ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ㄨ Why Not Me ? ㄨ

 
  ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ( Why Not Me ? ) 
 
Tomo & Kawe Chapter 12
 
 
 
 
 
 
You know our love would be tragic
เธอรู้มั้ย ว่ายังไงความรักของเราก็ต้องเจอแต่ความโศกเศร้า
 
 
 
 
 
 
 
 
“ อือ ” แก้วตื่นมาด้วยความงัวเงียแล้วหันไปมองอีกคนที่อยู่ในห้องกับเธอเขานอนอยู่ที่โซฟาแก้วจัดท่าทีตัวเองให้นั่งทท่าทีสบาย ๆ แล้วจ้องมองคที่หลับอยู่
 
 
 
“ อ้าว แก้วตื่นแล้วหรอ ” ขนมจีนเปิดประตูมาก็เจอน้องสาวเธอนั่งอยู่บนเตียงคนไข้
 
 
 
“ ค่ะ ” แก้วพูดเสียงเบา ๆ ขนมจีนเดินมาก็เห็นโทโมะที่นอนหลับอยู่
 
 
 
“ พี่มาตรวจอาการน่ะ ถ้าอาการดีขึ้นวันนี้คงกลับได้แล้ว ” ขนมจีนพูดพลางตรวจสุขภาพของแก้วเมื่อตรวจก็บอกให้แก้วกินยาแล้วนอนพัก
 
 
 
“โทโมะตื่นได้แล้ว ” ขนมจีนเดินไปปลุกเพื่อนเธอที่นอนอยู่โทโมะที่สะลึมสะลือเล็กน้อยลุกตัวขึ้นนั่ง
 
 
 
“ นายกลับบ้านไปทำงานเถอะ ” โทโมโมะมองไปไปที่แก้วที่หลับอยู่เพราะยาออกฤทธิ์แล้ว
 
 
 
“แก้วน่าจะออกจากดรงพยาบาลได้วันนี้น่ะแหละ ถ้าแกไม่ว่างฉันไปส่งก็ได้ ”
 
 
 
“ ฉันว่างหล่ะน่ะ ถ้าฉันไม่มารับแม่ก็ด่าฉันน่ะสิ ” โทโมะพูดแล้วลุกขึ้นออกไปจากบ้านขนมจีนก็เดินตามโทโมะไป
 
 
 
“ ถ้าแกไม่อยากมารับฉันไปส่งน้องฉันเองก็ได้ป่ะ ” ขนมจีนพูดโทโมะมองหน้าเล็กน้อย
 
 
 
“ แก..ยังไงซะน้องฉันก็มีลูกแล้วฉันอยากให้แกอ่อนโยนกับน้องฉันบ้างไม่อ่อนโยนเพื่อแม่ก็อ่อนโยนเพื่อลูกก็ยังดีน่ะแก ฉันอยากให้แกอ่อนโยนขึ้นหน่อยให้ความรักกับลูกในท้องแก้ว ลูกที่เกิดมาน่ะมามันต้องได้รับความรักของพ่อกับแม่ด้วย ” ขนมจีนและโทโมะเดินมาถึงหน้าโรงพยาบาลโทโมะเงียบไปพักนึงขนมจีนเลยเดินออกมาโทโมะเลยเดินไปที่เขาจอดรถไว้ตั้งแต่เมื่อคืนเพื่อไปทำงาน
 
 
 
12.00 น.
 
 
“ พี่เฟย์เร็ว ๆ หน่อยย ” มิณทร์ที่เร่งพี่สาวเขาที่กำลังเดินลงจากรถยิก ๆ พอเขารู้ว่าแก้วเขาโรงพยาบาลเขาแทบกินไม่ได้นอนไม่หลับกันเลยทีเดียวไม่ได้เว่อร์น่ะ
 
 
 
 
“ เดี๋ยวสิมิณทร์จะรีบไปรึเปล่า ? ” เฟย์ที่โดนลากออกมาจากร้านแทบจะไม่ทันเธอก็ไม่น่าพูดให้มิณทร์ได้ยินเลยว่าแก้วป่วยจนเข้าโรงพยาบาลเฟย์เดินเข้าไปถามถึงห้องที่แก้วพักและเดินมาจนถึงหน้าประตูมิณทร์ที่ไม่รอช้าเปิดประตูมาก็เจอแก้วที่นั่งทานอาหารอยู่
 
 
 
 
“ พี่แก้ว พี่แก้วเป็นไงบ้างครับ ? พอผมรู้ว่าพี่ไม่สบายผมรีบมาเลย ” แก้วยิ้มอ่อนโยนให้มิณทร์ก่อนจะขยี้หัวมิณทร์เบา ๆ สำหรับเธอแล้วมิณทร์เป็นน้องชายที่ดีมากสำหรับเธอ
 
 
 
 
“พี่ไม่เป็นอะไรหรอก เจ้าตัวเล็กทำฤทธิ์น่ะ ” แก้วพูดทำเอาเฟย์กับมิณทร์ถึงกับงงแก้วหัวเราะออกมา
 
 
 
“  หมายความว่าไงหรอครับ ? ” เฟย์เดินเข้ามาใกล้แก้วเพื่อรอฟังคำตอบ
 
 
 
“ พี่ท้องน่ะ ” แก้วเอ่ยทำเอามิณทร์หน้าซีดไปเลย
 
 
 
“ นี่แกท้องจริง ๆ หรอแก้ว ฉันจะได้หลานแล้วหรอเนี่ย ” เฟย์ย่อตัวเพื่อให้เท่ากับท้องแก้วก่อนจะเอามือลูบท้องแก้วอย่างเบามือ
 
 
 
“มิณทร์ดีใจมั้ย ? จะได้หลานแล้วน่ะ ” แก้วหันถามมิณทร์มิณทร์อึกอักเล็กน้อยเขาไม่ตอบแต่เพียงเขาส่งยิ้มให้เท่านั้น
 
 
 
ได้แต่มองเธอข้างหลัง ตรงที่เดิมอยู่ซ้ำซ้ำ
ได้แต่ส่งใจไปรั้ง หวังให้เธอมองหันมา
เป็นแค่เพียงคนคนหนึ่ง คนที่อยู่ข้างนอกสายตา
เป็นแค่คนที่ธรรมดา ที่เธอมองข้ามไป ..
 
 
“ มิณทร์ โกรธอะไรพี่รึเปล่า ฮึก ” อยู่ ๆ แก้วก็ร้องไห้ขึ้นมามิณทร์ตกใจรีบเข้ามาหาเฟย์ก็ตกใจไม่น้อยเช่นกันแต่เพราะคิดว่าน่าจะเกิดที่แก้วท้องเลยมีอารมณ์ปรวนแปลง่าย
 
 
 
“ ผมเปล่าโกรธอะไรพี่แก้วน่ะ ผมดีใจน่ะค่ะที่ผมกำลังจะมีหลานน่ะ ” มิณทร์พูดถึงในใจของเขากลับไม่มีความดีใจอยู่ในนั้นเลย
 
 
 
“ งั้นวันนี้เราเฝ้าพี่แก้วทั้งวันเลยดีกว่าเนอะ ” เฟย์ยิ้มให้มิณทร์แล้วพูดออกมาวันทั้งวันมิณทร์กับเฟย์ก็อยู่เฝ้าแก้วที่โรงพยาบาล
 
 
 
“ คุณโทโมะค่ะ วันนี้คุณฟางขอเลื่อนนัดเป็นวันพรุ่งนี้น่ะค่ะ ” โทโมะเงยหน้าจากกองเอกสารเมื่อรับรู้ว่าฟางเลื่อนนัดของเขา
 
 
 
“ ครับ ๆ ” โทโมะตอบกลับไปแล้วก้มหน้าทำงานต่อไปตอนเย็นนี้เขาจะไปรับแก้วออกจากโรงพยาบาลตามคำสั่งของคุณแม่หากเป็นคุณแม่แล้วเขาก็ขัดอะไรไม่ได้โทโมะนั่งทำงานจนถึงเย็นเมื่อเอกสารที่เขาทำมาทั้งวันหมดเลยเตรียมตัวที่จะออกมาไปรับแก้ว
 
 
 
‘Cause all of me Loves all of youLove your curves and all your edges ’
 
 
 
เสียงโทรศัพท์ของโทโมะดังขึ้นมือหนาหยิบขึ้นมาปรากฏว่าเป็นเบอร์ของแก้วโทโมะกดรับ
 
 
 
“ ฮัลโหล ฉันกำลังจะออกไปรับ ”
 
 
 
(ไม่ต้องมารับแก้วก็ได้น่ะค่ะ เดี๋ยวแก้วกลับกับเฟย์ก็ได้ค่ะ พี่แก้วครับ! ) แก้วพูดแต่กลับมาเสียงผู้ชายแทรกเขามาโทโมะขมวดคิ้วก่อนจะพูดกลับไป
 
 
 
“ อยู่กับใคร ? ” โทโมะถาม
 
 
 
( เฟย์กับมิณทร์น่ะค่ะ พอดีว่าเฟย์กับมิณทร์มาอยู่เป็นเพื่อนแก้วทั้งวันเลย ) แก้วก็ตอบกลับไปตามความเป็นจริง
 
 
 
“ อยู่นั้นแหละเดี๋ยวฉันไปรับเอง ”
 
( แต่ .. )
 
 
 
“ ฉัน จะ ไป รับ เธอ เอง ” โทโมะสั่งเสียงเข็มทำเอาคนในสายไม่กล้าขัดเลยแม้แต่น้อยโทโมะวางสายจากแก้วไปก็รีบลงไปที่รถและขับไปหาแก้วจนถึงโรงพยาบาลก็เจอกับแก้วที่ยืนอยู่กับเฟย์พร้อมมีมิณทร์ที่ยืนอยู่ข้าง  ๆ แก้ว
 
 
 
“ สวัสดีค่ะพี่โทโมะ ” เฟย์ทักทายพร้อมไหว้เขาในฐานะที่เป็นรุ่นพี่และเพื่อนแฟนของเธอโทโมะยิ้มรับแล้วเดินเข้ามาหาแก้วสายตาคมเหลือบมองมิณทร์เล็กน้อยมิณทร์ก็เหมือนกันสายตาเด็กหนุ่มมองเขาไม่วางตา
 
 
 
“ ไปเถอะ ” โทโมะจับมือแก้วแล้วพาไปนั่งข้างเบาะคนขับและตนก็วนมานั่งที่เบาะคนขับ
 
 
 
“ เดี๋ยวครับ ! ” มิณทร์ร้องทักมิณทร์วิ่งอ้อมมาหาแก้วพร้อมยื่นยาให้แก้วก็รับมามิณทร์ยื่นหน้าเข้ามาหาแก้วพร้อมหอมแก้มขาวอย่างอ่อนโยนแก้วก็อึ้งไปเล็กน้อยโทโมะที่เหมือนจะรับกับเหตุการณ์ตรงหน้าไม่ค่อยทันเท่าไหร่ก็อึ้งไปนิด ๆ กรามหนาถูกบดกับฟันอย่างใจเย็น
 
 
 
“ ไปกันได้รึยัง ? ” โทโมะถามขึ้นเขาพยายามใจเย็นที่สุดแล้วมือหนากำพวงมาลัยรถแน่นมิณทร์ยิ้มให้แก้วแล้วปิดประตูรถให้โทโมะก็ขับออกไปทันที
 
 
 
“ แกทำไรของแกเนี่ยะมิณทร์ ” เฟย์ตีเข้าที่แขนมิณทร์มิณทร์หันมาทำหน้าไม่รู้เรื่องแล้วเดินไปที่รถ
 
 
 
ณ บ้านหลังใหญ่โทโมะที่ขับเคลื่อนเข้ามาในตัวบ้านก่อนจะรถ
 
 
 
“ ลงไปสิ ” โทโมะเอ่ยเสียงเย็นเยียบแก้วอึกอักเล็กน้อยก็ตั้งแต่ขับมาตลอดทางโทโมะก็เงียบไม่พูดอะไรแก้วลงจากรถอย่างว่างายเสื้อสูทของโทโมะแก้วก็หยิบมาด้วย
 
 
 
“ แล้วพี่โทโมะจะไปไหนหรอค่ะ ” แก้วถามโทโมะหันมอง
 
 
 
“ นั้นมันเรื่องของฉัน ” โทโมะขับรถออกไปทันทีโทโมะขับรถมาจนถึงคอนโดโทโมะเดินเข้ามาในห้องก็เจอกับฟาง
 
 
 
“ ฟาง.. ฟางยังไม่กลับหรอ ” ฟางหันหน้ามาหาโทโมะพร้เอมรอยยิ้มโทโมะยิ้มตอบร่างสูงเดินเข้าไปหาฟางที่นั่งอยู่ที่เตียง
 
 
 
“ ก็ฟางคิดว่าโทโมะน่าจะมาที่นี่ก็เลยมารอน่ะค่ะ ” วันนี้เธอเลื่อนนัดเขาเป็นวันพรุ่งนี้เพราะเธอรู้ว่ายังไงเขาก็คงไปรับแก้วและก็ไม่มานัดเธอแน่นอนโทโมะยื่นหน้ามาจูบฟางอย่างแผ่วเบาลิ้นเล็กตอบกลับอย่างรู้งานในหัวของเขาตอนนี้แทบจะมีแต่รูปมิณทร์กับแก้วในวันนี้ .. และตอนนั้น เด็กนั้นมันกล้ามากจริง ๆ อย่างที่เขื่อนพูดกับเขาไว้โทโมะถอนจูบออกก่อนจะยิ้มให้ฟางฟางก็เช่นกัน
 
 
 
“ พี่ .. พี่รัก พี่รักฟางน่ะ ” โทโมะพูดแล้วยิ้มให้เขาพูดกับฟางแต่ในหัวของเขาแทบจะมีแต่หน้าแก้วอยู่ตลอดเวลา
 
 
 
“ ฟางก็รับพี่ปะ .. เอ่อ พี่โทโมะเหมือนกันน่ะค่ะ ” ฟางอึกอักเมื่อเธอเผลอปล่อยคำพูดเป็นชื่อของอีกคนนึงมาออกมาก็ตั้งแต่วันนั้นเธอไม่เจอเขาอีกเลยฟางกับโทโมะสลัดเรื่องที่อยู่ในหัวออกไปและอยู่ด้วยกันทั้งคืน
 
 
แก้วที่นั่งรอโทโมะกลับบ้านแต่ก็ไม่เห็นวี่แววเขาจะกลับมาเลยสักนิดแก้วน้ำตาเอ่อคลอเบ้าทั้งความน้อยใจและเป็นห่วงมันตีอยู่ในอกจนคึวามรู้สึกมันเอ่อล้นเธอก็แค่อยากรู้ว่าเธอทำผิดอะไรก็แค่นั้นเมื่อคืนเธออยู่เฝ้าแต่เขาก็ไม่ได้กลับมาจนถึงตอนเช้าเธอก็มานั้งเฝ้าจนถึงวันนี้
 
 
 
“ มานั่งทำอะไรตรงนี้ ” เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นแก้วเงยหน้าขึ้นมาก็เจอกับโทโมะที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ
 
 
 
“ แล้วร้องทำไม ” โทโมะถามขึ้นดวงตาคมมองใบหน้าหวานแก้วก็ลุกขึ้นมาแล้วกระโจนกอดเข้าหาโทโมะจนคนตัวสูงเกือบเซล้ม
 
 
 
“ ฮึก พี่โทโมะโกรธอะไรแก้วรึเปล่า แก้วขอโทษน่ะค่ะถ้าแก้วทำอะไรให้พี่โทโมะโกรธ ” แก้วกอดคนตัวสูงแน่นพร้อมระบายในใจออกมาโทโมะที่อึ้งไปเลยก็ทำไม่ถูกเขาเข้าใจว่ามันอาจจะเป็นอาการของคนท้องแต่เขาแค่ไม่คิดว่าแก้วจะเปลี่ยนไปขนาดนี้แขนแกร่งยกโอบกอดแก้วแล้วโยกตัวไปเบา ๆ อย่างอ่อนโยนจะว่าโกรธก็ยังโกรธอยู่หรอกน่ะ
 
 
 
“ เปล่าหรอกไม่ได้โกรธอะไร แต่ถ้าเธอยังร้องไห้อยู่แบบนี้มันไม่ดีน่ะเธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวน่ะ ” โทโมะเอ่ยขึ้นมาและก็ทำให้เขานึกถึงคำพูดของขนมจีนด้วยก่อนจะพาคนตัวเล็กขึ้นห้องนอนไป
 
 
 
ขอได้ไหมดวงดาว ช่วยทำให้ใจฉันไม่ต้องเจ็บขอได้ไหมให้เธอมีใจให้ฉัน..
 
 
 .............................................
 
มั่วเนอะ
หายไปนานเลย
เม้นให้หน่อยน้าา