แฝดริษยา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ฟางแน่นะว่าจะนอนกับพวกเราที่โรงแรมคืนนี้น่ะ”โทโมะถามฟางเมื่อเห็นฟางมาหาเขากับแก้ว

เพราะในตอนแรกที่เขาลงไปรับเธอที่หน้าล๊อบบี้เขาเองก็ตกใจที่เห็นฟางตัวเปียกแบบนั้นแต่พอฟัง

เรื่องงราวจากปากฟางก็ทำให้เขาอดที่จะโมโหแทนเธอไม่ได้

 

 

 

 

 

 

“ทำไมนอนไม่ได้งั้นหรอ หรือว่าขัดเวลาจู๋จี๋พวกนาย”ฟางถามโทโมะกับแก้วไปตรงๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่นะฟาง ฟางก็รู้ว่าโทโมะกับแก้วไม่ได้เป็นอะไรกัน”โทโมะรีบพูดทำให้แก้วที่ได้ยินแอบซึม

ลงไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“หรอ แล้วทำไมต้องนอนในห้องเดียวกันด้วยล่ะ”ฟางเหล่มองแก้วและโทโมะก่อนะถาม

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เพราะว่าห้องพักเต็มหมดแล้วน่ะสิ พวกเราเลยต้องพักห้องเดียวกัน แต่เราตกลงกันแล้ว ว่าโท

โมะนอนล่างแล้วแก้วนอนข้างบน”โทโมะรีบพูดก่อนจะเอานมอุ่นๆให้ฟางและดูแลฟางอย่างดีจน

แก้วแอบซึมลงไปกับภาพที่เห็น

 

 

 

 

 

 

 

“จะว่าไป รีสอร์ตนี่ก็มีลูกค้าเยอะเหมือนกันนะ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“มันจะเยอะแบบนี้ได้ไม่นานหรอก”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ฟาง นั่นมันเป็นกิจการหลักของครอบครัวฟางเลยนะ ฟางจะทำลายมันลงกับมือได้หรอ”แก้ว

พยายามเตือนฟาง

 

 

 

 

 

 

“ถ้ามันเป็นของพ่อชั้นคนเดียวก็ดีสิ แต่นี่มันดันมีพวกกาฝากมาเกาะด้วย ต้องกำจัดให้หมด ไว้รี

สอร์ตนี้เป็นของชั้นแต่เพียงผู้เดียวเมื่อไหร่นะ ชั้นถึงจะดูแลมันดีๆ”ฟางพูดแล้วยิ้มกับแผนการของ

ตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่เจ้าของรีสอร์ตตอนนี้ก็คือฝ้าย น้องสาวฝาแฝดของฟางนะ ฟางจะทำร้ายได้ลงหรอ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วไม่ได้เป็นเหมือนฟางแก้วไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกเจ็บปวดที่ถูกครอบครัวแท้ๆตัวเองทอดทิ้งมัน

เป็นยังไง มันถึงเวลาแล้วที่ทุกอย่างจะเป็นของฟาง ถึงเวลาแล้วที่พวกกาฝากพวกนั้นต้องไปสัก

ที”ฟางพูดก่อนจะเดินออกมาสูดอากาศข้างนอก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอก็รู้ว่าฟางน่ะไม่ชอบพวกนั้น แล้วก็ยังมาพูดให้ท้ายพวกนั้นทำไม”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ ชั้นรู้นะว่านายคิดยังไงกับฟาง แต่เรื่องบางเรื่องน่ะ เราในฐานะเพื่อน อะไรที่มันไม่ดี เราก็เตือน

เพื่อนไม่ใช่ ไม่ใช่ไม่ให้ท้ายให้เค้าผิดแบบนั้น เดี๋ยวผลเสียทั้งหมดในตอนสุดท้ายก็ตกอยู่ที่เค้า

อยู่ดี”แก้วอธิบาย

 

 

 

 

 

 

 

 

“อยู่กับเธอทีไรนี่เหมือนกับอยู่กับ บ่นอยู่นั่นล่ะ เห้อ นอนดีกว่า”โทโมะส่ายหน้าก่อนจะหนีไปนอน

 

 

 

 

 

 

 

“นี่โทโมะ ชั้นไม่ได้แก่เหมือนแม่นายนะ คนบ้า”แก้วอึ้งเมื่อถูกเปรียบเทียบก่อนจะปาหมอนใส่โท

โมะไปที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นจะไม่มีวันใจอ่อนเด็ดขาด”ฟางที่ออกมาเดินเล่นที่สวนของรีสอร์ตพูดกับตัวเองเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

“แต่แข็งแกร่งบางทีมันก็ไม่ดีนะ มันจะดูเหมือนกับเป็นด้านชาไร้ความรู้สึก”ป๊อปปี้เดินเข้ามาหาฟาง

แล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มาที่นี่ได้ยังไงน่ะ”ฟางตกใจแล้วเดินหนี ป๊อปปี้รีบรั้งฟางไว้

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวจะไปไหน อยู่คุยกันก่อนสิคุณ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ชั้นไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ ชั้นง่วงแล้ว”ฟางว่าและพยายามแกะมือออกจากการเกาะกุม

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาโกหกผมเลยคุณฟาง เห็นๆอยู่ว่าคุณพึ่งเดินออกมาน่ะ”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณเป็นโรคจิตรึไง มาแอบดูชั้น นี่นอกจากจะเป็นผู้จัดการแล้วไม่คิดเลยนะว่ะมีรสนิยมแอบดูลูก

ค้าน่ะ”ฟางว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ก็น่าดูอยู่หรอกนะ ถ้าลูกค้าสวยและน่ารักแบบนั้น”ป๊อปปี้ส่ายหน้าขำก่อนจะพูดออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ลูกค้าคนนั้นคงไม่ใช่ชั้นหรอก เพราะชั้นมันคนใจร้ายและก็เป็นแม่มด”ฟางชะงักก่อนจะรีบย้อน

ใส่ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ถ้าคุณคิดมากเรื่องเมื่อตอนเย็นผมขอโทษคุณแล้วกันนะคุณฟาง”ป๊อปปี้พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่จะมาไม้ไหนอีกล่ะเนี่ย ตอนเย็นก็ว่าชั้น ตอนนี้ก็โอ๋ชั้น นี่ชั้นไม่ใช่ยัยฝ้ายนะที่ต้องมาโอ๋”ฟางว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ผมไม่ได้มาโอ๋ใคร แต่ผมเชื่อว่าผู้หญิงทุกคนมีความอ่อนโยนและมุมอ่อนแอ ผู้หญิงควรได้รับการ

ปกป้องจากผู้ชาย ดังนั้น เรื่องเมื่อตอนเย็นผมผิดที่ไปว่าคุณแบบนั้น ผมก็ควรจะต้องขอโทษ

คุณ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะยื่นดอกหญ้าให้ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ถามจริงเถอะ ทำไมต้องดอกหญ้าด้วย นี่นายมีรสนิยมที่แย่มากนะกับการให้ดอกไม้ผู้หญิง”ฟาง

บ่น

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณ ผมน่ะมีรสนิยมพอน่า แต่ที่ผมให้ดอกหญ้ากับคุณเพราะถึงแม้ดอกหญ้าจะเป็นพืชที่ต่ำต้อย

แต่มันก็ขึ้นอยู่ได้ทุกที่ ทนต่อทุกสภาพอากาศ เหมือนกับคนที่เข้มแข็งอดทนต่อทุกสิ่งที่เข้ามา

แบบคุณ”ป๊อปปี้พูดทำให้ฟางนิ่งเงียบไป

 

 

 

 

 

 

 

“แหม ทำเป็นคารมคมคายดีนะ นี่เก็บไว้พูดกับผู้หญิงมาแล้วกี่คนล่ะ”ฟางรีบว่าทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณ มองโลกในแง่ดีบ้างก็ได้ โลกนี้มันไม่ได้โหดร้ายไปสำหรับคุณหรอกน่า”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่ โลกนี้มันโหดร้ายไปสำหรับชั้น ชั้นง่วง ชั้นจะไปนอนแล้ว”ฟางพูดก่อนจะเดินเชิดหนีป๊อปปี้

เข้าห้องไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“โลกนี้ไม่ได้โหดร้ายหรอก เพียงแค่คุณปิดหัวใจของคุณไว้ต่างหากล่ะ”ป๊อปปี้พูดเมื่อฟางเข้าห้อง

ไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมพ่อถึงไม่ให้คนไปตามยัยนั่นที่รีสอร์ตของเราคะ ทำร้ายพี่ฝ้ายแบบนี้ควรที่จะถูกลงโทษ

ไม่ใช่มาปล่อยให้ยัยนั่นอยู่โดยไม่ถูกลงโทษ”เฟย์โวยวายเมื่อเห็นว่าผ่านไปวันนึงแล้วพ่อแม่เธอก็

ไม่ส่งคนไปตามตัวฟางกลับมาจากรีสอร์ต

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่หนู จะพูดจะจาอะไรน่ะ คิดบ้างนะว่าหลานชั้นน่ะไม่ได้ทำร้ายฝ้ายมันเป็นอุบัติเหตุ”ป้าฝน

โวยวาย

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ถ้าไม่มียัยนั่นเข้ามาในชีวิตพวกเรา พี่ฝ้ายก็คงไม่ต้องตกน้ำแบบนั้น”เฟย์รีบว่า

 

 

 

 

 

“ยัยเฟย์”ทุกคนรีบดุลูกสาวคนเล็กทันที

 

 

 

 

 

 

“ถ้าชั้นมันตัวปัญหามากชั้นไปก็ได้นะ จะได้จบๆ”ฟางเดินเข้ามาในบ้านแล้วว่าเสียงดัง

 

 

 

 

 

“ก็ดี ไปให้พ้นๆซะได้ก็ดี”เฟย์ว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์พอได้แล้ว พี่ฟางคะฝ้ายไม่ให้พี่ฟางไปนะ”ฝ้ายรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นก็ทำร้ายเธอจริงๆนี่นา ทำลูกรักของพ่อเจ็บตัวก็สมควรแล้วที่จะไม่อยู่ที่นี่ต่อไป”ฟางพูดแล้วจะ

หมายจะเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ พ่อไม่ให้เราไปไหนทั้งนั้นนะฟาง”นายธีร์ตกใจรีบห้ามและวิ่งไปรั้งข้อมือลูกสาวไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง พ่ขอโทษที่ตบลูกไปเมื่อวานแต่พ่อขอได้มั้ย อย่าไปไหนอีก เรื่องที่เราไม่ต้องการให้ใครมา

ยุ่งกับเรา พ่อะไม่ให้ฝ้ายไปยุ่วุ่นวายกับเราหรือให้ยัยเฟย์ไปพูดจาว่าเรากับป้าฝน พ่อแค่ขอให้ฟาง

อยู่ที่นี่กับพ่อนะ”นายธีร์พูดแล้วกอดฟางแน่น

 

 

 

 

 

 

 

“เราไม่ได้อยู่ด้วยกันมา10กว่าปีแล้ว อย่าไปไหนอีกนะคะพี่ฟาง เพราะนี่คือครอบครัวพี่ฟางนะ

คะ”ฝ้ายพูดแล้วกอดฟางต่อจากพ่อกอดเธอ กานดาและเฟย์มองภาพนั้นด้วยความตื้นตันแต่หารู้ไม่

ว่าฟางนั้นแอบยิ้มอย่างพอใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่จะกอดฟางอีกนานมั้ยคะ ฟางจะขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว”ฟางทำทีเป็นบ่นตามแบบฉบับของ

เธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ได้ๆ พี่ฟางไปอาบน้ำเถอะนะคะ แล้วค่อยลงมาทานมื้อเที่ยง”ฝ้ายพูดแล้วรีบปล่อยตัวฟางเช่น

เดียวกับนายธีร์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ดีนะครับที่สุดท้ายคุณฟางก็ใจอ่อนยอมกลับมาอยู่ที่นี่ไม่ไปไหนอีก”ป๊อปปี้พูดขณะเดินมาตรวจ

งานกับฝ้าย

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ค่ะ และฝ้ายเองกะต้องทำให้พี่ฟางกลับมาเป็นคนเดิมให้ได้”ฝ้ายพูดตามความตั้งใจของเธอ

เอง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวนะครับ ที่คุณฝ้ายบอกว่าจะทำคุณฟางกลับมาเป็นเหมือนเดิมนี่ยังไงหรอครับ เมื่อก่อนคุณ

ฟางไม่ได้นิสัยเจ้าอารมณ์ จอมวีนแบบนี้หรอครับ”ป๊อปปี้แปลกใจก่อนจะรีบถามฝ้าย

 

 

 

 

 

 

 

“เมื่อก่อนพี่ฟางเป็นพี่สาวที่น่ารักมากค่ะ พี่ฟางรักและปกป้องฝ้ายจากพวกเด็กผู้ชายที่ชอบมา

แกล้งฝ้ายที่โรงเรียน ก็เรามีกัน2พี่น้องนี่คะ ฟางเคยบอบกว่ามีกันแค่นี้ก็ต้องรักกันสิ”ฝ้ายพูดแล้ว

คิดย้อนถึงวัยเด็กของตัวเองกับฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“มิน่าล่ะครับ คุณฝ้ายถึงได้รักคุณฟางมากขนาดนี้ ผมเชื่อนะครับว่าคุณฝ้ายจะต้องทำให้คุณฟาง

กลับเป็นเหมือนเดิมได้แน่ๆ เพราะลึกลงไปแล้วคุณฟางเค้าก็ไม่ใช่คนใจร้ายหรอกครับ”ป๊อปปี้พูด

แล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ หมวก”ฝ้ายที่เดินมาถึงจักรยานที่ตัวเองปั่นมาก็ร้องเมื่อหมวกที่สวมปลิวไปตามแรงลม

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ครับหมวก เดี๋ยวผมสวมให้นะครับ”ป๊อปปี้รีบคว้าหมวกมาได้และรีบสวมให้กับฝ้ายทำให้ฝ้ายหน้า

แดงจัด

 

 

 

 

 

 

“ขะ ขอบคุณนะคะ จริงสิคะเดี๋ยวฟางต้องรีบไปเช็คเอกสารกับพ่อ คุณป๊อปกลับไปที่บ้านด้วยกัน

มั้ยล่ะคะ”ฝ้ายที่ใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะก็รีบเปลี่ยนเรื่องทันที ซึ่งสุดท้ายตอนกลับไปที่บ้านป๊อปปี้ก็

อาสาขี่จักรยานให้ฝ้ายซ้อนมาอยู่ดี

 

 

 

 

 

 

“2คนนี้ชักจะยังไงๆซะแล้ว สงสัยจะเป็นมากกว่าเจ้านายกับลูกจ้างล่ะสิเนี่ย งานนี้ต้องมีอะไรสนุกๆ

ให้ทำแน่ๆ”ฟางที่เดินออกมาจากชานบ้านพักส่วนตัวแล้วเห็นป๊อปปี้ที่ปั่นจักรยานแล้วมีฝ้ายซ้อน

ท้ายมาแล้วฝ้ายยิ้มออกมาอย่างมีความสุขเช่นเดียวกับป๊อปปี้ก็ยิ้มออกมาอย่างมีแผนการ

 

 

 

 

 

 

 

นั่นไง บทจะดีก็ดี แต่ดีแปปเดียว แล้วนี่ฟางคิดจะทำอะไรกับทั้งคู่น้ออออ

 

 

 

บอกเลยว่า ฟางจะเพิ่มดีกรีความร้ายไปเรื่อยๆรับรอง นางร้ายได้อีกกก