YOU ARE EVERYTHING.. >popfang<

 

-3-

THANK YOU

 

'เธอคือคนแรก..ที่ฉันรู้สึกดีด้วย..'

 

 

 

  "ทำไมพี่ป๊อปมาช้าจังนะ.."ฟางยังคงยืนอยู่หน้าโรงเรียน ก้มมองน้ำชานมที่ละลายจนเหลือแต่น้ำ..มองดูนาฬิกาข้อมือที่เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ และเธอก็ยังคงรอป๊อปปี้มา

 

  ไม่มีแม้แต่วี่แวว..

 

  "กลับไปแล้วรึเปล่านะ.."ฟางนึกสงสัย ยืนพิงผนังหน้าโรงเรียนก้มมองดูเท้าตัวเองแล้วแกว่งเท้านั้นไปมาแก้เบื่อ 

 

  ไม่ทันไรเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นเสียงที่เธอไม่ค่อยคุ้นเพราะได้ยินแค่ไม่กี่คำจากปากเขาเมื่อตอนเช้า..

 

  "พี่ป๊อป!.."ฟางรีบเดินเข้าไปหาร่างสูงที่เดินละล่องเหมือนไม่รีบอะไรเลย..ทั้งๆที่มันเลยเวลานัดมาตั้งนานแล้ว

 

  "อื้ม"

 

  คำตอบสั้นๆที่เธอได้ยินมันอีกครั้ง ฟางเบ้หน้าหนี..โกรธเหมือนกันนะ!

 

  "พี่มาช้าจังเลยอ่ะ ฟางรอมาตั้งสองชั่วโมงกว่าแล้วแน่ะ..ว่าแต่พ่ป๊อปทำอะไรอยู่หรอถึงมาช้านักอ่ะ"พูดด้วยอารมณ์หงุดหงิดนิดหน่อย พูดพลางเดินไปพลางหันไปมองหน้าร่างสูงที่นิ่งๆขรึมๆเช่นเดิม

 

  มีอยู่หน้าเดียวรึไงกัน..

 

  "ฉันซ้อมดนตรี"

 

  "โอ้ะ!จริงด้วยสิ!ฟางลืมไปพี่ป๊อปเป็นนักร้องนี่น่า..พี่ป๊อปร้องเพลงเก่งมากเลย ฮู้ว ฮู้ว"ว่าพลางตบมือเหมือนเด็กเพิ่งได้ของเล่น ฟางกึ่งเดินกึ่งกระโดด 

 

  "เธอเดินดีๆไม่ได้รึไง"พูดออกมาเป็นประโยคสักที ฟางหันไปยิ้มให้กับป๊อปปี้ทันที

 

  "ก็..ฟางดีใจที่เห็นพี่ป๊อปตอบฟางบ้างแล้วไง"พูดไปก็ยังคงกระโดดอยู่นั่น..ป๊อปปี้มองแล้วแอบขำนิดหน่อยแต่ก็ต้องเก็บไว้

 

  "จะว่าไปพี่ป๊อปก็เท่ย์ดีนะตอนอยู่บนเวที มันดูดีกว่าตอนอยู่กับฟางตอนเช้าซะอีก"พูดขึ้นแล้วยู่ปากน้อยๆ 

 

  จะว่าไปแล้วฟางก็เป็นคนแรกนะเนี่ยที่ชมเขาแบบนี้ แถมยังชวนเขาคุยด้วยทั้งๆที่ป๊อปปี้ไม่ได้อยากคุยอะไรมากนัก ตลอดทางเดินเขาได้ยินแต่เสียงฟางที่ดังเจี้ยวแจ้วตลอด จนในที่สุดก็มาถึงหน้าบ้านสักที

 

  ทั้งสองเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกัน ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปด้านในทั้งสองก็พบกับพ่อและแม่ที่เดินออกมารับ แน่นอนว่าป๊อปปี้และฟางยกมือขึ้นไหว้ทั้งสอง เสร็จป๊อปปี้ก็รีบเดินขึ้นห้องไปหน้าตาเฉย

 

  ทำไมไม่ทักพ่อกับแม่บ้างนะ..

 

  หรือเขาเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่กลับบ้าน..

 

  "เอ่อ พ่อกับแม่ทานอะไรแล้วยังอ่ะคะ"ฟางถาม

 

  "กินแล้วจ่ะ แล้วฟางกับป๊อปปี้กินอะไรมาแล้วยังล่ะ"คนเป็นแม่ถามขึ้น พลางลูบหัวฟาง 

 

  "ยังเลยค่ะ.."ฟางพูดแล้วลูบท้องตัวเอง 

 

  "นั้นให้ป้านอมไปเอาข้าวไปให้เอามั้ยฟาง"คราวนี้คนเป็นพ่อถาม ฟางส่ายหน้าไปมาก่อนจะพูดขึ้นด้วยความเกรงใจ

 

  "ขอแค่นมสองแก้วก็พอค่ะ"

 

  "เอาไปทำไมสองแก้วกันฟาง แม่เห็นปกติกินแก้วเดียวนี่"

 

  "เอาไปให้พี่ป๊อปค่ะ"เพียงเท่านั้นคนเป็นแม่ก็กระจ่าง แล้วพยักหน้าให้กับป้าน้อม

 

.................................................

 

  ภายในห้องกว้างป๊อปปี้โยนกระเป๋าขึ้นเตียง ปลดกระดุมสองเม็ดบนของชุดนักศึกษาเพื่อคลายความร้อน ร่างสูงหยิบสมุดโน้ตเล่มหนามาแล้วเดินออกไปนอกระเบียงห้องอย่างเช่นทุกวัน วางสมุดโน้ตบนโต๊ะเล็กๆก่อนจะหยิบดินสอข้างๆจดอะไรบางอย่างในสมุดเล่มนี้ 

 

  ...ภายในห้องที่มีแต่คนอย่างฉัน...

 

  ...ทุกวันเวลาฉันยังรอใครอีกคน...

 

  ...ที่เข้ามาเติมเต็มส่วนที่ขาดหาย...

 

  เนื้อเพลงที่ถูกเขียนลงไปในสมุดโน้ต เนื้อเพลงที่แต่งเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าจะแต่งต่อไปยังไง..เหมือนมันขาดอะไรไป ป๊อปปี้เองก็ไม่รู้...ร่างสูงถิอดินสอแล้วหมุนไปหมุนมาอย่างครุ่นคิด เนื้อเพลงที่แต่งเท่าไหร่มันก็มันสมบูรณ์สักที...

 

  "อะไรต่อวะ.."ได้แต่ครุ่นคิดไปเรื่อย แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก...

 

  ให้ตายเถอะ!!!

 

 

 

  ฟางเปิดประตูเข้ามาภายในห้องครั้งแรก เป็นห้องกว้างข้างๆมีโซฟาและเตียงนอนขนาดกลางที่นอนได้สองคน ฟางกระโดดขึ้นเตียงอย่างเหยื่อยล้า เอาหน้าซุกกับหมอนเพื่อผ่อนคลาย นอนหันข้างก่อนจะเจอระเบียงฟางเด้งตัวขึ้นแล้วค่อยๆเดินไปที่ระเบียงด้านหน้า

 

  "มีระเบียงด้วยแฮะ.."ด้วยความอยากรู้ร่างเล็กจึงเดินไปที่ระเบียงเพราะคิดว่าไม่เสียหายอะไร

 

  แต่ทันทีที่เดินถึงข้างหน้าฟางหันไปด้านขวาก็พบกับใครคนหนึ่งที่นอนฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะ..นึกสงสัยมองดูห้องตัวเองกับห้องป๊อปปี้..มันติดกันหรอ...

 

  ห้องทั้งสองอยู่ติดกันเดินไปอีกห้องได้ทางระเบียง..ฟางค่อยเดินไปหาป๊อปปี้ที่นอนหลับฟุบอยู่กับโต๊ะ เอียงคอดูใกล้ๆเวลานอนยังทำคิ้วขมวดเข้าหากันอีกต่างหาก...

 

  "อะไรอ่ะ.."ฟางหันไปเห็นสมุดโน้ตเล่มเล็กที่ป๊อปปี้นอนทับ ด้วยความอยากรู้อยู่แล้วเธอเลยถือวิสาสะหยิบสมุดเล่มนั้นมาดู

 

  "เนื้อเพลงหรอ.."ฟางเพ่งพินิจดูแต่ละหน้าหลายสิบหน้าล้วนเขียนเป็นตัวอักษรพร้อมโน้ตต่างๆนาๆที่เธอไม่ค่อยรู้เท่าไหร่นัก..

 

  "อื้อ.."ป๊อปปี้เริ่มขยับตัว เพราะได้ยินเสียงเล็กๆเขาลืมตาข้นก็ต้องผงะเมื่อเห็นฟางกำลังดูสมุดโน้ตของตน 

 

  "ทำอะไรของเธอ!"ป๊อปปี้แย่งสมุดเล่มนั้นมาแล้วซ่อนไว้ด้านหลัง ฟางสะดุ้งแล้วทำหน้าหงอย

 

  "ขะ..ขอโทษค่ะ คือฟางแค่อยากดูเฉยๆอ่ะ"ฟางพูดอย่างรู้สึกผิด

 

  "เธอมาห้องฉันได้ยังไง"

 

  "ก็..นี่ห้องฟางค่ะ..มันอยู่ติดกับห้องพี่ป๊อป"ฟางชี้ไปที่ห้องตัวเองสลับกับห้องป๊อปปี้ ป๊อปปี้ไม่พูดอะไรแต่เดินกลับเข้าห้องตัวเอง

 

  "เธอไปได้แล้ว.."ป๊อปปี้พูดขึ้น แต่ดูเหมือนร่างเล็กจะไม่ยอมเธอเดินตามป๊อปปี้เข้าไปในห้อง

 

  "นี่เธอ!!"ป๊อปปี้ชะงักอีกครั้งเมื่อฟางเข้ามาในห้องเขา ไม่เพียงเท่านั้นร่างเล็กยังนั่งลงบนเตียงของเขาอีกด้วย

 

  มากเกินไปแล้วนะ...

 

  "ห้องพี่ป๊อปดูสะอาดมากเลย ไม่เหมือนห้องผู้ชายทั่วไป.."ฟางพูดแล้วมองดูรอบๆห้อง มันก็คล้ายห้องเธอนะ..แต่มันต่างตรงที่ห้องป๊อปปี้จะมีลายเป็นโน้ตเพลงติดผนังและกีตาร์ที่ตั้งอยู่ข้างๆหัวเตียง

 

  "เธอกลับไปห้องของเธอได้แล้วยัง"

 

  "ยัง!.."ฟังพูดแล้วลุกจากเตียง เดินไปหยิบสมุดโน้ตนั้นขึ้นมาแล้วยื่นให้ป๊อปปี้

 

  "พี่ป๊อปแต่งเพลงเก่งจังเลย..ฟางอยากเห็นพี่ป๊อปแต่งอ่ะ"ฟางยื่นสมุดโน้ตให้ป๊อปปี้ ร่างสูงขมวดคิ้วเป็นปม เข้ามาวันแรกก็มาเดินเข้าๆออกในห้องเขายังไม่พอยังมาจับของส่วนตัวของเขาอีกต่างหาก

 

  "นี่เธอไม่เกรงใจฉันหน่อยหรอ.."พูดเสียงเรียบ ฟางมองอย่างไม่เข้าใจนัก..

 

  "ก็พี่ป๊อปเป็นพี่ชายฟางอ่ะ ไม่เห็นต้องเกรงใจเลยอ่ะ"พูดเรียบๆเช่นกัน ป๊อปปี้ระงับอารมณ์ของตัวเองไว้มั่นก่อนจะแย่งสมุดโน้ตในมือฟางมาแล้วนั่งลงบนเตียง ฟางนั่งข้างๆ

 

  "พี่ป๊อปแต่งเองหมดเลยหรอเนี่ย.."ฟางดูตกใจนิดหน่อย บอกได้เลยว่าตอนแรกเธอตกใจมากกว่านี้เพราะเขียนอยู่เป็นสิบๆหน้า

 

  "อืม"ป๊อปปี้พูดขึ้นแล้วค่อยๆเปิดไปทีละหน้า

 

  "แต่ฉันน่ะ..ยังคิดไม่ออกหรอกว่าจะเขียนอะไรต่อ"ป๊อปปี้พูดด้วยสีหน้ากังวล ฟางดูออก ร่างบางออกนอกห้องป๊อปปี้เพื่อไปหยิบอะไรมาสักอย่าง

 

 

  ฟางวิ่งเข้ามาในห้องของตัวเองก่อนจะหยิบแก้วที่มีนมอยู่เดินออกไปนอกระเบียงแล้วตรงไปห้องป๊อปปี้ทันที..

ไม่รู้ว่ามันช่วยอะไรป๊อปปี้ได้รึเปล่าแต่เธอก็อยากให้ป๊อปปี้กินจะได้สดชื่นขึ้น

 

  ฟางเดินเข้ามาในห้องป๊อปปี้พร้อมยื่นนมไปให้เขาหนึ่งแก้ว ร่างสูงมองแก้วในมือฟางอย่างแปลกใจ

 

  "อะไร"

 

  "นมไง พี่ป๊อปกินหน่อยสิป้าน้อมอุตส่าห์เอามาให้แน่ะ"ฟางพูดแล้วยื่นแก้วให้เขาอีกครั้ง แต่ป๊อปปี้กลับเมินเธอเหมือนไม่มีอะไรอยู่

 

  ดื้อชะมัด..

 

  "กินหน่อยสิพี่ป๊อป เผื่อพี่อาจจะคิดได้ก็ได้นะ!"นั่งลงข้างๆแล้วยื่นนมไปให้เขาเช่นเดิม

 

  "ฉันไม่ชอบกิน ฉันโตแล้วนะ"

 

  "โตแล้วไงเล่า กินนมจะทำให้ฉลาดพอพี่กินปุ้บพี่จะคิดออกปั้บเลยอ่ะ"ฟางพูดยี้ยวน ป๊อปปี้มองแก้วนั้นอย่างชั่งใจก่อนจะตัดสินใจหยิบแก้วนมนั้นขึ้นมาดื่มจนหมดเช่นเดียวกับฟาง ทั้งสองดื่มหมดพร้อมกัน

 

  "ฉันยังคิดไม่ออกอยู่ดี.."ฟางเห็นท่าไม่ดีร่างเล็กคว้ามือของป๊อปปี้มา 

 

  "เธอทำอะไรเนี่ย!"ป๊อปปี้ดุนิดหน่อย นี่ยังจะกล้าเอามือของเขาไปอีกหรอ..

 

  "พี่ป๊อป..ลองหลับตาดูสิ..เผื่อมันจะดีขึ้นนะ.."ฟางพูดขึ้นแล้วลูบหลังมือป๊อปปี้เบาๆ ตอนแรกก็ไม่คิดจะทำหรอกแต่พอเห็นฟางหลับตาด้วยเขาจึงหลับตาเช่นกัน

 

  มือบางยังคงลูบหลังมือป๊อปปี้เบาๆให้เขารู้สึกผ่อนคลายป๊อปปี้รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นจริงๆ..เขาไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน..เขาไม่เคยได้กำลังใจ..เขาไใาเคมีใครทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายขนาดนี้มาก่อน..จะบอกว่าฟางคือคนแรกได้รึเปล่านะ...

 

  "เป็นไงบ้างพี่ป๊อป..ดีขึ้นมั้ย"ฟางพูดขึ้น ป๊อปปี้ค่อยๆลืมตาขึ้นมา สิ่งแรกที่เขาเห็นคือใบหน้าของฟางเข้าใกล้เขามาก..ร่างสูงจึงต้องหลบสายตานั้นทันที

 

  "อื้ม..ฉันว่าเธอไปนอนได้แล้วล่ะ นี่มันก็ดึกแล้วด้วย"ป๊อปปี้พูดแล้ววางสมุดโน้ตไว้บนหัวเตียง

 

  "อ้าว!ทำไมพี่ป๊อปไม่แต่งต่ออ่ะ ฟางอยากเห็นพี่ป๊อปแต่งเหมือนกันนะ"ฟางทำหน้ายู่..ป๊อปปี้เห็นอย่างนั้นจึงเอามือเขกหัวของฟาง

 

  "โอ้ย..พี่ป๊อปฟางเจ็บนะ"ฟางลูบหัวตัวเองก่อนจะเดินออกจากห้องไปในที่สุด

 

  ป๊อปปี้ถอนหายใจเฮือกใหญ่ จับมือของตัวเองที่ฟางเพิ่งกุมมันไว้เมื่อกี้..มันรู้สึกดีจริงๆเขาไม่ปฎิเสธ..ป๊อปปี้ยิ้มน้อยๆแล้วหันไปมองสมุดโน้ตของเขาก่อนจะยิ้มออกมาน้อย..

 

  ..เขาคิดว่าเขาคิดมันออกแล้วว่าจะแต่งยังไง..

 

  "พี่ป๊อป!"ป๊อปปี้สะดุ้งเมื่อจู่ๆฟางก็มาเคาะประตูกระจกของเขา แล้วโบกมือลาไปมา พร้อมกับพูดขึ้นแม้จะไม่ค่อยได้ยินว่าฟางพูดว่าอะไรแต่เขาก็พอจะอ่านปากรู้เรื่อง..

 

  'ฝันดีนะพี่ป๊อป'

 

---

จบไปอีกตอนค่ะ เป็นไงบ้งอ่ะ อยากรู้จังสนุกกันรึเปล่าเนี่ย 

ขอเม้นนนและกดติดตามให้เค้าด้วยน้ะ พรุ่งนี้อาจจะมาอัพต่อ..

 

กู้ดไนกันค่ะทุกค้นนนนนนนนนน