รักนะนายซุปตาร์

งานคอนเสิร์ต

ป๊อปปี้:ตื่นเต้นว่ะ

เขื่อน:เออ

จองเบ:ตื่นเต้นแต่มีความสุขนะ

เคนตะ:ตื่นเต้นจริงๆว่ะ

ป๊อปปี้:โทโมะโอเคนะ

โทโมะ:อืม

....:มาแล้วค่ะ

....:ข้างหน้าคนเยอะชมัด

เขื่อน:เฟย์ฟางมาแล้วหรอ

ป๊อปปี้:ฟางขอกำลังใจหน่อยสิ

ฟาง:สู้ๆค่ะ

เขื่อน:เฟย์อยากได้บ้าง

เฟย์:สู้นะเป็นกำลังใจให้

เขื่อน:มีความสุข

เฟย์:คุณโทโมะคะ

โทโมะ:มีอะไร

เฟย์:เฟย์เชื่อว่าแก้วจะมาคอนเสิร์ตนี้คุณต้องสู้นะคะ

โทโมะ:เธอคิดแบบนั้นหรอ

เฟย์:ค่ะ แก้วมาแน่เพราะคุณสำคัญกับแก้วมากอยู่ที่คุณแล้วนะคะว่าจะทำยังไงต่อจะปล่อยแก้วไปอีหรือป่าว

ป๊อปปี้:บอกรักมันไม่ยากหรอกนะ

โทโมะ:ขอบใจว่ะจะลองดู

ป๊อปปี้:มาๆรวมพลัง

เคโอติกเอามือมาวางทับกันจนครบห้าคน

ป๊อปปี๊:สู้เว้ย

เขื่อน:สู้เว้ย

โทโมะ:สู้เว้ย

เคนตะ:สู้เว้ย

จองเบ:สู้เว้ย

เคโอติก:สู้เว้ยยยยยยยยย

ฟาง:เดี๋ยวพวกเราไปรอหน้าเวทีนะคะ

เฟย์:สู้ๆนะค่ะคุณเขื่อน

เขื่อน:ครับ

ตอนนี้หน้าเวทีและคนในคอนเสิร์ตก็เยอะมากจริงๆไม่สมามรถมองหาใครได้เคโอติกเองก็เริ่มขึ้นเวทีกันแล้วเสียงกรี๊ดเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆและคอนเสิร์ตก็เล่นมาเรื่อยๆจนถึงเพลงสุดท้าย

ป๊อปปี้:อะตอนนี้เราก็มาถึงเพลงสุดท้ายกันแล้วนะครับ

เขื่อน:ช่าย

จองเบ:เราขอบคุณทุกคนนะครับที่มาจองเบรักทุกคนครับ

เคนตะ:ขอบคุณทุกคนนะครับ

โทโมะ:ผมไม่ใช่คนพูดมากนะครับแต่ผมก็รักทุกคนนะครับ

ป๊อปปี้:งั้นเราก็มาช่วยกันร้องเพลงนี้กันดีกว่าเผื่อวันพรุ่งนี้

-ไม่มีใครอยากลืมเรื่อองที่เราอยากจำ

ฉันเองก็คนหนึ่ง ฉันเองก็คนหนึ่ง

ที่ไม่เคยโกหกหัวใจ 

ก็แค่อยากจดจำ คนที่รักหมดใจ

ฉันลืมไม่ไหวหรอก ให้ลืมไม่ได้หรอก

ไม่ได้ลืมคนง่ายเหมือนใคร

ฉันซื้อของขวัญที่เธอให้ในวันเกิด

หนังสือเล่มนี้ที่เธอให้ฉันเก็บไว้

รองเท้าของของฉันคู่ที่เธอก็เคยใส่

จะเตรียมมันไว้ให้เธอ

เผื่อวันพรุ่งนี้เธอจะกลับมา เผื่อวันพรุ่งนี้เธอจะเปลี่ยนจะ.............

โทโมะ:แก้ว ฉันรู้ว่าเธออยู่ในนี้แต่ฉันไม่รู้ว่าเะออยู่ตรงไหนฉํนพยายามมองหาเธอแล้วนะแต่ฉันมองไม่เห็นเธอ

อยู่ๆโทโมะก็พูดขึ้นทั้งๆที่ยังร้องเพลงไม่จบเคโอติกยืนมองหน้ากันแฟนคลับต่างฮือฮางงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

โทโมะ:เธอช่วยมายืนใกล้ๆเวทีได้มั้ยหรือยืนในที่ที่มีแสงไฟสว่างๆเธอรู้ใช่มั้ยว่าฉันสายตาสั้นฉันไม่สามารมองเ็นเธอในระยะไกลๆได้และก็มองเธอไม่เห็นเวลาเธออยู่ในที่มืด

ตอนนี้ป๊อปปี้เดินไปหาทีมงาน

ป๊อปปี้:พี่ครับช่วยส่องไฟไปหาผู้หญิงคนนั้นหน่อยครับคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นน่ะครับ

ทีมงาน:ได้ครับ

บนเวที

โทโมะ:ฉันขอร้องนะอย่าหายไปไหนอีเลยนะ

เขื่อน:หายไปไหนมาวะ

ป๊อปปี้:ธุระ

และขนาดนั้นเองไปก็ส่องไปหาผู้หญิงคนนึงที่กำลังเดินตรงไปที่ประตู

โทโมะ:แก้วหยุดเดินนะ

แก้วหันมาโทโมะเดินลงไปหาแก้วและไปหยุดอยู่ตรงหน้าแก้ว

โทโมะ:ฉันขอโทษนะที่ไม่ได้บอกอะไรเธอเลยไม่เคยอธิบายอะไรให้เธอฟังมันเป็นเพราะฉํนเองที่ไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองแต่พอวันนึงเธอหายไปฉันเพิ่งรู้ว่าฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ

แก้ว:คุณไม่โกรธหรอที่แก้วโกหกคุณ

โทโมะ:ฉันไม่ได้โง่จนดูไม่ออกหรอกนะ เธอไม่ได้ทำผิดขนาดนั้นฉันไม่โกรธเธอหรอก

แก้ว:...............

โทโมะ:กลับมาอยู่ข้างๆฉันเหมือนเดิมนะมาคอยเป็นกำลังใจมาบอกให้ฉันทำแบบนั้นแบบนี้กลับมานะ 

แก้ว:........

โทโมะ:ฉันรักเธอ

แก้ว:จริงหรอคะ

โทโมะ:ทุกคนครับผู้หญิงคนนี้นี่แหละที่ทำให้ผมกลับมาเป็นเคโอติกอีกครั้งเธอพยายามทำทุกอย่างเพื่อที่จะขอสัมภาษณ์ผมจนเธอเจ็บตัวเธอคนนี้นี่แหละที่อยู่ข้างๆผมแม้ในวันที่เราไม่เข้าใจกันแต่เธอก็ไม่เคยหายไปไหน

แฟนคลับ:ให้โอกาสโทโมะนะ

-ไม่มีผู้ชายที่ดีที่สุดแต่มีผู้ชายที่รักเธอที่สุด

เขาอาจไม่ใช่คนสำคัญไม่หวังให้เธอรักฉันเพราะฉันแค่รักเธอ

ไม่ใช่ผู้ชายที่ดีที่สุด แต่คนๆนี้ก้ขอรักเธอที่สุด

ไม่ว่าเธอจะยืนข้างใคร แค่จะขอเป็คนสุดท้ายที่ยืนอยู่ข้างเธอ

(โทโมะร้องเพลง)

แก้ว:ขอบคุณนะคะ แก้วก็รักคุณค่ะ

โทโมะกอดแก้ว

ป๊อปปี้:ลงเอยกันสักทีนะ

เขื่อน:นี่ใช่มั้ยธุระของแก