เผื่อวันพรุ่งนี้ (One Wish)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนที่8

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                ภายในพิธีงานแก้วเดินออกไปดูภาพของเจ้าของงาน ภาพที่โทโมะคุกเข่าแล้วกุมมือฟางทั้ง 2 คนสบตากันหวานชื่นสาวสูงโปร่งก็แอบซึมๆลงไป ก่อนจะยิ้มแล้วมองภาพไปเรื่อยๆ โทโมะเดินออกมาเพื่อจะมาหาเพื่อนของเขาแต่กลับเจอผู้หญิงที่เขารักยืนมองรูปของเขาอยู่

 

 

 

 

 

 

“ สวยหรอ “ โทโมะเดินเข้าไปทัก

 

 

 

 

 

 

 

 

“ คะ ฟางสวยมากเหมาะสมกับพี่ที่สุดเลยคะ หน้าหวานทั้งคู่เลย ฮ่าๆๆนี่ถ้ามีลูก คงจะยิ่งหน้าหวานไปใหญ่ “ แก้วตอบโทโมะอย่างไม่คิดอะไร เธอหัวเราะแล้วแซวชายหนุ่มโทโมะยิ้มบางๆให้เธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ นั่นสินะ “ โทโมะทำเป็นไหลไปตามเรื่องของหญิงสาว แก้วยิ้มให้โทโมะชายหนุ่มยิ้มกลับ ในเมื่อเขาไม่ได้เข้าไปอยู่ในหัวใจของเธอเขาก็ขอเป็นแค่อยู่ข้างๆหัวใจของเธอก็ยังดี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                หลังจากงานหมั้นผ่านไป  โทโมะก็เอาแต่ตั้งใจทำงานอย่างขะมักเขม้นจนไม่มีเวลามาตามดูแลฟาง ฟางเองก็เข้าใจและเป็นคนคอยตามเอาใจดูแลโทโมะมากสะกว่าความสัมพันธ์ของทั้ง 2 คนดูเหมือนคู่รักที่คอยดูแลเอาใจใส่กันและกันมันช่างสวยงามในความคิดของหลายๆคน  แต่กลับอีกคู่หลังจากที่ฟางและโทโมะหมั้นกันทางบ้านของเขาและแก้วก็จะจัดงานหมั้นให้เขาเช่นกัน แต่ชายหนุ่มกลับอ้างว่ามีงานที่ยังคงค้างคาเลยทำให้งานหมั้นเลื่อนไปก่อน แก้วแอบร้องไห้อยู่คนเดียวเสมอเธอรู้เสมอว่าชายหนุ่มไม่ได้รักเธอเลย แต่เพราะเธอรักเขา เธอก็ต้องทำให้เขากลับมารักเธอให้ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ อ อ้าวพี่ป๊อป “ ฟางเดินเข้ามาในร้านอาหารแสนหรูในช่วงค่ำของวันหนึ่ง หญิงสาวทักทายเพื่อนสนิทของคู่หมั้นของเธออย่างร่าเริง ป๊อปปี้มองฟางแล้วยิ้มให้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ มาทำอะไรละเรา “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ฟางมาซื้ออาหารไปถวายท่านชายผีดิบคะ ฮ่าๆรายนั้นนะเอาแต่ทำงานโทรมไปเยอะเลยไม่ดูแลตัวเองอีก ฟางคงต้องจัดการเปลี่ยนแปลงคู่หมั้นของฟางครั้งใหญ่เลยละคะ “ ฟางยิ้มแล้วทำเป็นบ่นโทโมะให้ป๊อปปี้ฟัง แต่กลับไม่รู้เลยว่ายิ่งหญิงสาวพูดแบบนี้มากเท่าไรมันยิ่งทำให้เขายิ่งอิจฉาเพื่อนสนิทของเขามากว่าเดิมที่ได้เธอไปเป็นคู่ครอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ แล้วนี่พี่ป๊อปเมื่อไรจะหมั้นกับแก้วคะ ฟางจะได้ตัดชุดรอ “ ฟางพูดทำลายบรรยากาศอันแสนอึดอัดของเขาและเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เมื่อไรก็เมื่อนั้นละ “ ป๊อปปี้ตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา จนฟางแอบกลัวกับท่าทางเงียบๆแล้วขรึมๆของชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เฮ้!! พี่ป๊อปอ่ะ ไม่เอาแล้วไม่คุยแล้วฟางไปดีกว่านี่ถ้าเครียดมากก็ไปหาแก้วนะคะให้แก้วเติมความหวานให้สะมั่งดูสิตีนกาขึ้นแล้วนะ555 ฟางแล้วคะเดี๋ยวพี่โมะรอ บายนะคะ “ ฟางพูดพร้อมกับเดินถือถุงอาหารออกไปอย่างร่าเริง ป๊อปปี้มองตามฟางนิ่งๆ นิ่งจนใครไม่ก็มาสารถเดาเขาได้ว่าตอนนี้ชายหนุ่มกำลังคิดจะทำอะไร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ฟาง!!!!!!!!  “

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ฮ้ะ! พี่โมะมีอะไรนะ “ หลังจากที่ฟางเดินออกมาจากร้านอาหาร ก็เอาอาหรมาให้โทโมะที่บริษัท ขณะที่ทั้ง2ทานข้าวกันฟางก็เอาแต่นั่งเหม่อจนโทโมะเรียกหลายรอบแล้วแต่กลับไม่ตอบกลับ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พี่ถาม ว่าเราเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมเอาแต่เหม่อ “  ฟางส่ายหน้าแทบคำตอบก่อนจะลงมือทานอาหารเพื่อสุขภาพของตัวเอง โทโมะมองฟางอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เดี๋ยวพี่ไปส่งละกันเนาะ “ โทโมะพูดกับฟางเมื่อทั้ง2คนช่วยกันเคลียร์งานของโทโมะจนเกือบเสร็จแต่ยังไม่เสร็จดี ฟางรีบห้ามโทโมะเพราะไม่อยากให้ชายหนุ่มเสียเวลากับเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ไม่ต้องเลย ไปทำงานให้เสร็จเดี๋ยวฟางกลับเอง “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ แต่! “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ไม่มีแต่คะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ งั้นเดี๋ยวให้คนขับรถพี่ไปส่ง พี่จะได้สบายใจ ไปครับ “ โทโมะหยิบโทรศัพท์เครื่องสวยแล้วเดินลงไปส่งฟางที่ด้านล่างของบริษัท

 

 

 

 

 

 

 

 

“ กลับละบัยยย “ ฟางยิ้มทะเล้นให้โทโมะชายหนุ่มยิ้มแล้วส่ายหน้ากับความร่าเริงของหญิงสาว ก่อนที่ฟางจะขึ้นรถแล้วเคลื่อนตัวออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง “ ทันทีที่ถึงหน้าบ้านฟางก็กล่าวขอบคุณกับคนขับรถอย่างจริงใจ ก่อนที่หญิงสาวจะรอให้รถคันนั้นเคลื่อนตัวออกไปก่อนก่อนที่จะเข้าบ้านแต่แล้ว..

 

 

 

 

 

 

 

เอี๊ยดดดด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พี่ป๊อปมาทำอะไรคะ “ สาวหวานกำลังจะไปเปิดประตูเพื่อเข้าบ้านแต่กลับมีเสียงรถดังมาด้านหลังเธอฟางเลยหันไปดูก็เจอกับป๊อปปี้ที่เดินลงมาจากรถตรงดิ่งมาหาเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ อื้ออออ “ ป๊อปปี้เดินเข้าไปหาฟางแล้วเอาผ้าเช็ดหน้าที่โป๊ะด้วยยาสลบปิดจมูกฟางจนหญิงสาวสลบไป ชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะพาสาวน้อยขึ้นรถออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                 แก้วมาหาป๊อปปี้ที่บ้านแต่ทางบ้านเขาบอกว่าชายหนุ่มยังไม่กลับจากที่ทำงานหญิงสาวเลยขับรถไปหาป๊อปปี้ที่บริษัทแต่กลับมีเพียงความว่างเปล่า แก้วกังวลใจเพราะเป็นห่วงป๊อปปี้กลัวว่าชายหนุ่มจะเกิดอุบัติเหตุเลยพยายามโทรหาแต่ชายหนุ่มกลับปิดเครื่องหนี เธอเลยตัดสินใจจะไปหาพี่ชายคนสนิทอย่างโทโมะแทนเพราะตอนที่เธอกังวลและคิดอะไรไม่ออก ภาพของชายหนุ่มหน้าหวานก็ลอยออกออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ มาหาพี่ถึงนี่มีอะไรหรือเปล่า “ โทโมะอึ้งๆไปเมื่อเห็นหญิงสาวที่เค้าคิดถึงแต่กลับไม่ได้เจอมานานมายืนตรงหน้า แก้วมองโทโมะที่ดูโทรมและผอมลงไปตามคำบอกของเพื่อนสาวคนสนิทอย่างฟางก็แอบสงสารที่โทโมะต้องมาโหมงานหนักแบบนี้ ก่อนที่หญิงสาวจะสลัดความคิดพวกนั้นออกไปแล้วถามคำถามตามความประสงค์ที่เธอมาที่นี่

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พี่โมะรู้ไหมคะว่าพี่ป๊อปไปไหน “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พี่จะไปรู้มันได้ไงละ มันอยู่บริษัทหรือเปล่า “ โทโมะแอบสมเพชตัวเองที่แอบคิดว่าที่หญิงสาวมาหาเขาเพราะอยากจะมาหาเขาเองจริงๆ ไม่ใช่มาเพราะเรื่องของเพื่อนรักของเขา...

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ไม่มีคะ พี่โมะแก้วกลัวว่าพี่ป๊อปจะเกิดอันตราย “

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ไม่มีอะไรหรอก เราก็อย่าเพิ่งคิดมากสิ เดี๋ยวก็ไม่สบายกันพอดี “ ถึงหญิงสาวจะไม่ได้ตั้งใจหรือเป็นห่วงเขา แต่ถึงยังไงชายหนุ่มก็ยังเป็นห่วงหญิงสาวอยู่ดี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“...........” คำพูดของโทโมะมันสื่อออกมาชัดเจนว่าชายหนุ่มเป็นห่วงเธอขนาดไหน ทั้ง 2 คนสบตากันอยู่เนิ่นนาน ก่อนที่แก้วจะพยักหน้าแล้วถอนหายใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ คะแก้วจะไม่คิดมาก “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ดีแล้วละ “ โทโมะยิ้มให้แก้วก่อนจะก้มลงทำงานต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ให้แก้วช่วยไหมคะ “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ไม่เป็นไรหรอก แก้วกลับไปพักเถอะดึกแล้ว ไอ้ป๊อปคงไปสังสรรค์กับพวกไอ้บอมนั่นแหละ วันนี้พวกมันจัดปาร์ตี้ “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วทำไมพี่ไม่ไปละคะ “ แก้วถามชายหนุ่มต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พี่ยังทำงานไม่เสร็จนี่ “ โทโมะพูดพร้อมยิ้มให้หญิงสาว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ แต่พี่ก็ควรจะพักบ้างเห็นไหมพี่โทรมลงไปเยอะเลยนะคะ “ แก้วบ่นโทโมะโดยเจือปนด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน โทโมะมองหน้าสาวสวยแล้วแอบอมยิ้มกับตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เป็นห่วงพี่หรอ “ โทโมะกระเซ้าหญิงสาวไปแก้วรีบเบือนหน้าหนี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ จะบ้าหรอ !!! แก้ว ขี้เกียจฟังฟางบ่นต่างหาก “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ หึ “ โทโมะมองหน้าแก้วที่พูดกับเขาแต่ไม่ยอมมองหนขาสะอย่างนั้น แค่นี้ก็เหมือนเติมพลังให้กับเขาแล้วแค่ได้คุยได้เห็นรอยยิ้ม ได้เห็นหน้าเธอเขาก็มีแรงที่จะสู้กับอุปสรรคของชีวิตในวันต่อๆไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

...................................................................................................

 ขอบคุณมากนะคะสำหรับคอมเม้น^^ 

มาอัพเช้าเพราะต้องรีบไปว่ายน้ำ ตอนบ่ายต้องไปบ้านใหม่ยังไม่มีเน้๖เลย เล่นได้แต่ในโทรศัพท์เลยไม่สะดวกที่จะอัพ 55 เช้าแบบนี้ยังมีคนมาอ่านฟิคไหมเอ่ย...

 ฝากไว้ด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆนะคะ^^