ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ㄨ Why Not Me ? ㄨ

ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ( Why Not Me ? ) 
 
Tomo & Kawe Chapter 14
 
 
 
Don't complicate it,
Don't let the past dictate
Yeah,I have been patient, but slowly I'm losing faith
 
 
 
อย่าทำให้มันซับซ้อนนักเลย
อย่าให้อดีตมาเป็นตัวกำหนดชีวิตเธอ
ฉันอดทนมาตลอดนะ แต่ฉันก็กำลังค่อยๆสูญสิ้นศรัทธาไป
 
 
 
 
 
                ณ บ้านตระกูลไทยานนท์
     “ หนูแก้ว เดี๋ยวเราออกไปห้างกันดีมั้ย ? ”  คุณหญิงเอ่ยถามแก้วที่กำลังนั่งทานของว่างอยู่ใกล้ๆเธอ แก้วเงยหน้าจากของหวานที่ทานอยู่ก่อนจะพยักหน้ายิ้ม ๆ
 
 
 
“ สวัสดีครับคุณน้า ” เสียงทุ้มของใครบางคนเอ่ยทักแก้วเมื่อได้ยินน้ำเสียงคุ้นหูเลยหันมองก็เจอกับป็อปปี้ที่ยืนยิ้มอยู่ที่หน้าประตูแก้วลุกขึ้นและเดินไปหาป็อปปี้
 
 
 
“ มาที่นี่มีอะไรหรอค่ะ ? ” แก้วเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะปรกติป็อปปี้จะไม่ค่อยมาหาแก้วที่นี่สักเท่าไหร่
 
 
 
 
“มาหาไม่ได้รึไงกัน ” ป็อปปี้ตอบกลับด้วยน้ำเสียงน้อยใจนิดๆ
 
 
 
 
“ ได้สิค่ะ งั้นเดี๋ยวพี่ป็อปพาแก้วกับคุณแม่ไปห้างได้มั้ยค่ะ ”
 
 
 
 
“ ได้สิ ไปเลยมั้ยล่ะ พี่ว่างอยู่พอดี ” ป็อปปี้เอ่ยถามแก้วหันมาถามหาคุณหญิงพยักหน้าแล้วสามคนก็ออกไปข้างนอก
 
 
 
 
 
 
 
“ ฟางอยากจะให้โมะออกแบบแค่นี่น่ะค่ะ ” ฟางเอ่ยบอกโทโมะสายตาผละจากเอกสารแต่มามองหน้าโทโมะแทนและโทโมะก็กำลังจ้องเธออยู่เช่นกัน
 
 
 
 
“ โมะ จ้องฟางมีอะไรหรอค่ะ ? ” ฟางเอ่ยถามยิ้ม ๆ โทโมะเลื่อนตัวเข้ามาหาฟางมือใหญ่ปัดปอยผมที่ปรกหน้าฟางออก
 
 
 
 
“ ป่าวครับ แค่คิดว่าฟางไม่เปลี่ยนไปจากแต่ก่อนเลย ” โทโมะพูดตามตรง
 
 
 
 
“ ปัจจุบันฟางก็ไม่เปลี่ยนไปหรอกน่ะค่ะ ทั้งกายและใจ ” ทั้งคู่ประสานสายตาให้กันอย่างหวานซึ้งโทโมะไม่อาจจะละทิ้งรักและความทรงจำของฟางและเขาไปได้จริง ๆ
 
 
 
 
“ ตอนเย็นเราไปทานข้าวที่คอนโดกันมั้ย ?  ” โทโมะเอ่ยถามฟางฟางพยักหน้าและทั้งคู่ก็อยู่คุยงานกันจนถึงเย็นโทโมะก็เดินออกมาจากห้องทำงานพร้อมกับฟางและมุ่งตรงไปที่คอนโด
 
 
 
                ป็อปปี้แก้วและคุณหญิงเดินกันจนถึงดึกและเตรียมตัวจะกลับบ้านแต่แก้วก็ขอให้แวะเข้าไปหาโทโมะที่ทำงานเพราะเธอคิดว่าวันนี้โทโมะน่าจะมีงานดึกเพราะเวลามีงานดึกโทโมะจะไม่ให้แก้วมาด้วย
 
 
 
 
“ อ้าว คุณแก้วมาหาท่านประธานหรอค่ะ ? ” เลขาของโทโมะที่กำลังเตรียมจะกลับบ้านเมื่อเห็นแก้วก็ถามแก้วพยักหน้า
 
 
 
 
“ ท่านประธานไปกับคุณฟางน่ะค่ะ ”
 
 
 
 
“ ตายจริง ! แล้วไปที่ไหน ออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ” คุณหญิงเอ่ยถามอย่างร้อนรนใจเลขาทำหน้าเลิกลั่กอย่างไม่กล้าบอก
 
 
 
 
“ ฉันถามได้ยินรึเปล่า ? ” คุณหญิงเอ่ยอย่างใจเย็นที่สุดแก้วก็รอฟังคำตอบ
 
 
 
 
“ ไปตั้งแต่เย็นแล้วค่ะ ไปคอนโดของท่านประธานน่ะค่ะ ” เลขาโพล่งปากพูดออกมาแก้วก็รีบวิ่งลงไปที่รถป็อปปี้โดยมีป็อปปี้ยืนอยู่รออยู่คุณหญิงก็เดินตามมาอย่างรีบเร่ง
 
 
 
 
“ ไปคอนโดพี่โทโมะพี่ป็อป ” แก้วบอกอย่างรวดเร็วมือสวยเปิดประตูรถก่อนจะเข้าไปนั่งตามด้วยคุณหญิงป็อปปี้ก็งงเล็กน้อยแต่ก็ทำตามในที่สุดทั้งสองก็มาถึงคอนโดที่โทโมะเคยอยู่และทั้งสามก็มาถึงหน้าห้องของโทโมะคุณหญิงใช้การ์ดสำรองรูดไปที่ระบบประตูประตูปลดล็อคแก้วค่อย ๆ เปิดประตูอย่างช้า ๆ และเห็นร้องเท้าของทั้งคู่ตั้งอยู่เท้าเรียวเดินเข้าไปอย่างช้า ๆ น้ำตาไหลหล่นกระทบแก้มซ้ำแล้วซ้ำเล่าแก้วเปิดประตูห้องนอนของโทโมะช้า ๆ
 
 
 
     ตาสวยเบิกโพรงอย่างตะลึงกับสิ่งที่เห็นมือบางปิดปากกลั้นเสียงที่มันพร้อมจะออกมากรีดร้องน้ำตาก็ไหลแทบไม่ขาดสายคุณหญิงและป็อปปี้ที่เดินตามหลังมาก็มองอย่างตะลึง ภาพตรงหน้าคือคนสองคนที่นอนเปลือยกายกอดกันอย่างหวานซึ้ง
 
 
 
 
“ ตื่น ฉันบอกให้ตื่น !! ” แก้วตวาดเสียงปลุกให้ทั้งสองคนตื่นขึ้นโทโมะและฟางก็ตื่นขึ้นอย่างสะลึมสะลือแต่เมื่อทั้งสองเห็นแก้วก็ตาสว่างโทโมะลุกขึ้นมาใส่กางเกงก่อนจะเดินเข้ามาหาแก้ว แต่แก้วเดินถอยห่างอย่างรังเกียจกับคนตรงหน้า
 
 
 
 
“ ที่ไม่ให้แก้วมาด้วยเพราะแบบนี้ใช่มั้ย ? ” แก้วถามทั้งน้ำตาแต่คนตรงหน้ากลับเงียบฟางที่ตั้งแต่ตัวเสร็จแล้วเดินมายืนเคียงข้างกับโทโมะ
 
 
 
 
“ แก้ว คืออย่าว่าพี่โมะเลยน่ะฟางผิดเอง ” ฟางบีบน้ำตาใส่แก้วแก้วมองอย่างคับแค้นใจ
 
 
 
 
“ หยุดเล่นละครสักทีเถอะ ” แก้วเอ่ยอย่าเหลือทนแล้วเดินมากระชากแขนบางบีบแน่นจนผิวขาวเริ่มเป็นรอยนิ้วมือ โทโมะเห็นว่าฟางเจ็บเลยปัดมือแก้วออกและยืนมาขวางแก้วกับฟางแก้วจ้องหน้าโทโมะ เธอเจ็บเหลือเกินที่เห็นคนตรงหน้าปกป้องอีกคนนึง
 
 
 
 
“ อย่าทำอะไรฟางน่ะแก้ว ” โทโมะเอ่ยเสียงเฉียบขาด
 
 
 
 
“ ทำไม ? รักกันมากเลยหรอ แก้วคือเมียพี่น่ะลูกของเราอีกล่ะ แต่มันคือชู้” ‘ เพี้ยะ ’ เสียงฝ่ามือใหญ่กระทบเข้าที่แก้มสวยอย่างจังและแรงจนหน้าแก้วหันไปตามแรงตบคุณหญิงและป็อปปี้ตกใจมากป็อปปี้เดินเข้ามาประกบด้านหลังของแก้วสวยตาคมจ้องมองที่คนตัวเล็กที่อึ้งไปเมื่อเห็นเขา
 
 
 
 
“ ฟางไม่ใช่ชู้ของฉันและฟางก็มาก่อนเธอซะอีก เธอควรจะรู้ไว้ซะสิคนที่มาหลังคือเธอไม่ใช่หรอ ห๊ะ!! ” โทโมะตวาดกลับอย่าเหลือทนเขาก็ตกใจเหมือนกันที่ตบหน้าแก้วไปแต่ก็เขาอยากปกป้องฟางมากกว่า
 
 
 
 
“ จริงสิน่ะ แก้วมันมาที่หลังนิงั้นพอกันทีแก้วไม่ทนอีกต่อไปแล้ว ฮึก แก้วทนมาตลอด 2 ปี แก้วยอมทำทุกอย่างแต่มันกลับศูนย์เปล่าหมดเลยสิน่ะ ฮึก พรุ่งนี้เราไปหย่ากัน  ไปเถอะค่ะพี่ป็อปแก้วเหนื่อยเต็มทีแล้ว ” แก้วหันหลังเดินกลับอย่างรวดเร็ว โทโมะหันมามองฟาง
 
 
 
 
“ ไม่เป็นไรน่ะฟาง ”
 
 
 
 
“ โทโมะกลับบ้านกับแม่ !! ” คุณหญิงเอ่ยหลังจากที่เธอเงียบไปพักใหญ่คุณหญิงมองโทโมะอย่างผิดหวังก่อนจะเดินออกไป
 
 
 
 
“ ทุกอย่างมันต้องเรียบร้อย รอโมะที่นี่น่ะฟาง ” โทโมะบอกฟางก่อนจะใส่เสื้อผ้าและเดินออกไปฟางมองโทโมะที่เดินออกไปปากเรียวแสยะยิ้มอย่างร้าย ๆ อย่างสะใจ
 
 
 
 
“ ของของฉันยังไงซะก็ของของฉัน ”  
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะที่เดินลงมาจากรถพร้อมกับคุณหญิงหรอืมารดาของเขาด้วยสีหน้าเรียบนิ่งและไม่สะทักสะท้านใด ๆ ทั้งสิ้นแต่กลับตรงข้ามกับมารดาของเขา
 
 
 
 
“ ขึ้นไม่เคลียกับหนูแกซะ ! ” คุณหยิงสั่งโทโมะเพราะเห็นว่ารถป็อปปี้จอดอยู่และป็อปปี้ก็อยู่ในรถโทโมะก็ทำตามอย่างว่าง่าย เมื่อเดินมาถึงห้องโทโมะก็เปิดประตูเข้าไปก็เจอกับแก้วที่กำลังเก็บเสื้อผ้าของตัวเองอยู่แก้วหันหลังมาก็เจอกับโทโมะเธอก็ชะงักเล็กน้อยแล้วหันหลังไปเก็บเสื้อผ้าของเธอต่อ
 
 
 
 
“ คุยด้วยหน่อยสิ ” โทโมะเอ่ยเรียบๆ แต่แก้วกลับไม่สนใจเก็บข้าวของต่อไปโทโมะทนไม่ไหวจับแก้วหันมาแก้วดิ้นไปมา
 
 
 
 
“ คุยกับฉันก่อน !! ” โทโมะตวาดใส่แก้วแก้วหยุดดิ้นแล้วเหลือบมองโทโมะ
 
 
 
 
“ คุยอะไรอีก ในเมือก็รู้เรื่องกันแล้วนิ เราจะหย่ากะ .. ”  แก้วที่กำลังจะพูดก็ถูกโทโมะแทรกขึ้นมาก่อน
 
 
 
“ เราจะไม่หย่ากัน ” โทโมะเอ่ยเสียงหนักแน่นดวงตาคมสบตากับดวงตาหวานอย่างหนักแน่นในสิ่งที่พูด
 
 
 
 
“ ทำไมล่ะ เมื่อ 2 ปีก่อนฉันเห็นคุณอยากจะหย่ากับฉันใจจะขาดก็จะหย่าให้แล้วไง ส่วนเรื่องสินสอดฉันจะเอามาคืนทุกบาททุกสตางค์เลยไม่ต้องห่วง ” แก้วเอ่ยเปลี่ยนสรรพนามระหว่างเธอกับโทโมะอย่างห่างเกินก่อนจะผลักโทโมะออกโทโมะก็ถอยเล็กน้อยแก้วก็หันหลังเก็บข้าวของต่อ
 
 
 
 
“ แล้วลูกล่ะ จะเอายังไง ”
 
 
 
 
“ ฉันเลี้ยงของฉันได้ ยังไงซะฉันก็อยู่คนเดียวมาโดยตลอดเลี้ยงลูกแค่คนเดียวไม่ตายหรอก ” แก้วพูดขึ้นแล้วรูดซิบกระเป๋าทำท่าจะเดินออกไปก็โดนโทโมะมายืนขวางไว้ซะก่อน
 
 
 
 
“ ก็แล้วแต่มึงล่ะกัน แต่ถ้ามันยังเป็นอยู่แบบนี้ใช่ว่าแก้วจะทนกับมึงได้นานหรอก ”
 
อยู่ ๆ โทโมะก็นึกถึงคำพูดของเขื่อนขึ้นมาโทโมะยื้อกระเป๋ามาจากมือแก้วแล้วตั้งมันลงที่พื้นก่อนจะเข้ามาประชิดกับแก้ว
 
 
 
 
“ เธอจะไปจากฉันได้จริง ๆ หรอแก้ว ” โทโมะกระซิบที่หูของแก้วอย่างแผ่วเบาปากหนาก็ประกบจูบแก้วอย่างอ้อยอิ่งโทโมะค่อย ๆ ต้อนแก้วไปที่เตียงแล้วผลักแก้วให้นอนไปที่เตียงก่อนจะเริ่มบทรักที่อ่อนโยน
 
               
 
 
 
                       ป็อปปี้ที่รอแก้วอยู่ด้านล่างก็เห็นว่าน้องสาวเขาไม่มาสักที
 
 
 
 
“ ตาป็อป น้าว่ากลับไปก่อนเถอะลูก ” ป็อปปี้คิดอยู่ครู่นึงก่อนจะเอ่ยคำลาแล้วบอกว่าจะกลับมาพรุ่งนี้เช้า
 
 
 
 
รุ่งเช้าของวันใหม่
 
                แก้วมองดูคนตัวสูงที่นอนหลับอยู่ที่เตียงกว้างอย่างใคร่ครวญเธอจัดทุกอย่างให้เขาอย่างเฉกเช่นทุกวันเป็นครั้งสุดท้าย แก้วปาดน้ำตาที่มันไหลมาก่อนจะเดินออกไปจากห้องอย่างเงียบๆ และลงมาชั้นล่างทุกคนยังไม่ตื่นและเธอก็ได้ให้ป็อปปี้เอาใบหย่ามาที่นี่
 
 
 
 
“ เลือกอย่างนี้จริง ๆ หรอแก้ว ” ป็อปปี้เอ่ยขึ้นแก้วมองเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าและเซ็นชื่อเธอไว้แล้วจัดมันใส่ซองให้ดี ป็อปปี้เอื้อมมือมาลูบหน้าที่มีรอยช้ำจากการตบของโทโมะเมื่อคืนอย่างอ่อนโยนแก้วก็หลับตารับสัมผัสถึงแม้อยากให้คนตรงหน้าเป็นอีกคนที่นอนอยู่ก็ตาม
 
 
 
 
“ หลังจากที่แก้วไปแล้ว ฝากพี่ป็อปจัดการต่อด้วยน่ะค่ะ ” แก้วพูดแล้วขึ้นรถป็อปปี้ก็ตั้งซองนั้นไว้ที่โต๊ะแล้วเดินมาที่รถก่อนจะขับเพื่อเตรียมไปยังสนามบิน
 
 
 
 
You know our love would be tragic
เธอรู้มั้ย ว่ายังไงความรักของเราก็ต้องเจอแต่ความโศกเศร้า
 
 
.....................................................
มั่วเนอะ
เม้นให้ด้วยน้าาา
ขอบคุณน้าา