[ EXO : BIGBANG : 2NE1] อาญาหัวใจ

 
    “ นูน่าบอมบอม”  เสียงเรียกเจื้อยแจ้วดังมาจากชั้นบนของบ้าน
   
      หญิงสาวร่างระหง ผมยาวเหยียดตรง ใบหน้าแต่งแต้มด้วยสีสันของเครื่องสำอางหลากชนิด แต่มองดูแล้วก็ไม่เข้มเกิน หากรับกับผิวที่ขาวเนียนของเจ้าตัวได้เป็นอย่างดี
     
      ปาร์คบอม เลขาที่ทำหน้าที่จัดการทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว น่าเสียดายที่หัวใจของหล่อนถูกเด็กหนุ่มรุ่นน้องในบริษัทคว้าไปเป็นกรรมสิทธิ์เสียก่อน  ไม่อย่างงั้นนูน่าบอมบอมก็คงจะได้ทำหน้าที่จัดการธุระหัวใจของคนที่ยืนหล่ออยู่ตรงหน้า
 
แหม..เมื่อไหร่จะมีพี่สะใภ้มาอยู่เป็นเพื่อนกับดาร่าบ้างนะ ถ้าเป็นนูน่าบอมบอมก็คงจะดี
 
หล่อนปราดตามองสองศรีพี่น้องที่กำลังวิ่งลงบันไดมาอย่างรีบเร่ง
 
“ สายอีกแล้วนะ” ผู้จัดการสาวบ่น พลางชูนาฬิกาข้อมือที่ตอนนี้เป็นเวลาแปดโมงเช้า อีกสามสิบนาทีก็จะถึงเวลาทำงานแล้ว
 
“ วันนี้มีประชุม...ยังจะตื่นสายอีก”
 
“ ตื่นสายไม่เท่าไหร่ แต่พี่ท็อปเขามัวแต่แต่งหล่ออยู่น่ะสิคะถึงได้ช้าแบบนี้” คนเป็นน้องยืนฟ้องหน้าตาเฉย ก่อนจะรีบหลบฝ่ามือของพี่ชายที่ทำท่าจะเล็งเป้าไปที่หัวของหล่อน
 
“ พอๆ มันใช่เวลาเล่นกันมั้ย ฮึ...  รีบไปทำงานเร็วเข้า ฉันมีเรื่องจะต้องแจ้งให้คุณทราบก่อนเข้าที่ประชุม”
 
“ มีเรื่องด่วนอะไรเหรอ?”
 
“ มีแน่...แต่เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังในรถก็แล้วกัน”
 
ปาร์คบอมเดินนำหน้า เรียวขายาวที่เจ้าเปี๊ยกดาร่าฝันใฝ่อยากจะมีให้เหมือนกับนูน่าบอมบอม แต่จนแล้วจนรอดความสูงของหล่อนก็คงหยุดอยู่ที่ 160  ไม่เปลี่ยนแปลง
 
เมื่อสองศรีพี่น้องถูกแซวเรื่องความสูง ฝั่งพี่ชายที่สูงราวกับขาเปรตก็มักจะปลอบใจเธอด้วยประโยคที่ว่า
 
“ เขาว่ากันว่า คนตัวเตี้ยมักจะได้แฟนตัวสูงนะ”
และทุกครั้งเจ้าเปี๊ยกก็มักจะตั้งคำถามกวนประสาทกลับไปว่า
 
“ ที่ฮยองกับนูน่าไม่สมหวังกันก็เพราะ นูน่าบอมบอมตัวสูง ใช่มั้ย?”
 
ทั้งสองเดินขึ้นรถ ก่อนที่เสียงสตาร์ทรถจะดังขึ้น ฮยองสุดหล่อก็ยังมิวายจะตะโกนเรียกเตือนให้เจ้าเปี๊ยกปิดประตูล็อกบ้านไว้เช่นเคย
 
“ ดาโตแล้วนะ ฮยอง...เรื่องแค่นี้ ดาไม่ลืมหรอกน่า”  หล่อน ทำแก้มป่องเชิดหน้างอนใส่เป็นผลให้เสียงหัวเราะของนูน่าบอมบอมดังขึ้นเพราะความเอ็นดู
 
เด็กอายุ 25 แต่หน้าตาและพฤติกรรมชวนให้คิดว่าเพิ่งจะย่างเข้าอายุ 15 อยู่เรื่อย
 
ปอร์เช่เปิดประทุนสีดำ..ขับออกไปจนไกลสุดลูกหูลูกตา เจ้าเปี๊ยกผิวปากเดินเข้าบ้านอย่างอารมณ์ดี
 
ตั้งแต่ได้ตำแหน่งว่าที่บัณฑิต สวมชุดครุยฉลองความสำเร็จไปเมื่อต้นปีที่ผ่านมา
 
หล่อนก็ดูจะทำตัวสบายๆ ชิวๆ ตาประสาเด็กสาวแรกรุ่นที่ความซุกซนยังไม่หดหายไป แต่ความจริง คือ หล่อนยังหางานทำไม่ได้ต่างหากเล่า
 
วิชาบริหารธุรกิจ จบมาก็ต้องหาทำธุรกิจส่วนตัว
 
แล้วหล่อนจะทำอะไร...??
 
“ ทำขนมดีมั้ยนะ รึ...จะเปิดร้านคาราโอเกะดีหว่า”  
 
สุดท้ายคิดไปคิดมา ตำแหน่งพนักงานทำความสะอาดในบ้าน คือ งานชิ้นแรกที่พี่ชายของหล่อนมอบหมายไว้ให้
 
“ ลองเปิดบริษัทแม่บ้านดูสิ  หน่วยก้านอย่างเรา งานบ้านคงไปได้รุ่ง”
 
ยังไม่ทันที่เท้าจะเหยียบเข้าบ้าน เสียงอ็อดติ๊งหน่องก็ดังขึ้นจนหล่อนต้องหันกลับไปมอง
 
“ ใครมากดออดแต่เช้าเชียว?” ซานดาร่าเดินไปที่ประตูรั้ว ชะเง้อมองหาคนกดกริ่งแต่ก็ไร้วี่แววเงาคน
 
“ อีกแล้วสินะ...ไอ้พวกนี้ ตลอดเลย”
 
หลายวันที่ผ่านมา...มักจะมีพวกนักเลงมือบอน มาแอบบกดกริ่งที่หน้าบ้านของหล่อนอยู่บ่อยๆ  คราวนี้คงต้องสั่งสอนให้มันรู้จักเข็ดรู้จักจำกันเสียบ้าง
 
เสียงกดกริ่งดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้รู้สึกมันจะถี่กว่ารอบที่แล้วมาก
 
ซานดาร่าหยิบด้ามไม้กวาดทางมะพร้าวมาดหมายจะดักตีให้สลบแล้วจะได้โทร.เรียกตำรวจลากคอเข้าคุกกันซะให้เข็ด
 
เสียงกริ่งเงียบลง ที่น่ากลัวกว่านั้น เสียงของประตูรั้วที่กำลังเลื่อนเปิดออก
 
เวรล่ะสิ....ตอนเดินเข้ามาดันลืมใส่กลอนประตู ทำไงดีวะเนี่ย
 
“ ย้ากกกกกกกกกกก”  ร่างบางพุ่งออกไปพร้อมกับไม้กวาดทางมะพร้าว หมายมาดจะไล่ตีให้ผู้บุกรุกออกจากบ้านของตน
 
“ เฮ้ยยยยยย..... ซานดาร่า นี้พี่เอง”  เสียงตะโกนร้องห้าม คลับคล้ายว่าจะเคยได้ยินเสียงนุ่มๆแบบนี้จากคนรู้จัก
 
“ พี่แทยัง!!”   หล่อนเบรกจังหวะไม่ให้ไม้กวาดลงตรงกลางกระหม่อมของแขกผู้มาเยือนได้ทันพอดี
 
 “ ตกใจหมด นี้ทำอะไร ทำไมต้องถือไม้กวาดยังกะจะมาดักตีหัวคน”
 
“ ก็มาดักตีหัวคนจริงๆนั้นแหล่ะค่ะ ฮยอง....”
 
“ แล้วพี่ชายเราอยู่บ้านมั้ย?” เขาถาม สีหน้ายังคงบ่งบอกว่าตกใจอยู่บ้าง
 
“ ไม่อยู่ค่ะ...เพิ่งจะออกไปทำงานเมื่อตะกี้ ฮยองมีธุระอะไรรึเปล่าคะ?”
 
“ งั้นพี่ขอเข้าไปคุยในบ้านได้มั้ย... คุยกับดาเนี่ยแหล่ะ  ขี้เกียจขับรถไปที่บริษัทอีก”
 
“ ได้ค่ะ”  เจ้าเปี๊ยกพยักหน้ารับ ชายหนุ่มเดินเข้าไปในเขตบ้านก่อนที่ซานดาร่าจะลงกลอนประตูรั้วให้สนิท มิวายจะหันไปมองเช็คตรวจตราอีกหน
 
ชายหนุ่มรุ่นพี่นั่งลงบนโซฟาด้วยสีหน้าที่ดูเป็นกังวลจนเจ้าบ้านต้องสะกิดเรียกให้คืนสติกลับมา
 
“ พี่แทยัง มีธุระอะไรเหรอค่ะ...เกี่ยวกับเรื่องพี่ท็อปรึเปล่า?”
 
แทยัง หรือ ยองแบ หนึ่งในสมาชิกวง BIGBANG เพื่อนสนิทของพี่ชายที่หล่อนก็เคารพรักนับถือเหมือนเป็นพี่ชายอีกคนเช่นกัน
 
“  เมื่อคืนพีไปทำงานที่บ้านของรุ่นพี่ทาโบ”
 
“ ไปทำงานรึแอบเหล่สาวกันแน่ ฮึ?”  หล่อนหมายถึง ฮารุ ลูกสาวของรุ่นพี่ทาโบวง Epik High นั้นแหล่ะ
 
“ เหล่สาวบ้าอะไร...พี่ไปทำงานจริงๆ  แหม...เริ่มนอกประเด็นแหล่ะ  มาเข้าเรื่องกันดีกว่า คืองี้ ... ช่วงนี้ ดารู้สึกว่ามีอะไรที่ผิดแปลกไปมั้ย แบบ....รู้สึกมีคนมาสร้างความวุ่นวายอะไรแบบเนี่ย”
 
“ มีค่ะ...ก็ที่ดายืนถือไม้กวาดดักตีหัวคนอยู่เมื่อกี้ไงคะ  พักหลังๆ ดารู้สึกว่า มีพวกมือบอนชอบมากดกริ่งที่หน้าบ้านอยู่บ่อยๆ”
 
“ ระวังๆไว้หน่อยนะ ถ้าพวกมันมาอีก ก็โทรแจ้งตำรวจ อย่าออกมาดักจับพวกมันด้วยตัวเอง เดี๋ยวจะเจ็บตัวเป็นอันตรายไปด้วยคน”
 
“ คร้า”  หล่อนขานรับ ก่อนจะจ้องตาแป๋วหน้าซื่อสงสัย
 
“ แล้วมันเกี่ยวกับเรื่องของฮยองยังไงเหรอคะ ดาไม่เข้าใจ”
 
“ ก็พี่ทาโบ แกฝากพี่มาบอกพี่ชายของดาว่า ช่วงนี้ให้ระวังๆตัวไว้ เพราะแกได้ข่าวไม่ค่อยดี เหมือนมีคนกำลังแอบสะกดรอยตามอยู่ “
 
“ จริงเหรอคะ...แล้วจะสะกดรอยตามฮยองชเวทำไมอ่ะ”
 
“ เมื่อสองสามวันก่อน มีคนเข้าไปตามหาพี่ชายของดาที่ผับเก่า ผับที่ย่านนัมดงสมัยที่พี่ชเวยังเป็นแค่แร๊ปเปอร์วงใต้ดิน...พี่ก็ไม่รู้ว่า เขามาถามหาข้อมูลเกี่ยวกับพี่ชายของดาทำไม แต่ที่แน่ๆคงไม่ใช่เรื่องดี เพราะถ้าเขาอยากจะรู้ ทำไมไม่มาติดต่อขอสัมภาษณ์ที่บริษัทเอาซะเลยล่ะ ... มาตามสืบกันแบบนี้ กลัวว่าจะเป็นคนของพวกดิสแพทแหงๆ”
 
“ ดิสแพทเลยเหรอคะ..แหม พี่ท็อปไม่ได้เป็นคนเด่นคนดังอะไรขนาดนั้นซักหน่อย”
 
“ ไม่ดังตรงไหน...เป็นถึงผู้บริหารของบริษัท YG คนเขาต้องจับตามองกันอยู่แล้ว”
 
“ แล้วเขามาถามหาข้อมูลเกี่ยวกับอะไรเหรอคะ ถ้าจะถามมาถามดาก็ได้....ดาเป็นน้องสาว ต้องรู้เรื่องพี่ชายของตัวเองดีกว่าใครแน่นอน”
 
เขานั่งนิ่ง ครุ่นคิด ตัดสินใจไม่ถูกว่าควรจะบอกหรือไม่บอกน้องสาวจอมแก่นคนนี้ดี
 
แต่ในที่สุดเขาก็ยอมเปิดปากเล่าให้ฟังเพียงแค่ใจความสั้นๆ
 
“ เรื่องในอดีตน่ะ... เป็นเรื่องก่อนที่ดาจะกลับมาเรียนต่อที่เกาหลี”
 
ซานดาร่าแม้จะอยู่กับพี่ชายมานาน หากแต่มีช่วงเวลาหนึ่งที่หล่อนต้องกลับไปเยี่ยมพ่อที่ฟิลิปปินส์ทำให้หล่อนต้องขาดการติดต่อจากลูกพี่ลูกน้องชเวซึงฮยอน
 
พอหล่อนกลับมาอีกที พี่ชายของเธอก็กลายเป็นโอ้ปป้าของสาวทั้งประเทศไปแล้ว
 
ช่วงเวลานั้นเอง..ที่ทำให้พี่ชายของหล่อนต้องฝันร้ายมาจนถึงทุกวันนี้
 
ความลับที่มีเพียงไม่กี่คนที่รู้
 
ทั้งตัวเจ้าของความลับ เขา และคู่หมั้นคู่หมายของเจ้าตัวเปี๊ยก
 
“ เรื่องผู้หญิงน่ะสิ....”  ซานดาร่าพูดขึ้นลอย ๆ โดยที่หล่อนก็ไม่ได้เอ๊ะใจกับนัยยะที่แอบแฝงของคำๆนี้
 
แทยังสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยถึงคำว่าผู้หญิง
 
“ ดารู้เรื่องนั้น...ด้วยเหรอ?”
 
“ ก็รู้สิคะ เรื่องนิสัยเจ้าชู้ของฮยอง พ่อของด่าเคยบ่นให้ฟังอยู่บ่อยๆ” หนุ่มรุ่นพี่ถอนหายใจรู้สึกโล่งขึ้นมาทันทีที่หญิงสาวตีความหมายแตกต่างไปจากเขา
 
แทยังลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่างบานหนึ่ง
 
ต้นเฟิร์นในกระถางถูกจัดวางไว้ที่ริมหน้าต่าง
 
เขาฉีกยิ้มมองดู ใบสีเขียวที่สะท้อนเล่นกับแสงแดดข้างนอก ดูสดชื่น สบายตา
 
“ ใครให้ต้นไม้ต้นนี้หว่า”  เสียงแซวดังขึ้น ซานดาร่ายิ้มเขิน แก้มแดงหน่อยๆ
 
“ ก็เพื่อนฮยองนั้นแหล่ะให้”
 
หล่อนหมายถึง ควอนจียง คู่หมั้นคนรักที่คบกันมาตั้งแต่ครั้งที่เขายังเป็นเด็กฝึกของค่าย YG
 
ต้นเฟิร์นที่หล่อนตั้งชื่อให้มันว่า จีด้า  เขาให้มันมาเพื่อเป็นของสัญญาหมั้นหมายในขณะที่เขาจะต้องบินไปทำงานอีกซีกโลกหนึ่ง
 
“ คิดถึงมันบ้างมั้ย?”แทยังถามทั้งที่ก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว
 
“ คิดถึงสิคะ ถามได้”
 
“ ถ้าจียงกลับมาคงดีใจ ที่มีคนรอมันอยู่”  เขาเอ่ยขึ้น รอยยิ้มอันอบอุ่นเผยให้เห็น ความรักในเพื่อนพ้อง ...นานแค่ไหนแล้ว ที่เพื่อนจอมเฮ้ว ผู้ที่มีใบหน้าสุดเหวี่ยงแต่น้ำใจกลับมากล้นยิ่งกว่าหยดน้ำในแม่น้ำฮันเสียอีก
 
ภาวะผู้นำที่ฉายให้เห็นตั้งแต่เด็กๆ เขาเองก็เคยเห็นมากับตา
 
ควอนจียง ยามที่อยู่ในหน้าที่และการงาน ความรับผิดชอบสำคัญที่สุด
 
และเมื่ออยู่กับคนที่มันรัก  ไม่ว่าจะเพื่อนหรือแฟน..... การเสียสละเพื่ออนาคตของอีกฝ่ายนั้นสำคัญเหนือกว่าสิ่งอื่นใด
 
“ ผมจะไม่รับตำแหน่ง ผู้บริหารของบริษัทเรา ... ผมว่าผมไม่เหมาะกับมันซักเท่าไหร่”
 
“ แล้วใครล่ะ ที่เหมาะ”  คำถามจากแร็ปเปอร์อาวุโส ลุงเท็ดดี้  ไม่ทำให้เจตนารมณ์ของแร็ปเปอร์รุ่นน้องสั่นคลอนได้
 
“ ท็อป..ชเวซึงฮยอน เขาเหมาะมากกับตำแหน่งนี้  ”
 
“ สรุปว่านายจะไปจริงๆใช่มั้ย” เท็ดดี้หมายถึง การร่วมงานทางฝั่งฮอลลีวู้ดของจียง
 
“ ครับ...แต่ก็ไปหาประสบการณ์ แค่สามปีเท่านั้น ไม่นานมากนักหรอก”
 
แต่สามปีสำหรับคนรักอย่างซานดาร่า มันช่างนานเหมือนสิบปีที่จากกัน
 
มีแต่ความซื่อสัตย์เท่านั้นแหล่ะ....ที่จะทำให้รัก ยืนยาวต่อไปได้
 
“ดูสิคะ ฮยอง ดาเอาออกมาวางไว้ข้างนอกแค่วันเดียว ใบมันก็เริ่มแห้งแล้วอ่ะ”
 
หากหล่อนจะพึงเฉลียวใจซักนิด ... ต้นเฟิร์นที่เหมาะแก่การตั้งวางไว้ในห้องที่อับชื้น
 
ใบที่เขียวชอุ่มก็เริ่มเหี่ยวลงเพราะผลจากการได้รับแดดจากข้างนอกมากจนเกินไป
 
ไฟแห่งความแค้นที่ร้อนแรงมากกว่าแสงสุริยาบนผืนฟ้ากว้าง
 
กาลข้างหน้าที่เธอมิอาจล่วงรู้ได้
 
ชีวิตของหล่อน จะไม่ต่างกับต้นเฟิร์นที่เริ่มเฉาตาย
 
ชีวิตของเธอจะมอดไหม้ ยิ่งกว่าตายทั้งเป็น...!!!
 
 

 
 
หมายเหตุ
ฮยอง คือ พี่ชาย (ในภาษาเกาหลี)
นูน่า  คือ  พี่สาว
ดิสแพท  คือ หน่วยข่าวคล้ายปาปารัสซี่ของเกาหลี
วงใต้ดิน  คือ กลุ่มคนที่รักในดนตรีและยังไม่มีชื่อเสียง