แฝดริษยา

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอบคุณค่ะ”เฟย์รับน้ำมากแม่แล้วยิ้มให้กับกานดาก่อนจะนั่งเหม่อไปทางหน้าต่างไม่ยอมพูดจา
กับใคร
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ก็3วันแล้วนะป๊อป เขื่อนทำไมเฟยืถึงยังเอาแต่เหม่อไม่ยอมคุยกับใครเลย”กานดาซึมลงไปเมื่อ
เห็นเฟย์ที่เคยสดใสเอาแต่เหม่อลอยไม่พูดจากับใคร ซึ่งทางหมอบอกว่าการที่สมองกระทบกระ
เทือนของเฟย์นั้นต้องใช้เวลานานพอสมควร
 
 
 
 
 
“ของแบบนี้มันต้องใช้เวลาครับแม่ ถ้าเราช่วยกันรื้อฟื้นความจำยังไงเฟย์ก็ต้องกลับมาเป็นเหมือน
เดิมได้แน่ครับ”ป๊อปปี้พูดและปลอบกานดาให้กำลังใจกานดาที่เศร้าอยู่ เขื่อนเห็นจึงเดินเข้าไปนั่ง
ข้างๆเฟย์แล้วยิ้มให้กับเฟย์
 
 
 
 
 
 
 
 
“เฟย์ เฟย์ยังจำได้มั้ยรูปนี้ที่เราไปทริปหัวหินบ้านกวังกัน นี่ไงรูปนี้จงเบเค้ากลับมาเซอร์ไพร์เฟย์
ด้วยนะ ดูสิถ่ายรูปชิดกันด้วยล่ะ”เขื่อนนั่งข้างๆเฟย์แล้วเลื่อนรูปที่เซฟในมือถือให้เฟย์ดูถึงรูปใน
อดีต
 
 
 
 
 
 
 
“จงเบ ใครอ่ะ ชั้นจำไม่ได้เลย”เฟย์พูด
 
 
 
 
 
 
“เฟย์ งั้นเฟย์จำได้มั้ยว่าพี่เป็นใคร”เขื่อนพูดก่อนจะเลื่อนมือเอามือไปกุมมือเฟย์ไว้
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ จำไม่ได้ โอ๊บ ปวดหัว”เฟย์สบตากับเขื่อนแล้วนิ่วหน้าคิดก่อนจะร้องโอยก่อนจะเอามือกุมหัว
ไว้
 
 
 
 
 
 
“นี่ถ้าเฟย์เค้าจำอะไรไม่ได้ก็อย่าไปรื้อฟื้นเค้าเลยค่ะพี่เขื่อนตอนนี้”แบมเดินเข้ามาในห้องแล้วรีบว่า
ก่อนจะดึงมือที่เขื่อนกุมมือเฟย์ไว้ออกมาแล้วเหล่มองเฟย์ที่กลายเป็นคนความจำเสื่อมอย่างสะใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เธอ อะ โอ๊ย”เฟย์ที่จ้องมองหน้าแบมแล้วพยายามจะจำทุกอย่างก็ต้องร้องออกมาเมื่อเกิดอาการ
ปวดหัว
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรเฟย์ ค่อยๆจำก็ได้ อย่าพึ่งรีบร้อนนะค่อยๆจำ”ป๊อปปี้และกานดาดึงเฟย์ไปกอดปลอบ
เขื่อนมองเฟย์ด้วยความสงสารและเลื่อนมือกุมมือเฟย์โดยไม่สนใจแบมเลยทำให้แบมอึ้งและแค้น
เฟย์ก่อนจะรีบเดินออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“มันเป็นอย่างที่เราคิดจริงๆด้วยค่ะคุณแบม ดูสิคะที่แฟนคุณแบมต้องเปลี่ยนไปก็เพราะมารยาของ
มัน”แบมที่หลบมาร้องไห้แล้วระบายให้ป้าฝนและฟางที่แอบมาสังเกตการณ์ที่โณงพยาบาลถึง
อาการของนายธีร์และเฟย์
 
 
 
 
 
 
 
“แบมจะฟ้องพ่อให้พ่อจัดการกับมัน นังเฟย์ นังมารหัวใจ”แบมพูดด้วยความแค้นทำให้ป้าฝนยิ้ม
อย่างสะใจที่ตัวเองไม่ต้องลงมือจัดการเฟย์เอง เพราะอยู่ดีๆก็มีแบมและพ่อมาจัดการเฟบ์แทนเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ เดี๋ยวฟางมานะคะ ว่าจะออกไปหาอะไรดื่มแก้ง่วง”ฟางพูดแล้วเลี่ยงตัวเองออกมาจากป้าฝน
และแบมทันทีก่อนที่จะแอบแวบไปที่ห้องพักของนายธีร์ที่อยู่ไม่ไกลจากห้องของเฟย์
 
 
 
 
 
 
 
 
แอ้ด
 
 
 
 
 
 
ฟางเดินเข้ามาในห้องแล้วนั่งลงข้างเตียงของพ่อเธอ
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางรู้ว่าถ้าพ่อฟื้นขึ้นมาพ่อก็คงจะไม่อยากเห็นหน้าฟาง คงจะอยากเจอแต่ยัยฝ้ายๆแน่ๆ และถ้า
พ่อรู้เรื่อง พ่อก็คงจะเกลียดฟางเหมือนกับที่ทุกคนเกลียดฟาง”ฟางจับมือพ่อของเธอแล้วซึมลงไป
เมื่อนึกถึงป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“ใช่ คุณพ่อก็จะต้องเกลียดเธอ ยัยฆาตกร”ป๊อปปี้ที่ดินเข้ามาในห้องได้ยินฟางพูดก็รีบว่า
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ ปล่อยชั้นนะ”ฟางร้องเมื่อถูกป๊อปปี้กระชากตัวมาแนบตัวชายหนุ่มเมื่อฟางจะเดินหนี
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ปล่อย ใครใช้ให้เธอมาที่นี่ หรือว่าเธอจะมาทำร้ายพ่อกับเฟย์ห้ะ”ป๊อปปี้รีบว่าฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่จะบ้ารึไง ชั้นไม่ด้คิดอย่างนั้นนะ ปล่อยได้แล้ว”ฟางร้องและดิ้นไปมาป๊อปปี้ยิ่งกอดรัดฟางแน่น
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ปล่อย นี่คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้กล้าสั่งให้ชั้นปล่ยเธอได้ รู้ตัวซะบ้างว่าชั้นคือใครเธอเป็นใคร
กลับไปที่บ้านเดี๋ยวเลยนะ ไม่อย่างงั้นชั้นจะลงโทษเธอ”ป๊อปปี้ขู่
 
 
 
 
 
 
“คิดว่าจะอะไรชั้นได้ คิดว่าชั้นจะกลัวงั้นสิ”ฟางย้อน
 
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นมีวิธีทำใหเธอกลัวอยู่แล้วล่ะ”ป๊อปปี้พูดจบก็ดันฟางไปชิดกำแพงห้องพักก่อนจะซุกไซร้ตามตัว
ฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่เลิกบ้าสักทีได้แล้ว นี่ต่อหน้าพ่อชั้นนะ ถ้าผียัยฝ้ายเห็นก็คงจะเสียใจแย่ที่มีสามีมักมากไล่ปล้ำพี่
สาวฝาแฝดตัวเองแบบนี้น่ะ”ฟางร้องโวยวายว่าป๊อปปี้ ทำให้ชายหนุ่มยิ่งเดือดจัดบีบที่ปากของฟาง
อย่างแรง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นอยากจะฆ่าเธอให้ตายนัก”ป๊อปปี้ที่โกรธเมื่อฟางพูดถึงฝ้ายก็ว่าทำให้ฟางร้องออกมาด้วยความ
เจ็บ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตี๊ดๆ
 
 
 
 
 
  เหมือนเสียงสัญญาณบนเครื่องกระตุ้นหัวใจของพ่อฟางเริ่มเต้นทำให้ทุกคนหันไปมอง
 
 
 
 
 
 
 
 
“พ่อ”ป๊อปปี้และฟางร้องออกมาด้วยความดีใจก่อนจะรีบไปตามหมอมาตรวจอาการของฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“หึ กลัวความผิดรึไง เมื่อพ่อฟื้นขึ้นมาแล้วเธอจะต้องเข้าคุก ยัยฆาตกร”ป๊อปปี้ยิ้มเยาะเมื่อเห็นฟาง
นั่งกุมมือตัวเองเครียด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่เลิกว่าหลานชั้นสักที หลานชั้นไม่ผิดอะไรสักหน่อย”ป้าฝนเดินเข้ามาว่าและปกป้องฟาง
 
 
 
 
 
 
 
“หลานไม่ผิด แต่ป้าน่ะผิดเต็มๆ มาก็ดีละงั้นก็จับส่งตำรววจรวทั้งป้าทั้งหลานเลยแล้วกัน”ป๊อปปี้ว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ใครจะมาจับคนของชั้นไม่ทราบ”แบงค์ที่ดินเข้ามาพร้อมกับพวกของเกริกพ่อของแบงค์พูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
“นี่ถึงแห่มาที่นี่เลยหรอ คนเค้าแตกตื่นกันหมดแล้วนะ”ป๊อปปี้ว่าแล้วจ้องไปที่แบงค์ด้วยความแค้น
เรื่องของฝ้าย
 
 
 
 
 
 
 
“คุณพ่อ”แบมเมื่อเห็นพ่อของตัวเองมากับแบงค์ก็รีบวิ่งไปกอดแน่น
 
 
 
 
 
 
“นี่แห่มากันมากมายแบบนี้มีธุระอะไรกันหรอแบงค์คุณเกริก”กานดากลัวเรื่องจะไปกันใหญ่ก็รีบพูด
 
 
 
 
 
 
“เราก็แค่จะมาดูอาการเพื่อนร่วมธุรกิจเดียวกันสักหน่อยน่ะครับคุณน้ากานดา เห็นว่าช่วงนี้ธุรกิจ
หล่นลงฮวบฮาบแบบนั้นแล้วจะต้องปิดกิจการก่อนที่จะมีงานเลี้ยงที่บ้านท่านผู้ว่ารึเปล่าเอ่ย”แบงค์
ยิ้มเยาะสะกับรายได้ของรีสอร์ตพวกป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“ทันแน่นอนครับ เพราะไอ้เรื่องพวกปัญหาน้ำเสีย หรือพวกขโมยของหายผมหาทางจัดการของผม
ได้แน่ และอีกไม่นานทางเราก็จะรู้ว่าใครเป็นหนอนบ่อนไส้ของรีสอร์ต”ป๊อปปี้พูดทำให้ป้าฝนเริ่ม
กลัวว่าทิพย์จะถูกจับได้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ใช่ และชั้นเชื่อว่ากิจการของชั้นจะต้องกลับมาคืนสภาพแน่นอน”นายธีร์นั่งรถเข็นออกมาจากห้อง
ตรวจแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
“แหมคุณลุงจะไหวหรอครับ เพราะนอกจากธุรกิจที่แย่ ลูกสาวลุงก็ต้องมาอาการแย่ตามอีก ถ้าไม่
นับเรื่องของฝ้ายที่แต่งงานกับไอ้กระอกนี่แล้วต้องเกิดอุบัติเหตุตายอีก ไม่รู้ว่าจะเป็นแผนมันรึเปล่า
ที่จะฮุบสมบัติ”แบงค์ว่า
 
 
 
 
 
 
“ชั้นไม่ได้ฮุบสมบัตินะ ยัยนั่นต่างหากล่ะที่ตั้งใจจะเอาสมบัติไปจนต้องฆ่าน้องตัวเอง”ป๊อปปี้ชี้ไปที่
ฟางแล้วว่า
 
 
 
 
 
 
“กะแล้วว่าสักวันเราต้องร้ายกาจจนถึงกับทำร้ายน้องได้ลงคอ”นายธีร์มองฟางแล้วพูด
 
 
 
 
 
“แต่ทางตำรวจยังหาหลักฐานไม่ได้นะธีร์เรื่องที่ว่าฟางคือคนทำ”กานดารีบพูดให้ทุกคนเข้าใจ
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องมีหลักฐานหรอกครับแม่ เจตนายัยนี่ชัดเขนอยู่แล้วตั้งแต่แรกว่ามาที่นี่เพื่อแกล้งฝ้ายและ
ทวงสมบัติ”ป๊อปปี้ว่า
 
 
 
 
 
 
“นี่อย่ามาปากพล่อยๆนะพ่อหนุ่ม ใส่ร้ายหนูฟางไม่มีหลักฐานแบบนี้อยากจะไปนอนเล่นที่คุกรึ
ไง”เกริกรีบว่าแล้วมองไปทางฟางด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
 
 
 
 
 
 
“ใช่ เด็กปากเสียอย่างนี้ควรถูกจับเข้าคุกให้เข็ดเลยค่ะท่าน”ป้าฝนรีบประจบเกริก
 
 
 
 
 
 
“ผมว่า ตอนนี้พวกเราเสียงดังกันมากแล้วนะครับแยกย้ายกันเถอะครับ”เขื่อนรีบพูดตัดประเด็นไป
 
 
 
 
 
 
 
“พ่อ คือว่าฟาง”ฟางมองไปทางพ่อตัวเองที่ส่ายหน้าแล้วมองฟางด้วยสายตาที่ผิดหวังก็พยายาม
จะพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถึงแม้จะหาหลักฐานไม่ได้เรื่องของฝ้าย แต่เจตนาของเรามันทำให้พ่อเห็นชัดเจนแล้วนี่ว่าตั้งใจ
ทำร้ายน้อง เพราะไม่อย่างงั้นคงไม่กลับไปหาป้าฝนทั้งๆที่พ่อห้ามไว้ ต่อไปนี้อยากจะทำอะไรก็ทำ
แต่บอกเลยนะว่าสมบัติจะตกอยู่ที่ป๊อปปี้และเฟย์ทั้งหมด”นายธีรืพูดแล้วให้กานดาเข็นรถเข็นหนี
ฟาง “พูดแบบนี้ก็ขึ้นศาลเลยมั้ยห้ะ’ป้าฝนโวยวายไม่พอใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องสนใจหรอกค่ะป้า ตอนนี้เรากลับกันเถอะค่ะแถวนี้เค้าคงไม่มีใครต้องการเราแล้ว”ฟางพูด
แล้วประคองป้าฝนเดินตามพวกแบงค์และเกริกที่เดินนำออกไปแล้ว
 
 
 
 
หมับ
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้รั้งแขนฟางไว้ไม่ให้ไป
 
 
 
 
 
 
“นี่ปล่อยหลานชั้นเดี๋ยวนี้เลยนะ”ป้าฝนรีบทุบตีป๊อปปี้ไม่ให้มาจับตัวฟาง
 
 
 
 
 
“ถ้าผมไม่จับยัยนี่งั้นผมก็จับป้าก็ได้สินะฮะ ทำเลวไว้มากเข้าคุกไปคงถูกขังลืม”ป๊อปปี้ว่า
 
 
 
 
 
 
“อย่ามาปากพล่อยว่าป้าชั้นนะ”ฟางไม่พอใจที่ป๊อปปี้ว่าป้าตัวเองก็รีบว่า
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
 
 
เมื่อเห็นว่าป๊อปปี้ถูกฟางดุและปล่อยมือจากฟางป้าฝนได้ทีก็รีบตบหน้าป๊อปปี้จนหัน
 
 
 
 
 
 
“นี่ถือว่าเป็นการสั่งสอนของไอ้เด็กปากเสียแบบเธอ”ป้าฝนยิ้มเยาะก่อนจะเดินไป
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ยจะทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ”ฟางที่เดินตามป้าฝนและไปส่งที่รถก็ร้องเมื่อถูกป๊อปปี้กระชากที่รถ
ของเขา
 
 
 
 
 
 
 
“1ตบจากป้าแลกกับ1การลงโทษจากชั้น มานี่”ป๊อปปี้ว่าก่อนจะผลักฟางลงจากรถแล้วขับรถออก
ไปจากโรงพยาบาลทันที
 
 
 
 
 
 
 
1ตบจากป้าละมาลงที่หลาน พระเอกเรื่องนี้เริศจริงๆ 555555