รอยแค้น (Ire)

 
 
 
              ช่วงเย็น 
 
ดาว: เกิดเรื่องแล้วค่ะ คุณฟาง 
 
ฟาง: มีอะไรเหรอ เดี๋ยวแปบนะ คิดเงินลูกค้าก่อน 
 
ดาว: ทำไงดีอ่ะ 
 
ฟาง: มีอะไรเหรอ วันนี้ลูกค้าเยอะมากเลย ไม่ทันเลย 
 
ดาว: คือ น้อง น้องปอนด์ หายไป ค่ะ 
 
ฟาง: อะ อะไรนะ ! หายไปไหน 
 
ดาว: ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ตอนที่แขกเริ่มน้อยๆ ดาวก็ไปดู แล้วไม่เจอ ไม่นั่งเล่นทรายที่เดิมแล้วค่ะ
 
ฟาง: ไปหากันเถอะ เดี๋ยวดาว ไปปิดร้านก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปหา ก่อน แล้วค่อยตามไป
 
 
 
 
                  ป็อบปี้ ชวนปอนด์มากินข้าวเย็นด้วยกัน ป็อบปี้รู้สึกรักเด็กคนนี้มาก พอกินข้าวกันเส็จ ป็อบปี้ก็ชวนปอนด์มานั่งชิงช้า ใต้ต้นไม้ ที่บ้านของเขา ป็อบปี้นั่งมอง ปอนด์ กินขนม แล้วค่อยๆลูบหัวไปมา อย่างช้าๆ
 
 
ปอนด์: คุณลุงเป็นอะไรรึเปล่าครับ 
 
ป็อบ: อ่อ เปล่าหรอก ลูกคิดถึงลูกนะ 
 
ปอนด์: คุณลุงมีลูกด้วยเหรอครับ 
 
ป็อบ: มีสิ แต่ลุงไม่รู้ว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย
 
ปอนด์: เหมือนผมเลย ผมก็ไม่รู้ว่า พ่ออยู่ที่ไหน เหมือนกัน 
 
ป็อบ: อ้าวทำไมล่ะ!  พ่อไปไหน 
 
ปอนด์: ผมไม่รู้ครับ แม่ไม่เคยบอกเรื่องของพ่อเลย 
 
ป็อบ: ทำไมนะ น่าสงสารจัง 
 
 
ฟาง: ไม่ต้องมาสงสารลูกฉัน ( ฟางเดินหาปอนด์มาเรื่อยๆ จนถึงบ้านหลังนี้ เขาเดินมาเห็นปอนด์นั่งอยู่กับป็อบปี้ ตอนแรก เขาก็ตกใจ ไม่น้อย แต่เมื่อ ได้ยินประโยค ว่า น่าสงสาร เขาก็โมโห ) 
 
 
ป็อบ: ฟาง ( เขาเองก็ตกใจไม่น้อยที่เห็นฟาง เขาตกใจมาก ไม่อยากจะเชื่อว่าจะเจอฟาง ที่นี้ และได้ยิน ประโยคที่ว่า ลูกฉัน เขายิ่งตกใจ) 
 
 
แก้ว: มีเรื่องอะไรกันอ่ะ 
 
 
โทโมะ: คุณ ฟางนิ แก้วๆ 
 
 
ฟาง: กลับบ้านกับแม่ (เดินขึ้นไปบนบ้านป็อบปี้ไปอุ้มปอนด์กลับบ้าน) 
 
 
ป็อบ: ฟางเดี๋ยว 
 
 
ฟาง: ปล่อย ฉันไม่รู้จักคุณ 
 
 
ปอนด์: แม่ครับ ผม
 
 
ฟาง: ไม่ต้องพูดเลย เรามีเรื่องต้องคุยกัน ( กำลังจะเดินกลับบ้าน ป็อบมาดักหน้าไว้ก่อน) 
 
 
ป็อบ: เดี๋ยวสิฟาง อย่าพึ่งไป คุยกับผมก่อน ! 
 
ฟาง: ฉันบอก แล้วไง ว่าไม่รู้จักคุณ  หลีกไป 
 
 
ป็อบ: ไม่อ่ะ ไม่หลีก เราต้องคุยกันก่อน นี้คุณยังไม่หายโกรธผมอีกเหรอ 
 
 
ฟาง: ฉันไม่ได้โกรธคุณ แต่ฉันเกลียดคุณ ฉันไม่วันลืม สิ่งที่คุณทำกับฉันหรอกนะ อย่าตามมานะ 
 
 
ป็อบ: ฟาง เดี๋ยว ฟาง 
 
 
แก้ว: ป็อบ คุณฟาง 
 
 
โทโมะ: เห้ย แสดงว่าน้อวปอนด์ ก็ลูกมึงดิ 
 
 
ป็อบ: เอ่อ ใช่ แต่ ฟาง 
 
 
แก้ว: เห้ย แต่อย่างน้อย ก็ได้เจอ คุณฟาง เห็นหน้าลูกแล้วนะ 
 
 
ป็อบ: ชีวิตกูทำไมมันซวยอย่างนี้ว่ะ 
 
 
โทโมะ: แต่ในความซวยก็ยังมีความโชคดีอยู่นะเว้ย 
 
 
ป็อบ: เออ ก็จริงว่ะ อย่างน้อยก็รู้แล้วว่าเขาอยู่ที่นี้ ลูกเป็นผู้ชาย ชื่อปอนด์ 
 
 
แก้ว: น้องปอนด์ หน้าคล้ายๆป็อบเหมือนกันนะ 
 
 
ป็อบ: ตอนแรกที่เห็น ก็ถูกชะตา เหมือนกัน 
 
 
โทโมะ: เขาคงจะเรียกว่า ความผูกพันทางสายเลือด แน่เลย