ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ㄨ Why Not Me ? ㄨ

 
ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ( Why Not Me ? )
 
ต้องทำดีแค่ไหน ต้องรักเธอแค่ไหน
สายตาเธอจะมองเห็นสักครั้ง ..
 
 
สายตาคมจ้องมองที่ประตูทำงานหวังจะให้เลขาของเขาเดินเข้ามาดังเฉกเช่นทุกวันพอถึงเวลานี่
‘ ก๊อก ก๊อก ’ เสียงประตูที่ถูกเคาะดังขึ้น
 
“ เข้ามาครับ ” โทโมะเอ่ยอนุญาตเลขาของโทโมะเดินเข้ามา
 
“ คุณเขื่อนมาขอพบน่ะค่ะ ”  โทโมะขมวดคิ้วก่อนจะพยักหน้าเลขาหน้าสวยยิ้มนิด ๆ แล้วจะเดินออกไปแต่ถูกโทโมะเรียกไว้ก่อน
 
“ เดี๋ยวครับ ” เลขาหันมามองอย่างสงสัย
 
“ มีอะไรหรือค่ะ ”
 
“ เอ่อ .. คือ วันนี้ภรรยาของผมเอากาแฟอะไรแบบนี้มาให้ผมรึยัง ? ” โทโมะถามขึ้นอย่างกระดากปาก
 
“ ยังเลยน่ะค่ะ แต่แปลกน่ะค่ะเวลานี่น่าจะเอามาให้แล้ว ” เลขาเอ่ยปากบอก อื้ม .. ใช่ มันแปลก
 
“ ไปทำงานต่อเถอะ ” โทโมะเอ่ยเชิญก่อนประตูจะถูกเปิดขึ้นอีกครั้งโดยฝีมือเพื่อนของเขาเอง
 
“ ไงครับ ๆ คุณโทโมะ อ่ะ ! ของมึง ” เขื่อนเดินเข้ามาหาโทโมะแล้ววางกาแฟกับขนมเค้กไว้ตรงหน้าโทโมะ
 
“ อะไร ? ”
 
“ ก็วันนี้แก้วเขาไม่สบายเลยโทรมาขอหยุดกับเมียกู แล้วก็ฝากเอากาแฟกับขนมเนี๊ยะมาให้มึงด้วยน่ะครับ ” เขื่อนเอ่ยก่อนเดินไปนั่งที่โซฟา
 
“ หรอ ? ” โทโมะพูดฝ่ามือแกร่งหยิบแก้วกาแฟขึ้นมากิน
 
“ เออครับ มีเมียดี ๆ แบบนี้ก็ดูแลดี ๆ เหอะ เดี๋ยวมันจะมีคนมาแย่งไปเหอะ ” เขื่อนพูดก่อนจะเบ้ปากโทโมะขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเดินมาเพื่อนของตน
 
“ มึงหมายความว่าไง ? ” โทโมะถามแล้วเขื่อนก็เริ่มเล่า
 
ย้อนกลับไปที่ร้าน
 
“ สวัสดีครับพี่เฟย์ พี่แก้วของผมอยู่มั้ยครับ ? ” มิณทร์ ยงสุวิมล หรือ มิณทร์ เขาเป็นหลานของพี่เฟย์กับพี่ฟางแต่เป็นหลานไม่แท้และแน่นอนเขาน่ะชอบแก้วสุด  ๆ เลย รอยยิ้มหวาน หน้าหวาน ๆ โอ้ย ! คิดแล้วมันก็น่ะมันน่ารักเป็นบ้าเลย
 
“ สะ สวัสดีจ๊ะ มิณทร์ วันนี้พี่แก้วไม่อยู่หรอกลาน่ะ เรียนพิเศษเสร็จล่ะหรอ ? ” เฟย์เดินออกมาจากเคาน์เตอร์แล้วเอากระเป๋าของหลานเธอมาตั้งไว้
 
“ ครับ แล้วพี่แก้วเป็นอะไรหรอครับถึงลา เราไปเยี่ยมกันเถอะครับ ไป ” มิณทร์ที่ทำท่าจะดึงมือเฟย์ออกไปจากร้านเพื่อหวังจะไปหาแฟนในอนาคตของเขา แต่ก็ถูกยื้อด้วยมือของอีกคน
 
“ เดี๋ยวครับเดี๋ยว ” เฟย์ห้ามปรามก็เวลาเขื่อนเจอมิณทร์ทีไร เป็นว่าทะเลาะกันทุกที
 
“ เราค่อยไปเยี่ยมดีกว่าเนอะ พรุ่งนี้ดีมั้ย ? ” เฟย์เสนอมิณทร์ก็คิดอยู่พักนึงก่อนจะตอบตกลง
 
“ พี่แก้วสุดที่รักของผมจะเป็นอะไรบ้างมั้ยเนี่ยะ เฮ้อ .. ” มิณทร์เอ่ยแล้วนั่งที่โซฟา
 
“ ไอเด็กแก่แดดเอ่ย ” เขื่อนเอ่ยอย่างหมั่นไส้ มิณทร์หันมอง
 
“ อะไรของลุงอ่ะ ” เฟย์ปล่อยให้สองคนนั้นทะเลาะกันไปส่วนเธอก็มาทำกาแฟที่แก้วสั่งเอาไว้ว่าจะต้องเอาไปให้โทโมะให้ได้
 
“ ขนาดไม่สบายยังห่วงสามี เฮ้อ .. แก้วน่ะแก้วเขาจะรู้บางมั้ยเนี่ยะว่าเธอไม่สบาย ” เฟย์พึมพำก่อนจะสายหน้าไปมา
 
ณ ปัจจุบัน
 
เขื่อนเล่าจบก็พิงโซฟาโทโมะครุ่นคิดอะไรเล็กน้อยก่อนจะเลิกสนใจ ก็แค่เด็กเข้าไม่ใส่ใจอะไรหรอก
 
“ ก็แค่เด็ก ” โทโมะพูด
 
“ โห่ ก็แค่เด็กเหอะ มึงไม่เคยไปเฝ้าเมียมึงจะไปเห็นอะไร ”
 
“ เห้น ? เห้นอะไร ”
 
“ ก็เมียมึงน่ะ เวลาไอเด็กนั่นไปร้านทีไรน่ะ ก็กอดแก้วบ้าง หอมแก้มแก้วบ้าง ถ้าแต่งงานแทนมึงได้คงดีล่ะมั้งงหู้วว ”  โทโมะเหลือบมองเขื่อน โห่ .. ไม่เบาเลยนี่ไอเด็กนี่ หึหึ
 
“ ก็ดีดิ กูจะไปแต่งงานกับฟาง ” โทโมะพูดพลางลุกไปนั่งที่เก้าอี้ที่โต๊ะทำงาน
 
“ มึงแน่ใจน่ะว่าถ้าเป้นจริงมึงจะปล่อยให้แก้วแต่งน่ะ ” โทโมะเงียบไม่ได้พูดอะไร
 
“ เอ้อมึง ไอป็อปกลับมาแล้วน่ะเว้ยมันชวนไปกินเหล้าไปป่ะครับ ” เขื่อนพูดเอ่ยชวน
 
“ เออ นั่นดิไม่เจอกันนาน ” โทโมะพูดพลางคิดเรื่องคืนนั้นคืนที่เขาทำกับแก้วแรงเกินไปจนคนร่างเล็กไม่สบาย
 
“ มึงเคยมีอะไรกับเฟย์แบบรุนแรงจนเฟย์ไม่สบายป่ะ ” โทโมะเอ่ยถาม
 
“ มึงถามทำไม ?  เฮ้ย ๆ อย่าบอกน่ะว่ามึงทำกับแก้วจนเขาไม่สบาย คึกไปป่าวมึง ” เขื่อนพูดติดตลกก่อนจะขำออกมา
 
“ ป้ามึงดิ เปล่ากูแค่ถามดูเว้ย ” โทโมะก้มอ่านเอกสารแล้วทำทีเปลี่ยนเรื่องคุยกับเขื่อน
 
“ กูไม่เคยรุนแรงกับผู้หญิงที่กูรักน่ะ ไม่ว่าจะครั้งแรก หรือว่าครั้งไหน ๆ ก็ตาม ” เขื่อนพูดลอย ๆ แล้วก้มกดโทรศัพท์ของตัวเอง โทโมะก็เช่นกันหากแต่เขาก็พลางคิดถึงเรื่องไปด้วย ..
 
........................................
..................
 
เม้นให้ด้วยน้าา
ขอบคุณมากกน้ะจ้าา