แฝดริษยา

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ตายแล้ว ฝ้าย ป๊อปปี้ทำไมตัวเปียกกลับมาแบบนี้ล่ะลูก แล้วพ่อกับน้องล่ะ”กานดาว่าเมื่อเห็นฝ้าย
และป๊อปปี้กลับเข้ามาด้วยกันในบ้านในสภาพเปียกทั้งคู่
 
 
 
 
 
 
 
 
“พอดีว่าพวกเราตกลงไปในน้ำพุค่ะแม่เลยกลับมากันก่อน”ฝ้ายพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“งั้นเอาอย่างนี้แล้วกัน ป๊อปปี้ไปอาบน้ำก่อนนะเดี๋ยวใส่เสื้อคุณธีร์กลับ”กานดาพูดก่อนจะให้ป๊อปปี้
ไปอาบน้ำชั้นบน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แหม กานดานี่แปลกดีนะ เป็นแม่คนประสาอะไรถึงได้เปิดทางให้ลูกพาผู้ชายเข้าบ้าน”ป้าฝนเห็น
เหตุการณ์ทั้งหมดก็ว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
“ยัยฝ้ายไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นนะคะคุณฝนและอีกอย่างป๊อปปี้ก็เป็นคนของเราไม่ใช่ใคร
ที่ไหน”กานดาพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ๋อ ที่แท้ก็อยากให้ลูกอยู่กับคนใกล้ตัว แหมเป็นแม่ที่ดีจริงๆนะคะปูอนาคตให้เป็นเมียลูกจ้าง”ป้า
ฝนว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณฝนคะ กรุณาให้เกียรติลูกสาวดิชั้นด้วยเถอะค่อย่างน้อยยัยฝ้ายก็คือหลานสาวแท้ๆคุณนะ
คะ”กานดาว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
“หลานสาวไม่รักดีที่ไปอยู่กับเมียใหม่พ่อแล้วทิ้งให้พี่สาวกับแม่ตัวเองต้องลำบากน่ะหรอ แบบนี้ชั้น
ไม่มีวันรับมันเป็นหลานหรอก เพราะหลานของชั้นก็คือแม่ฟางคนเดียวเท่านั้น”ป้าฝนพูดออกมา
อย่างคับแค้นใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฝ้ายต้องขอโทษกับสิ่งที่ฝ้ายทำกับพ่อในอดีตด้วยนะคะป้าฝน ฝ้ายต้องทำยังไงป้าถึงจะให้
อภัย”ฝ้ายที่ได้ยินทุกอย่างก็เดินลงมากชั้นบนแล้วไหว้ขอโทษป้าฝน
 
 
 
 
 
 
“เก็บคำขอโทษนั่นไว้ซะชั้นไม่ต้องการ”ป้าฝนว่า
 
 
 
 
 
 
“แต่ฝ้ายอยากให้พี่ฟางและป้าฝนให้อภัยฝ้ายกับพ่อนะคะ ป้ากับพี่ฟางอยากได้อะไรบอกมาเถอะ
ค่ะถ้ามันจะทำให้ป้ากับพี่ฟางกลับมาเป็นเหมือนเดิม ไม่เย็นชากับพวกเราแบบนี้”ฝ้ายขอร้องป้าฝน
ทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ได้ ถ้าเธออยากทำให้พวกชั้นให้อภัยสิ่งที่พวกเธอทำน่ะ รับรองเมื่อถึงเวลานั้นเธอกับพ่อจะต้อง
สูญเสียให้กับชั้นกับฟางแน่นอน เพราะฟางสมควรที่จะได้ในสิ่งที่ฟางขาดมานานแล้ว”ป้าฝนว่า
ก่อนจะเดินไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย เมื่อยๆ”ฟางที่กลับมาจากงานเลี้ยงก็เดินแยกมาที่บ้านพักส่วนตัวแล้วถอดส้นสูงตัวเองออก
มาก่อนเข้าบ้าน
 
 
 
 
 
 
“ผมก็นึกว่าคุณจะชินกับการสวมส้นสูงแล้วซะอีก”ป๊อปปี้ที่เดินกลับไปบ้านพักตัวเองแล้วเห็นฟาง
นั่งหน้าบ้านก็พูด
 
 
 
 
 
 
 
“นี่มันเรื่องของชั้น นายมายุ่งอะไรด้วย”ฟางรีบว่าก่อนจะเดินหนี
 
 
 
 
 
 
“ผมก็ไม่ได้อยากจะยุ่งเรื่องของคุณหรอกนะ เพราะถ้ายุ่งนี่คงจะมีแต่เรื่องปวดหัว”ป๊อปปี้ว่า
 
 
 
 
 
 
“นี่ ทำไมชั้นมันน่าปวดหัวมากงั้นสิ ใครจะไปดีอย่างยัยฝ้ายล่ะ”ฟางหันขวับมาประชดป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“แน่นอนอยู่แล้ว คุณฝ้ายเค้าทั้งสวยและอ่อนโยนไม่มีวันทำให้ผมปวดหัวอยู่แล้ว”ป๊อปปี้ว่า
 
 
 
 
 
 
“ทำเป็นพูดดี ถ้ายัยฝ้ายดีมากขนาดนั้นก็ขอแต่งงานไปเลยสิยะ”ฟางว่า
 
 
 
 
 
 
 
“ผมก็กะอยู่ล่ะ แต่เรา2คนพึ่งเจอกันรู้จักกันมันคงเร็วไป ไว้เราเรียนรู้ใจกันดีแล้วเมื่อไหร่ผมจะให้
แม่ผมมาขอฝ้ายทันที อ้อ และไม่ต้องห่วงนะว่าผมจะเกาะฝ้ายกิน เพราะผมน่ะมีธุรกิจครอบครัวที่
พอเลี้ยงฝ้ายได้ทั้งชาติแน่นอน”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินหนีฟางไปทันที
 
 
 
 
 
 
“นังฝ้ายรู้สึกชีวิตแกนี่จะดีไปหมดเลยนะ”ฟางพูดออกมาอย่างหมั่นไส้ฝ้ายมาก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แค่กๆ”ฝ้ายลงมาจากชั้นบนแล้วมาตรวจเอกสารพลางไอตลอดเวลา
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ฝ้าย พี่ฝ้ายไอแบบนี้ไปนอนพักก่อนเถอะค่ะเดี๋ยวทางนี้เฟย์ตรวจเอกสารแทนเอง โอ๊ยว่าแต่แม่
นั่นหายไปไหนนะมาทำงานที่นี่เป็นผู้ช่วยแท้ๆไม่รู้จะรักสบายไปไหน”เฟย์พูดแล้วพลางว่าฟางที่ไม่
มาช่วยงานฝ้าย
 
 
 
 
 
 
“ที่ชั้นไม่มาช่วยเนี่ยนะก็เพราะว่างานด้านนอกมันก็มีรัดตัวอยู่แล้ว ถ้าเกิดเธอเอาเวลาที่คอยแต่ยุยง
คนอื่นเนี่ยนะมาช่วยหรือทำประโยชน์ให้พี่สาวกับพ่อเธอน่ะดีนะ พ่อกับพี่จะได้ไม่เหนื่อย”ฟางเดิน
เข้ามาจากตรวจงานด้านนอกแล้วว่า
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ฟางกับเฟย์อย่าทะเลาะกันเลยนะคะ ฝ้ายขอ แค่กๆ”ฝ้ายรีบห้ามก่อนจะไออีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
“ตายแล้วพี่ฝ้ายท่าทางจะไม่สบายแน่ๆ เฟย์ว่าเดี๋ยวพี่ฝ้ายทานยาแล้วนอนเลยดีมั้ยคะ”เฟย์พูด
 
 
 
 
 
 
“ไม่ได้นะ พอดีว่าวันนี้ฝ้ายต้องออกไปทำธุระกับพี่”ฟางรีบพูดเมื่อนึกถึงนัดของแบงค์
 
 
 
 
 
 
“ไม่ได้บ้าอะไรล่ะ พี่ฝ้ายตัวร้อนแบบนี้ยังจะดันทุรังพาออกไปกันทำไมล่ะเธอนี่มันพี่ประสา
อะไร”เฟย์ว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่แล้วเธอเป็นใคร นี่มันน้องสาวฝาแฝดชั้นนะเธอไม่มีสิทธิ์”ฟางรีบว่าเฟย์ทันที
 
 
 
 
 
 
 
“แต่ชั้นเป็นน้องสาวแต่แม่ที่โตมากับพี่ฝ้ายดังนั้นชั้นมีสิทธิ์คนอย่างเธอมันก็แค่หน้าเหมือนเท่านั้น
ล่ะเธอมันไม่มีคุณสมบัติความเป็นพี่ที่ดีหรอก”เฟย์รีบว่าฟาง
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
ฟางที่เหลืออดตบหน้าเฟย์ทันที
 
 
 
 
 
 
 
“นี่แกตบชั้นหรอ อย่าอยู่เลย”เฟย์ไม่ยอมหันขวับมาตบหน้าฟาง ฟางไม่ยอมจึงรีบตบกลับทันที
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ฟาง เฟย์ อย่า ทะ เลาะ”ฝ้ายที่ตกใจที่ฟางและเฟย์ทะเลลาะกันก่อนจะเป็นลมเพราะพิษไข้
ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณฝ้าย นี่พวกคุณทะเลาะอะไรกันอีกแล้วเนี่ย หยุดดดด”เขื่อนที่เข้ามาในบ้านตกใจก็รีบห้ามทั้งคู่
ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“ตายแล้วพี่ฝ้าย ทำใจดีๆเอาไว้นะคะ”เฟย์รีบพูดก่อนที่เขื่อนจะรีบอุ้มฝ้ายไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วทีนี้ชั้นจะเอานังฝ้ายที่ไหนไปหาแบงค์ล่ะทีนี้”ฟางพูดเมื่อเห็นเขื่อน เฟย์และฝ้ายออกไปแล้ว
ก่อนที่จะหันไปมองตัวเองในกระจกแล้วนึกอะไรบางอย่างแล้วรีบไปรื้อเสื้อผ้าของฝ้ายทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอโทษนะคะที่ทำให้รอ”แบงค์ที่นั่งรอฝ้ายตามเวลานัดหันไปมองฟางในชุดโทนหวานและเก็บผม
เรียบร้อย
 
 
 
 
 
 
 
“นี่น้องฝ้ายจริงๆใช่มั้ยครับนี่พี่แบงค์ไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย”แบงค์รีบถาม
 
 
 
 
 
 
“ก็จริงสิคะคิดว่าฝ้ายคือพี่ฟางงั้นหรอคะ”ฝ้ายพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอโทษทีครับพอดีว่าพี่กำลังคิดว่าฝ้ายกับฟางดูหน้าตาและทุกอย่างเหมือนกันมากจริงๆ เหมือน
จนแยกกันไม่ออกจริงๆ”แบงค์พูด
 
 
 
 
 
 
“ฝ้ายกับฟางเหมือนกันก็จริงแต่ถ้าดูดีๆแล้ว เราน่ะต่างกันนะคะ”ฟางพูดเสียงหวานและยิ้มให้แบงค์
 
 
 
 
 
 
 
“เอาเป็นว่าตอนนี้เราอย่าพึ่งพูดเรื่องใครเหมือนใครเลยนะครับ วันนี้พี่ดีใจมากเลยนะครับที่น้องฝ้าย
ออกมาทานข้าวกับพี่ ทั้งๆที่เมื่อก่อนพี่น่ะชวนเราไปตั้งหลายครั้งแต่เราก็ปฎิเสธพี่ซะทุกครั้ง
เลย”แบงค์พูด
 
 
 
 
 
 
 
“อาจเพราะตอนนั้นฝ้ายยังไม่พร้อมก็ได้นะคะพี่แบงค์แต่ตอนนี้ฝ้ายแค่อยากจะลองเปิดใจทำความ
รู้จักพี่นะคะ”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
“จริงหรอครับน้องฝ้าย แล้วไอ้หมอนั่นเมื่อวันก่อนละครับ”แบงค์รีบถามอย่างตื่นเต้น
 
 
 
 
 
 
“เอาตรงๆฝ้ายเองก็ไม่ได้จริงจังอะไรกับป๊อปปี้เค้าหรอกค่ะ ก็ลูกน้องคนสนิทเท่านั้น”ฟางพูดแล้ว
ยิ้ม
 
 
 
 
 
 
 
 
“งั้นพี่ก็มีโอกาสน่ะสิครับน้องฝ้าย”แบงค์พูดก่อนจะถือวิสาสะจับมือฟางทำให้ฟางชะงักกับความ
มือไวของแบงค์
 
 
 
 
 
 
 
“จริงสิคะ งั้นเราทานข้าวกันเถอะค่ะเดี๋ยวอาหารจะเย็นหมด”ฟางรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะทานข้าวกับ
แบงค์ต่อ
 
 
 
 
 
 
 
“แน่ใจนะครับน้องฝ้ายว่าไม่ให้พี่ไปส่งเราที่บ้าน จะได้เนการรู้จักพ่อกับแม่ด้วยนะครับ”แบงค์พูด
เมื่อเดินออกมานอกร้าน
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ พอดีว่า ช่วงนี้พ่อกับแม่ไม่ว่างน่ะค่ะ ไว้โอกาสหน้าแล้วกันนะคะ”ฟางรีบโกหก
 
 
 
 
 
 
 
“งั้นเอาที่น้องฝ้ายว่าเลยแล้วกันครับ เอ แล้วแบบนี้เมื่อไหร่เราะได้เจอกันอีกละเนี่ย”แบงค์รีบอ้อน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอาเป็นว่าถ้าฝ้ายว่างจากงานเมื่อไหร่ เดี๋ยวเราค่อยมาทานข้าวด้วยกันแบบนี้แล้วกันนะคะ พี่แบงค์
ขับรถดีๆนะคะ”ฟางรีบพูดเสียงหวานก่อนจะเดินเข้าไปหอมแก้มแบงค์ทีนึงแล้วทำทีเป็นเขินอาย
 
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วเจอกันนะครับน้องฝ้าย”แบงค์ยิ้มออกมาก่อนจะรีบขึ้นรถไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ ไปซะได้ก็ดี”ฟางมองแบงค์ที่ขับรถออกไปแล้วก็ถอนหายใจโล่งอกทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ไหนเขื่อนบอกว่าคุณฝ้ายป่วยยังไงล่ะครับแล้วนี่หายดีหรอ”ป๊อปปี้พูดขึ้นทำให้ฟางตกใจทันที
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ฝ้ายหายแล้วค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฝ้ายขอตัวก่อนนะคะ”ฟางรีบพูดก่อนจะรีบหลบสายตา
ป๊อปปี้แล้วเดินหนี
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวสิครับ แล้วเมื่อกี้ คุณฝ้ายหอมแก้มนายแบงค์ทำไมกันครับ”ป๊อปปี้รีบรั้งแขนฟางแล้วถาม
 
 
 
 
 
 
“ก็เราสนิทกันแล้วไงคะ ปล่อยฝ้ายเดี๋ยวนี้นะ”ฟางรีบพูดแล้วสะบัดตัวเองให้หลุด
 
 
 
 
 
 
“แต่ผมว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันแล้วล่ะ”ป๊อปปี้มองฟางที่พยายามแกะตัวเองออกจากเขาที่เอามือจับ
แขนฟางแน่นก็รีบดึงฟางขึ้นรถตัวเองไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
มาดูว่าเพียงแค่การแต่งตัวเหมือนฝ้ายจะทำให้ป๊อปปี้ดูออกรึไม่ออกนะว่านี่คือฟาง