แฝดริษยา

 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ ร้อนชะมัด”ป๊อปปี้ที่กลับเข้ามาในตอนค่ำหลังจากออกไปข้างนอกกับฝ้ายก็กลับเข้ามาใน
ห้องแล้วถอดเสื้อผ้าตัวเองออกเพื่อนจะเข้าไปอาบน้ำ
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ะ”ระหว่างที่ป๊อปปี้นุ่งผ้าเช็ดตัวแค่ผืนเดียวทำนาฬิกาข้อมือหล่นก็ก้มลงเก็บข้างล่งใกล้ๆกับ
เตียง พลันสายตาชายหนุ่มก็เห็นร่างบางที่นอนหลับอยู่ใต้เตียงก็ตกใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ยัยนี่หายใจออกรึไง หลับอยู่ในนี้ตั้งหลายชั่วโมง เอ๊ะ รึว่าจะตายแล้ว เห้ย คุณๆตื่นๆ”ป๊อปปี้รีบ
เขย่าเรียกตัวฟางทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
โป๊ะ
 
 
 
 
 
 
 
ฟางที่ลืมตาตื่นมาเห็นป๊อปปี้พยายามจะมุดเข้ามาเรียกฟางก็รีบลุกทำให้หัวโขกเตียงอย่างแรง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้ย จะตายมั้ยเนี่ยคุณ”ป๊อปปี้เหวอปนขำเมื่อเห็นฟางซุ่มซ่ามเอาหัวโขกเตียงก่อนจะพาฟางออก
มาจากเตียงได้สำเร็จ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมเป็นห่วงว่าชั้นจะตายงั้นหรอ”ฟางยิ้มนิดนึงก่อนจะรีบนั่งตักป๊อปปี้แล้วโอบรอบลำคอ
 
 
 
 
 
 
 
“เปล่า ผมเสียดายห้องนี้ที่จะมีผีมาสิงต่างหากล่ะ ลุกไปได้แล้ว”ป๊อปปี้พูดแล้วผลักฟางออกากตัว
เองทำให้ฟางหัวโขก กำแพงอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ยย”ฟางร้องออกมาเมื่อหัวที่โนนั้นโดนกระแทกซ้ำอีกทีก็รีบเอามือกุมหัวที่โนทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณเป็นยังไงบ้าง มานี่ม้ะเดี๋ยวผมขอดูหน่อย”ป๊อปปี้พูดก่อนจะพาฟางมานั่งที่เตียงแล้วเอาเสื้อยืด
ที่ตัวเองพึ่งถอดไปเมื่อกี้นี้อังกับลมหายใจร้อนๆตัวเองแล้วประคบที่หัวโนของฟางไว้ ฟางชะงัก
มองการกระทำของป๊อปปี้นิ่งๆไม่พูดอะไร
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ผมว่าเดี๋ยวคุณกลับห้องก็หายาหม่องทาอีกทีนะ ผมไปอาบน้ำก่อนดีกว่า”ป๊อปปี้ชะงักเมื่อ
เห็นฟางนิ่งแล้วมองตัวเองก็หยุดการกระทำก่อนจะพูดแล้วลุกขึ้นหนี
 
 
 
 
 
 
พรึบ
 
 
 
 
จังหวะที่ป๊อปปี้ลุกขึ้นนั้นผ้าเช็ดตัวที่ป๊อปปี้นุ่งหลุดร่วงลงพื้นทันที
 
 
 
 
 
 
“กะ กรี๊ดดดดดดด”ฟางที่อึ้งเมื่อเห็นสภาพเปลือบเปล่าของป๊อปปี้ก็ร้องกรี๊ดออกมา
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้เกิดอะไรขึ้น”เขื่อนที่อยู่ข้างนอกห้องได้ยินเสียงก็รีบวิ่งป๊อปปี้รีบดึงฟางเข้าไปในห้องน้ำ
ทันที
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ เปล่าไม่มีอะไร เมื่อกี้ชั้นเจอแมลงสาบน่ะ”ป๊อปปี้ที่ปิดปากฟางอยู่ในห้องน้ำตะโกนบอกเขื่อน
ที่เข้ามาในห้อง
 
 
 
 
 
 
“นายนี่แปลกนะ ร้องกรี๊ดหยั่งกับเสียงผู้หญิงหรือว่านายพาผู้หญิงมานอนด้วยที่นี่”เขื่อนยังซักไม่
เลย
 
 
 
 
 
 
 
“จะบ้ารึไง ชั้นไม่เคยนอกใจคุณฝ้ายเลยนะ ไร้สาระละนายน่ะ ออกไปเถอะชั้นอยากอาบน้ำ
แล้ว”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
“แหม ไม่นอกแล้วที่กอดชั้นแบบนี้ล่ะ”ฟางที่อยู่ในอ้อมกอดป๊อปปี้ก็รีบพูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วไงแต่ผมไม่ได้คิดอะไรกับคุณนี่ เออ ออกไปได้แล้วปีนออกไปนะไม่งั้นไอ้เขื่อนมีหวังรู้แน่ๆว่า
คุณน่ะอยู่ในห้องผมเมื่อกี้นี้ แล้วถ้าเรื่องถึงหูฝ้ายมันจะยุ่ง”ป๊อปปี้พูด ทำให้ฟางชะงักเมื่อเห็นป๊อปปี้
แครืฝ้ายมาก
 
 
 
 
 
 
 
“จริงหรอ ชั้นก็อยากะรู้เหมือนกันว่าถ้าเรื่องถึงหูฝ้ายจะเป็นยังไง”ฟางพูดแล้วเบียดตัวเองไปหา
ป๊อปปี้ก่อนจะทำเป็นใจกล้าหมายจะกระตุกผ้าเช็ดตัวที่ป๊อปปี้ใส่อีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
“พูดมาน่า ออกไปได้แล้ว”ป๊อปปี้ตกใจรีบผลักฟางออกจาห้องน้ำแล้วล๊อคประตูทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ กว่าจะออกมาได้”ฟางที่ปีนหน้าต่างออกมาจากบ้านพักป๊อปปี้ได้สำเร็จก็พูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมถึงออกมากบ้านไอ้ป๊อปปี้ได้ห้ะยัยฟาง”ป้าฝนยืนกอดอกจ้องจับผิดฟางพูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ฟางแค่จะไปดูอาการอีตาป๊อปปี้นั่นเฉยๆว่าเป็นอะไรมากมั้ย ป้าฝนคะคราวนี้ฟางว่าป้าทำเกิน
ไปนะ”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
“เกินไปที่ไหน ดีซะอีก สมน้ำหน้าอยากแส่ไม่เข้าเรื่อง”ป้าฝนยิ้มเยาะออกมาอย่างร้ายกาจ
 
 
 
 
 
 
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฟางขอตัวนะป้า พอดีเมื่อยอยากอาบน้ำ”ฟางเปลี่ยนเรื่องคุยแล้วเดินเข้าไปป้าฝน
รีบคว้าข้อมือไว้
 
 
 
 
 
 
 
“วันพรุ่งนี้แกต้องพานังฝ้ายไปหาคุณแบงค์ เพราะคุณแบงคืเค้ารู้ว่านังฝ้ายจะแต่งงานกับป๊อปปี้ก็
อยากจะคุยให้รู้เรื่องในวันพรุ่งนี้”ป้าฝนพูด
 
 
 
 
 
 
“นี่คุณแบงค์รู้ได้ยังไง อย่าบอกนะว่าเป็นป้า”ฟางอึ้ง
 
 
 
 
 
 
“ก็แกมัวแต่ไปยุ่งเรื่องงานบ้างเรื่องนังฝ้ายกับไอ้ป๊อปปี้บ้างป้าก็เลยจัดการแทนไงล่ะ”ป้าในพูด
พลางชูมือถืออีกเครื่องที่ฟางใช้ติดต่อกับแบงค์ในบทบาทของฝ้ายแล้วยิ้มอย่างร้ายกาจ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ช่วงนี้ฝ้ายติดกับป๊อปปี้แจ คงไม่มากับฟางหรอกค่ะป้า”ฟางพูดตามตรงเพราะช่วงนี้ฝ้ายกับป๊อปปี้
กำลังจะเตรียมงานหมั้นกันอยู่ไหนะพ่อที่กำลังป่วยและไม่ได้สติอยู่ที่โรงพยาบาลอีก
 
 
 
 
 
 
 
“นังฝ้ายมันรักแกอย่างกับอะไรดีฟาง ก็แกล้งทำเป็นป่วยอะไรก็ได้นิฉลาดๆอย่างเราต้องคิด
ออก”ป้าฝนว่า
 
 
 
 
 
 
 
“งั้นฟางจะลองดูก็ได้”ฟางนิ่งสักพกก่อนจะยอมตกลงที่จะหลอกพาฝ้ายไปหาแบงค์พรุ่งนี้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“วันนี้เฟย์จะออกไปบ้านแบมหน่อยนะพี่ฟางเพราะไปช่วยเตรียมปาร์ตี้ที่บ้านยัยแบมเค้านะ”เฟย์พูด
ก่อนจะเดินออกไป
 
 
 
 
 
 
“จ้า งั้นเย็นนี้ก็รีบกลับมาทานข้าวที่บ้านด้วยนะ”ฝ้ายพูดแล้วยิ้มให้เฟย์ที่เดินออกไป
 
 
 
 
 
 
 
“ฝ้ายอยู่นี่ก็ดีแล้วมาดูฟางหน่อยสิ”ป้าฝนรีบวิ่งเข้ามาหาฝ้ายแล้วพาฝ้ายไปหาฟางที่สลบอยู่ในบ้าน
พัก
 
 
 
 
 
 
 
“เกิดอะไรขึ้นกับพี่ฟางหรอคะป้าฝน”ฝ้ายตกใจเมื่อเห็นฟางนอนสลบอยู่กับพื้น
 
 
 
 
 
 
 
“ป้าก็ไม่รู้เหมือนกันออกไปข้างนอกแปปเดียวกลับมาก็เห็นฟางเป็นแบบนี้แล้ว โอ้ยแล้วนี่ใครจะ
พายัยฟางไปข้างนอกล่ะเนี่ย ลำพังตัวป้าคนเดียวก็พาฟางไปไม่ไหวซะด้วย”ป้าฝนรีบพูดเพื่อให้
ฝ้ายไปส่งฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวฝ้ายพาพี่ฟางไปเองก็ได้ค่ะ”ฝ้ายอาสาพาฟางไปทันที ระหว่างที่ฝ้ายขับรถมาจู่ๆก็มีรถคัน
หนึ่งเข้ามาขวางทางรถของฝ้ายไว้ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่มันคนจากรีสอร์ตพี่แบงค์นี่ ทำไมถึงมาขวางทางรถของพวกเราได้นะ”ฝ้ายพูดพลางมองไปยัง
ฟางที่หลับไปแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็คงจะอยากคุยกับเรามั้ง เห็นว่ารายนั้นชอบพอเราอยู่ไม่ใช่หรอแม่ฝ้าย ลงไปคุยกับเค้าให้รู้เรื่อง
เถอะเดี๋ยวป้าดูอาการยัย ฟางเอง นี่ก็หลับไปแล้วไม่รู้จะเป็นอะไรมากรึเปล่า”ป้าฝนไล่ฝ้ายลงไปคุย
แล้วพลางดูแลฟางที่หลับอยู่
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ๊ะ จะทำอะไรน่ะปล่อยชั้นนะ ป้าฝน ช่วยฝ้ายด้วยค่ะ”ฝ้ายที่ลงจากรถแล้วเดินไปที่รถของแบงค์ก็
ต้องร้องเมื่อคนของแบงค์ลงจากรถมาเพิ่มและจับตัว ไป
 
 
 
 
 
 
“มานี่ถ้าไม่อยากให้คนในรถตายก็ขึ้นรถมา”คนของแบงค์พูดทำให้ฝ้ายยอมขึ้นรถไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“จะทำอะไรน่ะปล่อยนะ พะ พี่แบงค์ พี่แบงค์ขับตัวฝ้ายมาทำไมกันคะ มีอะไรทำไมไม่พูดดีๆ”เมื่อ
ฝ้ายถูกพามาที่รีสอร์ตแบงค์ก็ถูกนำตัวมาหาแบงค์ที่ห้องรับรอง ฝ้ายจึงรีบถามแบงค์ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“ที่ฝ้ายจะแต่งงานกับไอ้ลูกน้องกระจอกของฝ้ายมันไม่จริงใช่มั้ย”แบงค์ไม่รอช้ารีบถามฝ้ายทันที
 
 
 
 
 
 
“จริงค่ะ ฝ้ายกำลังจะแต่งงานกับป๊อปปี้”ฝ้ายนิ่งสักพักก่อนะพูดตามความจริง
 
 
 
 
 
 
 
“นี่คุณลุงคุณป้าคิดอะไรของพวกเค้า ถึงได้ให้ฝ้ายไปแต่งกับคนงานในรีสอร์ตกระอกๆนั่น”แบงค์
ดูถูกป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่นะคะ ป๊อปปี้ไม่ใช่คนกระจอกอะไร เค้าคือคนที่แม่กานดาได้หมั้นหมายให้ฝ้ายมาตั้งนาน
แล้ว”ฝ้ายรีบพูด
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรกันนี่ฝ้ายถูกคลุมถุงชนงั้นหรอ งั้นฝ้ายก็ไปบอกเค้าสิว่าฝ้ายไม่อยากแต่ง’แบงค์รีบเดินไปจับ
มือฝ้าย
 
 
 
 
 
 
“ไม่ค่ะ ฝ้ายอยากแต่งงานกับป๊อปปี้ เรารักกันค่ะ”ฝ้ายขืนมือออกจากแบงค์ที่จับมือแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่นะ พี่จะไม่ยอมให้ฝ้ายไปแต่งงานกับมัน ในเมื่อฝ้ายบอกพี่ว่าฝ้ายเองก็ชอบพี่”แบงค์โวยวายไม่
ยอม
 
 
 
 
 
 
 
“ฝ้ายไปบอกพี่ตอนไหนคะ ว่าฝ้ายชอบพี่ เท่าที่ฝ้ายจำได้นี่ฝ้ายไม่เคยเลยนะ”ฝ้ายรีบพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องมาทำไขสือ นี่ไง ข้อความเราคุยกันฝ้ายบอกว่าฝ้ายอบพี่”แบงค์รีบชูข้อความในมือถือให้
ฝ้ายดู
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ใช่ค่ะ นี่มันไม่ใช่เบอร์ของฝ้าย พี่แบงค์อย่ามามั่ว ฝ้ายจะกลับแล้ว”ฝ้ายพูดแล้วเดินหนีแต่
แบงค์รีบรั้งไว้
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ให้กลับนะ ฝ้าย พี่รักฝ้ายมากนะคะ พี่เชื่อว่าลึกลงไปน่ะฝ้ายรักพี่ไม่อย่างงั้นฝ้ายคงไม่จูบพี่
หรอก”แบงค์พยายามรั้งฝ้ายไว้แล้วสารภาพความในใจออกมาแล้วนึกถึงวันที่นัดทานข้าวกับฟางใน
คราบฝ้ายแล้วถูกหอมแก้ม
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ใช่แล้วค่ะ ฝ้ายไม่เคยไปไหนกับพี่เลยสักนิด ฝ้ายจะมาจูบกับพี่ได้ยังไง อ้อ แล้วอีกอย่างฝ้าย
ว่า คำว่ารักที่พี่แบงค์บอกมันไม่จริงหรอกค่ะเพราะไม่อย่างงั้น พี่แบงค์คงจะไม่มีเมียเล็กเมียน้อย
มากมายแบบนี้ ปล่อยฝ้าย ฝ้ายไม่อยากมีปัญหากับบรรดาเมียๆของพี่”ฝ้ายผลักแบงค์ออกมาแล้ว
รีบว่าก่นจะวิ่งหนีไปที่ประตู
 
 
 
 
 
 
 
 
ตุบ
 
 
 
 
 
 
แบงค์วิ่งไปหาฝ้ายด้วยความไวแล้วกระชากฝ้ายมาชกที่ท้องน้อยอย่างแรงก่อนจะเหวี่ยงฝ้ายไปที่
โซฟาห้องรับรอง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ได้ ถ้าฝ้ายปฏิเสธพี่แบบนี้งั้นดีพี่จะทำให้ฝ้ายเป็นของพี่เลยแล้วกัน”แบงค์พูดจบก็ปลุกปล้ำฝ้าย
ทันที
 
 
 
 
 
“กรี๊ด ไม่นะพี่แบงค์”ฝ้ายร้องสุดเสียงออกมาด้วยความกลัว
 
 
 
 
 
 
ความเลวระดับใกล้ถึงขีดสุดละจ้าาา บอกเลยว่าเรื่องพลิกเยอะเรื่องนี้
 
 
 
อยากรู้ต้องติดตามมมมม