07- Ghost ( ฟราวx เทย์โตะ ) เรื่อง คิดไปเอง

          ณ โบสถ์ใหญ่ขาวโพลนที่คับคั่งไปด้วยผู้มีจิตใจ
ศรัทธาในพระเจ้า แต่ดูเหมือนจะมีผู้หม่นหมองอยู่เช่นกัน
          [ เทย์โตะ ] ตั้งแต่มิคาเงะตายนี่ก็ผ่านไปได้สิบวันแล้วสินะ
ผมรู้สึกผิดต่อมิคาเงะมากสิ่งที่จะชดใช้ให้กับมิคาเงะได้
ก็คือ ชีวิตของผมเท่านั้น แต่...ข้อความสุดท้ายของมิคาเงะ
บอกให้ผมมีชีวิตอยู่ต่อไป แล้วมันจะไปมีความหมายอะไร
แค่หายใจทิ้งไปวันๆ มิคาเงะเคยบอกไว้ว่าเราเป็นเพื่อนรักกัน
และเคยให้สัตย์สาบานว่า...ถ้าตายเราจะตายด้วยกัน [ เทย์โตะ ]
ปัง...ปัง...ปัง! เสียงดังกระทบประตูที่มีอนุภาคทำให้
ประตูไม้บานใหญ่พังทลายและการปรากฎตัวของ
ชายหนุ่มผมทอง
          " ตื่นได้แล้วเจ้าเปี้ยก! "
          " อย่าเข้ามาตามอำเภอใจสิ "
          " ก็เคาะไปแล้วนิ "  ฟราวมองเสื้อของมิคาเงะที่
อยู่ในมือของเทย์โตะ
          [ ฟราว ] เจ้าเปี้ยกนั่นคงรักมิคาเงะมากสินะ 
อกหักแล้วสิเรา ต่อให้มิคาเงะตายไปในชาตินี้แต่ก็ยัง
อยากดูแลเจ้าเปี้ยกสินะ ผมมองมังกรน้อยสีชมพู
ซึ่งก็คือมิคาเงะกับชาติมาเกิดที่นั่งอยู่บนตักของเจ้าเปี้ยก
          " ยังไงก็กินข้าวกินยาด้วยล่ะ "   ผมวางอาหารที่ซิสเตอร์
ทำ วางไว้บนโตะพร้อมยาเนื่องจากหมอเป็นหวัด
         " เฮ้อ... "
          " เป็นอะไรครับฟราว "   คาสเตอร์เดินเข้ามาหาผม
         " เปล่านิ "
          " เรื่องของเทย์โตะคุงรึเปล่า "   หมอนี่ยิ้มเยาะ
          " เรื่องของฉันแกจะไปทำอะไรก็ไป! "   ผมเดินหนี
คาสเตอร์จะมีสักวันมั้ยที่ไม่ถูกหมอนี่เหน็บ [ ฟราว ]
          " มีอะไรหรอคาสเตอร์ เสียงดังเชียว "
ลาบราดอร์เดินเข้ามาถามคาสเตอร์เมื่อเห็นฟราว
โวยวายเสียงดัง
         " คงหงิดเรื่องเทย์โตะคุงน่ะครับ "
          " อ๋อ...เทย์โตะคุงคงเสียใจที่สูญเสีย
เพื่อนคนสำคัญไปนิ "   ลาบราดอร์ยิ้มอย่างเศร้าๆ
          " เพื่อน...นั่นน่ะสิ แต่ฟราวคงไม่คิดอย่างนั้น
หรอกครับ เขายิ่งซื่อบื้ออยู่ด้วย "
        " 555...นั่นน่ะสิไปดื่มชาดอกคาโมมายด์มั้ย "
         ณ ห้องพยาบาล
          [ เทย์โตะ ]  แปลกแหะ...วันนี้ฟราวไม่เห็นกวนชวนทะเลาะ
เหมือนอย่างที่เคยทำทุกวี่ทุกวัน
         " วันนี้ฟราวแปลกเนอะ "
         " ฟุรุเปี๊ย(นั่นน่ะสิ) "   ผมลูบหัวมิคาเงะหนึ่งทีแล้วมิคาเงะ
ก็หลับไป
          " สงสัยเคลียดเรื่องคอล์มั้ง "  ผมห่มผ้าเตรียมตัว
นอนหลับพักผ่อน  เอ่...ทำไมนอนไม่หลับนะ เพราะตาบ้าฟราวคนเดียว [ เทย์โตะ ]
         [ ฟราว ] ทำไมนอนไม่หลับว่ะ หยึย...เพราะเจ้าเปี้ยกคนเดียว [ ฟราว ]
          " อารุณสาหวาด~ห้าว "   ฟราวเดินเข้ามาในห้องพยาบาล
ในมือมีอาหารเช้าและยาของเทย์โตะ
         " อรุณสวัสดิ์ "
       " หยึย...เจ้าเปี้ยกทำไมตาดำ
เป็นหมีแพนด้าอย่างนั้นล่ะ "
          " นายก็เหมือนกันแหละ "   
         " ฉันก็แค่ทำงานดึก...แกคงเคลียดเรื่องมิคาเงะ
จนนอนไม่หลับสินะ "  ฟราวมีแววตาซึมแวบนึง
          " เอ๋...ที่เคลียดน่ะเรื่องนายต่างหาก "
         " อ้าวทำไมอ่ะ "     ฟราวงง
         " ก็เห็นนายดูเคลียดๆนิ "
          " หรอ...(ยังไงก็อย่าไปหวังสิ ท่องไว้เจ้าเปี้ยก
ชอบมิคาเงะ)งั้นไปล่ะ อย่าลืมกินยานะ "
ฟราววางอาหารเช้าบนโต๊ะ แล้วเดินมาขยี้ผมของเทย์โตะ
เมื่อเวลาสายๆเทย์โตเคิดว่าอาการป่วยของเขาดีขึ้นแล้ว
จึงเดินไปสวนของลาบราดอร์
          " เอ่อ...คุณลาบราดอร์ครับผมมารบกวนรึเปล่า "
          " อ้าว...เทย์โตะคุง หายจากอาการหวัดแล้วหรอ 
ฉันว่าง...ดื่มชาหน่อยมั้ย "
          [ เทย์โตะ ] คุณลาบราดอร์ยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน
          " พักนี้ ผมคิดว่าฟราวเค้าหน้าเคลียดๆบ่อยน่ะครับ
งานของเซเวนโกสหนักหรอครับ "
         " เปล่าหรอก ฟราวเขาน่าจะเคลียดเรื่อง
ของเทย์โตะคุงนะ "