The Vampire Diaries สื่อรักฉบับแวมไพร์

          ณ สุสาน
"นี่!! ฉันหิว.....เอาเลือดมาทีสิ -_-"
   เสียงคร่ำครวญของหญิงสาวที่ถูกมัดมือด้วยเชือก รอบกายมีเวอร์แวนอยู่เต็มไปหมด โดยที่ร่างกายของเธอก็ถูกฉีดเวอร์แวนเข้าไปด้วย ก็..เพื่อความปลอดภัยอ้ะนะ เผื่อหล่อนเกิดวู่วามขึ้นมาจะเป็นเรื่องใหญ่
"นี่ ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว....-0-"
"หุบปากน่า แคทเธอรีน" เดม่อนเอ่ย
"ชิ!" แคทเธอรีนเบ้ปาก
"อ้ะนี่ อ๊ะอ๊ะ! ฉันให้ดื่มแค่นิดเดียวนะ ^^"
   สเตฟานเอาถุงเลือดมาให้แคทเธอรีนดื่ม แต่เขาก็ให้ดื่มแค่นิดเดียวเท่านั้นนะ เพราะหล่อนอันตราย ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าหล่อนอันตรายแค่ไหน ยังไม่เคยเห็นฤทธื์น้ะ
   เดม่อนหยิบมีดด้ามเล็กขึ้นมา แล้วก็เดินเข้าไปตรงที่แคทเธอรีน หน้าเขาดูจะโกรธแค้นมาก แต่ก็แฝงไปด้วยความสะใจ
"เอาล่ะ เริ่มจากตรงไหนก่อนดี....ตรงนี้ดีมั้ยน้าาาา.."
"กรี๊ดดดดด!!!!" 
   เดม่อนเอามีด้ามนั้น กรีดเข้าไปที่หน้าท้องของแคทเธอรีน ทำเอาเธอกรีดร้อง...จากนั้น เดม่อนก็แทงเอาไปที่หน้า แต่ไม่ได้โดนที่หัวใจ เพราะเขาต้องการให้เธอเจ็บอย่างทรมาน
"กรี๊ดดดดดดด!!...ไอบ้า....ไอโรคจิต...ป่าเถื่อนที่สุดTT"
"ก็ไม่เท่าที่เธอทำกับฉันและน้องชายฉันหรอก ฉันต้องการให้เธอเจ็บ เหมือนที่พวกฉันเจ็บ!!!!"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!"
   ดูเหมือนว่าเดม่อนจะสนุกเกินไปหน่อยละ ฉันทำท่าจะลุกไปห้ามเขา แต่สเตฟานก็เอามือบังฉันไว้ ราวกับว่า 'แคทเธอรีนไม่ตายหรอก' หยั่งงั้นแหละ....แต่เหลือเชื่อ แผลยัยแคทเธอรีนมันสามารถรักษาเองได้ ฉันมองด้วยสายตาค้าง
"ไม่ต้องสงสัยหรอก แวมไพร์รักษาตัวเองได้" สเตฟานบอกฉัน
"รู้แล้วน่าา ฉันแค่...ยังไม่เคยเห็นเต็มๆตาเท่านั้น"
"เฮ่ สเตฟ ตานายแล้ว" เดม่อนเดินแกว่งมีดออกมา แล้วยื่นให้กับสเตฟาน
"ม่ายยยย ฉันไม่ใช้มีด" 
   สเตฟานเดินแสยะยิ้มตรงไปที่แคทเธอรีน หล่อนทำท่ากลัวๆเขาอยู่ สงสัยทำกับเขาเอาไว้เยอะ แต่ฉันจะทนดูได้มั้ยเนี่ย 
"ก่อนที่ฉันจะชำระแค้นเนี่ย ฉันอยากถามอะไรหน่อยได้มะ"
"อะไรล่ะ"
"ช่วงร้อยกว่าปีที่ผ่านมา เธอไปอยู่ไหนมา"
"ฉันก็ไปเที่ยวน่ะสิ จะบอกไว้อย่างนะ อันที่จริง...ฉันก็ติดตามนายอยู่ตลอดอ้ะนะ บางครั้งเวลาเจอ ก็ต้องหลบๆบ้าง สนุกดีเนอะ^^"
"แล้วไปหลอกใครมากี่คนล่ะ"
"เรื่องของฉัน"
   เขาสองคนจ้องหน้ากันอย่างดุเดือด แต่ดูเหมือนแคทเธอรีนจะเสียเปรียบ เพราะว่าเวอร์แวนนั้นยังอยู่ในตัวเยอะไป
"เธอหลอกพวกฉันทำไม" สเตฟานถาม
"มันเป็น...ความสนุกของฉัน เรื่องหักอก หรือทำลายชีวิตผู้ชายน่ะ มันเป็นความสุขของฉัน.....แต่รูอะไรมั้ย ฉันรักพวกนายสองคนมากที่สุด"
   แคทเธอรีนทำสีหน้าเศร้าๆ ราวกับว่า เธอไม่รู้จะพูโอะไรต่อไป พูดไปเธอก็ตายอยู่ดี
"เหอะ! อย่ามามารยาใส่พวกฉันนะ ยัยวิปริต"
   เดม่อนขู่ ทำให้แคทเธอรีนมองด้วยสายตาไม่พอใจ....ส่วนสเตฟานก็มองไปที่แคทเธอรีน ทั้งสองมากันด้วยสายตาที่โกรธแค้น
"คำพูดของเธอ ไม่ทำให้ฉันเปลี่ยนใจได้หรอก"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!" 
   สเตฟานเอามือทิ่มเข้าไปที่อกของแคทเธอรีน เพื่อที่จะดึงหัวใจออกมา แต่ว่า...เขายังไม่ได้ดึง เหมือนแค่ต้องทำให้เธอเจ็บปวดก่อนตาย ฉันอยากจะห้ามนะ แต่...ก็รู้ว่าฉันทำไม่ได้ จากนั้น สเตฟานก็ปล่อยมือออกมา โดยที่ยังไม่ได้ฆ่า แล้วเขาก็หยิบไม้แหลมออกมา มือนึงถือไม้แหลม อีกมือถือไฟแช็ค ทำให้แคทเธอรีนตาเบิกโตกว้างด้วยความกลัว ราวกับเธอยังไม่พร้อมที่จะตาย
"ตายแบบไหนดี เลือกเอา" สเตฟานถาม
"..........." 
"งั้น แทงดีกว่ามั้ย? มีอะไรจะสั่งเสียรึเปล่า"
"ไปลงนรกซะ ไอสารเลว"
"โอ้ว คำนั้นน่ะ ฉันต้องเป็นคนพูดกับเธอมากกว่านะ นังสารเลว"
   สเตฟานเหวี่ยงแขนไปด้านหลังพร้อมที่จะแทงไปที่หัวใจของแคทเธอรีน ฉันกับเดม่อนได้แต่ยืนมองอยู่ด้านหลัง 
"เดี๋ยว! เดี๋ยว...ขอฉันพูดอะไรหน่อยได้มั้ย"
"ฉันไม่หลงกลเธอหรอก นังบ้า!" เดม่อนตะโกน
"ฉันรู้ว่าพ่อแม่ของพวกนายอยู่ที่ไหน!!!!!!!!!!!!!!!"
   สเตฟานที่กำลังจะแทงแคทเธอรีน กลับต้องหยุดชะงัก แคทเธอรีนดูกลัวๆนิดหน่อย
"พ่อแม่ของพวกนายยังไม่ตาย"
"อย่ามาโกหก ก็พวกฉันนี่แหละที่ฆ่าพ่อแม่ด้วยมือของตัวเอง..."สเตฟานพูด
"นั่นก็เป็นเพราะ มารยาของแกนั่นแหละ ยัยสารเลว" เดม่อนชี้หน้าด่าแคทเธอรีน
"ใช่ พวกนายฆ่า แต่รู้อะไรมั้ย อันที่จริง พวกนายก็รู้หนิ ว่าฉันเป็นนักเดินทาง นักเดินทางคือผู้เร่ร่อนที่มีเวทมนต์อยู่ในตัว ซึ่งฉันใช้เวทมนต์ของฉันชุบชีวิตพ่อกับแม่นายขึ้นมา หลังจากที่นายฆ่าพวกเขาแล้ว...แล้วฉันก็เอาร่างของพวกเขาไปซ่อน....ในสุสานแห่งนี้"
"อย่ามาโกหก คิดว่าฉันเชื่อหรอ"เดม่อนพูด
"ฉันรู้ว่าฉันเป็นคนยังไง ฉันโกหกพวกนายมาตลอดก็จริง แต่ก่อนที่ฉันจะตาย ฉันขอพูดความจริงอะไรบางอย่างได้มั้ย....คราวนี้ฉันไม่ได้โกหกพวกนายนะ ฉันหวังดี ขอฉันทำดีสักครั้งก่อนตายไม่ได้หรือไง!!!!! T^T"
  ทุกคนมองไปที่แคทเธอรีนที่กำลังร้องไห้อย่างหนัก เดม่อนกับสเตฟานดูลังเล
"ฉันว่าเราควรฟังเธอก่อนดีมั้ย ก่อนที่พวกนายจะฆ่าเธอ" ฉันออกความเห็น
"ได้ แต่ว่าหลังจากที่ฉันเจอพ่อแม่แล้ว ฉันจะฆ่าแก" เดม่อนขู่
"ยินดี" แคทเธอรีนตอบด้วยสายตาที่ไม่กลัวตายอีกแล้ว และพร้อมที่จะตาย
"พ่อแม่ฉันอยู่ที่ไหน" สเตฟานถาม
"ที่สุสานใหญ่ ฝั่งโน้น ตรงข้ามกับที่นี่"
   สเดตฟานมองหน้าเดม่อน แล้วเขาก็ไปปลดล็อคที่ข้อมือของแคทเธอรีน แล้วจากนั้น ก็เอาเชือกมามัดที่ข้อมือทั้งสองข้างของเธอ
"นำทางไป แล้วอย่าตุกติก" สเตฟานบอก
   
   ณ สุสานใหญ่
  แคทเธอรีนนำพวกเรามาที่สุสานใหญ่ ข้างในนั้นมีโรงอยู่สองโรง ซึ่งคิดว่า....น่าจะเป็นโรงข้องพวกท่านทั้งสองคน เดม่อนกับสเตฟานเดินเข้าไปที่โรงท้ังสอง ปล่อยให้แันกับแคทเธอรีนยืนอยู่ตรงประตู
"พวกท่านอยู่ที่นี่จริงๆหรอ"
   เดม่อนพูด พร้อมกับมองทางฉันกับแคทเธอรีน แต่สีหน้าเดม่อนก็เปลี่ยนไป พอฉันมองไปข้างๆแคทเธอรีนก้หายไปแล้ว ฉันจึงหันไปมองที่ประตู.......ปึ้ง!!!!!!! เสียงปิดประตูเสียงดังลั่น ทั้งฉัน เดม่อน และเสตฟานรีบพุ่งไปที่ประตูบานนั้น 
   เดม่อนเอามือทุบประตูเสียงดัง
"พวกโง่! คิดว่าพ่อแม่นายยังอยู่จริงๆหรอ" แคทเธอรีนตะโกน
"นังบ้า สารเลว หลอกพวกฉันงั้นหรอ!!!!" เดม่อนพูด
"@$%(*_)%^&$$!#$^&()_+!@#$%^&*()" เเคทเธอรีนท่องบทสวดอะไรไม่รู้ ที่ฉันฟังไม่รู้เรื่อง
"พวกนายจะออกจากที่นี่ไม่ได้ จนกว่าพระอาทิตย์จะตกเย็น อ้อ เวทมนต์นี้ไม่สามารถคลายได้นอกจากแม่มดเท่าน้ันนะ"
   แล้วเสียงพวกนั้นก็เงียบหายไป นี่เราโดนหลอกเหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อ ยัยแคทเธอรีนเล่นตีบทแตกเก่งขนาดนี้เลยหรอ
"ยัยงูพิษ เลี้ยงไม่เชื่อง!!!!"
"ฉันเอะใจไว้อยู่ละ ว่าเรื่องต้องเป็นแบบนี้ แต่ยัยนี่มันเร็วจริงๆ" สเตฟานเอ่ย
"แล้วเอาไง ต้องรอจนเย็นไง!" เดม่อนสบท
"เดี๋ยวนะ เมื่อกี๊เเคทเธอรีนบอก แม่มดเท่านั้นที่จะคลายได้" ฉันบอก
"บอนนี่" เดม่อนเอ่ยชื่อเธอ
"โทรเรียกบอนนี่" ฉันบอก