แฝดริษยา

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เย้ และแล้ววันนี้ก็ถึงวันศุกร์สักที”โทโมะยิ้มและพูดอย่างมีความสุชพลางเก็บข้าวของใส่กระเป๋า
 
 
 
 
 
 
“แหม ไม่ได้เห่อเลยนะยะพกเป้เตรียมไปเขาใหญ่เนี่ย”แก้วยิ้มขำแล้วมองโทโมะที่เก็บของหลัง
เลิกงาน
 
 
 
 
 
 
 
ครืดๆ
 
 
 
 
 
“ฮัลโหล ครับพูดอยู่ครับ อะไรนะครับป้าฝนได้ครับผมจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ”โทโมะที่รับสายจากป้า
ฝนก็ตกใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
“เกิดอะไรขึ้นหรอโทโมะมีอะไรรึเปล่า”แก้วแปลกใจก็รีบถามโทโมะอย่างร้อนรน
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง ป้าฝนโทรมาบอกว่าฟางทะเลาะกับคนพวกนั้นแล้วก็ขับรถหนีทำให้เกิดอุบัติเหตุเข้าโรง
พยาบาล”โทโมะพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ตายแล้ว เดี๋ยวโทโมะจะไปไหนน่ะ”แก้วตกใจก็ยิ่งเหวอเมื่อเห็นโทโมะหุนหันไปที่รถทันที
 
 
 
 
 
 
“ก็ไปหาฟางน่ะสิ แล้วก็ไปจัดการกับไอ้พวกนั้นด้วย”โทโมะพูดด้วยอารมณ์โมโห
 
 
 
 
 
 
“โทโมะเดี๋ยวสิ ใจเย็นๆนายต้องตั้งสติ พวกนั้นที่นายว่าน่ะคือพ่อฟางนะ”แก้วพยายามพูดให้สติ
 
 
 
 
 
 
“แล้วพ่อ พ่อที่ไม่ได้เรื่องรักลูกไม่เท่ากันน่ะไม่สมควรจะเป็นพ่อคนหรอกนะ”โทโมะว่า
 
 
 
 
 
 
“แต่นายก็ไม่ควรจะมาตัดสินใจเอาเองแบบนั้น เค้าเป็นผู้ใหญ่กว่าเรานะ ใจเย็นๆ”แก้วพูด
 
 
 
 
 
 
“ไม่ยงไม่เย็นมันแล้วแก้ว พวกนั้นทำให้ฟางเสียใจ นี่ฟางเสียใจมามากพอแล้วนะชั้นไม่ยอม”โท
โมะพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นรู้ว่านายแคร์ฟางมาก แต่นายไม่ต้องขับรถหรอก ตอนนี้นายกำลังอารมณ์ร้อนขืนขับรถไปเดี๋ยว
ก็เกิดอุบัติเหตุขึ้นมาแน่ เดี๋ยวชั้นะขับรถให้นายเอง”แก้วมองท่าทางของโทโมะก็เศร้าก่อนจะอาสา
ขับรถให้นายเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าฟางเป็นอะไรมากนะ ชั้นจะไม่มีวันให้อภัยไอ้ครอบครัวนั้นแน่”โทโมะพูดอย่างคับแค้น
 
 
 
 
 
 
 
“โทโมะ แต่ว่าครอบครัวนั้นก็คือครอบครัวของฟางนะ นายควรจะเย็นกว่านี้สิ”แก้วพยายามพูดให้
โทโมะเข้าใจ
 
 
 
 
 
 
“จะเย็นได้ยังไงล่ะ ถ้าเธอไม่เจออย่างชั้นเธอก็ไม่เข้าใจ คนที่เรารักโดนคนในครอบครัวทำร้ายแบบ
นี้ ทั้งๆที่เราเองก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย ชั้นทนไม่ได้หรอกนะ”โทโมะตะคอกใส่แก้วจนแก้วแอบสะดุ้ง
 
 
 
 
 
 
 
“ว้าย”แก้วที่ตกใจทำให้เผลอไม่ได้มองทางแล้วขับรถเฉี่ยวรถเข็นข้าวแกงของป้าคนหนึ่ง
 
 
 
 
 
 
 
“โธ่ โว้ย”โทโมะทุบคอนโซลรถเพื่อระบายอารมณ์ ที่ทุกอย่างต้องล่าช้าไปหมด
 
 
 
 
 
 
 
“คุณป้าคะ เป็นยังไงบ้างคะ แก้วขอโทษนะ แก้วขอโทษ แก้วไม่ได้ตั้งใจ”แก้วลงจากรถมาแล้วรีบ
ไหว้ขอโทษป้าคนนั้น
 
 
 
 
 
 
 
“แก้ว เอาป้าขึ้นรถเดี๋ยวโทโมะขับพาป้าไปส่งโรงพยาบาลจะได้รีบไปต่อ”โทโมะพูดก่อนจะมาเป็น
คนขับรถแทนแก้ว แล้วพาป้าคนนั้นไปส่งที่โรงพยาบาล
 
 
 
 
 
 
“แม่หนู ถ้ารีบมากก็ไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวป้ากลับเองได้นะ”ป้าพูดเมื่อออกมาจากห้องทำแผล
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ได้หรอกค่ะป้า แก้วเป็นคนทำให้ป้าเจ็บตัวแก้วต้องดูแลป้าให้ถึงที่สุดสิคะ”แก้วพูดแล้วยิ้มให้
ป้าคนนั้น
 
 
 
 
 
 
 
“แต่ดูท่าแม่หนูกับแฟนคงจะรีบไปทำธุระมากสินะ ไม่ต้องห่วงป้าหรอกหนู ป้าไม่เป็นไร”ป้าพูดแล้ว
ยิ้มให้แก้ว
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ คุณป้าคะ คือแก้วไม่ได้เป็นแฟนกับโทโมะนะคะ คือเราเป็นเพื่อนกันค่ะ”แก้วรีบพูดไม่ให้ป้า
เข้าใจผิด
 
 
 
 
 
 
“อ้าว ก็ดูท่าทางแล้วป้านึกว่าหนูเป็นแฟนกับพ่อหนุ่มคนนั้นซะอีก”ป้าคนนั้นรีบพูด
 
 
 
 
 
 
“ไม่ใช่หรอกค่ะเราเพื่อนกัน เพื่อนแค่เพื่อนเท่านั้นไม่มีอะไรเกินเลย”แก้วพูดแล้วซึมลงไปทันที
 
 
 
 
 
 
“แต่ป้าว่าสายตาของแม่หนูที่มองเพื่อนมันจะใช่แค่เพื่อนนะลูก”ป้าคนนั้นมองแก้วและโทโมะอย่าง
รู้ทัน
 
 
 
 
 
 
 
“เสร็จแล้วใช่มั้ยครับป้า เดี๋ยวผมจะได้ไปส่งป้าที่บ้านแล้วเลยไปทำธุระต่อ”โทโมะเดินไปจ่ายค่า
รักษาพยาบาลให้แล้วเดินมาหาป้าและแก้วที่คุยกันก่อนจะเดินไปเอารถมารับบแก้วและป้าทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวถ้าแก้วเสร็จธุระที่เขาใหญ่แล้วแก้วจะแวะมาดูแลป้าจนหายนะคะ”แก้วพูดเมื่อมาส่งป้าที่บ้าน
ของเธอ
 
 
 
 
 
 
 
“หนูจ้ะ ป้ามองหนูกับเพื่อนหนูจะว่าไปแล้วก็เหมาะสมกันนะรู้มั้ย ถ้ามีโอกาสได้บอกหนูรีบบอก
ความรู้สึกในใจที่หนูรู้สึกต่อเค้าเถอะลูก อย่าปล่อยให้โอกาสมันหลุดลอยไป”ป้าพูดให้กำลังใจแล้ว
ยิ้มให้กับแก้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่คุยอะไรกับป้าน่ะ คุยตั้งนานสองนาน”โทโมะที่ทำหน้าที่ประจำคนขับรถถามแก้วเมื่อขึ้นรถมา
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก แค่ชั้นสัญญาจะมาดูแลป้าเค้าจนกว่าป้าเค้าจะหายเท่านั้นเอง เท่านั้นล่ะไม่มี
อะไรหรอก รีบไปเถอะเดี๋ยวนายจะไปหาฟางไม่ทัน”แก้วพูดแล้วนั่งมองไปทางอื่นนอกหน้าต่างรถ
พลางคิดว่าเธอจะบอกหรือไม่บอกความรู้สึกนั้นกับโทโมะดี
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ้า จอดทำไมล่ะ เข้าห้องน้ำหรอ”แก้วแปลกใจเมื่อโทโมะจอดรถที่ปั๊มแห่งหนึ่ง
 
 
 
 
 
 
 
“อ่ะ”โทโมะที่เดินหายเข้าไปที่ร้านกาแฟในปั๊มน้ำมันแล้วเดินออกมาเอาน้ำและขนมให้กับแก้ว
 
 
 
 
 
 
“นี่ถ้านายหิวนายก็กินสิ เอามาให้ชั้นทำไม”แก้วแปลกใจก่อนจะรีบถามโทโมะทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นไม่รู้อ่ะ ชั้นไม่ได้หิวด้วยแต่ชั้นแค่แปลกใจว่าทำไมเธอถึงเงียบไปหลังจากคุยกับป้าคนนั้น เธอ
เป็นอะไรไม่สบายใจหรอถึงไม่คุยกับชั้นเลย นี่แม่ชั้นเคยบอกนะว่า ถ้าเราไม่สบายอะไรน่ะ ช้อคโก
แลตช่วยได้นะ มันจะทำให้เรารู้สึกผ่อนคลายและก็คลายเครียด”โทโมะพูดออกมาตามความรู้สึกที่
เค้าแปลกใจที่แก้วเงียบไปแบบนั้น มันทำให้เค้าไม่ชอบใจเลย
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ขอบคุณนะที่แคร์ชั้น เอ่อ นายขับรถต่อเถอะ เดี๋ยวจะถึงเขาใหญ่ค่ำเอานะ”แก้วหน้าแดงไม่
คิดว่าโทโมะจะสังเกตถึงความแปลกไปขอบเธอ ก็ขอบคุณก่อนจะนั่งดูดน้ำแทนคำพูดอะไรต่อจาก
นี้
 
 
 
 
 
 
 
ใครว่าฟางไม่มีใครรัก นี่ไง อย่างน้อยก็มีโทโมะที่รักและแคร์ฟางมากแบบนี้