แฝดริษยา

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แก้ว”โทโมะลืมตาตื่นขึ้นมาบนเตียงแล้วคิดถึงเรื่องเมื่อคืนก็รีบลุกไปหาแก้วที่นั่งอยู่ที่ระเบียงห้อง
พัก
 
 
 
 
 
 
“อ้าว ตื่นแล้วหรอ ทำไมไม่ไปอาบน้ำล่ะ”แก้วมองโทโมะที่สวมผ้าคลุมอาบน้ำออกมาหาเธอ
 
 
 
 
 
 
“แก้ว คือว่าเรื่องเมื่อคืนนี้”โทโมะสบตากับแก้วก็รีบหลบสายตาก่อนจะพูดขึ้นมาอย่างตะขิดตะขวง
ใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
“จริงสินะ เอ่อ แล้วต่อไปเรื่องของพวกเรา”แก้วหน้าแดงจัดก่อนจะเลียบๆเคียงๆถามโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
“แต่ว่าเราไม่ได้รักแก้วนะ”โทโมะนิ่งสักพักก่อนจะพูดออกมา ทำให้แก้วซึมลงไป
 
 
 
 
 
 
 
“จริงสินะ 555 โทโมะไม่ได้รักแก้วนี่นา มันไม่สำคัญอะไรหรอกเนาะ ก็แค่อารมณ์ชั่ววูบของพวก
เรา จริงสิไปอาบน้ำเถอะโทโมะ นี่ก็สายมากแล้วเดี๋ยวตามหาฟางอยู่นิ”แก้วปรับเปลี่ยนทำเป็น
หัวเราะก่อนจะดันโทโมะเข้าห้องน้ำไป
 
 
 
 
 
 
 
 
ปัง
 
 
 
 
 
 
ทันทีที่โทโมะปิดประตูห้องน้ำแก้วก็ทรุดลงร้องไห้ตรงนั้นและใช้มือปิดปากไม่ให้โทโมะได้ยินเสียง
เธอร้อง
 
 
 
 
 
 
 
“มันถึงเวลาแล้วล่ะที่เราควรจะพอ”แก้วปาดน้ำตาก่อนจะลุกขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินออก
จากห้องพักไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ที่นั่งดื่มเหล้าตรงเก้าอี้หน้ากระท่อมคนเดียวตั้งแต่ออกมากห้องนอน นถึงตอนเช้า เขาเองก็
ยังไม่ได้นอนภาพที่เขารักกับฝ้าย แต่งงานกันและสัญญาจะอยู่ด้วยกันก็ฉายเข้ามา  ชายหนุ่ม
หลับตาลงก่อนที่ภาพที่เขาข่มขืนฟางผุดเข้ามา
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฝ้าย ผมขอโทษ”ป๊อปปี้พูดออกมาอีกครั้งแล้วเศร้า นี่เขาทำอะไรลงไป เขาทรยศเมียที่เขารักงั้นรึ
 
 
 
 
 
 
 
เพล้ง
 
 
 
 
 
 
ชายหนุ่มดื่มเหล้าในแก้วจนหมดปาแก้วที่ดื่มใบนั้นลงกับพื้นทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 “อ๊ะ”ฟางที่ลืมตาตื่นมาเพราะเสียงปาแก้วของป๊อปปี้ก็มองไปรอบๆห้องอย่างหวาดๆว่าป๊อปปี้ยังอยู่
ในห้องรึเปล่า เมื่อไม่มีหญิบสาวก็ค่อยๆลุกขึ้นแล้วมองสภาพตัวเองในกระจกตอนนี้ที่ผ่านการถูก
ข่มขืนจากป๊อปปี้ก็น้ำตาซึมออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นคงเลวมากสินะ เลยต้องเป็นแบบนี้”ฟางพูดกับตัวเองก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นมาแล้วเดินออกไป
เพื่อหาเสื้อผ้าตัวเองที่กระเป๋าด้านนอกด้วยความลำบาก เพราะพึ่งผ่านเรื่องราวพวกนี้มาครั้งแรก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฮึก ฮือๆ ฝ้าย ผมขอโทษ”ฟางชะงักเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของป๊อปปี้ก็เดินไปที่หน้าบ้านก็พบว่า
ชายหนุ่มกำลังร้องไห้อยู่
 
 
 
 
 
 
 
“นายมากินเหล้าอะไรตรงนี้”ฟางมองป๊อปปี้ด้วยสายตาหลาดๆก่อนจะพูดออกมา
 
 
 
 
 
 
“ผมรักคุณฝ้าย อย่าทิ้งผมไป”ป๊อปปี้ที่หลับตาละเม้อเพ้อหาฝ้ายด้วยความเมาทำให้ฟางสะอึก
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าชั้นไม่ขับรถออกไปยัยฝ้ายคงไม่บ้าตามชั้นมาในวันนั้น ชั้นขอโทษนะ”ฟางพูดพึมพำด้วยความ
เศร้า
 
 
 
 
 
 
 
“ฝ้าย อย่าทิ้งผมไป/ว้าย”ฟางต้องร้องเมื่อป๊อปปี้พรวดพราดดึงเธอไปนั่งตัก
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย”ด้วยที่ว่าเนื้อตัวของฟางที่ผ่านพายุร้ายของป๊อปปี้มาก็ร้องเสียงดังเพราะเจ็บที่ท้องน้อย
 
 
 
 
 
 
 
“ธะ เธอ”ป๊อปปี้ปรือตามองแล้วตกใจเมื่อเห็นว่าฟางอยู่ในอ้อมกอดเขา ฟางรีบลุกออกจากตัว
ป๊อปปี้ทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ชะ ชั้นจะมาเอาเสื้อผ้าเท่านั้นล่ะ พอดีว่าเห็นนายกินเหล้าเมาอยู่ก็เลยเข้ามาดู”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
“หึ ไม่ต้องมาเป็นห่วงชั้น นี่ในใจเธอคงจะสมเพชชั้นมากสินะ”ป๊อปปี้เยาะก่อนจะหยิบแก้วใบใหม่
ขึ้นมาแล้วดื่มเหล้าต่อ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ใช่ ชั้นสมเพชนายที่ทำตัวอ่อนแอแบบนี้ มิน่ายัยฝ้ายถึงทิ้งนายไป”ฟางที่แม้จะสงสารก็อดปาก
ร้ายกับป๊อปปี้ไม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่ามาปากดีกับชั้น เพราะเธอไม่ใช่หรอที่ทำให้เมียชั้นต้องตาย นังฆาตกร เธอทำให้เมียชั้นตาย
เธอฆ่าฝ้ายฆ่าน้องตัวเองได้ยินมั้ย นังฆาตกร”ป๊อปปี้กระชากฟางเข้ามาใกล้แล้วเขย่าตัวฟางก่อน
จะตะคอกใส่ร่างบางเสียงดังก่อนจะผลักฟางล้มลงไปกองกับพื้น โดยที่มือของร่างบางโดนเข้าที่
เศษแก้วที่แตกเมื่อกี้นี้ป๊อปปี้มองร่างบางแล้วชะงัก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าชั้นมันเป็นฆาตกรชั้นมันเลวนายก็ฆ่าชั้นทิ้งไปเลยสิ”ฟางค่อยๆลุกขึ้นแล้วว่าป๊อปปี้อย่างเหลือ
อด
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่มีวัน ความตายมันง่ายไปสำหรับคนเลวอย่างเธอ เธอจะต้องตกนรกทั้งเป็นจากขุมนรกที่ชั้นเป็น
คนสร้างไว้ให้กับเธอ จำไว้เธอจะต้องเจ็บปวดร้อยเท่าพันเท่า”ป๊อปปี้ว่าใส่ฟางด้วยความแค้นทำให้
ฟางวิ่งหนีกลับเข้าไปในห้องนอนทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ฮึก ฮือๆ”เมื่อเข้ามาในห้องฟางก็ทรุดลงร้องไห้ที่บานประตูออกมาอย่างอัดอั้น
 
 
 
 
 
 
 
“ฝ้าย ทำไมคุณต้องจากผมไปด้วย”ป๊อปปี้ที่มองฟางวิ่งเข้าห้องไปแล้วก็ทรุดลงนั่งที่เดิมก่อนจะ
เพ้อหาฝ้ายและดื่มเหล้าต่อ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่เขื่อนวันนี้แบมไม่มีนัดกับคุณหมอนี่คะ จะมาหาทำไมที่นี่”แบมถามเขื่อนเมื่อเดินเข้ามาในโรง
พยาบาลด้วยกัน
 
 
 
 
 
 
“พี่รู้ครับแต่พี่อยากมาเยี่ยมเฟย์”เขื่อนพูดจบทำให้แบมหยุดเดินแล้วมองเขื่อนด้วยสายตาไม่พอใจ
 
 
 
 
 
 
“พี่เขื่อนจะไปเยี่ยมทำไม สมควรแล้วนี่คงปากพล่อยใส่ใครแค้นล่ะสิท่าเลยโดนแบบนั้น”แบมว่า
 
 
 
 
 
 
“แบท แต่นี่ก็เคยเป็นเพื่อนของเรานะ และตอนนี้ครอบครัวเค้าก็ลำบากมากด้วย”เขื่อนพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“ลำบากแล้วไงคะทำไมแบมต้องสนด้วย คำว่าเพื่อนมันจบไปตั้งแต่ที่พี่เขื่อนไปนอนกับมันแล้วล่ะ
ค่ะ”แบมว่าก่อนจะยิ้มเยาะในใจเมื่อวันก่อนที่แบงค์มาขอให้พ่อเธอสนับสนุนรีสอร์ตและธุรกิจของ
เขาและมอบเงินที่ได้จากธุรกิจให้30% ก่อนที่พ่อกับแบงค์จะร่วมมือกันหาทางปล่อยข่าวเสียๆ
หายๆให้รีสอร์ตของครอบครัวเฟย์
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เฟย์ พี่บอกแล้วใช่มั้ยว่าเรื่องของพี่กับเฟย์มันจบไปแล้วเพราะพี่เลือกเรา ทำไมเราไม่เชื่อใจพี่บ้าง
ถ้าแบมพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้พี่ว่าแบมอยู่นี่ดีกว่าเดี๋ยวพี่มา”เขื่อนพูดก่อนจะถอนหายใจด้วยความ
เหนื่อยเบาๆก่อนที่จะเดินหนีแบมไปที่ห้องของเฟย์ แบมมองตามด้วยความไม่พอใจที่ทำอะไรเฟย์
ไม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ใครกันที่ใจร้ายกับเราคิดจะฆ่าเราได้แบบนี้เฟย์ พี่ไม่เชื่อหรอกนะที่จะมีแค่ป้าฝนแค่คน
เดียว”เขื่อนมองร่างบางที่นอนไม่ได้สติอยู่ในห้องพิเศษ แม้จะพ้นขีดอันตรายมาแล้วแต่ก็ยังต้องใช้
เครื่องช่วยหายใจอยู่ดี เขื่อนนั่งข้างๆเฟยืแล้วคิดถึงวันแรกที่เขาเจอกับเฟย์ รอยยิ้มที่สดใสทำให้
เขาเผลอยิ้มตาม แต่เพราะตอนนั้นเขามีแฟนแล้วเขาจึงต้องห้ามใจไว้ไม่ให้คิดเกินเลยกว่าน้องสาว
จนเมื่อเขาเลิกกับแฟนเฟย์ก็เริ่มคุยกับจงเบไปแล้ว เขาจึงเริ่มต้นใหม่กับแบมและขอแบมเป็นแฟน
เช่นเดียวกับเฟย์ที่คบกับจงเบที่อยู่ที่เกาหลี เขื่อนเอื้อมมือไปกุมมือเฟย์แล้วเอามาแนบหน้าของ
เขา
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่น่ะหรอไม่คิดอะไร หึ ถ้ายังมีแก สักวันพี่เขื่อนต้องมีใจให้แกแน่”แบมแอบมองเขื่อนและเฟย์
ผ่านทางช่องกระจกของประตูห้องแล้วกำมือแน่นจนเล็บจิกไปที่มือจนเลือดออกด้วยความแค้น
ก่อนจะคิดหาทางกำจัดเฟย์
 
 
 
 
 
 
 
ครืน
 
 
 
ซ่า
 
 
 
 
 
 
ฟางที่อาบน้ำเสร็จแล้วนั่งทำแผลอยู่ในห้องก็ตกใจเมื่อเห็นฝนตกลงมาก็รีบไปปิดหน้าต่าง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เค้าจะเป็นจะตายยังไงเราจะนึกห่วงเค้าทำไมกัน”ฟางที่เดินไปประตูก็ชะงักและพยายามใจแข็ง
 
 
 
 
 
 
 
โครม
 
 
 
 
 
 
แต่แล้วข้างนอกห้องก็มีเสียงดังโครมทำให้ฟางต้องรีบออกไปข้างนอกห้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ออกไปทำบ้าอะไรของนายด้านนอกน่ะ”ฟางตกใจเมื่อป๊อปปี้นอนอยู่กลางสายฝนและเหมือนทำ
อะไรหล่นอยู่ข้างตัว ฟางถอนหายใจกับอาการของป๊อปปี้ก่อนจะหิ้วปีกชายหนุ่มเข้ามาในห้องน้ำ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ผมขอโทษฝ้าย ทำมันไม่ดี ผมรักคุณฝ้าย”ป๊อปปี้เพ้อหาฝ้ายอีกครั้งจนทำให้ฟางถอนหายใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นรู้ว่านายรักฝ้ายมาก แต่นายก็ไม่ควรจะทำแบบนี้ อยากจะทำอะไรระบายความแค้นอัดอั้นในใจ
ก็ระบายมาที่ชั้นแทนสิ”ฟางว่าป๊อปปี้อย่างอดไม่ได้ก่อนจะพยายามถอดเสื้อผ้าที่เปียกให้ป๊อปปี้
ที่นอนอยู่บนพื้นห้องน้ำ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าไปจากผมฝ้าย ผมอยากไปหาคุณเหลือเกิน”ป๊อปปี้ร้องไห้ออกมาแล้วละเมอทำให้ฟางส่าย
หน้า
 
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นไม่ยอมให้นายตายหรอกนะ นายต้องอยู่เพื่อปกป้องครอบครัวที่เป็นที่รักของยัยฝ้าย ไปจะ
ธุรกิจรีสอร์ตอีก นายคือคนที่พ่อกับยัยฝ้ายไว้ใจนะป๊อปปี้”ฟางเอามือไปจับที่แก้มป๊อปปี้อย่างอ่อน
โยนและพลางเช็ดน้ำตาให้ชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฝะ ฝ้าย ฝ้ายจริงๆด้วย”ป๊อปปี้ลืมตามองฟางก่นจะเอามือคว้าตัวฟางมาแนบอก
 
 
 
 
 
 
“นายมองชั้นดีๆ ชั้นไม่ใช่เมียนายนะ อื้อ”ฟางพยายามเรียกสติป๊อปปี้แต่ก็ถูกชายหนุ่มบดจูบทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณมาหาผมแล้ว อย่าจากผมไปไหนอีนะฝ้าย ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ”ป๊อปปี้เพ้อหาฝ้ายอีกครั้ง
แล้วร้องไห้ออกมาด้วยความรักและคิดถึงภรรยาเป็นอย่างมากจนทำให้ฟางสงสารและเลิกดิ้นหนี
ป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“ฝ้ายอยู่นี่แล้วค่ะป๊อป ฝ้ายอยู่นี่แล้ว”ฟางที่มองป๊อปปี้ที่ร้องไห้ก็อดร้องไห้ตามไม่ได้ก่อนจะ
สวมรอยเป็นฝ้ายแล้วกอดป๊อปปี้ไว้เพื่อปลอบชายหนุ่ที่กำลังอ่อนแอทางด้านหัวใจอย่างเขา ก่อนที่
ป๊อปปี้จะพลิกตัวมาคร่อมร่างบางไว้แล้วจูบที่หน้าผากฟางก่อนจะไล้ลงมาตามเปลือกตา จมูกและ
ปาก ก่อนที่ทั้งคู่จะปลดปล่อยอารมณ์ไปตามความต้องการของหนุ่มสาวทันที
 
 
 
 
 
 
 
คนนึงเจ็บที่ตัว อีกคนเจ็บที่หัวใจ งานนี้จะเกิดอะไรขึ้น
 
 
ส่วนคู่อื่นจะเป็นยังไงต่อไป ต่อติดตามม
 
 
จากที่ดูเนื้อเรื่องแล้วมีหลายคู่เลยคิดว่า40ตอนจบที่บอกตอนแรกคงไม่พอ คงจะต้องเพิ่ม
 
 
คนอื่นว่ายังไง โอเคมั้ยอ่ะ