกอย่างเพื่อที่จะขอสัมภาษณ์ผมจนเธอเจ็บตัวเธอคนนี้นี่แหละที่อยู่ข้างๆผมแม้ในวันที่เราไม่เข้าใจกันแต่เธอก็ไม่เคยหายไปไหน
แฟนคลับ:ให้โอกาสโทโมะนะ
-ไม่มีผู้ชายที่ดีที่สุดแต่มีผู้ชายที่รักเธอที่สุด
เขาอาจไม่ใช่คนสำคัญไม่หวังให้เธอรักฉันเพราะฉันแค่รักเธอ
ไม่ใช่ผู้ชายที่ดีที่สุด แต่คนๆนี้ก้ขอรักเธอที่สุด
ไม่ว่าเธอจะยืนข้างใคร แค่จะขอเป็คนสุดท้ายที่ยืนอยู่ข้างเธอ
(โทโมะร้องเพลง)
แก้ว:ขอบคุณนะคะ แก้วก็รักคุณค่ะ
โทโมะกอดแก้ว
 
ป๊อปปี้:ลงเอยกันสักทีนะ
เขื่อน:นี่ใช่มั้ยธุระของแก