รักติดลบ

เสียงโทรศัพท์ห้องที่ดังทำให้ผมต้องลุก...ไปรับสาย...

"ฮัลโหลครับ...."

"ขอ...คุยกับไวท์...หน่อย..." 

" อ่อ...พี่ไวท์ยังไม่ตื่นเลยครับ...ไม่ทราบว่าใครโทรมาครับ...จะให้ปลุกไหม.."

"ไม่ต้องหรอก...เดี๊๋ยวจะโทรไปใหม่...รักษาความรักครั้งนี้ให้ดี...ก่อนที่จะไม่มีโอกาส!!"

"คุณ...คุณเป็นใคร...ต้องการอะไร...ฮัลโหล...อย่างเพิ่งวางสิ...ฮัลโหล...ตู๊ดๆๆๆๆ" 

สายที่โทรเข้ามา...เมื่อเช้าทำให้ผมต้องมานั่งคาดคั้นความจริงจากพี่ไวท์แต่ไม่ว่าผมจะถามยัง

ไง...พี่ไวท์ก็ยิ้มและตอบเพียงแต่ว่าคงเป็นพวกโรจจิตที่โทรมาก่อกวนเท่านั้น...แต่ผมก็ยังไม่

วางใจ...จึงไปเล่าให้พี่กัส...พี่เงินและพี่พีค ฟัง...

" แล้วกัปว่าช่วงนี้พี่ไวท์แปลก ๆ ไปไหม...อ่อ...ดูกังวลหรือเครียดอะไรบ้างไหม." เสียงพี่กัสถาม

"ก็ไม่นะ...ปกติดี...จะมีแต่โทรศัพท์นั้นและที่โทรมากวน"

"แล้ว....ไวท์...เคย...รับสายโทรศัพท์นั้นบ้างไหม...." พี่พีคมองผมอย่างต้องการคำตอบ....

"ผม....ไม่แน่ใจนะพี่...เพราะถ้าโทรมาตอนดึก ๆ ผมคงไม่รู้หรอก..."

"'งั้นพี่ว่า...คงไม่มีอะไรหรอก...กัปอย่าคิดมากเลย...พี่ว่า....ถ้ามีอะไรจริง ๆ พี่ไวท์ไม่ปิดบังพวก

เราหรอก...จริงไหม"

" แต่เพื่อความสบายใจของทุกคน...เดี๋ยวพี่จะกำชับให้พนักงานรีสอร์ต...ช่วยดูอีกทางหนึ่ง..."

หลังจากปรึกษากับพวกพี่ๆ ทุกคนแล้วผมโล่งใจขึ้นมาก...แต่ก็ยังอดระแวงไม่ได้....ผมคงต้อง

จับตาดูพี่ไวท์เป็นพิเศษหน่อย...เพื่อป้องกันความผิดพลาด...

"กัป...ช่วงนี้อากาศไม่ค่อยดี...ดูแลตัวเองด้วย...และก็อย่านอนดึก...อย่าทานข้าวหรือขนมกลาง

คืนมากนะรู้ไหม...เดี๋ยวอ้วนแล้วจะลดยาก..." เสียงพี่ไวท์บ่นผมแต่เช้า...แต่กลับกลายเป็นเสียง

บ่นที่ผมจำได้ขึ้นใจ...จำได้ทุกคำ....ทุกประโยคจนสามารถพูดตามได้แล้ว...ตลอดเวลาที่อยู่ด้วย

กัน...ผมรักทุกอย่างที่พี่ไวท์ทำให้ผม...รักมาก...มากจนกลัวว่า...หากวันหนึ่งผมไม่มีพี่ไวท์ผมจะ

อยู่ได้ไหม...จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมกับตอนที่ไม่เจอพี่ไวท์ได้ไหม....ผมกลัวเหลือเกิน...

"นี่...พี่ไวท์...พี่บ่นผมทุกเช้า...พูดประโยคช้ำ ๆ เดิม ๆ แบบนี้ทุกวัน...พี่ไม่เบื่อบ้างรึไง...แต่ถ้า

วันไหน.....พี่ไม่บ่นผมผมคงไม่ตื่น....แล้วมาพบกับความสุขแบบนี้ทุกวัน..จริงไหม..ขอบคุณนะ

ครับ...ขอบคุณทุกอย่างที่พี่ทำให้ผม...ผมรักพี่นะครับ..." เสียงกัปตัน...ที่ตอบกลับมา...ก็เป็น

ประโยคซ้ำ ๆ เดิม ๆ ที่กัปพูดกับผมทุกครั้งที่ผมบ่น...ผมรู้ว่ากัปมีความสุข...รู้ว่ากัปรักผมมาก

....ยื่งกัปรักผมมากเท่าไหร่...ผมยิ่งต้องรัก....ตอบกลับไปให้มากกว่า....เพื่อให้กัป

ได้จดจำผม....ไว้ในความทรงจำ...ตลอดไป...ผมจึงกอดและมอบจูบแห่งอรุณที่มันอาจจะเป็บจูบ

สุดท้ายสำหรับความรักของผม...เพราะ...

....วันนี้เป็นวันที่ผมกับเจ้าของโทรศัพท์.....ลับนั้นนัดพบกัน...ผมไม่รู้หรอกว่าเค้าคือใคร...แต่รู้

ว่าคือคนที่ไม่หวังดีแน่นอน...และหากเป็นอย่างที่ผมคิด...ผมจะให้ใครรู้เรื่องนี้ไม่ได้...มันอันตราย

เกินไป...แต่ตอนนี้ปัญหามันอยู่ที่ว่าผมจะออกไปเจอพวกมันยังไง...ในเมื่อพี่พีคสั่งจัดเวรยามเข้ม

งวดขนาดนี้...นอกจาก...

"อ่อ...น้องครับ...พี่พีคใช้ให้น้องไปส่งพี่ที่ ร้านขายของนอกเมืองหน่อย...อ่อ...พี่พีคอยากได้

ดอกไม้สักช่อให้แฟนอะ...ก็เลยให้พี่เป็นธุระให้..น้องไปส่งพี่หน่อยได้ไหม...

"เหรอครับ...งั้นเดี๋ยวผมโทรบอกพี่พีคก่อนละกัน...เผื่อต้องการอะไรเพิ่..จะได้ซื้อมาทีเดียว"

"ไม่ต้องหรอก!!!...คือพี่ถามแล้ว...พี่ว่าเรารีบไปกันดีกว่านะ"

"ครับ...." ในที่สุดผมก็มาถึงที่นัดหมายจนได้....ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...ผมพร้อมแล้วที่จะเผชิญ

หน้ากับมัน...พร้อมแล้วที่จะสะสางเรื่องราวที่มันค้างคาให้จบไปสักที...

"ยินดีตอนรับสู่โลกแห่งความจริง...." เสียงที่เอ่ยไล่หลังผมทันที่ที่ผมก้าวเข้ามา....

"คุณเป็นใคร...ต้องการอะไรจากผม...."

"หึ...หึ..มึงไม่จำเป็นต้องรู้ว่ากูคือใคร...รู้ไว้แค่ว่ากูต้องการชีวิตมึง...แต่กูจะบอกให้เอาบุญสัก

หน่อยนะว่ากู...คือผู้บงการใหญ่ที่มึงต้องการเจอ...ไงกูใหญ่พอไหม....พอที่จะทำเรื่องชั่ว ๆ เลว

นั้นได้ไหม...ห๊ะ!!!" เสียงที่มันเอ่ยบอกผม...ช่างโหดเหี้ยมและดุดันจนเกือนจะกลายเป็น

แข็งกร้าว....แต่แววตาที่เศร้าและหม่นลงทุกครั้งที่ผมสบตานั้น....มันช่างเหมือนใครบางคนเเหลือ

เกิน....และเมื่อผมมองลึกเข้าไป....ผมรู้สึกคุ้นๆหน้าแต่....ก็นึกไม่ออก....จนกระทั่ง...

"กริช..!!!..."รอยสักที่ชัดเจนตรงปลายแขน...สสักชื่อผมเป็นตัวอักษรลาติน..ผมจำได้ดี...เพราะ

มันคือรอยสักที่ผมเป็นคนสลักให้กับมือ..กริชคือรุ่นพี่ผมที่มหาลัย...คือคนที่สารภาพรักผม...แต่

ผมปฎิเสธมัน...เพราะผมรักและคิดกับกริชแค่คำว่าเพื่อน...แต่ระยะเวลา 2 ปีที่คบกัน...มันคงมาก

พอที่จะแปรเปลี่ยนความรู้สึกของกริชให้ฝังลึกในจิตใจ...จนกลายเป็นความแค้น...ความอาฆาต

พยาบาท...แบบนี้...

"ไงมึง...จำ....กูได้ยัง...กูคนนี้ไงที่เคยบอกรัก...เคยทุ่มเท...เคยให้ทุกอย่างกับมึง...แต่มึงกลับ

ทิ้งมันลงอย่างไม่ใยดี...เพียงเพราะมึงมีคนอื่น...และมึงไม่เคยรักกู!!!..."

"กะ..กริช...มึงรักกูแต่มึงทำกับกูแบบนี้...กูควรจะดีใจด้วยช้ำที่กูไม่ได้รักมึง...เพระความรักที่แท้

จริงมันมากกว่าการครอบครอง...ยิ่งใหญ่กว่าคำว่ารักเสมอ...ความรักแบบที่กูมีให้มึงมันยืนยาวและ

มั่นคงกว่าความรักแบบอื่นอีกนะ...กูขอร้อง...มึงกลับตัวกลับใจตอนนี้ยังทัน...กูสัญญาว่ากูจะไม่

เอาเรื่องมึง..."

"มึงไม่ต้องมาพูดีกับกู....กูลืมมึงไปหมดแล้วความรักของกูที่เคยมีให้มึงมันกลายเป็นความเกลียด....เกลียดและเกลียด!!!...."กริชพุดพร้อมกับกระชับปืนที่ถือไว้...เพื่อหวังจะยิง...

"กริช...มึงฟังกูนะ...ความรักของมึงยังมีค่าและอยู่ในนี้...ในความรู้สึกดี ๆ ที่กูมีให้...ความ

รัก...ในครั้งนั้นมันไม่เคยจางหายไปจากกูเลย...ถึงแม้ว่ากูจะรักมึงแบบเพื่อน...แต่มันก็พิเศษกว่า

คนอื่นเลยนะ" ผมพยายามพูดหว่านล้อม...จนกระทั่งกริชค่อย ๆ วางปืนลง...แต่

"ปัง!!!!"

..................จบตอนแล้ว....................เรื่องราวตอนจบจะเป็นอย่างไร......มาลุ้นกันต่อนะค่ะ^^