เพลิงรักเล่ห์สวาท

                    ณ ห้องนอนป๊อปปี้
"เรียกฟางมามีอะไรหรอค้ะ" ฟางเดินเข้ามาหาป๊อปปี้
"ทำไมเธอต้องทะเลาะกับแม่ฉัน" ป๊อปปี้หันไปตวาดใส่ฟาง
"ฉันไม่ได้อยากทะเลาะหรอกค่ะ ฉันก็ไม่ได้สู้แม่คุณด้วย" ฟางพูดไปกลัวไปตัวสั่นไปหมด
"ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตามเธอห้ามทะเลาะกับแม่ฉันอีก เพราะถ้ามีครั้งต่อไปฉันจะไม่รอให้เธอพร้อมไอเรื่องอย่างว่าอีกแล้ว" ป๊อปปี้เข้าไปบีบแขนทั้งสองข้างของฟางอย่างแรง
"คุณป๊อปฟางเจ็บ ปล่อยฟางเถอะฟางสัญญาว่าจะไม่ไปมีเรื่องกับคุณหญิงอีก" แต่ป๊อปปี้ยังไม่หยุด ไม่ยอมปล่อยฟาง
"จำไว้น้ะ เรื่องเมื่อเช้า ที่ฉันขอไม่ได้แปลว่าฉันพิศสวาทเธอ!!!! มันเป็นแค่การสนองตัณหาผู้ชายเท่านั้นแหละ อย่าสำคัญตัวผิดเข้าใจมั้ย!!!" ป๊อปปี้เพิ่มแรงบีบมากขึ้นทำให้ฟางที่ใส่เดรสแขนกุด มีรอยแดงจนเห็นได้ชัด
"ฉันจำและสำนึกตัวเองไว้อยู่เสมอแหละค่ะ ว่าฉันอยู่ในฐานะอะไร มีหน้าที่ทำอะไร ฉันไม่เคยคิดเกินเลยไปมากกว่านั้นเพราะฉันไม่มีทางรักคนไม่มีเหตุผล และใจร้ายแบบคุณเด็ดขาด" คำพูดของฟางทำให้ป๊อปปี้ถึงกับจุกจึงยอมปล่อยฟาง ฟางจึงวิ่งออกจากห้องไปยืนร้องไห้ยุหน้าห้อง
"คุณฟางงงงง จำผมได้มั้ยครับนี่ผมเขื่อน ส่วนนั่นไอโทโมะ แล้วนี่ก็เฟย์แฟนผมครับ" เขื่อน เฟย์ โทโมะ เดินขึ้นมาทีหน้าห้องป๊อปปี้เห็นฟางยืนอยู่เลยทักทาย
"สวัสดีครับ" โทโมะทักทาย
"ดีจ้ะ ฟาง"เฟย์ยิ้มทักทายสดใส
"อ่อจำได้ค่ะ มาหาคุณป๊อปเหรอค้ะเชิญตามสบายน้ะค้ะคุณป๊อปอยู่ในห้องค่ะ" ฟางพูดพร้อมหันหลังเดินไปแต่อาการเหนื่อยมาทั้งวันทำให้ฟางหมดแรงและเป็นลมล้มลงไป
"เฮ้ยๆ คุณฟางครับ คุณฟาง" โทโมะวิ่งเข้าไปประคองฟางแล้วตบที่หน้าฟางเบาๆเพื่อเรียกสติฟางแต่ไม่เป็นผล เลยอุ้มฟางไว้ "เฮ้ยไอเขื่อนเดี่ยวมึงเข้าไปก่อนนะกูเอาฟางไปไว้ที่ห้องเค้าก่อน" โทโมะจะเดินไปแต่เขื่อนเรียกไว้
"แล้วมึงรู้เหรอน่ะ ว่าฟางนอนห้องไหน" เขื่อนถามอย่างสงสัย
"ไม่รู้ว่ะ เดี่ยวถามคนใช้ดูล้ะกัน" โทโมะพูดพร้อมเดินไปอย่างรวดเร็ว
"เฟย์ไปด้วยยยยยยยยยยยยยยย" แล้วเฟย์ก็วิ่งตามไป
"เออ ทิ้งกูกันหมด ส่วนเกินป่าววะ" เขื่อนรำพึงกับตัวเอง

สั้นนิดนึงน้ะไรเตอร์ไม่ค่อยว่างน่ะค่ะแต่เดียววันไหนว่างจะอัพให้เยอะๆค่ะสัญญา