Hatred เกมรัก เกมแค้น
เขียนโดย 
PPROUND
วันที่ 27 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.48 น.
แก้ไขเมื่อ 25 เมษายน พ.ศ. 2558 14.51 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
7) สุขสันต์วันเกิด
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
Chapter 7
"แน่ใจนะฟางว่าหายดีแล้ว"
"ฟางแค่ไม่สบายนะค่ะ ไม่ได้เป็นไรมากซะหน่อย"
เสียงสนทนาของสองพี่น้องดังขึ้นบนโต๊ะอาหาร มื้อเช้าวันนี้แก้วเป็นคนโชว์ฝีมือทำข้าวต้มกุ้ง
"เลิกทะเลาะกันได้แล้วค่ะ น้องฟางทานข้าวเยอะๆ นะค่ะ จะได้ทานยา"
แก้วพูดพลางวางถ้วยข้าวต้มลงหน้าฟาง
"ขอบคุณค่ะพี่แก้ว"
"นี้ตัวเล็กวันเกิดปีนี้อยากได้อะไร"
"เอ๊ะ! พี่โมะถามฟางแบบนี้ ฟางก็ไม่เซอร์ไพรนะสิ ไม่เคยได้ยินหรือไงว่าตักบาตรอย่าถามพระ"
"เอ้า! แล้วถ้าพี่ซื้อมาให้ฟางอาจจะไม่ชอบก็ได้นิ"
"พี่แก้วดูพี่โมะสิ"
ฟางเริ่มงอแงฟ้องพี่สะใภ้ของเธอ ที่วันเกิดพี่แก้วพี่ชายเธอยังหอบกล่องของขวัญกล่องใหญ่มาเซอร์ไพรให้ แล้วนี้อะไรวันเกิดน้องสาวตัวเองแท้ๆ กลับมาถามว่าอยากได้อะไร ไม่มีใครอยากรู้ของในกล่องของขวัญก่อนเปิดหรอก
"โมะก็ วันเกิดน้องสาวตัวเองแท้ๆ ไม่รู้หรือไงว่าน้องสาวชอบอะไร"
"ก็ยัยฟางชอบเหมือนคนอื่นที่ไหน"
"พี่โมะ!"
"ก็มันจริง ที่จริงตอนเด็กๆ พี่คิดว่าเธอจะโตมาเป็นทอมด้วยซ้ำไป"
คนเป็นพี่เริ่มแย่คนเป็นน้อง มีหรือฟางจะไม่ยอม ไม่มีทาง
"ฟางก็คิดว่าพี่จะเป็นตุ๊ดเหมือนกันนะและ แบร่!"
"ดี! ไม่ต้ององต้องเอามันแล้วของขวัญ"
"ฟางไม่แคร์หรอก ฟางจะฟ้องคุณแม่ว่าพี่โมะใจร้าย"
"ยัยเด็กขี้ฟ้อง!"
"พอๆ หยุดทั้งคู่เลย ทานข้าวกันได้แล้วค่ะ เดี๋ยวไปหัวหินสายนะ"
แก้วรีบห้ามศึก โทโมะเริ่มดึงแก้วเข้ามากอดอย่างออดอ้อนทันที
"แก้วครับ ดูยัยฟางสิ เด็กอะไรขี้ฟ้อง"
"โมะก็เล่นเป็นเด็กๆ ไปได้ ทานข้าวสิค่ะ แก้วจะไปอาบน้ำแต่งตัว"
"แก้วไม่ทานด้วยกันก่อนละครับ จะได้ป้อนโมะด้วยไง"
"แก้วทานแล้วค่ะ โมะก็กินกับน้องฟางไง"
"พี่แก้วไปอาบน้ำเถอะค่ะ ปล่อยพี่โมะไว้นี้และ เดี๋ยวหิว เดี๋ยวก็กินเอง"
ฟางพูดอย่างหมั้นไส้เมื่อเห็นพี่ชายตัวเองอ้อนแฟน
"งั้นพี่ไปอาบน้ำก่อนนะ น้องฟางก็อย่าลืมทานยานะค่ะ"
แก้วพูดพลางแกะมือแฟนหนุ่มออก ก็จะเดินเข้าห้องไปทำธุระส่วนตัว
"จำไว้เลยยัยตัวเล็ก อย่าให้ถึงทีพี่มั้ง"
"ฟางไม่กลัว แบร่"
โทโมะมองคนตรงหน้าที่แกล้งเค้าอย่างอารมณ์ดี เค้าเองก็อยากจะให้น้องสาวเค้าเป็นแบบนี้ไปทุกวัน รอยยิ้มอันสดใสแบบนั้น เค้าไม่อยากปล่อยน้องสาวของเค้ากลับไปหามันเลย
หัวหิน
"อ้าวหนูฟางมาแล้วหรอลูก มานั่งพักก่อนลูกมาเหนื่อยๆ"
คุณหญิงภัทรริน จูงมือลูกสะใภ้มานั่งลงที่เก้าอี้
"คุณแม่ค่ะ พี่ป๊อปเค้า..."
"เดี๋ยวตาป๊อปมาลูก พี่เค้ามีประชุมด่วน เดี๋ยวตอนเย็นพี่เค้าตามมา ฟางไม่โกธรพี่เค้านะลูก"
"ฟางไม่โกธรหรอกค่ะ ฟางเข้าใจ"
"ไม่ต้องเศร้านะลูก เมื่อคืนที่หนูฟางหายไป พี่เค้ากลับบ้านมา บ้านแทบแตกรู้มั้ย"
"ทำไมหรอค่ะ"
"ก็โทโมะไม่ให้หนูกลับมานะสิ พอป๊อปปี้กลับมาก็โว้ยวายบ้านแทบแตกหาว่าโทโมะเอาเมียไปซ่อน"
คำพูดของคุณหญิงทำเอาฟางถึงกับยิ้มไม่หุบ
"คุณแม่พูดจริงนะค่ะ"
"จริงสิลูก ให้เวลาพี่เค้าหน่อยนะลูก ลูกชายแม่น่ะ ปากแข็งแต่เวลารักใครแล้ว รักจริงนะ"
"ค่ะแม่ ฟางจะรอวันนั้น รอวันที่พี่ป๊อปจะรักฟาง"
"ยัยหนูมานั่งทำอะไรอยู่คนเดียวลูก ทำไมไม่เข้าไปข้างใน"
แม่ของฟางเดินมาหาลูกสาวที่นั่งอยู่บนชิงช้าด้านข้างสวนหน้าบ้าน นี้ก็เกือบจะสองทุ่มแล้ว
"ฟางรอพี่ป๊อปค่ะแม่"
"พี่เค้าคงกำลังมานะลูก ช่วงนี้พี่เค้างานเยอะ เข้าไปรอข้างในมั้ยลูก ตรงนี้ยุงเยอะ"
"ไม่เอา ฟางอยากรอพี่ป๊อปอยู่ตรงนี้ แม่เข้าไปก่อนนะค่ะเดี๋ยวพอพี่ป๊อปมา เดี๋ยวฟางตามไป"
"ก็ได้จ๊ะ"
"ฟางเป่าเค้กก่อนมั้ยลูก จะสี่ทุ่มแล้วนะ"
"ฟางอยากรอพี่ป๊อป"
"เป่าเค้กก่อนมั้ยตัวเล็ก ดึกแล้วคุณพ่อ คุณแม่จะได้พักผ่อน"
โทโมะเดินมาลูบหัวน้องสาว แต่มันกลับทำให้น้ำตาหญิงสาวหยดลงมาอย่างช่วยไม่ได้ ยังไงเค้าก็ไม่มาหรอก อย่าหลอกตัวเองเลยฟาง
"ก็ได้ ฮึก..."
"Happy birthday to you happy..."
"เดี๋ยวก่อนครับ!"
เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นระหว่างที่ทุกคนกำลังร้องเพลงวันเกิดให้เธอ ไม่นานร่างสูงของป๊อปปี้ก็ปรากฎขึ้น พร้อมกับกล่องของขวัญผูกโบว์สีชมพูหวานแวว
"พี่ป๊อป!"
ร่างบางวิ่งไปกอดร่างสูงอย่างดีใจ
"ฉันไม่ได้มาช้าไปใช่มั้ย"
"ฟางนึกว่าพี่จะไม่มา"
ฟางผลั่กออกจากชายหนุ่ม ก่อนจะมองหน้าเขาอย่างดีใจ
"สุขสันต์วันเกิดนะ"
ป๊อปปี้ยื่นกล่องของขวัญให้หญิงสาว
"ขอบคุณนะค่ะ ไปเป่าเค้กกัน"
ฟางจูงมือป๊อปปี้มาที่เค้กก้อนโต ที่ถูกจุดเทียนอย่างสวยงาม
"Happy birthday to you~"
เมื่อเพลงจบฟางก็ก้มลงเป่าเทียนแต่เป่าเท่าไรมันก็ดับไม่หมดสักที
"พี่ป๊อปช่วยฟางเป่าหน่อย มันไม่ดับง่ะ"
"ได้ไง วันเกิดเธอ เธอก็เป่าเองสิ"
"ไม่เอา ช่วยเค้าเป่าหน่อย"
มือบางเขย่าแขนร่างสูง จนป๊อปปี้ต้องก้มลงไปเป่าเทียนที่เหลือจนดับหมด
"มีความสุขมากๆ นะตัวเล็ก สุขสันต์วันเกิด"
โทโมะยื่นกล่องของขวัญกล่องใหญ่ให้น้องสาว ฟางที่ดูจะตื่นเต้นกับของขวัญกล่องใหญ่ จนป๊อปปี้อดแซวไม่ได้
"อย่างนี้กล่องของขวัญของฉัน คงหมดความหมายแล้วมั้ง"
"ฟางยังไม่ได้บอกเลยว่าไม่ชอบของ ของพี่ป๊อป"
"ฉันจะไปรู้หรอก็เห็นเธอสนใจแต่ของพี่ชายเธอ ใช่สิ! กล่องของขวัญของฉันมันไม่ได้กล่องใหญ่เหมือนของพี่เธอนิ"
คำพูดของป๊อปปี้ทำเอาร่างบางอมยิ้มออกมา นี้เขากำลังงอนเธออยู่ชัดๆ
"งอนเค้าหรอ”
“เปล่า”
“งั้นฟางแกะของพี่ป๊อปก่อนก็ได้”
ฟางพูดพลางวางกล่องของขวัญของโทโมะลง แล้วหยิบกล่องของป๊อปปี้ขึ้นมาแกะ
“หมีพู!”
“ฉันเลือกอยู่ตั้งนานไม่รู้จะซื้ออะไรให้ เห็นว่ามันน่ารักดีเลยหยิบมา”
“หน้ามันเหมือนพี่เลย”
ฟางว่าก่อนจะจิ้มนิ้วลงไปบนแก้มตุ๊กตาตัวนั้น
“เหมือนตรงไหน ฉันหล่อว่ามันตั้งเยอะ”
“ขอบคุณนะค่ะพี่ป๊อป ขอบคุณสำหรับวันนี้”
“ฉันทำตามหน้าที่ของสามี ก็แค่นั้น”
ป๊อปปี้พูดเสียงเข้มก่อนจะเดินออกไป ถึงแม้เขาจะบอกว่าเขาทำตามหน้าที่ของคนเป็นสามีก็เถอะ แต่รางบางกลับรู้สึกว่าสิ่งที่เขาทำวันนี้มันมาจากใจเขาจริงๆ มันเป็นสิ่งที่เขาอยากจะทำให้เธอจริงๆ
“นี้เธอจะเอามันมานอนด้วยหรือไง”
“ค่ะ พี่ป๊อปมีอะไรหรือป่าวค่ะ”
“เตียงก็แคบจะตายอยู่และ เธอยังจะเอามันมาแบ่งที่นอนอีกทำไม”
“อะไรกัน! ตุ๊กตาตัวนิดเดียว อีกอย่างฟางก็เอามากอด ไม่ใช่พี่ซะหน่อย”
สองสามี ภรรยาเริ่มเปิดศึกเรื่องที่นอน อันที่จริงเตียงนอนที่นี้มันก็แคบว่าที่บ้านไม่เท่าไร ร่างสูงหาข้ออ้างไม่ให้เอาตุ๊กตามากอดตั้งหาก!
“ไม่รู้และ ฟางจะกอด ไม่งั้นฟางออกไปนอนโซฟาข้างล่างก็ได้”
“เธออยากให้ฉัน โดนแม่ฉันตีหรือไงกัน”
“งั้นพี่ป๊อปก็มานอนสิค่ะ ฟางสัญญาว่าฟางจะไม่ให้ตุ๊กตาไปเบียดพี่”
“ชิ!”
ป๊อปปี้นอนลงอย่างช่วยไม่ได้ ร่างบางเห็นยังนั้นจึงล้มตัวลงนอนกอดตุ๊กตาหลับไป
เช้าวันต่อมา
ร่างบางลืมตาขึ้นมาก่อนจะหาตุ๊กตาหมีพู ที่เมื่อคืนเธอนอนกอด แต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า
“พี่ป๊อป!”
หญิงสาวแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่เมื่อเห็นคนเป็นสามีนอนกอดตุ๊กตาหมีพูแทนเธอ!
“อืม...เช้าแล้วหรอ เห้ย!!!”
ป๊อปปี้ตื่นขึ้นมาด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ก่อนจะโยนเจ้าตัวที่กอดอยู่ออกอย่างตกใจ
“ไหนบอกว่าจะไม่ให้มันมาแบ่งที่นอนด้วยไง แย่งตุ๊กตาเค้าไปกอดเฉย”
“เธอโยนมันมาหาฉันตั้งหาก ฉันนึกว่าหมอนข้าง”
ป๊อปปี้รีบแก้ตัว อันที่จริงป๊อปปี้ค่อนข้างติดหมอนข้าง แต่พอแต่งงานกับหญิงสาวไปจะให้เขาเอาหมอนข้างมากายมันก็คงจะดูเป็นเด็กน้อยเกินไป
“ขำอะไร”
ป๊อปปี้พูดขึ้นเมื่อเห็นฟางเอาแต่นั่งหัวเราะเขาไม่หยุด
“ก็ขำพี่ป๊อปนะและ ผู้ชายอะไรนอนกอดตุ๊กตา”
“เอาคืนไป แล้วอย่าเอามันมาให้ฉันเห็นอีกนะ!”
“งอนเค้าหรอ น่ารักดีออก”
ฟางตะโกนไล่หลังชายหนุ่มที่เดินเข้าห้องน้ำไปด้วยความเขิน อยากให้เขาน่ารักแบบนี้ตลอดไปจัง
Chapter 8
“พี่ป๊อป ฮึก...อย่าแกล้งเค้านะ เค้ากลัว ออกมาหาเค้าเดี๋ยวนี้นะ ฮือๆๆ”
..............................................................................................
อัพให้แล้วน้า พระเอกเราตอนนี้น่ารักเนาะ 
อย่าลืม เม้น กันนะจ๊ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
