ฉันว่าฉันรักเธอเข้าแล้ว

“โอ้ยย อิ่มจังพี่ฟาง” เฟย์เดินลูบท้องตัวเองไปตามทางเดินคณะบริหาร

“ถ้าไม่อิ่ม…พี่คิดว่าพี่มีน้องเป็นหมู” ฟางพูดยิ้ม ก่อนจะหันไปสบตาเข้ากับร่างสูงที่ยืนมองมาทางพวกเธอสามคน

“แก้ว..รู้มั้ยอะไรที่น่าตกใจที่สุดตอนนี้” ฟางพูดหันไปทางแก้วที่กำลังง่วนอยู่กับการกดโทรศัพท์

“อะไรหรอฟาง ฟางปวดขี้? หรือเจอแฟนเก่าฟาง” แก้วหันไปมองหน้าฟาง ฟางหยิกแก้วไปทีนึง

“ไม่ใช่ แฟนเก่าแก้วต่างหาก” ฟางพูดพร้อมหันไปทาง นอกตึก ที่เห็นพี่ป้อง รุ่นพี่ที่เคยคบกับแก้วมาซักพักเดินถือช่อดอกไม้อยู่ เฟย์กับแก้วหันมองตามฟางไป พี่ป้องยิ้มก่อนจะเดินเข้ามาใกล้พวกเธอสามคน

“สบายดีมั้ยสาวๆ” พี่ป้องยิ้มทักทายทุกคน แล้วมาหยุดที่แก้ว ที่มองพี่ป้องด้วยสายตาที่งุนงง

“เอ่อ พี่ป้องมาทำไรหรอคะ”เฟย์เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ

“พี่ป้อง” เสียงสดใสของใครคนหนึ่งเรียกขึ้นด้านหลังพี่ป้อง

“มาแล้วหรอครับ คนเก่งของพี่” ป้องหันไปส่งยิ้มให้คนที่เข้าทักเขา แล้วยื่นช่อดอกไม้ให้ ซึ่งคนนั้นก็คือ จินนี่ นั่นเอง

“จินนี่” แก้วมอง พี่ป้องกับจินนี่สลับไปมา

“พี่แก้วขอบคุณนะคะที่พาจินนี่ไปโรงอาหารเมื่อตอนกลางวัน”   จินนี่นึกถึงเมื่อตอนกลางวันที่แก้วพาเธอไปหาของกินที่โรงอาหารของตึกวิศวะ ก่อนจะแยกกันเมื่อซื้อเสร็จ เพราะจินนี่เจอเพื่อนเก่าที่เคยเรียนด้วยกันตอนม.ปลาย

“งั้นพี่ไปก่อนนะสาวๆ ยินดีที่ได้เจอ”   พี่ป้องพูดแล้วโอบไหล่จินนี่เดินออกไป ท่ามกลางความตกใจปนเหวอของสามสาว

“แก้ว ไหนแกบอกว่า จินนี่สนิทกับบ้านแกไง ทำไมไม่รู้ว่าแกเคยคบกับพี่ป้อง” เฟย์พูดแล้วหันไปถามแก้ว

“นั่นสิ ฉันก็ไม่รู้” แก้วพูดเสียงอ่อย มองตามอดีตคนรักของเธอกับน้องสาวคนสนิทที่เดินลับหายไป

“นังงูพิษ”

“ช่างเขาเถอะเฟย์ เราไปกันดีกว่า วันนี้พี่เหมาสอง” แก้วพูดติดตลกแล้วเดินมายืนตรงกลางโอบไหล่ทักฟางและเฟย์แล้วเดินไปที่ลานจอดรถ  ฟางหันไปมองหน้าแก้วที่ยิ้ม แต่เธอรู้ว่าจริงๆในใจแก้วอาจไม่ได้ยิ้มเหมือนที่เธอกำลังทำอยู่ เพราะตอนที่แก้วรักกับพี่ป้อง สองคนนี้ดูแลและรักกันมาก จนเมื่อรู้ว่าเลิกกัน เธอและเฟย์ตกใจมาก พอถาม แก้วก็บอกแค่เพียงว่า เข้ากันไม่ได้ เธอไม่อยากเซ้าซี้แก้ว เพราะเธอรู้ว่า ถ้าแก้วอยากเล่าก็จะเล่าให้พวกเธอฟังเอง

“ไอ้ป๊อป คืนนี้ไปเที่ยวกัน” เขื่อนพูดขึ้นทั้งที่ในมือยังเล่นเกมส์ในมือถือตัวเองนั่งอยู่บนโซฟากลางบ้านป๊อปปี้

“ปริ้นน” เสียงบีบแตรดังขึ้น ป๊อปปี้ที่นั่งดูทีวีอยู่ก็ลุกเดินไปชะเง้อมองอยู่ที่กำแพงบ้านตัวเอง

“มึงทำไรวะ ป๊อป” โทโมะเดินออกมาดูป๊อปปี้ที่พรวดพราดลุกออกหลังจากได้ยินเสียงบีบแตรรถของคนข้างบ้านป๊อปปี้

“ป่าวๆ มาดูต้นไม้” ป๊อปปี้ตอบเฉไฉแล้วทำท่าดูต้นไม้ที่ตัวเองปลูกเองกับมือ

“ท่าจะเป็นเอามากนะเพื่อน” โทโมะส่ายหน้าแล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าง

“แม่คะ วันนี้ เฟย์กับพี่ฟาง แล้วก็แก้วไปเที่ยวนะคะ” เสียงของเฟย์เอ่ยขึ้นทันที่เดินลงจากรถเข้ามาในบ้าน

“อย่ากลับดึกมากนะลูก” แม่เฟย์ยิ้มแล้วยืนทำขนมในห้องครัวต่อ เธอไม่อยากจะห้ามลูกสาวทั้งสองของเธอ เพราะเธอรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ เธอเพียงแค่มองดูลูกๆเติบโตแล้วคอยให้กำลังใจเวลาที่ลูกๆของพวกเธอ เหนื่อย

“เฟย์รักแม่จัง” เฟย์เดินเข้าไปกอดแล้วหอมแก้มแม่

“น้อยๆหน่อยเฟย์ พี่ก็รักแม่นะ” ฟางพูดแล้วเดินไปกอดแม่บ้าง

“โอ้ยย” ป๊อปปี้ที่ซ่อนตัวอยู่ที่กำแพงบ้านฝั่งของตัวเองร้องขึ้นเพราะไปเตะกระถางต้นไม้เข้า

“เสียงอะไรหรอเฟย์” แก้วที่เดินถือแก้วน้ำออกมาดูหน้าบ้าน

“สงสัยข้างบ้านมั้งแก้ว ตั้งแต่อยู่มาที่นี่สองสามเดือนเฟย์กับพี่ฟางไม่เคยคุยกับคนข้างบ้านเลย เห็นคนแถวนี้บอกว่าข้างบ้านเขายังเรียนอยู่ เลยไม่ค่อยอยู่บ้าน” เฟย์พูดก่อนจะหยิบขนมที่แม่ทำมากิน

ฟางที่ใส่ผ้ากันเปื้อนแล้วช่วยแม่ทำขนมก็นึกคิดอย่างที่เฟย์พูด เพราะเธอเพิ่งจะย้ายมาอยู่ที่นี่ไม่นาน เพราะบ้านเก่าของเธอมันไกลจากมหาลัยมาก ทำให้แม่ตัดสินใจย้ายมาอยู่ที่นี่ ส่วนบ้านเก่าก็เปิดให้เช่า ตอนเธอเรียนอยู่ปี 1 เธอต้องอยู่หอ เพราะตอนนั้นเฟย์ยังเรียนอยู่ม.ปลายทำให้เธอต้องมาอยู่ที่นี่คนเดียว พอเฟย์เรียนจบก็สอบเข้าที่เดียวกับเธอ แล้วมาอยู่หอด้วยกัน แก้วก็เป็นเพื่อนกับเธอตั้งแต่ม.ปลาย ทำให้พวกเธอสนิทกันมาก แต่กว่าพ่อจะทำเรื่องย้ายนั่นนี่มาได้ก็เกินเวลาเป็นปี ทำให้เธอบย้ายออกจากหอได้ตอนปีสามพอดี ส่วนพ่อก็ต้องไปทำงานต่างประเทศ นานๆจะกลับมาที

“เที่ยวงั้นหรอ” ป๊อปปี้ที่แอบฟังมาซักพัก ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในบ้านที่โทโมะกับเขื่อนที่เปลี่ยนจากเล่นเกมส์มานอนดูทีวีกับโทโมะอยู่

“ตกลงยังไงวะไอ้ป๊อป” เขื่อนถามแต่สายตายังดูทีวี

“ไปดิ อยู่ๆกูก็อยากเที่ยวขึ้นมา” ป๊อปปี้พูดแล้วนึกถึงบทสนทนาของบ้านข้างๆ