ปริศนา[สีเลือด]

       -เติร์ด

      "จะเก็บเป็นที่ระทึกไว้นึกถึงเธอ.....จะเก็บไว้แบบเพ้อๆว่าเคย....ติ๊ด"

                               "ฮาโหล..."

                   [ฮาโหล...ครับพี่เติร์ด...มาร์คนะ]

                  "อะไรวะมาร์ค...โทรมาแต่6โมง..."

                               [วันนี้วัน?]

                             "เสาร์...ทำไม"

                                [..............]

        "........................................................................"

                       [......................................]

                      "..............เห้ย!!!ชิบหายล่ะ "

              [กว่าจะจำได้...ไม่ต้องมาเองนะคับเดี๋ยวพี่เช่จะไปรับ]

                   "อืม...ขอบใจ....ตู๊ด.....ตู๊ด.............."

ในเช้าวันเสาร์ที่อากาศแจ่มใส ผมก็โดนปลุกด้วยไอ่มาร์คตัวแสบซะงั้น จะไม่ให้มันโทรมาปลุกได้ยังไงก็ผมดันลืมไปซะได้ว่าวันนี้มีนัดซ้อมเต้นตั้งแต่ตี5ครึ่งนี้6โมงเเล้ว ถ้าไปถึงแล้วไม่โดนด่านี่โชคดียิ่งกว่ารถเมล์สาย8จอดรอ ผู้โดยสารนะเนี้ย(เกี่ยวรึ:stan)แต่ตอนนี้ผมคงต้องรีบไปอาบน้ำแล้วล่ะ...

                                        .

                                        .

                                        .

                                        .

                                        .

                                        .

                                        .

                                        .

           หลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จแต่ยังไม่ได้แต่งตัว ตอนนี้ยังนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวอยู่เลยครับ ถ้าหลุดนี้มีเฮ 

                      "มายืนโชว์หุ่นอะไรอยู่นี้...พ่อคุณ"เสียงนี้มัน

                                 "ไอ้เช่!!!..........."

                 "ก็ใช่สิครับ...รีบแต่งตัวได้แล้วครับคุณชายลภัส งามเชวง"

                                     "เออ............"

                                                .

                                                .

                                                .

                                                .

                                                .

                                                .

                                                .

                                                .

                                                .

                                                .

                                                .

                                                .

                                                .

                                                .

                                                .

                                                .

  ผมแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว แล้วตอนนี่ผมก็นั่งอยู่ในรถของเช่รถปอร์เช่สีแดงคันหรูของมัน ตั้งแต่ขึ้นรถมาผมกับปอร์เช่ยังไม่ได้คุยอะไรกันเลย ผมรู้สึกได้เลยว่าปอร์เช่มันแปลกๆตั้งแต่วันที่มันนอนพักที่โรง'บาลแล้ว ตั้งแต่วันนั้นมา ถึงปอร์เช่จะมาซ้อมเต้นทุกวัน คุยกับคนอื่นทุกวันเหมือนปกติ แต่สายตาของปอร์เช่เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด

                                 "เช่.............."

                                      "อะไร?"

    "ทำไมเดี๋ยวนี้มึงใส่คอนเทคเลนส์สีแดงวะ...แถมผิวมึงเริ่มขาวขึ้นด้วย???"

                   "ทำไมถามแบบเดียวกันกับกรีนแล้วก็พาร์ทเลยวะ"

                                   "ตอบมาเถอะ"

              "กูก็ใส่ให้มันเท่ๆนี่ล่ะ....ส่วนผิวกูช่วงนี้กูคงทาครีมบ่อยเกินมั้ง"

           "เช่แต่นี้มันขาวจนซีดแล้วนะเว้ย....มันไม่ใช่ขาวธรรมชาติแล้วนะ......"

         "จะผิวซีดผิวธรรมชาติแล้วมันเกี่ยวไรกับมึงวะเติร์ด!!!............"

                           "เช่ที่กูถามเพราะกูเป็นห่วงมึงนะเว้ย!"

                                "....................เตริ์ด"

                          "มึงมีอะไรก็บอกกูสิเช่เราเพื่อนกันนะ....."

                            "กู........เอ่อ...รีบลงรถเถอะถึงแล้ว"

  ปอร์เช่ส่งยิ้มให้ผมก่อนที่ผมจะก้าวลงมาจากรถอย่างงงๆ และเดินตามหลังปอร์เช่ไป ตอนนี้เกิดแต่ความสงสัยมากมายเข้ามาในหัวสมองของผม ผมก้าวขึ้นบันไดตามหลังปอร์เช่ไปช้าๆ ผมและปอร์เช่เดินไปโดยไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรกันแม้แต่คำเดียว จนถึงห้องซ้อมเต้น....

                       "มาแล้วหรอคับ..."มาร์คที่นั่งดีดกีตาร์รอพูดขึ้น

                                "เหลือใครบ้างยังไม่มา....."

                           "พี่ปีเตอร์กับพี่พาร์ทครับ"มาร์คตอบ

       "งั้นพี่ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ..."ปอร์เช่พูดก่อนจะเดินออกไปจากห้องซ้อมเต้น

                                             .

                                             .

                                             .

                                             .

                                             .

                                             .

                                             .

                                             .

                                             .

                                             .

                                             .

                                             .

                                             .

ในที่สุดก็ซ้อมเต้นเสร็จซะที เหนื่อยเป็นบ้าเลย ตอนนี้ผมก็นั่งรถกลับพร้อมปอร์เช่อีกแล้ว บรรยากาศในรถเปิดเพลงเบาๆเพื่อเป็นการผ่อนคลาย แอร์ในรถก็เปิดพอเหมาะไม่เย็นก่อนไปทำให้บรรยากาศในรถดูสดชื่นขึ้น แต่สำหรับผมถ้าปอร์เช่ไม่กลับมาเป็นปอร์เช่คนเดิมต่อให้เอาสดชื่นจากกรีนแลนด์มาสกัดเป็นแอร์ ผมก็ไม่สดชื่นขึ้นหรอก

                                  "ถึงแล้ว"ปอร์เช่พูดกับผม

                         "เช่มากินข้าวบ้านกูก่อนมั้ยเดี๋ยวค่อยกลับ"

               "ก็ดีนะ......"ปอร์เช่พูดก่อนจะดับรถแล้วลงจากรถตามหลังผม

                                   "ทำไมบ้านมืดจังวะ"

     "อ๋อ...พอดีแม่ไปทำธุระต่างจังหวัดน่ะ...ส่วนพี่ก็ไปงานวันเกิดเพื่อนกูเลยอยู่บ้านคนเดียว"

                  ผมพูดก่อนจะปลดล็อคกุญแจแล้วเข้าไปในบ้าน 

                                          .

                                          .

                                          .

                                          .

                      "อยู่บ้านคนเดียวไม่กลัวโดนฉุดหรอวะ"

                           "ไอ้นี้ฉันไม่ใช่ผู้หญิงนะเว้ย"

                             "ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแหละ"

                          "กินข้าวต่อเลยไปอย่าพูดมาก"

 ผมพูดก่อนจะตักข้าวเข้าปากมัน ตอนนี้เช่ก็ทำตัวปกติทำให้ผมสบายใจขึ้นมากเลยล่ะ หลังจากกินข้าวเสร็จผมกับเช่ช่วยกันล้างจานอะไรเรียบร้อยแล้ว ผมก็จะขึ้นไปห้องนอนผม

                         "จะไปนอนแล้วหรอ"เช่ถามผม

                                  "อือ....."

ผมไม่พูดอะไรมากแล้วเดินขึ้นบันไดไปซึ่งปอร์เช่ก็ตามหลังผมมาด้วย จนถึงห้องนอนผมปอร์เช่ก็ยังตามเข้ามาในห้องนอน

                           "บาย....ปอร์เช่เจอกันพรุ่งนี้"

                                      "บาย"

ปอร์เช่พูดก่อนทำท่าจะก้าวออกจากห้อง แต่อยู่ดีตัวปอร์เช่ก็สั่นแปลกๆแล้วทรุดลงกับพื้น

                    "เห้ยเช่...เป็นไร"ผมรีบไปช่วยพยุงปอร์เช่ 

                        "ร้อนนนนนๆ.........."ปอร์เช่พูด

 ผมไม่รู้จะทำยังไงดีตอนนี้ปอร์เช่กอดผมไว้แน่นตัวปอร์เช่ร้อนมากร้อนจนผมไม่รู้จะอธิบายยังไง แล้วอยู่ดีดี ปอร์เช่ก็หายตัวสั่นกลับเป็นปกติ ทำให้ผมโล่งใจขึ้นหน่อย

"เช่...ไม่เป็นไรใช่ไหม"ผมพูดก่อนจะพยายามดึงปอร์เช่ให้ลุก แต่ปอร์เช่ไม่ยอมลุกพร้อมกับจับมือผมไว้แน่นจนผมเจ็บ ปอร์เช่เงยหน้าขึ้นมองผมทให้ผมยิ่งตกใจ สีหน้าของปอร์เช่เปลี่ยน อยู่ดีๆผมก็รู้สึกขนลุกขึ้นมา

                               "หึๆๆ.........เอาเลือดมึงมา!!!"

                         "เห้ย!!! อย่านะเว้ยเช่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

เป็นการจบตอนที่ทำร้ายพี่เติร์ดและพี่เช่มาก(แต่ยังไงก็ขอโทษพี่ทั้งสองคนด้วยนะคะหนูแต่งมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้นนะคะ)ยังไงก็ฝากติดตาม แล้วก็ติขมได้นะคะ