ปริศนา[สีเลือด]

             -มาร์ค
ณ ห้องซ้อมเต้น
"พี่เติร์ดเป็นอะไรไปแล้วทำไมไม่มีใครบอกผมล่ะ!!!"ผมตวาดกลับไปเสียงดังด้วยความโกรธ
             "ใจเย็นมาร์ค...พวกพี่ก็พึ่งรู้เมื่อคืนนี้เอง"พี่ปีเตอร์พูด
  "พี่ก็พูดได้สิครับ...ก็ไอ้คนที่ทำร้ายพี่เติร์ดแล้วหนีไปไหนก็ไม่รู้น่ะมันพี่ปอร์เช่ไม่ใช่รึไง!!!"
                                "ไอ้มาร์ค!!!"
 "พอได้แล้วพี่ขอล่ะนะ.....ปีเตอร์....มาร์ค"พี่พาร์ทพูดก่อนที่จะมาห้ามผมกับพี่ปีเตอร์
"ไม่เป็นไรนะมาร์คใจเย็นก่อนนะ"พี่พาร์ทกอดผมแล้วลูบหัวผมทำให้ผมอุ่นใจขึ้นมากกว่าเก่า
      ความเงียบเข้าปกคลุมห้องซ้อมเต้นไม่มีเสียงพูดใดๆทั้งสิ้นในห้อง ทำให้ผมรู้สึกสงบขึ้นที่ผมอารมณ์เดือดจนแทบจะทะเลาะกับพี่ปีเตอร์ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ก็เพราะว่าเมื่อคืนนี้แม่ของพี่เติร์ดโทรมาหาทุกคน(ยกเว้นผม)ว่าพี่เติร์ดบาดเจ็บสาหัส ซึ่งก็ไม่รู้ว่าใครทำจนพี่พาร์ทได้ขอดูกล้องวงจรปิดของบ้านซึ่งไม่น่าเชื่อว่าจะเป็น.............พี่ปอร์เช่ พอทุกคนรู้จากนั้นก็มาที่ตึกkamikazeแล้วมาเล่าให้ผมฟัง เพราะอย่างนี้ไงครับผมเลยเดือด
                    ตู๊ด.............ตู๊ด........ติ๊ด!.......
                          "ฮาโหลครับ"พี่กรีนพูด
"ครับกรีนเองครับ......เล่าให้ฟังแล้วครับ......ครับว่างว่างทุกคนเลยครับ....ครับได้ครับสวัสดีครับ"
พี่กรีนพูดก่อนจะวางสายไป
                                  "จะไปเยี่ยมเติร์ดมั้ย??"
                                                .
                                                .
                                                .
                                                .
                                                .
                                                .
                                                .
                                                .
                                                .
                                                .
                                                .
                                                .
                                                .
                                                .
                                                .
                                                .
                                                .
                                                .
                                                .
                                                .
ณ โรงพยาบาล
                                       "สวัสดีครับ"
ผมและพี่ๆคนอื่นๆพูดหลังจากที่เห็นแม่พี่เติร์ดนั่งอยู่ข้างๆพี่เติร์ด บาดแผลของพี่เติร์ดหนักมากตามตัวมีแต่รอยขีดข่วนแถมแต่ละแผลก็ลึกเอาการเลย แม้แต่ตรงหน้าตรงแก้มกับตรงบริเวณใกล้ตาก็เหมือนกัน เหมือนพี่พาร์ทจะรู้ว่าผมจะเดือดอีกรอบที่พาร์ทเลยจับมือผมไว้แน่นเหมือนเป็นการบอกว่า'ให้ใจเย็น'
                                    "ยังไม่ตื่นเลยหรอครับ"
พี่ปลื้มถามก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆเติร์ดที่ตอนนี้ตอนหลับอย่างไม่ได้สติอยู่บนเตียง
                                  "ยังเลยจ้ะ..."แม่พี่เติร์ดพูด
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆพี่เติร์ดที่นอนอยู่บนเตียง ผมจับมือพี่เติร์ดไว้แน่น น้ำตาที่ผมกลั้นไว้อยู่ดีๆก็ไหลออกมาดื้อๆแบบควบคุมไม่ได้ ยิ่งเวลาผมเห็นบาดแผลตามร่างอันบอบบางของพี่เติร์ดมันยิ่งทำให้ผมทั้งเจ็บแทน.......แค้นแทน!!!
                            "ไม่ร้องนะมาร์ค...เติร์ดต้องไม่เป็นอะไร"
พี่ปลื้มเดินเข้ามาใกล้ๆผมก่อนจะตบไหล่ผมเบาๆเพื่อเป็นการปลอบ ผมได้แต่เอามือปาดน้ำตาออก แล้วตั้งสติก่อนจะหันไม่มองแม่พี่เติร์ด
        "หมอบอกว่าอาการพี่เติร์ดเป็นยังไงบ้างครับ"ผมถามกลับไปเสียงเรียบ
"หมอบอกว่าอาการยังสาหัสอยู่เนื่องจากบาดแผลตามร่างกายทำให้ไม่สามารถขยับตัวได้คล่องและเติร์ดก็ยังเสียเลือดมากด้วยทำให้ร่างกายยังอ่อนเพลีย.....แต่หมอบอกว่าอีกสักหน่อยคงจะฟื้นแล้วล่ะจ้ะ"แม่พี่เติร์ดตอบด้วยรอยยิ้ม
"งั้นแม่ขอตัวกลับบ้านก่อนนะจ้ะทุกคน...อ้อ!แล้วก็แม่ติดธุระวันนี้มานอนเฝ้าเติร์ดไม่ได้...ช่วยมานอนเฝ้าเติร์ดแทนแม่ด้วยนะ..."
     "ได้ครับ"ผมและพี่ๆตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม แล้วแม่พี่เติร์ดก็เดินออกไปจากห้อง
ผมและพี่คนอื่นๆก็โทรบอกให้คุณแม่นำชุดและของใช้ต่างมาให้เรียบร้อยแล้วผมเดินไปลากเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ใกล้ๆโซฟามาแล้วมานั่งใกล้ๆพี่เติร์ดผมจ้องหน้าพี่เติร์ดอย่างไม่วางตา
       "แกว่ามาร์คชอบเติร์ดป่าววะกรีน"พี่พาร์ทหันไปถามพี่กรีนที่นั่งข้างๆกัน
                           "นั่นสิ...เป็นห่วงกันซะขนาดนี้"
                               "และใครเคะใครเมะวะ"
"ก็คงจะต้องเติร์ดเคะอยู่แล้วหน้าหวานขนาดนั้น ส่วนเมะควรจะเป็นมาร์คนะเพราะมัน....."
   "จะนินทาผมอืกนานมั้ยครับผมจะได้คิดคำด่ารอ"ผมหันกลับไปหาพี่พาร์ทกับพี่กรีน
           "ผมก็แค่คิดว่า....เพื่อนกันไม่น่าทำกันได้ลงคอเลยนะครับ"ผมพูด
            "แต่พี่ว่ามันแปลกๆนะ..."พี่ปลื้มพูดทำให้ทุกคนหันหน้าไปมอง
                       "แปลกยังไงหรอปลื้ม"พี่พาร์ทพูด
"ไม่สังเกตกันหรอว่าปอร์เช่แปลกไปตั้งแต่วันนั้นวันที่เกิดพายุกลางทะเลแล้วปอร์เช่ก็ได้มานอนพักที่โรพยาบาล.........แล้วหลังจากนั้นปอร์เช่ก็ใส่คอนเทคแลนส์สีแดงทุกวันซึ่งเท่าที่ดูแล้วพี่ว่ามันต้องไม่ใช่คอนแทคเลนส์แน่ๆเพาระถ้าเป็นคอนเทคเลนส์จริงๆก็ต้องถอดบ้างใส่วันเว้นวันบ้างแล้วอีกอย่างปอร์เช่เป็นคนที่ไม่ชอบใส่เลย...ส่วนเรื่องผิวที่ขาวพี่ว่ามันขาวแปลกๆนะคิดเหมือนกันไหม?"พี่ปลื้มพูด
"มันก็จริงอยู่ส่วนหนึ่งนะซึ่งภาพที่เราเห็นในกล้องวงจรปิดของห้องเติร์ดแล้วรู้สึกเหมือนปอร์เช่จะล้มลงไปกับพื้นก็จะลุกขึ้นมาทำร้ายเติร์ด...อาการแบบนี้เหมือนโดนครอบงำยังไงไม่รู้"พี่พาร์ทพูด
ทุกคนในห้องรวมทั้งผมหันไปมองพี่พาร์ทด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความงง
"อื้อ......อือ......มะ.....มาร์ค"เสียงเล็กที่แล่นเข้าสู่ประสาทผมทำให้ผมรีบหันกลับไปดู
                                          "พี่เติร์ด!!!"
ผมร้องด้วยความดีใจทำให้น้ำตาของผมไหลออกมาไม่รู้ตัว พี่เติร์ดยกมือขึ้นปาดน้ำตาให้ผม
        "ยัง....ไม่..ตายจะ....ร้องไห้ทำไม"พี่เติร์ดพูดก่อนจะหัวเราะเบาๆ
                            "ก็ผมดีใจนี่..."ผมพูด
"ตูจะดีใจหรือตูจะฟินแล้วถ่ายรูปลงอินสตราแกรมให้คนทั้งโซเชียลแคมเห็นดีไหมเนี้ย"กรีนพูด
             "อัลไลของมึงเนี้ยกรีน.....จะถ่ายก็ถ่ายสิรออะไร"ปลื้มพูด
    "ที่ยืนคุยกัน....อยู่ตรงนั้นนะไม่คิดจะห่วงผมหน่อยหรอครับจิ้นกันอยู่ได้"พี่เติร์ดพูด
หลังจากนั้นพวกเราก็คุยกันไปได้สักพักอย่างมีความสุข ผมมีความสุขมากที่ผมเห็นคนที่ผมรัก(แบบพี่ชาย)อย่างพี่เติร์ดยิ้ม........
                                                    .
                                                    .
                                                    .
                                                    .
                                                    .
                                                    .
                                                    .
                                                    .
                                                    .
                                                    .
                                                    .
                                                    .
                                                    .
เวลา22.00.น.
ผมตื่นขึ้นมากลางดึกในขณะที่คนอื่นๆนอนหลับสนิทกันหมอแล้วผมเดินมานั่งเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆเตียงพี่เติร์ดก่อนจะมองหน้าพี่เติร์ด
                       "ผมจะไม่ให้พี่เติร์ดเจ็บฟรีแน่นอน!!!!"

สวัสดีคร้าาาาา ไม่เจอกันตั้งนานพอดีช่วงนั้ติดธุระบ่อยน่ะค่ะเลยไม่ได้ลงเท่าไร ตอนนี้แอบมือจิ้นๆเล็กน้อยเนาะ ก็อาจจะเขียนผิดไปบ้างก็อย่าว่ากันนะคะ(อ่อนภาษาไทย)ติ ชมได้นะคะ บ๊ายบาย