ภาระกิจพิชิตหัวใจของเจ้าชายแวมไพร์

ณ ดินแดนแวมไพร์

     ผมชื่อ เอทาน ผมเป็นแวมไพร์ และแน่นอนว่าอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าแล้วที่ผมจะได้ขึ้นเป็นกษัตริย์แทนท่านพ่อ แต่ทว่า...เฟียส ท่านอาของผม ต้องการฆ่าผมเพียงเพื่อตัวเองจะได้ขึ้นเป็นกษัตริย์ และขณะนี้ผมก็กำลังหนีท่านอาของผมอยู่

               `` หยุดนะ!!! ไอ้เจ้าเอทาน!! " ท่านอาพูด พร้อมกับไล่ล่าบวกกับร่ายเวทย์ใส่ผมไม่หยุด ถึงจะรู้สึกเจ็บอยู่บ้างแต่ก็ต้องอดทน `` อย่าหนีเลยเอทาน! ยังไง! แกก็หนีข้าไม่พ้นหรอก!! " ท่านอาพูดขึ้นอีกครั้ง ผมเลยตอบกลับไปว่า

               `` ไม่!! ผมไม่หยุด! และจะไม่ยอมให้ใครได้บัลลังไป!! เด็ดขาด!!! " พูดจบผมก็หายตัวเข้าไปในดินแดนมนุษย์ ซึ่งคิดว่าท่านอาคงจะตามหาผมไม่เจอแน่ แต่ทว่า..

               `` ไอ่เอทาน!! " ท่านอาไล่ตามผมจนเจออยู่ดี

               `` ท่านอา " ผมพูดอย่างเบาที่สุด เพราะตอนนี้ผมหลับอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ และตรงพื้นก็มีแต่หญ้าสีเขียวเติมไปหมด เขาหาผมเจอได้ยังไงกัน ผมได้เยี้ยงหูฟังว่าเขากำลังจะพูดอะไรต่อ

               `` เอาหละเลิกเล่นได้แล้วหน่าหลานข้า เพราะถึงแกจะหนียังไงฉันก็ตามหาแกเจออยู่ดี เพราะกลิ่นเลือดของแกมันคละคลุ้งอยู่หนะสิ หึๆ " ท่านอาพูดขึ้น แต่..เอ๊ะ!! เดี๋ยวนะ เลือด! เลือดงั้นเหรอ!! ผมเริ่มเห็นบาดแผลทั่วทั้งตัว เมื่อผมรู้เช่นนั้นร่างกายของผมก็หมดแรงเอาซ่ะดื้อๆ ผมล้มทั้งยืนตาเริ่มพร่ามัว

               `` เฮ้ยๆ อย่าพึ่งตายสิว่ะ!! มาเล่นกันก่อนงั้น..เอางี้ดีม่ะ " ท่านอาหยุดพูดไปชั่วขณะแล้วเดินเข้ามากระซิบที่ข้างหูของผมว่า `` วันที่ใกล้จะสถาปนา ถ้าฉันไม่เห็นหัวแกละก็ ฉันจะสถาปนาตัวเิงขึ้นเป็นกษัตริย์แทนละกันน่ะ " พูดจบท่านอาก็ร่ายเวทย์แล้วก็หายตัวไป ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวขยับตัว.ก็..ไม่ได้ แล้ว..ที่นี้..คือส่วนไหนของโลกมนุษย์กันหละเนี้ย เราจะอยู่ในร่างนี้..ต่อไป..ไม่ได้นะ ตอนนี้..เวทย์ของเราก็เหลือไม่พอจะ..กลับเมืองซ่ะด้วยสิ เอาไงดี..งั้นแปลงร่างแทนล่ะกันแล้วก็..อยู่พักฟื้นตัวที่โลกมนุษย์นี้ไปก่อน

               `` โอม มาลากา ยาซะ มังปะรา ยาซามา "

แล้วผมก็หมดสติลง จำอะไรไม่ได้อีก..เลย