ปริศนา[สีเลือด]

             -ปอร์เช่
      "พี่เช่.....พี่ปอร์เช่......ตื่นสิ............"เสียงนั่นเสียงใครกัน
"พี่เช่......."เสียงแบบนี้เสียงของโสพิศหรอ ผมลืมตาขึ้นอย่างช้าๆเพื่อดูโฉมหน้าเจ้าของเสียงที่อยู่ตรงหน้าผม
"โสพิศ.........."ผมพูดหลังจากที่ลืมตาขึ้นนี้ผมอยู่ที่ไหน??? แล้วผมตายรึยัง......
"ใช่ค่ะโสพิศเอง....พี่เช่ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ"โสพิศพูดก่อนที่จะจับมือผมไว้แน่น มือโสพิศทำไมเย็นแปลกๆหรือว่า...
              "พี่ตายรึยังโสพิศ???"ผมถามกลับไปด้วยความระแวง ก่อนจะหลบหน้าไปทางอื่น
"หึๆๆ...ยังไม่ตายหรอกค่ะ...เพราะมันยังไม่ถึงเวลา!!!"
                     ผมตกใจกับน้ำเสียงที่ดูเยือกเย็นแปลกๆของโสพิศ ผมเลยหันกลับไปมองยิ่งทำให้ผมหยุดชะงักโสพิศที่เคยหน้าตาน่ารักตอนนี้ กลับกลายเป็นโสพิศที่มีแต่คราบเลือดตามตัว แต่ก่อนที่เป็นผิวสีขาวผุดผ่อง กลับกลายเป็นผิวสีขาวซีดเหมือนคนตาย ดวงตาสีแดงเป็นประกายตอนนี่กลายเป็นดวงตาสีแดงไร้แวว ริมฝีปากสีชมพูหวานที่คอยส่งยิ้มให้ผมและเพื่อนๆกลับกลายเป็นสีดำสนิทเต็มไปด้วยคราบเลือด ผมเริ่มมองไปรอบๆนี้มัน เกาะหินขาว!!! เกาะที่ไอ้ปีเตอร์มันเล่าให้ผมฟัง แล้วคนอื่นๆล่ะ เติร์ด มาร์ค ปลื้ม ปีเตอร์ พาร์ท กรีน ล่ะ!!! หายไปไหน ทำไมผมเห็นแต่คราบเลือดเต็มไม่หมด นี้มันอะไรกันแน่!!
"มองหาเพื่อนมึง.....อยู่หรอ?...ไม่ต้องห่วงหรอกกูยังไม่ฆ่าพวกมัน...แต่คนที่ต้องฆ่าพวกมันน่ะคือมึง!!!"
โสพิศพูดแล้วกระชากคอเสื้อผมขึ้นและโยนผมไปชนกับก้อนหินใหญ่ก่อนหนึ่ง บอกได้เลยครับทั้งกลัวทั้งงง ทั้งเจ็บเลยตอนนี้
"มะ...หมายความ...ว่าไง...ทำไมพี่ต้องฆ่าเพื่อนของพี่ด้วยล่ะ!!!"ผมตะโกนออกไปสุดเสียงที่มีอยู่ โสพิสเดินเข้ามาใกล้ๆผมเรื่อยๆในมือโสพิศถือหอกอะไรซักอย่าง
"มึงนี่โง่จริงๆนะ...จำเรื่องที่เพื่อนมึงพูดไปได้เลยรึไง"เรื่องที่เพื่อนพูด??หรือว่า!!!......
'ถ้าเกิดว่าผู้หญิงคนนี้รักใคร คนนั้นจะได้รับการถ่ายทอดให้เป็นปีศาจแห่งความแค้นเหมือนกัน'
สิ่งที่ปีเตอร์พูดแล่นเข้าสู้สมองผมทันทีเล่นเอาผมชะงักไปชั่วขณะ
"ดูเหมือนจะจำได้แล้วสินะ...งั้น..."โสพิศไม่พูดอะไรต่อเพียงแต่ยกหอกขึ้นและฟันมาที่กลางอกผมในขณะเดียวกันร่างกายของผมขยับไปไหนไม่ได้เลย....
"อ๊าก!!!!!"ผมร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวด โสพิศยิ้มอย่างสะใจก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆผม
"อีกไม่นานหรอก...ชีวิตมึง! เพื่อนมึง!ก็จะพินาศ!!!"โสพิศพูดก่อนที่จะหายตัวไป
ตอนนี้ผมรู้สึกเจ็บแผลมากก และรู้สึกแปลกๆร่างกายผมร้อนไปหมด ร้อนเหมือนมีลาวาปะทุในร่างกาย ผมเริ่มหายใจแรงขึ้น ทำไมรู้สึกแปลกๆรู้สึกถึงความแค้นทุกอย่างในร่างกายมันรวมกัน พร้อมที่จะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ ทำไมผมถึงรู้สึกอยากฆ่า อยากเห็นเลือดและอยากกินเลือดสดๆ นี่ผมเป็นอะไรกันแน่...ทำไม..ทำไม..ทำไม..
                                    "ทำไม!!!!!!........."
                 "เห้ยเช่ๆ เป็นไรเช่!!!"ผมลืมตาขึ้นด้วยความตกใจผมมองไปรอบๆทุกคนยังอยู่
"พะ...พวกมึงไม่เป็นไรใช่ไหม?"ผมถามกลับไปด้วยความดีใจที่ผมยังไม่ตาย และเมื่อกี้มันเป็นแค่ความฝัน
"พวกกูไม่เป็นไรมากหรอกแผลนิดเดียวเอง มีแต่มึงนั้นแหละสลบไปตั้งสองวันสองคืน"ปลื้มพูด
"แล้วที่นี่ที่ไหน?...แล้วเรามาที่นี่ได้ไง?"ผมถามกลับไปด้วยความงง ปีเตอร์ถอนหายใจก่อนจะพูด
"ที่นี่โรงพยาบาล...หลังจากที่เกิดพายุตอนนั้นน่ะ เหมือนคลื่นจะพัดเราไปที่เกาะหินขาว...โชคดีที่มีพวกนักท่องเที่ยวอยู่ที่เกาะนั้นพอดีเลยช่วยพวกเราให้รอดตายได้น่ะดิ"ปีเตอร์พูด ทำให้ผมคิดได้อย่างหนึ่ง!
               "แล้วโสพิศล่ะ..."ผมพยายามถามแบบไม่ให้มีพิรุศที่สุดละ
 "โสพิศหายสาบสูญไม่มีผู้พบเห็นเลยแม้แต่คนเดียว"เติร์ดตอบผม ทำให้ผมหยุดชะงักเล็กน้อย...
     "หายสาบสูญงั้นหรอ...กูขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"ผมพูดก่อนจะลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ
อะไรกันโสพิศหายสาบสูญไม่ใครพบหรอ? งั้นแสดงว่ามันเป็นแค่ความฝันหรอผมเริ่มสับสนและทบทวนความฝันที่ผมฝัน ใช่!รอยแผล ในความฝันโสพิศใช้หอกฟันตรงอกผม ผมเลยตัดสินใจหลับตาและถอดเสื้อออก
"บะ..บ้าน่าเป็นไปไม่ได้"ผมสบถอย่างตกใจ มีรอยแผลที่อกผมจริงๆ อยู่ๆผมก็ร้อนขึ้นมาเฉยๆเลย ความรู้สึก แบบนี้เหมือนในความฝันเลยผมมองไปที่กระจก ยิ่งตกใจหนักตาผมกลายเป็นสีแดงผิวเริ่มซีดๆลงนี้มันหมายความว่ายังไงกันแน่......
                                                     .
                                                     .
                                                     .
                                                     .
                                                     .
                                                     .
                                                     .
                                                     .
                                                     .
                                                     .
                                                     .
                                                     .
                                                     .
                                                     .
                                                     .
                                                     .
                                                     .
ณ ร้านอาหาร
"เห้ยปอร์เช่เดี๋ยวนี้แกใส่คอนแทคเลนต์สีแดงด้วยหรอวะ"พาร์ทถามผมด้วยความสงสัยและตะลึงนิดๆขณะที่กำลังนั่งกินข้าวกันอยู่
"เออใช่ๆแถมผิวแกช่วงนี้ขาวขึ้นนะไปทำไรมาเนี้ย"กรีนถามคำถามเสริมต่อจากพาร์ทเล่นเอาผมเหงื่อตกเลย ถ้ากูบอกว่ากูโดนคำสาปพวกมึงจะเชื่อกูไหมเนี้ยผมคิดในใจ
                   "เรื่องของกูน่าาาา..."ผมตอบไปกลับไปก่อนจะกินข้าวต่อ
              หลังจากวันนั้นมาผมก็เริ่มใช้ชีวิตแบบปกติ กลับมาซ้อมเต้น เรียนร้องเพลง และเรียนหนังสือเหมือนปกติ และพยายามลืมเรื่องความฝันนั้นไปซะ พยายามปกปิดรอยแผลตรงอกไม่ให้มีใครเห็น ปกปิดอาการและความรู้สึกแปลกไม่ให้ใครรู้ และผมก็คอยระแวงว่าตัวผมจะเกิดอาการคลุ้มคลั่งเหมือนในฝันรึป่าว...........
 

 
จบตอน3กันไปแล้วนะคะ ยังไงก็ขอให้ติดตามกันถึงตอนจบด้วนะคะ(อย่าพึ่งเบื่อกันนะ) อย่าลืมนะคะติชมได้ จะได้นำไปแก้ไขนะคะ