ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ㄨ Why Not Me ? ㄨ

 
ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ( Why Not Me ? )
 
 Poppy & Fang Chapter 3 
 
 
 
 
 
คนแบบไหนที่ฉันฝันไว้ในใจคนแบบไหนที่ฉันหวังให้เป็นจุดหมาย
ไม่อยากหลงทางอย่างนี้ ..
 
 
 
 
 
 
     ร่างสูงที่นอนหมกตัวอยู่บนเตียงนุ่มแสนแพงพร้อมกับผ้าห่มที่พันกายไว้อย่างแน่นร่างสูงหลับใหลอย่างไม่นึกตื่นม่านผืนหนาถูกเลือนออกไปพร้อมกับแสงแดดที่สาดส่องเข้าหาเขาทำเอาหงุดหงิด
 
 
 
“ โอ้ยย ! ใครเปิดม่านว่ะ ” ป็อปปี้พูดอย่างงัวเงียและหงุดหงิดเป็นอย่างมากขนมจีนยืนท้าวสะเอวมองป็อปปี้บนเตียงอย่างเอือม ๆ ป็อปปี้ก็เหมือนกันป็อปปี้สื่อสายตาไปหาขนมจีนเหมือนจะถามว่าอะไร
 
 
 
“ วันนี้แกไม่ไปคุยนัดกับลูกค้ารึไงห๊ะ !  นอนอยู่ได้กี่โมงเข้าไปแล้วว ” ขนมจีนเอ่ยเสียงแว้ดทุกทีเลยไม่ว่าจะโตสักกี่ปีป็อปปี้ก็เป็อนย่างนี้ทุกทีเป็นน้องชายที่เธอแสนจะเอือม
 
 
 
“ เออ ๆ รู้แล้วน่ะ ออกไปได้แล้ว ” ป็อปปี้โบกมือไล่พร้อมลุกขึ้นจากเตียงขนมจีนลุกไปหยิบผ้าขนหนูพร้อมยื่นส่งให้ป็อปปี้ก็รับมา
 
 
 
“ เอ้อ  ๆ เตรียมชุดให้ด้วยน่ะ ขอบคุณมากน่ะครับ” ป็อปปี้ยิ้มกะล่อนให้ขนมจีนแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำเตรียมตัวไปบริษัท
 
 
 
“ นี่ ๆ แผลที่คิ้วเป็นไงบ้างเนี่ย ” ขนมจีนจัดเสื้อให้พลางถามถึงเรื่องแผลของป็อปปี้
 
 
 
“ ก็ยังไม่หายอ่ะ ” ป็อปปี้ตอบกลับ
 
 
 
“ งั้นเดี๋ยวแต่งตัวลงไปข้างล่างเดี๋ยวฉันทำแผลใหม่ให้ นี่แก แก้วท้องแล้วน่ะ ” ขนมจีนพูดแล้วแขวนเสื้อผ้าที่จัดไว้ตรงตู้เสื้อผ้า
 
 
 
“ หรอ กี่เดือนล่ะอ่ะ ” ป็อปปี้ถามเสียงอู้อี้
 
 
 
“ 1 เดือนแล้ว วันนี้จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว ” ขนมจีนบอกป็อปปี้แล้วเดินออกไปจากห้อง
 
 
 
 
 
 
 
“ วันนี้มีนัดอะไรมั้ยค่ะ ? ” ฟางถามเลขาเมื่อทำงานเสร็จ
 
 
 
“ วันนี้มีนัดกับคุณภานุค่ะตอน 7 โมงน่ะค่ะ  ส่วนพรุ่งนี้มีนัดกับคุณวิศวค่ะ ” ฟางเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะพยักหน้าฟางเหลือบมองนาฬิกานี่ก็ 6.30 แล้ว พลางนึกไปถึงเรื่องของเธอกับโทโมะเมื่อคืนโทโมะรีบออกไปมากและเธอก็พอจะรู้ว่ามันต้องเป็นเรื่องแก้วแน่นอน ..
 
 
 
“ คุยเสร็จไปบ้านจินนี่ล่ะกัน ” ฟางพึมพำแล้วหยิบเอกสารขึ้นมาอ่านปรกติ
 
 
 
 
“ คุณฟางค่ะ คุณภานุมาแล้วค่ะ ” เลขาของฟางเอ่ยทางโทรศัพท์ที่ตั้งวางไว้ฟางผละจากเอกสารแล้วตอบกลับไปทางโทรศัพท์
 
 
 
“ เชิญเขาเข้ามาเลยค่ะ ” ฟางเอ่ยแต่เมื่อฟางเงยหน้าขึ้นก็ต้องผงะและตกใจก็ในเมื่อคนตรงหน้าเธอนี้คือป็อปปี้ป็อปปี้ก็ดูเหมือนจะตกใจเล็กน้อยแต่ไม่มากเหมือนเธอฟางกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเหมือนลำคอมันแห้งผากไปหมดรอยยิ้มที่แสนจะเย็นชานั้น
 
 
 
“ สวัสดีครับ คุณฟาง .. ”
 
 
 
 
 
“ นี่ ! คุณปล่อยฉันน่ะ !! ” ฟางตลาดเสียงใส่ป็อปปี้เพราะป็อปปี้ลากเธอออกมาจากห้องทำงานทำเอาพนักงานรวมถึงเธอตกใจมากลากมาจนถึงรถของป็อปปี้เขาเปิดประตูและจับฟางยัดเข้าไปในรถ
 
 
 
“ อย่าลงมาน่ะ เธอลงมาเธอโดนแน่ ” ป็อปปี้ชี้หน้าฟางแล้วอ้อมมาที่คนขับ
 
 
 
“ นายทำบ้าอะไรของนายห้ะ !! ” ป็อปปี้เหลือบฟางทันทีเมื่อถูกถามขึ้นมาฟางตกใจเล็กน้อยที่เห็นใบหน้าของป็อปปี้แต่ไม่ทันได้ถามอะไรป็อปปี้ออกรถด้วยความเร็วตลอดทางก็ไม่มีเสียงคุยกันเลยแม้แต่นิดเดียวรถขับมาจนถึงคอนโดที่ฟางมากับป็อปปี้ครั้งแรกป็อปปี้ลงจากรถและดึงฟางลงมาฟางก็ยื้อไว้สุดฤทธิ์ป็อปปี้เลยอุ้มฟางขึ้นมาพาดบนบ่าเอาไว้ป็อปปี้เดินไปที่ลิฟต์เพื่อจะไปห้องของเขา
 
 
 
“ นี่ ปะ ปล่อยฉันน่ะ ” ฟางที่กลัวว่าจะถูกกระทำเหมือนครั้งที่แล้วอีกก็ขู่ป็อปปี้ออกมาถึงในใจเธอจะกลัวเหลือเกิน
 
 
 
“ หุบปาก ” ป็อปปี้พูดเมื่อลิฟต์มาถึงชั้นที่เขาต้องการป็อปปี้ก็เดินออกจากลิฟต์และก็มาถึงห้องของเขาที่เขาพาฟางมาครั้งแรกป็อปปี้เดินเข้าไปในห้องนอนแล้วปล่อยฟางลงบนเตียงอย่างแรง
 
 
 
“ ปล่อยดี ๆ ไม่เป็นรึไง ” ฟางตวาดใส่ป็อปปี้ก่อนจะลุกนั่งป็อปปี้ยืนเท้าสะเอวมองหน้าฟางเองก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน
 
 
 
“ ฉันรู้น่ะว่าเธอยังติดต่อกับโทโมะอยู่ ” เมื่อเงียบกันได้ไม่นานป็อปปี้ก็เปิดประเด็นทันที
 
 
 
“ แล้วจะทำไม ? ยังไงซะโทโมะก็เป็นของฉันตั้งแต่แรกอยู่แล้วแล้วทำไมฉันจะติดต่อกับโทโมะไม่ได้ ” ฟางแสยะยิ้มร้ายป็อปปี้เดินตรงเข้ามาหาฟางก่อนจะบีบคางสวยแน่น
 
 
 
“ เลิกยุ่งซะ ! เพราะอะไรน่ะหรอ ? แก้วเขาท้องอยู่เธอว่าไงล่ะ ” ป็อปปี้ตลาดลั่นเขาไม่อยากให้ผู้หญิงมาทำร้ายครอบครัวน้องสาวเขาเด็ดขาดมือเรียวปัดมือหนาของป็อปปี้ออก
 
 
 
“ นายไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน ! น้องนายนั่นแหละต้องเลิกยุ่งหย่ากันไปเลยยิ่งดี ” ฟางอึ้งไปก่อนจะตวาดกลับเธอไม่มีทางที่จะปล่อยไปหรอกที่ไม่มีทางแพ้อีกเป็นครั้งที่สอง
 
 
 
“ ฉันมีสิทธิ์สิ ฉันเป็นผัวเธอนี่ จำไม่ได้หรอ ” ป็อปปี้เอ่ยก่อนจะถูกมือเรียวตบไปที่แก้มอย่างแรง
 
 
 
“ อย่ามาพูดอะไรต่ำ ๆ ใส่ฉันน่ะ ”
 
 
 
“ หรือมันไม่จริงล่ะ อยากดูไม่ล่ะฉันยังมีคิลปของเราสองคนอยู่เลยน่ะ ” ป็อปปี้เอ่ยบอกฟางเม้มปากแน่น
 
 
 
“ ทำไมเราไม่มาทบทวนความทรงจำสักหน่อยล่ะ ” ป็อปปี้เอ่ยเสียงแผ่วที่หูบางพลางพรมจูบไปทั่วแก้มนิ่มมือหนาก็เริ่มปลดซิบด้านหลังของเดรสฟางอย่างเบามือฟางค่อย ๆ เอนลงไปนอนอย่างสั่นเทิ้ม เสียววาบไปทั่วท้องมือเรียวปัดป่ายไปทั่วแผ่นหลังแกร่งอย่างลืมตัวก่อน
 
 
     จะค่อยปลดกระดุมหนาออกทีละเม็ดอย่างช้า ๆ ทั้งสองตอนนี้เหลือแค่เพียงเนื้อเปลือยกายที่ไร้อาภรณ์ใด ๆ ทั้งสิ้น ใบหน้าคมแตะริมฝีปากไปทั่วผิวเนียใบหน้าคมค่อยๆเลื่อนลงต่ำไปที่เนินกายแล้วส่งปลายลิ้นร้อนเข้าไปที่โพรงนิ่มมอบความสุขให้แก่ร่างเล็กไม่น้อยมือเรียวสอดแทรกเข้าไปกับเรือนผมดำอันหนานุ่ม พร้อมกดศีรษะเขาลงแนบชิดกับเนินกายเธอมากขึ้นเพื่อะระบายความทรมานที่กำลังเผชิญอยู่
 
 
                ชายหนุ่มยังคงปรนเปรอความสุขให้แก่เธออย่างต่อเนื่องจนเธอรู้สึกเหมือนจะขาดใจเสียให้ได้ ฟางค่อย ๆ ปรือตาขึ้นและสติกำลังเริ่มครบครั้นอีกครา.. ฟางพยายามดันตัวป็อปปี้ออกและพยายามพาร่างกายอันไร้เรี่ยวถอยหนีไปที่อีกฟากนึงของเตียง แต่ก็ไม่สำเร็จเนื่องจากร่างของป็อปปี้ประกบจากด้านหลังพอดีปลายลิ้นร้อนไล้ไปทั่วแผ่นหลังขาวเนียนของฟางอย่างเนิบนาบทำเอาคนใต้ร่างแทบหมดแรง
 
 
 
“ อ๊ะ อืม.. ” ฟางครางผะแผ่วออกมาจากเรียวปากบาง ป็อปปี้สิ้นความอดทนพลิกร่างบางให้นอนหงายจัดการฝั่งแก่นกายลงไปอย่างไม่อ่อนโยนฟางผวาและเจ็บเล็กน้อยกับความคับใหญ่
 
 
 
“ อย่ารัดฉันแน่นเกินไปสิ เด็กน้อย ” ป็อปปี้เอ่ยเสียงแหบพลางฝั่งจมูกลงที่อกขาวส่วนล่างก็เริ่มขยับเข้าขยับออกอย่างช้า ๆ ไม่รีบร้อนนัก
 
 
 
“ ขอให้มันเป็นครั้งสุดท้ายของการพบเจอสำหรับเราได้มั้ย ? อ๊ะ อ๊า ” ฟางพูดขอร้องเพราะเธอไม่อยากเป็นเหมือนคยระบายความใคร่ให้ใครนักตอนนี้เธอก็แทบจะเหมือนผู้หญิงสำส่อนเต็มทนที่ยอมให้ผู้ชายที่รู้จักกันเพียงคืนเดียวทำแบบนี้ได้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าถึงเธอจะรู้ว่าเขาเป็นพี่ของแก้วก็ตาม
 
 
 
“ ฉันปล่อยเธอไปไม่ได้จริงๆ ” ป็อปปี้ตอบกลับตาคมมองประสานกับตาหวานอย่างบังเอิญแต่ฟางกลับหลบสายตาคมนั้นอย่างหวั่น ๆ
 
 
 
กลัวเหลือเกินว่าใจนั้นจะเผลอ ..
กลัวเหลือเกินว่าใจนั้นจะตกหลุมกับดักคนๆนี้..
 
 
 
 
                ป็อปปี้ใช้จังหวะนี้สอดผสานแนบชิดจนสุดตัว เสียงร้องดังอื้ออึงในลำคอป็อปปี้ปลุกเร้าอารมณ์ของฟางให้กลับมาเพื่อให้เธอมีอารมณ์ร่วมไปกับเขาด้วย ใบหน้าคมเลื่อนลงซุกไซ้ทรวงอกอื่ม ใช้ปลายลิ้นร้อนเปียกชื้นตวัดโลมเลียไปทั่วปลายถันทั้งสองข้าง สลับกับฝ่ามือใหญ่ที่บีบคลึงไปมาจนเจ้าของอกอวบแอ่บกายขึ้นรับสัมผัส เนื้อตัวของทั้งคู่เริ่มขยับเข้าหากันอย่างช้าๆ และต่อเนี่องเป็นจังหวะ
 
 
 
“ อืม .. ฟาง ” ฝ่ามือใหญ่ขับยกสะโพกกลมกลึงเข้าหาลำตัวเขารู้สึกดีอย่างไม่น่าเชื่อฟางเองก็เช่นกัน
 
 
 
“  ป็อปปี้ .. ” ฟางเรียกชื่อของคนที่อยู่บนร่างเธอ เปลือกตาบางหลับพริ้มลงทั้งน้ำตาบอกไม่ถูกกับคามรู้สึกที่มันเกิดขึ้นตอนนี้และ เวลานี้ ... มันทั้งวาบหวามและเจ็บปวดไปในคราเดียวกัน
 
 
 
“ ฉันรู้เธอก็มีความสุข บางทีเธออาจจะมีความสุขกับฉันมากกว่าโทโมะสิอีก ” ป็อปปี้กระซิบข้างใบหูเล็ก ค่อยๆ ขยับเข้าหาร่างบางช้าๆ ให้เธอได้รับรสสัมผัสอันแสนสุขฟางยกสะโพกกลมกลึงขึ้นตอบโต้ตามกลไกที่ธรรมชาติมันสร้างขึ้นมา สองมือเรียวขยุ้มผ้าปูที่นอนไว้แน่น เรียวปากก็พลางส่งเสียงครวญครางออกมา จากนั้นไม่นานจชายหนุ่มก็พาเธอไปถึงฝั่งฝันด้วยความสุขสม ฟางถึงกับอ่อนระทวยหมดเรี่ยวแรงร่างกายแทบไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนได้ เช่นกันกับป็อปปี้ชายหนุ่มเหนื่อยหอบอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเริ่มบทรักกับฟางอีกรอบแต่บทรักนั้นกลับถูกขัดจังหวะด้วยเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมา
 
 
 
“ ปะ ปล่อย ฉันจะไปรับโทรศัพท์ ”
 
 
 
“ ปล่อยให้มันดังไปสิ ” นอกจากเขาจะไม่ปล่อยแล้วชายหนุ่มยังไม่สนใจอะไรอีก นอกจากเสพสมกับร่างเล็กที่อยู่ใต้ร่างเพียงไม่นานหญิงสาวก็ยอมจำนนอีกครั้งและอีกครั้ง ..
 
 
                                                                                                                                                                
....................................
เม้น โหวต
ให้ด้วยน้าาา
ขอบคุณจ้าาาา