ฤทธิ์รัก

"เกี่ยวไรกับปายด้วยว่ะ!!...มึงมีเหี้ย....ไรมึงก็มาเคลียร์กับกูดิ...ปายมันไม่เกี่ยว"
"ไอ้กัป!!..มึงคิดว่าเรื่องที่มึงไปจูบกันไอ้ไวท์...ไม่เกี่ยวกับปาย...กูถามมึงจริงๆปายผัวมึงรึ
เปล่า...หะ๊!!!...."
"ไอ้เหี้ยกริช!!!...มึงรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ...." ผมตกใจที่กริชมันรู้เรื่องนี้...แต่ตอนนี้ผมไม่อยากรู้แล้วว่า
มันรู้เรื่องนี้ได้ยังไง...ผมสนใจคนข้าง ๆ มากกว่า...
"ปาย...กะ...กู...อธิบายเรื่องนี้ได้นะเว้ย...มันไม่ได้....มีอะไรอย่างที่.....ไอ้กัปมันพูดเลยนะ...มึง
ต้องเชื่อใจกู..."
"พอเถอะกัป...ความจริง....ปายเองก็รู้และเห็นอย่างที่กริชเห็นในวันนั้น...เพียงแต่ปายรอให้กัป
บอกปาย...แต่...ไม่คิดจะบอกปายเลย...ปายว่าเรา...อย่าคบกันอีกเลยนะ...ปายไม่อยากเจ็บอีกแล้ว..."
วันที่เห็นกับจูบกับไวท์ในวันนั้น...ผมคิดและเข้าข้างตัวเองมาตลอดว่าสักวัน...กัปคงจะบอกเรื่องนี้
กับผม...แต่กับไม่พูดถึงมันเลย...แถมยังทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น....มาวันนี้กริชพูดเรื่องนี้ขึ้น
มา..ทำให้ผมแน่ใจแล้วว่า...กัปคงแค่หลงในร่างกายและเงินของผมเท่านั้น...หัวใจของผมคงไม่มี
ค่าพอที่กัปอยากครอบครองมัน...
"ดะ...เดี๋ยว...ปาย!!!" ปายเดินหนีผมออกมาแล้วโบกรถเมล์ขึ้นอย่างเร็ว...ผมอยากจะตามไป
อธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น...แต่ถ้าไปตอนนี้...ปายคงไม่อยากเจอผม...คงต้องรอให้ปายใจเย็นกว่านี้...
ผมลงรถที่สวนสาธารณะใกล้ ๆ มหาลัย...เพราะผมยังไม่อยากกลับบ้านตอนนี้...ผมอยากอยู่กับตัว
เองเพื่อทบทวนความรู้สึกบางอย่าง...
"มึง...กูชอบที่นี่ว่ะ...เงียบดี...ไว้เรามากันบ่อย ๆ เนอะ"
"นี่ดอกอะไรว่ะ..ทำไมมันชมพูเต็มต้นแบบนั้น...กูว่ามึงไปยืนตรงนั้นเดี๋ยวกูถ่ายรูปให้"
"วันนี้อากาศดี...กูว่าเราต้องมาออกกำลังกายเช้า ๆ แบบนี้ทุกวันเลย...มึงมากับกูนะ"
"อ่อ...กูว่าร้านหนังสือตรงนี้...โครตน่ารักเลย...มีที่ให้อ่านแถมบริการน้ำฟรีอีก...โอเคโครตตตต"
ยิ่งใจผมนิ่งมากขึ้นเท่าไหร่...คำพูดและการกระทำของกัป...มันยิ่งชัดเจนเท่านั้น...มันวนเวียนอยู่
ในหัวผมตลอดเวลา...คงเป็นเพราะผมมาอยู่ในที่ที่มีความทรงจำของเรา...ผมควรจะทำอย่างไรกับ
ความรู้สึกแบบนี้ดี...มันทรมานเหลือเกิน...
"ปึก!!!...อ่อขอโทษครับผมรีบไปหน่อย...พี่เจ็บตรงไหนรึเปล่า..." ผมสะดุ้งเล็กน้อยที่มีร่างของ
เด็กผู้ชายคนหนึ่ง...วิ่งมาซนผม...แววตาที่ใสๆ ซื่อ ๆ นั้น...มันมีประกายความสุขอยู่...จนผมต้องยิ้ม
และตอบกลับไปอย่างเป็นมิตร...
"ไม่เป็นไรหรอก...ว่าแต่เรา...กำลังจะไปไหน...ทำไมรีบร้อนจัง...."
"อ่อ...ผมต้องรีบกลับไปขึ้นรถ...ก่อนที่รถจะหมดอะครับ...พี่ไม่รีบกลับเหรอ...มันเย็นมากแล้ว"
"ห๊ะ!!!..หกโมงครึ่งแล้วเหรอเนี่ย!!...อ่อ...แล้วน้องขึ้นสายไหน...อาจจะสายเดียวกันก็ได้...จะได้
กลับพร้อมกัน..."
"ผมสาย สาย 1 หลังมช อะครับ...พี่ล่ะ"
"สายเดียวกันนิ...ดีล่ะเราจะได้กลับด้วยกันเนอะ...."
"พี่ชื่ออะไรอะครับ...ผมพี"
"พี่ชื่อปาย...ครับ"
หลังจากนั้นผมกับพี่ก็เดินไปขึ้นรถเมล์ด้วยกันโชคดีที่รถคนสุดท้ายแล่นผ่านมาพอดี...และที่บังเอิญ
ไปกว่านั้นคือ..บ้านพี่อยู่ถัดจากบ้านผมไปแค่ 2 หลังเอง...ผมขำที่พี่ทำท่า...งง...เมื่อผมบอกว่า
บ้านผมอยู่ถัดไป ...พียิ้มกว้างจนตาหยี..พร้อมกับเอ่ยบอกผมว่า
"พี่ปาย...ผมจะกลับบ้านกับพี่ทุกเย็นเลยนะครับ...จะรอที่สวนข้าง ๆ มอ ...."
"จะดีเหรอพี่...ถ้าพี่เกิดมีธุระ...มาตามนัดเราไม่ได้...เราไม่ต้องรอพี่แย่เหรอ"
"ไม่เห็นยาก...พี่ปายมาแลกกับเบอร์ผม...แค่นี้...เราก็โทรบอกกันได้แล้ว"
" นั้นสินะ...อะ่...พี่เบอร์พี่...พีมีอะไรก็โทรมาละกัน...
ท่าทางความน่ารัก สดใสของพีช่วยให้ผมลืมเรื่องที่ผมไม่อยากจำได้ดี..ต่อไปนี้ผมจะไม่คิดถึงคน
อื่นมากกว่าตัวเองอีกแล้ว...ผมจะรักตัวเองมากกว่านี้...ตอนนี้มันอาจจะยังทำไม่ได้...แต่ผมมั่นใจ
สักวัน...ผมทำได้แน่นอน...สักวัน...
...............จบตอนแล้วค่ะ............น้องพีน่ารักไหมค่ะ.........^^ ติมตามและลุ้นกันต่อนะค่ะ