The Vampire Diaries สื่อรักฉบับแวมไพร์

                   ชายหนุ่มที่เดินออกมาจากความมืด พร้อมกับคำที่ว่า....
"ฉันนี่คิดถึงนายเป็นบ้า"
 ชายคนนั้นพูด เดม่อนได้แต่มองเขา แล้วดึงเขาเข้ามากอดอย่างแนบแน่น
"จะมาทำไมไม่บอกก่อน"
"ฉันก็แค่อยากให้นายแปลกใจ ว้า...ไรกัน ฉันแค่ไปปล่อยของในวอกนั้นแปปเดียว นายก็ปล่อยให้อาหารฉันวิ่งไปเฉ๊ย!........"
เขาหยุดพูดเมื่อเขาชี้มือไปตามทางที่ผู้หญิงคนนั้นวิ่งไป แล้วสายตาเขาสบตากับฉัน อันที่จริง เขาไม่เห็นฉันตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ...เขาพุ่งมาที่ฉันอย่างรวดเร็ว แล้วบีบคอฉันอย่างแน่น
"แอ่ก แอ่ก เด..เดม่อน" ฉันกระอัก
"นี่เธอยังกล้ามาที่นี่อีกเหรอ แคทเธอรีน" 
สายตาของเขาดูแค้นฉันมาก ฉันไม่รู้ว่าฉันไปทำอะไรให้เขา แต่..เขาพูดว่าแคทเธอรีน มันเหมือนชื่อที่โคลเคยพูดกับฉันตอนฉันถูกจับมัดอยู่เลย......
"เดม่อน!!"
ฉันเรียกเดม่อนอีกครั้ง เดม่อนรีบพุ่งเข้ามาผลักชายคนนั้นออกไป ชายคนที่เป็นน้องชายเขา เดม่อนจับเขาเอาหน้าเข้ารถ เอามือเขามาำขว้หลังเอาไว้ 
"นายหยุดจะดีกว่านะ น้องชาย เธอไม่ใช่แคทเธอรรีน" เดม่อนขู่
"นายจะรู้ได้ไง ยัยนั่นมารยาจะตายไป..."ชายคนนั้นตอบ
"แต่ตอนที่ฉันเจอเธอ เธอเป็นมนุษย์.."
"อะไรนะ จริงเหรอ?"
ชายคนนั้นมองมาที่ฉัน เดม่อนปล่อยมือเขาออก เขาค่อยๆเดินมาจ้องที่ตาของฉัน
"ตอนนี้เะอไม่ได้เป็นคนแล้ว เธอเป็นพวกเรา" เดม่อนบอก แต่ชายคนนั้นกลับจ้องเข้ามาใกล้ตาฉันเรื่อยๆ
"หึ เธอไม่ใช่แคทเธอรีนจริงๆด้วย..." เขาถอยห่างออกไป
"ฉันสเตฟาน น้องชายของเดม่อน ยินดีที่ได้รู้จัก และก็...เมื่อกี๊ขอโทษด้วยนะ"
เขายื่นมือมาทำความรู้จักกับฉัน และฉันก็เขย่ามือตอบ 
"ฉันเอเลน่า"
"เดม่อน นายนี่ช่างเลือกแฟนได้หน้าเหมือนศัตรูเราจริงๆเลยว่ะ ฮ่ะฮ่ะ" 
"ถึงหน้าจะเหมือนแต่จิตใจไม่เหมือนนะเฟ่ย"
"หวัดดี ฉันแคโรไลน์หรือจะเรียกว่าแคร์ก็ได้ ฉันเป็นเพื่อนของเอเลน่า"
แคโรไลน์ไปทำความรู้จัก
"ยินดีที่ได้รู้จัก" สเตฟานตอบ
"เดม่อน ใครคือแคทเธอรีน" ฉันเดินไปถามเดม่อน
"อ้าาา เดี๋ยวเธอจะรู้"
 
     ณ คอนโดของเดม่อน
"แคทเธอรีน คือผู้หญิงจอมชั่วร้าย เธอมักชอบหลอกผู้ชายไปทั่ว เมื่อร้อยสี่สิบห้าปีก่อน หล่อนเข้ามาหลอกฉันกับน้องชายฉัน แล้วทำให้เราสองคนทะเลาะกันเอง เท่านั้นยังไม่พอ หล่อนเปลียนให้เราสองคนเป็นแวมไพร์ด้วย หล่อนยัวะให้ฉัฆ่าพ่อของฉัน ส่วนสเตฟาน หล่อนก็ยัวะให้ฆ่าเเม่ของตัวเอง...ตอนนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจ..."
เดม่อนทำท่าจะร้องให้ เมื่อเขานั่งลงอยู่ที่โซฟา โดยีเพื่อนๆล้อมรอบ ซึ่งบอนนี่กับเทเลอร์ก็มาด้วย ฉันเอามือกุมที่มือของสเตฟาน เพื่อปลอบใจเขา
"ไม่เป็นไร เล่าต่อเถอะ"
"จากนั้น ฉันกับสเตฟานก็วางแผนจะฆ่าหล่อน แต่หล่อนกลับหนีไปได้ ทิ้งความแค้นเอาไว้กับเราสองคน ฉันตามหามาเป็นร้อยๆปี จนกระทั่งมาเจอเธอ ฉันแทบจะฆ่าเะอด้วยซ้ำ...."   เดม่อนมองมาที่ฉัน
"แต่ฉันกลับเห็นเธอลงมาจากรถ หน้าตาใสซื่อ แถมเธอยังกล้าเดินเข้ามาถามฉันโดยไม่มีสีหน้าที่ว่า เธอจะรุ้จักฉันเลย ฉันเลยลองแกล้งจุบเธอดู ผลลัพธ์ที่ได้มาคือ...เธอไม่ใช่แคทเธอรีน..." ฉันเริ่มเข้าใจแล้วที่เขาเข้ามาจูบฉัน
"แล้ว...แคทเธอรีนเนี่ย หน้าเหมือนฉันขนาดนั้นเลยหรอ" ฉันถาม
"พิมพ์เดียวกันอย่างกับแฝดเลยล่ะ" สเตฟานตอบ
   ฉันทำท่าพยักหน้าเข้าใจ แล้วมองไปรอบๆห้อง พลางคิดอยู่ในใจคนเดียว นี่โชคชะตาเล่นอะไรกับฉันเนี่ย
 
     ณ ร้านกาแฟ
   ฉันให้เดม่อนมานั่งติวหนังสือให้ บนโต๊ะมีหนังสือเรียบร้อย กาแฟพร้อม ปากกา กระดาษพร้อมหมด แต่เผอิญว่า ฉันดื่มนมเย็นมากไป -0-
"เดม่อน เดี๋ยวฉันขอตัวไปห้องน้ำแปปนะ"
"ฮ่าๆ เตรียมตัวซะดี มาปวดฉี่ตอนจะเริ่ม รีบไปเร็วเลย ^^"
ฉันรีบวิ่งไปห้องน้ำโดยไว จริงๆอยากจะเเว๊บเข้ามา แต่เดี๋ยวคนในร้านจะสงสัยเอา พอเมื่อฉันทำธุระเสร็จ ออกมาฉันก็ไม่เจอเดม่อน โต๊ะว่างเปล่า เหลือเพียงแต่แก้วกาแฟกับนมเย็นที่ฉันกินเหลือเอาไว้ แล้วก็มีพนักงานเข้ามาเก็บพอดี ฉันจึงรีบเดินเข้าไปถาม
"โทษนะคะ คนที่นั่งโต๊ะนี้เมื่อกี๊หายไปไหนแล้ว" 
พนักงานทำท่าตกใจฉันนิดๆ
"สงสัยคงจะไปกับแฝดของคุณน่ะครับ"
"แฝดหรอ?"
"ใช่ครับ เธอเพิ่งมาเมื่อกี๊ เขาวางตังเอาไว้ แล้วก็เดินออกไปข้างนอก ตรงนั้นน่ะครับ" 
พนักงานชี้ไปที่สวนสาธารณะข้างๆถนน....แฝดฉันเหรอ.........คนที่หน้าเหมือนฉัน.........แคทเธอรีน!
"ขอบใจมากนะ" 
ฉันตบบ่าของพนักงาน แล้วรีบเดินออกมาขากร้านทันที ฉันวิ่งข้ามถนนอย่างไม่กลัวรถ แล้วพุ่งเข้าไปหลบข้างๆต้นไม้ เพื่อนฟังดูว่า้ขาคุยอะไรกัน....พนะเจ้า! เธอแต่งตัวเหมือนฉันเป๊ะ ไปหาเสื้อแบบนันมาจากไหน แสดงว่า เธอก็ตามฉันมาตั้งแต่ที่บ้านแล้วอ้ะดิ
"ทำไมจู่ๆถึงเลิกติวล่ะ"
"ฉันก็แค่อยากผ่อนคลายสมองนิดหน่อยน่ะ...นี่เดม่อน เธอจะฆ่าแคทเธอรีนยังไงน่ะ"
"ฉันก็คงจะหักคอเธอ แล้วเอาไม้แหลมทิ่มที่หัวใจต่อ แล้วก็เผาแหละ"
"โห..นั่นมันโหดร้ายมากเลยนะนั่น...เเล้วนายจะทำได้หรอ เธอแก่กว่านายต้องสามร้อยปีเชียวนะ"
  ยัยนั่นทำท่าใสซื่อ แต่หารู้ไม่ว่าการแสดงที่หล่อนทำน่ะ มันสะตอมากเลย ฉันจึงรีบพุ่งออกไปอยู่ต่อหน้าแคทเธอรีน
"หวัดดี ปลอมเป็นฉันสนุกมั้ย^^"
"แคทเธอรีน..ไม่สิ เอเลน่า..เดี๋ยวนะ ฉันงงไปหมด"
"ฉันเอเลน่าไง ยัยนั่นปลอมเป็นฉัน" เดม่อนทำท่าไม่เชื่อ ฉันจึงโถมเข้าจูบกับเขา เมื่อฉันผละจูบนั้นออกมา เดม่อนก็ดูเหมือนจะเข้าใจแล้ว
"เธอจริงๆด้วย"
"เเหมๆๆ หวานกัยใหญ่เลยนะสองคนนี้"
"ฉันจะฆ่าแก" เดม่อนขู่
"จุ๊ จุ๊ จุ๊ อย่ารีบร้อนซี่ ไม่อยากคุยกับเเฟนเก่าหน่อยเหรอ....."
จู่ๆสเตฟานก็พุ่งเข้ามาหักคออคทเธอรีน จนเธอนอนล้มลงไป 
"เฮ้ออ ไม่คิดว่าจะเจอเร็วขนาดนี้"
"แล้วนี้จะฆ่าเลยมั้ย" ฉันถาม
"เดี๋ยวก่อน ฉันอยากสะสางอะไรนิดหน่อยน่ะ" สเตฟานเอ่ย
"ฉันด้วยว่ะ จับเธอไปขางไว้ในสุสานที่เอเลน่าถูกจับไป เเล้วเอาเวอร์เเวนฉีดเข้าตัวเธอ ต่อด้วยเอาเวอร์เเวนวางไว้รอบๆเธอ เธอจะได้ไม่ดิ้น" 
"พวกนาย จะทำอะไรกันเนี่ย" ฉันถามอีกครั้ง
"คิดจะล้างแค้น มันต้องให้สมใจหน่อยยยยยย^^"เสตฟานยิ้มแบบเจ้าเล่ห์

ขอโทษด้วยนะคะ ที่เนื้อหาต้องเปลี่ยนไป เพราะเกิดจากความผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อย เป็นความผิดของผู้เขียนเองค่ะ จึงต้องบรรยายใหม่ แต่จะพยายามเข้าเรื่องให้ได้เหมือนเดิมนะคะ ขออภัยด้วยนะคะ ^^