ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ㄨ Why Not Me ? ㄨ

 
ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ( Why Not Me ? ) 
 
 
     ยิ่งเติมกลับยิ่งล้น .. สิ่งที่ทำไปกลับว่างเปล่าไม่เหลืออะไรสักอย่าง .. แต่ก็ยังรั้นที่จะทำมัน
 
ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าทำไปก็เท่านั้นก็ในเมื่อ เขาไม่เคยรักเธอเลย .. จริญญา ไทยานนท์ หรือ แก้ว
 
ภรรยาของ วิศว ไทยานนท์ หรือ โทโมะ  เธอกับเขาแต่งงานกันมาได้ 2 ปีแล้วแต่ดูเหมือนไม่มี
 
อะไรที่มันจะคืบหน้าเลย กลับกลายเป็นว่าเขาเกลียดเธอเข้าอย่างจัง เขาคิดว่าเธอเป็นแค่คนเห็น
 
แก่เงินอยากได้แค่เงินของเขา ทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่เลย เธออยากได้หัวใจของเขามากกว่าเงินทองหรือ
 
อะไรทั้งสิ้น เขาแต่งงานกับเธอเพราะถูกทางผู้ใหญ่บังคับแต่เธอเต็มใจจะแต่งงานกับเขาเพราะเธอ
 
รักเขาแต่เขาไม่รักเธอเลย ไม่เคยเลยแม้แต่นิดเดียว .. เพราะเขารักเธอคนนั้น เธอผู้เป็นทุกอย่าง
 
ของเขาฟาง ธนันต์ธรญ์ นีระสิงห์  เพือนของเธอเอง ..
 
 
" เฮ้ออ " แก้วถอนหายใจเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ทีไรเธอก็เหมือนจะร้องทุกที
 
 
" ถ้าเธอยังยืนขวางอยู่แบบนี้ฉันก็ใส่ชุดไปทำงานไม่ได้หรอกน้ะ " เสียงเย็นชาเอ่ยขึ้นไม่ต้องบอก
ว่าใครก็รู้กันอยู่
 
" เอ่อ .. แก้วขอโทษค่ะ แก้วเตรียมชุดไว้ให้แล้วค่ะ " แก้วบอกโทโมะก่อนจะส่งชุดทำงานให้สามี
 
 
" อืม " โทโมะรับชุดมาก่อนเดินเข้าไปใส่ในห้องแต่งตัว  
 
 
" ไปทำงานดีกว่าเรา " แก้วบ่นพึมพำก่อนจะคว้ากุญแจรถแล้วเดินลงไปข้างล่างเมื่อเดินลงมาก็
เจอกับคุณแม่ของผู้เป็นสามี
 
 
" อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณแม่ " แก้วเอ่ยก่อนจะยิ้มหวาน
 
 
" อรุณสวัสดิ์จ๊ะ หนูแก้ว ตาโมะล่ะ ? " คุณหญิงของบ้านเอ่ยขึ้น
 
 
" แต่งตัวอยู่น่ะค่ะ แก้วไปทำงานก่อนน่ะค่ะ " แก้วพูดก่อนจะทำท่าจะเดินออกไป
 
 
" ไปอยู่ทานอาหารเช้าก่อนล่ะลูก ? " คุณหญิงเอ่ย
 
 
" ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าแก้วอยู่ทานเดี๋ยวพี่เขาก็ไม่ทานหรอกค่ะ " แก้วพูดเสียงหงอย ๆ ก็ทุกทีเลยนิ้น่า
 
เวลาเธออยู่ทานข้าวด้วยทีไร ชายหนุ่มก็ไม่เคยที่จะร่วมทานกับเธอเลย
 
 
" โถ่ .. งั้นไปทำงานดี ๆ น้ะลูก " เธอสงสารลูกสะใภ้ที่จับใจ
 
 
" ค่ะ งั้นแก้วขอตัวน้ะค้ะ " เธอไหว้นางก่อนจะเดินออกไป โทโมะที่เดินลงมามองหญิงสาวนิ่ง ๆ
 
เมื่อเห็นมาหญิงสาวเดินออกไปแล้วก็เดินมาหาผู้เป็นแม่ที่นั่งรับประทานอาหารอยู่
 
 
" ตาโมะมานั่งทานข้าวก่อนลูก หนูแก้วทำไว้ให้ "
 
 
" ครับ " โทโมะตอบเสียงเรียบก่อนจะนั่งแล้วทานเงียบ ๆ 
 
" อร่อยมั้ยลูก ? " 
 
" เฉย ๆ ครับ ผมขอตัวก่อนดีกว่า " ชายหนุ่มพูดก่อนจะวางช้อนลงแล้วเดินออกไปข้างนอกเพื่อ
จะไปทำงาน
 
" เฮ้อ ..  ฉันจะทำไงดีล่ะเนี้ยะแก่จนจะเข้าโลงอยู่แล้วยังไม่ได้อุ้มหลานเลย " คุณหญิงกุมขมับ
ก่อนส่ายหน้าเบา ๆ