เผื่อวันพรุ่งนี้ (One Wish)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนที่22

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

           หลังจากวันงานศพของฟาง แก้วกับป๊อปปี้ก็ต้องเตรียมตัวเพื่อที่จะไปเรียนต่อต่างประเทศด้วยกัน พร้อมกับแต่งงาน  แก้วดีใจมากผิดกับป๊อปปี้ที่ไม่มีความรู้สึกชายหนุ่มเอาแต่เฉยชา กลายเป็นคนเงียบๆ อยู่กับตัวเอง ส่วนโทโมะก็กลายเป็นผู้ชายเงียบขรึม ซึ่งก็ไม่ได้แตกต่างอะไรกับป๊อปปี้เท่าไร  พิมและแคทก็เดินหน้าตามอ่อยชายหนุ่มตามแผนที่วางเอาไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“  คุณป๊อปคะ วันนี้พิมซื้อคุกกี้เจ้าอร่อยมาหน่ะคะ “ พิมเดินเข้ามาแล้วยิ้มหวานให้ป๊อปปี้ที่กำลังทำงานภายห้องทำงาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ขอบคุณครับ “ ป๊อปปี้พูดห้วนๆก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานเหมือนเดิม หลายวันมานี้พิมมักจะมาหาเขาบ่อยมากขึ้นไม่ว่าจะที่บ้านหรือที่ทำงาน จนเขาเองก็รำคาญแต่ก็พูดอะไรไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ วันนี้เราไปทาข้าวกลางวันกันนะคะ “ พิมเดินมานั่งแล้วส่งสายตายั่วยวนให้ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ผมมีงานหน่ะครับ ขอโทษคุณพิมด้วยนะครับ “ ชายหนุ่มตอบปัดๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ โถ่.. นะคะพิมเหงานะคะ อย่างน้อยก็คิดสะว่า ไปทานข้าวกับลูกค้า นะคะ“ พิมพูดแล้วยิ้มหวานให้อีกครั้ง ป๊อปปี้มองหน้าพิมแล้วถอนหายใจเบาๆก่อนจะพยักหน้าตอบรับ พิมดีใจก่อนจะรีบลุกไปหอมแก้มป๊อปปี้ เป็นจังหวะเดียวกับที่แก้วเดินเข้ามา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พิม! “ แก้วมองพิมอย่างไม่ชอบใจ ก่อนจะรีบเดินมาแยกเพื่อนสาวของเธอให้ออกห่างจากคู่หมั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ อ้าวแก้ว! พอดีว่าพิมจะมาชวนคุณป๊อปไปทานข้าวกันนะ แก้วไปด้วยกันสิ เอ่อแต่ว่าพิมจะคุยงานด้วยสิ เป็นไปได้  ไม่ต้องไปก็ดี “ พิมทำเป็นเสแสร้งพูดหวานๆให้แก้ว ก่อนจะเดินเข้าไปกระซิบประโยคหลังให้มีเพียงแก้วกับเธอเท่านั้นที่ได้ยิน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ นี่เธอ!!! “ แก้วโวยวายหันไปชี้หน้าเพื่อนสาว เธอรู้ รู้ทุกอย่าง เธอจำได้ดีว่าใครดีใครเลว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ แก้ว “ ป๊อปปี้เห็นแก้วเริ่มจะโวยวายก็รีบห้าม หลังๆมานี้แก้วเปลี่ยนไป จากเป็นคนที่ไม่สู้คนกลบกลายเป็นคนที่มักจะเอาคืนคนอื่น แต่กลับแยบยน จากคนที่ไม่คิดมากกลับเป็นคนที่คิดเล็กคิดน้อย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ว้า วันนี้โชคไม่ดีสะละ งั้นเอาไว้วันหลังพิมจะมาหาใหม่นะคะ คุณป๊อป “ พิมพูดอย่างสะใจที่เห็นแก้วปรีดแตก เพราะมันจะยิ่งดูไม่ดีในสายตาของป๊อปปี้ ก่อนที่หญิงสาวจะเดินออกจากห้องไปอย่างสบายใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ต่อไปนี้ห้ามให้มันมายุ่งกับพี่อีก!  “ แก้วหันกลับมาพูดกับป๊อปปี้พร้อมกับใส่อารมณ์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ แก้ว แต่นั่นเขาก็เป็นแขกของพี่อยู่ดีนะ อีกไม่นานพี่กับคุณพิมก็จะมีงานร่วมกัน ยังไงเราก็ต้องเจอกันอยู่ดี “  ป๊อปปี้พูดพร้อมกับพยายามอธิบายให้แก้วฟัง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ไม่คะ! ถ้าจะทำงาน งั้นแก้วจะมาอยู่ด้วย เวลาที่พี่ทำงานกับยัยนั่น “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ แก้ว!!! ทำไมเดี๋ยวนี้เราเปลี่ยนไปแบบนี้ห้ะ พี่รำคาญนะ “ ป๊อปปี้ตะคอกใส่แก้วอย่างรำคาญ จนแก้วชะงัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พะ พี่ป๊อปตะคอกแก้วงั้นหรอ “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ........ “ป๊อปปี้ไม่ตอบเพราะยังคงหงุดหงิดอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ฮึก... แก้วขอโทษคะ แก้วจะไม่ทำอีกแล้ว “ แก้วรีบเข้าไปกอดป๊อปปี้จากด้านหลัง เธอไม่อยากเสียเขาไปให้ใคร เธอเลยเปลี่ยนไปแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ชั่งเถอะ กลับไปบ้านสะ พี่ขอทำงานก่อน ถึงยังไงเย็นนี้เราก็ต้องเจอกันอยู่ดี “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ คะ แก้วรักพี่ป๊อปนะคะ “ แก้วพูดพร้อมกับปาดน้ำตาแล้วยิ้มให้ชายหนุ่มพร้อมกับ จูบปากป๊อปปี้เร็วๆแล้วเดินออกไปจากห้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พี่คิดถึงฟางนะ นางฟ้าของพี่ “ หลังจากที่แก้วเดินออกจากห้องชายหนุ่มก็เดินมาเปิดลิ้นชักที่ปิดตายของเขา รูปสาวหวานที่ยิ้มอย่างมีความสุข ใบหน้ารูปไข่ ผมสลวยที่ที่ถูกดัดเป็นลอน ใบหน้าที่แต่งเติ้มเพียงเบาบาง มันช่างลงตัวกับตัวเธอเสียเหลือเกิน เขาคิดถึงเธอเสมอ ไม่มีวินาทีไหนที่เขาไม่คิดถึงเธอ และที่สำคัญ ไม่มีวันไหนที่เขาจะรักเธอน้อยลง ....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“  ทุกอย่างลงตัวแล้วครับคุณวิศวะ เพียงแค่รอให้บริษัทของคุณภาณุมาดูแปลนบ้านแค่นั้นก็พร้อมที่จะลงมือได้ครับ “ หัวหน้าไซส์งานเดินเข้ามาพูดกับผู้เป็นเจ้านาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ อืม  งั้นนผมขอเดินดูสถานที่หน่อยแล้วกันเพื่อมีอะไรที่เราสามารถยื่นเสนอให้กับทางลูกค้าได้อีก “  โทโมะพูดพร้อมกับรับหมวกวิศวะมาใส่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ มาหาใครคะคุณ “ แก้วที่จะกลับบ้านก็นึกได้ว่าวันนี้โทโมะมีงานที่ต้องไปตรวจไซส์งานซึ่งมันก็อยู่แถวบ้านๆของเธอพอดี หญิงสาวเลยจะแวะเข้าไปดู

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ มาหาคุณวิศวะคะ “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ อ่อ คุณวิศวะเดินตรวจงานคะ เชิญทางด้านนี้นะคะ ทางด้านนั้นมันอันตราย “ แก้วยิ้มขอบคุณพร้อมกับเดินตามพนักงานคนนั้นไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ อ้าวว แก้ว “ แคทที่จะมาหาโทโมะก็เจอกับแก้วพอดีที่อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ริ้มบึงน้ำอ่างใหญ่ ก็ยิ้มให้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ว่าไงแคท “ แก้วยิ้มเชิงบอกให้พนักงานออกไปก่อนเพราะว่าแคทส่งสายตาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อพวกเขา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ไม่ยักกะรู้ ว่าเธอจะมา “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ฉันเองก็ไม่ยักกะรู้เหมือนกันว่าเธอ จะมาอ่อยผู้ชายถึงที่ทำงาน “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ นี่แก้ว!!! “ แคทเหมือนหน้าแหกที่โดนแก้วว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 “ หยุดใช้กริยาที่ต่ำๆเถอะแคท อ่อฝากบอกพิมด้วยนะ ว่าพี่ป๊อปหน่ะเขาเป็นของฉัน ของฉันคนเดียว “ แก้วยิ้มอย่างเยาะเย้ย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ คุณวิศวะคะ คุณแก้วกับคุณแคทมาหาคะ อยู่ที่ต้นไม้ริมบึง “ เลขาคนสนิทของโทโมะวิ่งเข้ามาพูดกับโทโมะ ชายหนุ่มพยักหน้าก่อนจะเดินไปทั้ง2สาว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ อ่อหรอ เธอเองมันก็ไม่ได้ต่างกับฉันไม่ใช่รึไงละแก้ว ทั้งๆที่เธอเองก็รู้ว่าวันนั้นจะเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนรักของเธอ แต่เธอก็เลือกที่จะไม่เข้าไปช่วย แหมๆๆ สูงส่งจริงๆ “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ฉันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอบอก“ แก้วกำมือแน่นเมื่อโดนพูดถึงเรื่องอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ อ่อหรอ... อืมม แต่เท่าที่ฉันเห็นหน่ะ คืนนั้นเธอเองก็เห็นนิว่าฟางโดนอุ้ม แค่เธอตะโกนขอร้องให้คนช่วยตอนนั้น ทุกอย่างก็จะไม่เกิดขึ้น แต่เธอเองก็เลือกที่จะหยุดมองอยู่นิ่งๆ ฮ่าๆๆ ตลกดีนะว่าไหม “ แคทพูดอย่างสะใจเมื่อเห็นสีหน้าแก้วที่ซีดและสายตาที่เศร้า น้ำตาของหญิงสาวตรงหน้าทำให้เธอมีความสุขจริงๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ฮึก ไม่ฉันเข้าไปช่วยฟางแต่มันมีบางอย่างทำให้ฉันไปช่วยไม่ได้ “ แคทมองแก้วที่ร้องไห้แล้วพูดออกมาก็สงสัย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ไหนคนอื่นบอกว่าเธอความจำเสื่อม ทำไมเธอถึงบอกได้ว่าเธอไปช่วยยัยนั่น “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ........ “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ อ่อ อ่อ... แกล้งทำเป็นความจำเสื่อม กลัวคุณป๊อปคุณโมะเขาจะรูธาตุแท้ของเธอสินะ ที่ทำร้ายได้แม้กระทั่งเพื่อนรักของตัวเอง “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ไม่ใช่นะ “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ อยากได้ผู้ชายมากถึงขนาดกับยอมให้เพื่อนรักโดนอุ้ม แหมๆประเสริฐสะจริงๆ ขอโทษนะเธอได้เขามาแล้วเนี่ย เขารักเธอบ้างหรือเปล่าห้ะ นังโง่!! “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ฮึกฮือ พี่ป๊อปรักฉัน เรากำลังจะแต่งงานกัน “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เหอะ! ฉันยอมเธอเลยจริงๆ ร้ายกับเพื่อนรักของตัวเองเพียงเพราะผู้ชายที่เขาไม่คิดที่จะรักเธอเลยสักนิด เธอมันก็เลวพอพอกับฉันแหละแก้ว “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ฮึกฮืออ ฉันไม่ได้ตั้งใจ “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ แต่ทุกอย่างมันก็สายไปแล้ว ฟางตายไปแล้ว เธอได้ยินมะ “ แคทพูดแล้วกระตุกยิ้มมองใบหน้าที่มีแต่น้ำตาของอีกฝ่ายอย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น พวกเธอตั้งหากที่ทำ “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ แน่ใจหรอแก้ว เฮ้อ...ที่เธอว่าฉันว่าเลวอย่างโน้นอย่างนี้เนี่ยย  ฉันจะบอกให้นะ.... เธอนะเลวกว่าฉันอีก “ แคทพูดอย่างสะใจก่อนจะหัวเราะในลำคอแล้วเดินชนไหล่แก้วจนเซ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ฮึกฟาง แก้วขอโทษ “ แก้วทรุดลงนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น พร้อมกับกอดตัวเองอย่างเสียใจเธอเองก็ไม่ได้อยากให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ สุดท้ายความจริงที่เธอพยายามหลอกตัวเองตลอด มันก็หลอกไม่ได้จริงๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ความจริงหรอแก้ว “ โทโมะที่เดินมาหาแก้วและแคทหลังจากที่เลขาของเขามาบอก พอเดินเข้ามาก็ได้ยินเสียงแก้วที่ตะคอกใส่แคทก็แอบฟังอยู่หลังต้นไม้ จนแคทเดินออกไปเขาถึงจะเดินเข้ามาหาผู้หญิงที่เขารักหมดหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พะ พี่โมะ “ แก้วอึ้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เรื่องจริงงั้นหรอ “ โทโมะพูดพร้อมกับน้ำตาที่คลอ แก้วส่ายหน้าแล้ววิ่งเข้าไปกอดโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ไม่จริงนะ ฮึกฮืออ พี่โมะอย่าไปเชื่อแคทนะ “ แก้วกอดโทโมะพร้อมกับร้องไห้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ อยากได้ไอ้ป๊อปขนาดนั้นเลยหรอแก้ว... “ น้ำตาลุกผู้ชายไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เขาไม่คิดเลยว่าผุ้หญิงที่ใสซื่อ ผุ้หญิงที่เขามอบหัวใจให้ไป จะเป็นแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ไม่ใช่นะฮึก “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พี่ไม่คิดเลย ว่าแก้วจะเป็นคนแบบนี้ “ โทโมะพร้อมกับดันตัวแก้วออกจากตัวของเขาแล้วมองแก้วทั้งน้ำตา ก่อนจะเดินออกไป แก้วทรุดตัวร้องไห้อย่างเสียใจ จนเกลที่เป็นเลขาของโทโมะวิ่งเข้ามาปลอบ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เดี๋ยวคุณแก้วเดินกลับออกไปก่อนนะคะ เดี๋ยวเกลขอไปเอาแปลนบ้านก่อนแล้วจะรีบตามไป นะคะ “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ จร่ะ “ แก้วยิ้มให้เกลอย่างเลื่อนลอยก่อนจะเดินออกไป แต่ทางเดินที่แก้วเดินไปมันเป็นทางเดินที่อันตราย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ อ๊ะ คุณระวังครับ !!! “ พนักงานก่อสร้างที่เตรียมของตะโกนเสียงดัง เมื่เห็นว่ามีเศษไม้อันใหญ่ที่กำลังตกลงมาจากด้านบน แต่เนื่องจากว่าตรงนั้นไม่มีคนอยู่เลย ทำให้คนที่จะเข้าไปช่วยได้ไม่ทัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ กรี๊ดดดดดดดดดดด “ แก้วทำอะไรม่ถูกได้แต่เงยมองแผ่นไม้ขนาดใหย่อย่างตกใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตุบ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 “ ไม่เป็นอะไรแล้วนะ “ เสียงหวานเอ่ยเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ฟะ ฟาง “ แก้วลืมตามองคนที่นั่งยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนก็รีบโผเข้ากอด ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะมืดลงไป...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

................................................................................................

งุงิพี่ฟางกลับมาแล้ว แต่งพี่ฟางตายไปกี่เรื่องไม่รู้จำไม่ได้55 แต่เรื่องนี้สมหวัง 

ขอบคุณมากนะคะที่ติดตามและทวงฟิค55 เราเองเพิ่งจะสะดวกมาอัพจริงๆคะ 

ส่วนเพลงไม่เข้าก็ขอโทษด้วยนะ เรารู้จักเพลงน้อย55

วันนี้ฝนตกด้วยรีบมาอัพก่อนไฟดับ55

ฝากด้วยนะ