แฝดริษยา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ขอบคุณมากนะทุกคนที่มาส่ง”ฟางพูดแล้วโบกมือให้กับเต้ยที่ขับรถกลับบ้านไปก่อนจะเข้าบ้านไป

พร้อมกับเวนดี้ เวฟที่กำลังชะเปิดประตูนิ่งคิดอะไรสักพักก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านฟางซึ่งตอนนั้น

เองเวนดี้กำลังอุ้มเฟิร์สเข้าไปนอน

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ มีอะไรรึเปล่าเวฟ”ฟางแปลกใจที่เวฟดึงมือเธอออกไปพูดที่ระเบียง2ต่อ2

 

 

 

 

 

 

“จะแต่งงานกับเต้ยแล้ว อาฉิงไม่อยากจะรื้อฟื้นความจำหน่อยหรอ”เวฟพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เวฟพูดอะไรเราไม่เข้าใจ นี่จะรื้อฟื้นทำไม อยู่ที่นี่ก็ดีอยู่แล้ว สบายดีออก”ฟางพูดแล้วยิ้มให้เวฟ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ถ้าสมมุติว่าช่วงที่อาฉิงความจำเสื่อมแบบนี้ แล้วเกิดมีใครคนหนึ่งเค้ารอการกลับมาของอาฉิงกับ

ลูกอยู่ล่ะ อาฉิงไม่อยากจะคืนความจำตัวเองหน่อยหรอ”เวฟถาม

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เวฟมีอะไรรึเปล่าเปล่า”ฟางแปลกใจก็รีบถาม

 

 

 

 

 

 

“เรากำลังคิดว่าอาฉิงควรจะรื้อฟื้นความทรงจำนะเพราะเราว่าพ่อแท้ๆของน้องเฟิร์สเค้าอาจจะคิดถึง

ลูกอยู่ก็ได้”เวฟพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ เฟิร์สมีแค่แม่ที่ดูแลเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว ไม่จำเป็นที่จะต้องมีพ่อที่ไม่รับผิดชอบแบบนั้นมา

ดูแลหรอก”ฟางโพล่งขึ้นมาเมื่อนึกถึงป๊อปปี้ ทำให้เวฟชะงักกับคำพูดของฟาง ฟางไม่ต้องการพ่อ

หรือว่าเธอจะจำเรื่องราวได้

 

 

 

 

 

 

 

“อ่ะๆ ไม่พูดถึงพ่อของลูกอาฉิงแล้วก็ได้ๆเห้อ คืนนี้อากาศดีเนาะ”เวฟพูดและเปลี่ยนเรื่องคุย

 

 

 

 

 

 

 

“อื้อใช้ เวฟมาเหนื่อยๆควรจะไปพักผ่อนนะ”ฟางยิ้มขำกับท่าทางของเวฟแล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“เออ จริงสิเดี๋ยวเราไปหยิบของฝากให้น้องเฟิร์สกับอาฉิงด้วยนะ”เวฟยิ้มก่อนจะวิ่งหายไปเอาของ

ฝากมาให้ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“นี่น่ะของน้องเฟิร์ส ส่วนนี่น่ะของอาฉิง”เวฟยื่นกล่อง2กล่อง โดนที่กล่องของฟางมีดอกหญ้าแนบ

มาด้วย

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบใจมากนะเวฟ ไปนอนเถอะดึกแล้ว”ฟางพูดแล้วเดินไปส่งเวฟก่อนจะแกะของฝากออกมาพบ

ว่ามันคือผ้าพันคอผืนหนึ่ง ฟางมองดอกหญ้าที่แนบมาด้วยแล้วนิ่ง

 

 

 

 

 

“คงไม่ใช่หรอกมั้ง”ฟางพูดแล้วคิดถึงป๊อปปี้ก่อนจะเก็บดอกหญ้าเอาไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“รู้สึกว่างานนี้นายอาจจะเจอโจทย์ยากแล้วล่ะ เพราะตอนที่ชั้นพูดถึงพ่อของเฟิร์ส อาฉิงดูโกรธ

มากเลยนะ”เมื่อออกมาจากบ้านของอาฉิงและเวนดี้แล้ว เวฟไม่ได้กลับบ้านแต่อย่างใด รีบไปที่

โฮมสเตย์ไม่ไกลจากบ้านเขาเพื่อบอกป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“แหงล่ะ ทำกับเค้าไว้มาก มีหรอ ฟางจะยอมใจอ่อนคืนดีง่ายๆ”เขื่อนที่มาด้วยก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“นายเก็บไว้บอกตัวเองรึเปล่า”ป๊อปปี้เหล่มองเขื่อนแล้วพูดถึงเรื่องเฟย์ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“รายนั้นเค้าบินกลับไปหาจงเบอีกแล้วล่ะ คงจะเตรียมตัวแต่งงานแล้วล่ะมั้ง”เขื่อนพูดแล้วคิดถึง

ตอนเย็นที่เขาคุยกับแก้วในไลน์แล้วถูกแก้วกับโทโมะบ่นยับเมื่อรู้ว่าเขาไม่ยอมห้ามเฟย์ที่จะบินไป

หาจงเบที่ป่วยอยู่เกาหลี

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นว่าเรื่องของนายน่ะเคลยร์ง่ายกว่าเรื่องของชั้นล่ะ เพราะยัยเฟย์เค้าก็มีท่าทีชอบนายนิ”ป๊อปปี้

พูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่รู้ล่ะ อยู่ที่นี่ตอนนี้ก็ต้องช่วยช่วยเรื่องของนายสิอย่าพูดเรื่องของชั้นเลย เอางี้แยกย้ายไปนอน

แล้วพร่งนี้เราค่อยมาดูกันต่อว่ะเอายังไงกับเรื่องฟาง”เขื่อนพูดก่อนจะแยกย้ายไปนอนเช่นเดียวกับ

เวฟที่กลับบ้านไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

“ให้โอกาสชั้นเถอะนะฟาง ชั้นพร้อมที่จะยอมรับผิดทุกอย่างแล้ว”ป๊อปปี้ยืนมองที่ริมระเบียงที่จาก

ระเบียงบ้านพักโฮมสเตย์ที่ป๊อปปี้และเขื่อนพักอยู่นั้นมองเห็นบ้านของเวนดี้และฟางก็พูดออกมา

แล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยววันนี้พาน้องเฟิร์สไปเล่นที่ไร่ชาของเวฟนะ พอดีว่าเราอยากเล่นกับหลานน่ะ”เวฟพูดกับฟาง

ขณะมารับเวนดี้ไปทำงาน

 

 

 

 

 

 

“แหมๆเห่อหลานแล้วทำไมไม่แต่งงานกับเวนดี้เลยล่ะเวฟ”ฟางแซว

 

 

 

 

 

 

“บ้าหรออาฉิง เรื่องแบบนี้ต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไปสิ”เวนดี้ที่ยืนข้างเวฟก็บยิ้มด้วยความเขินก่อนจะ

พูดออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้า ถ้าช้าแบบนี้เดี๋ยวถ้าชั้นแต่งงานกับอาฉิงไปแล้วมีน้องอีกคนระวังจะตามไม่ทันนะ”เต้ยได้ยิน

เข้าก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“ยังไม่ทันไม่ได้แต่งงานกันเลย เช้าถึงเย็นถึงตลอดเลยนะเต้ย”เวนดี้แซวบ้าง

 

 

 

 

 

 

 

“แน่นอน แม้จะหมั้นกันไว้ก่อนแต่ต้องหมั่นทำคะแนนเสมอต้นเสมอปลายสิ ว่าที่เจ้าสาวของชั้นน่า

รักแบบนี้ก็ต้องเติมความหวานให้กันหน่อยๆ”เต้ยพูดแล้วหันไปยิ้มหวานให้กับฟางแล้วโอบเอวฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ เฟิร์สครับ เดี๋ยวแม่อุ้มนะ”ฟางยิ้มให้เต้ยก่อนจะรีบอุ้มลูกชายขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

 

“เอาล่ะๆไปกันเถอะ เต้ยนายไปส่งอาฉิงที่ไร่ชั้นแล้วเลยไปทำงานนะ ส่วนชั้นจะไปส่งเวนดี้ที่โรง

พยาบาล แล้วเจอกันที่ไร่นะ”เวฟพูดแล้วยิ้มให้ฟางและเต้ยก่อนจะขับรถออกไปกับเวนดี้ส่วนฟาง

กับเต้ยก็ไปที่ไร่ชา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อากาศดีจริงๆเลยเนาะเต้ยว่ามั้ย”ฟางที่เดินไปตามไร่ชาในไร่ของเวฟก็สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด

แล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

ฟอด

 

 

 

 

 

 

 

ขณะที่ฟางหลับตาพริ้มรับอากาศบริสุทธิ์นั้น เต้ยก็แอบหอมแก้มฟางทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย เต้ยทำอะไรเนี่ย”ฟางตกใจลืมตามองเต้ยที่พึ่งหอมแก้มตัวเองไปเมื่อกี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหมก็คู่หมั้นน่ารักนี่นาก็ขอหอมหน่อยสิเนาะเฟิร์สเนาะ”เต้ยพูดแล้วพยักหน้ากับเฟิร์สที่ฟางอุ้มอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ นี่ก็จะสายแล้วเต้ยไปทำงานเถอะอาฉิงอยู่กับลูกระหว่างรอเวฟที่นี่ได้”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

“เห้อ อยากแต่งกับเราจริงเร้อ หอมแก้มก็ทำหน้าหงิกแถมไล่เราไปทำงานไวอีก”เต้ยพูดแล้วแกล้ง

ทำเป็นงอน

 

 

 

 

 

 

 

ฟอด

 

 

 

 

 

 

ฟางส่ายหน้าขำกับท่าทางของเต้บก็เขย่งตัวหอมแก้มชายหนุ่มทันที

 

 

 

 

 

 

โครม

 

 

 

 

 

 

ขณะที่ฟางหอมแก้มเต้ยอยู่นั้น ก็มีเสียงเหมือนถังน้ำถูกเตะมาจากทางหลังโรงเก็บใบชาอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

“สงสัยคนงานทำของหล่น เต้ยไปเถอะเดี๋ยวอาฉิงขอตัวไปดูทางนั้นก่อนนะ”ฟางพูดแล้วเดินไป

ทางโรงเก็บใบชาทันที

 

 

 

 

 

 

“เอ๊ะ คนงานหายไปไหนนะ ว้าย”ฟางที่อุ้มลูกเดินเข้ามาด้านในก็ร้องเมื่อถูกมือหนาของใครคน

หนึ่งกระชากตัว

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้เจอกันตั้งนานนะฟาง”ป๊อปปี้ที่กอดทั้งฟางและก็เฟิร์สทู่กฟางอุ้มอีกทีก็ยิ้มให้

 

 

 

 

 

 

 

“คะ คุณเป็นใครกัน ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วย”ฟางเห็นหน้าป๊อปปี้ก็ตกใจก่อนจะร้องโวยวาย

 

 

 

 

 

 

“อย่ามาทำเป็นจำไม่ได้หน่อยเลยฟาง ชั้นเชื่อว่าเธอจำชั้นได้”ป๊อปปี้โวยวาย

 

 

 

 

 

 

“จำอะไรไม่ได้ ชั้นไม่รู้จักคุณนะ ปล่อยชั้น ช่วยด้วยค่ะ”ฟางดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดอย่างแรงแล้ว

ร้องโวยวาย

 

 

 

 

 

 

 

 

“แง้ๆ”เฟิร์สที่ทั้งถูกฟางอุ้มแล้วรัดจนแน่นไหนจะดิ้นไปมาเพื่อหนีป๊อปปี้ก็ร้องไห้ออกมาทำให้

ป๊อปปี้ชะงัก

 

 

 

 

 

 

 

ผลัวะ

 

 

 

 

ขณะที่ป๊อปปี้ปล่อยฟางเต้ยก็พุ่งเข้ามาแล้วชกหน้าป๊อปปี้จนล้มคว่ำ

 

 

 

 

 

 

 

“พอแล้ว พอทั้งคู่นั่นล่ะ”เมื่อเห็นว่าป๊อปปี้ไม่ยอมแพ้ชกเต้ยกลับก่อนที่ทั้งค่ะซัดกันนัว ฟางก็รีบร้อง

 

 

 

 

 

“แกเป็นใคร กล้าดียังไงมาลวนลามแฟนชั้นน่ะห้ะ”เต้ยว่าก่อนจะชกป๊อปปี้อีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

“เห้ย ป๊อปปี้”เวฟที่เข้ามาด้านในกับเขื่อนก็ร้องตกใก่อนะรีบจับเต้ยและป๊อปปี้แยกกันทันที

 

 

 

 

 

 

“เวฟ นายอธิบายมาเดี๋ยวนี้นะ ว่าทำไมไร่ชานายถึงได้มีไอ้โรคจิตชอบลวนลามผู้หญิงมาอยู่

ได้”เต้ยว่า

 

 

 

 

 

 

“นี่ พูดให้มันน้อยๆหน่อยเถอะที่ชั้นกอดน่ะคือ มะ”ป๊อปีป้พุ่งเข้าไปเอาเรื่องแล้วรีบว่า

 

 

 

 

 

 

 

“เต้ย พอเถอะอย่ามีเรื่องกันเลย ดูสิเจ็บตรงไหนรึเปล่า”ฟางเมื่อเห็นป๊อปปี้จะพูดก็รีบพูดตัดหน้า

ก่อนจะทำทีเป็นดูแผลที่มุมปากองเต้ยด้วยความเป็นห่วงทำให้ป๊อปปี้ชะงัก แล้วซึมลงไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ทุกคนนี่น่ะคือคุณป๊อปเพื่อนทางธุรกิจคนใหม่ของชั้น คือว่าเค้าจะมาดูกิจการไร่ชาของชั้นที่นี่

น่ะ ส่วนนั่นก็คือคุณเขื่อนเพื่อนของคุณป๊อป คุณป๊อคุณเขื่อนครับ นี่คือเต้บเพื่อนรักของผม ส่วนนี่

คืออาฉิง ว่าที่เจ้าสาวของเต้บครับ”เวฟรีบแนะนำตัวให้ทุกคนรู้จัก

 

 

 

 

 

 

“สวัสดีค่ะทุกคน ยินดีที่ด้รู้จักนะคะ”ฟางทำทีเป็นยิ้มแล้วทักทายทุกคนทำให้2หนุ่มแอบเหวอทันที

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้มันคือเรื่งเข้าใจผิดนะ อย่าถือสาเลย คนกันเองทั้งนั้น”เวฟฟรีบพูดก่อน

จะรีบอุ้มน้องเฟิร์ส

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้ามันแค่เรื่องเข้าใจผิดก็ดี แต่ถ้าเพื่อใหม่นายมายุ่งกับอาฉิงล่ะก็ชั้นไม่เอาไว้แน่”เต้ยพูดก่อนจะ

โอบไหล่ฟางแสดงความเป็นเจ้าของแล้วฟางก็รีบพาเต้ยไปส่งที่รถทันที ป๊อปปี้ยืนมองฟางและเต้

ยก็กำมือแน่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โดนแกล้งจำไม่ได้ซะแล้ว งานนี้ มีรึป๊อปปี้จะยอมมม