Harry Potter : Girl in Prophecy ทายาทแห่งจอมมาร

ตรอกไดแอกอนและไม้กายสิทธิ์ซีดาร์

            ผ่านไปหลายวัน ฤดูใบไม้ร่วงใกล้เข้ามาทุกที เฟลิเซียนอนหลับอย่างสบาย เธอตื่นขึ้นมาก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่างแสงแดดสว่างไสว เธอเดินลงมาจากห้องนอนไปยังห้องครัวของบ้าน

            วันนี้เป็นอีกวันที่มีจดหมายและข้อความเดิมๆส่งมาให้เฟลิเซีย

            “มาลูกรักมาให้พ่อกอดหน่อย พ่อจะไปทำงานแล้วนะ!”ผู้เป็นพ่อว่าอย่างกระตือรือร้นพลางสวมกอดเด็กหญิง เด็กหญิงกอดกับบางๆ

            “ตั้งใจทำงานนะค่ะ คุณ”ผู้เป็นแม่เอ่ยกับผู้เป็นพ่อพลางยิ้มให้

            “แน่นอน”ก่อนผู้เป็นพ่อจะเปิดประตูออกไป

            “เฟลิเซียวันนี้มีครูจากโรงเรียนมาหาลูกน่ะ คือ...โรงเรียนที่ส่งจดหมายมาให้ลูก”นางโรเจอร์หันมาพูดกับเธอ “และอย่าดื้อ”พลางกำชับลูกตัวเองอย่างดี

            กริ่ง

            เสียงกดกริ่งของบ้านดังขึ้นนางโรเจอร์เดินออกไปเปิดประตูทิ้งให้เฟลิเซียนั่งทานอาหารเช้าบนโต๊ะอาหาร

            “คุณมาจากโรงเรียนสินะคะ เชิญค่ะ”นางโรเจอร์พาผู้มาใหม่ไปยังห้องรับแขกของบ้าน พลางคุยกับแขกจนลูกสาวทานอาหารเช้าเสร็จแล้วเดินเข้ามา

            “นี้คือเอลิสันใช่ไหม?”เสียงเย็นพูดทำเอาเด็กน้อยกลัว

            “ใช่ค่ะ”นางโรเจอร์ตอบ ชายที่หน้าดูแก่กว่าวัย นัยน์ตาสีรัตติกาล เรือนผมสีดำดูเหมือนเมือกอะไรสักอย่างในสายตาของเด็กน้อย “งั้นฉันขอตัวก่อนนะค่ะ”ว่าก่อนนางโรเจอร์จะเดินออกมาทิ้งให้เด็กน้อยอยู่กับศาสตร์จารย์

            “หนูมีคำถาม จะถามคุณศาสตร์จารย์”เฟลิเซียว่าอย่างสุภาพและเป็นการเป็นงาน

            “ว่าไงคุณเอลิสัน”อีกฝ่ายตอบกลับแต่สายตาเย็นชาก็ยังอยู่

            “จดหมายนี้ทำไมพวกคุณถึงต้องการให้หนูไปเรียนที่นี้”เฟลิเซียว่าในสิ่งที่สงสัย “เอาตามความจริงศาสตร์จารย์ หนูจริงจังในเรื่องนี้”เฟลิเซียว่าต่ออย่างแน่วแน่

            “เธอคือแม่มด”

            “แม่มด”เด็กหญิงคมวดคิ้ว “แบบในนิทานเด็กๆอย่างสโนไวท์เหรอคะ?”เธอถามเป็นเด็กๆ

            “ไม่ใช่...แม่มดที่ฉันหมายถึงคือผู้ที่มีเวทย์มนต์”

            “มันก็ไม่ต่างกันนี้ค่ะ”เฟลิเซียทำให้ศาสตร์จารย์ตรงหน้าคิดว่าจะดูถูกเด็กคนนี้ไม่ได้ เพราะเด็กคนนี้มีความคิดที่ทำให้เขาจนมุมได้ในที่สุด

            “มันต่างผู้ที่มีเวทย์มนต์ที่ฉันหมายถึงไม่ใช่แม่มดเหมือนในนิทานเด็กๆของเธอ แต่เป็นแม่มด พ่อมด ที่อยู่ในโลกของพวกเขา เป็นโลกที่ขนานกับโลกใบนี้”

            “หนูไม่เข้าใจ”เฟลิเซียว่ากลับ

            “ต่อไปเธอจะเข้าใจเอง”ศาสตร์จารย์ตอบกลับ ก่อนจะมองหน้าเด็กหญิง “รู้ไหมเธอมีนิสัยคล้ายกับบางคนที่ฉันรู้จัก”

            “ใครเหรอคะ?”เด็กน้อยถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

            “ไม่ต้องรู้หรอก ฉันศาสตร์จารย์เสนปสอนวิชาปรุงยาของฮอกวอตส์”เสนปว่าพลางมองหน้าเด็กน้อยอีกครั้งก่อนจะเมินไป

            “หนูขอถามอีกข้อค่ะ”เด็กน้อยว่า “แม่มดถ้าพูดกับงูได้ถือว่าแปลกไหมคะ?”เด็กน้อยถามต่ออย่างใสซื่อ

            เสนปอึ้งไปสักครู่ก่อนจะจ้องมองไปยังนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนๆนั้น “แปลกเพราะเป็นความสามารถที่หาได้ยากในหมู่พ่อมด แม่มด”เสนปตอบกลับไป

            “เหรอคะ”เฟลิเซียเงียบไปพร้อมกับคำตอบ

            “เอาล่ะไปกันได้แล้ว”เสนปว่ากับเธอ ทำให้เธอสงสัย

            “ไปไหนคะ?”เธอถามอย่างอยากรู้มากๆ

            “ตรอกไดแอกอน”เสนปตอบเพียงแค่นี้ก่อนจะเดินออกไป

ณ ตรอกไดแอกอน

            เสนปบอกให้เธอเข้าไปในร้านเสื้อคลุมก่อนที่เขาจะแยกตัวไปซื้อของอื่นๆให้เธอ และเขาก็ให้เธอไปซื้อไม้กายสิทธิ์เองอีก

            “ชุดนักเรียนฮอกวอตส์เหรอจ๊ะ ที่รัก”เสียงทักทายของเจ้าของร้านดังขึ้น เธอยิ้มตอบกลับตามมารยาทที่ดี “อยู่ทางนี้จ๊ะ พ่อหนุ่มอีกคนกำลังลองอยู่พอดี”

            ด้านหลังร้านมีเด็กผู้ชายผิวสีซีดราวกับทั้งชีวิตเขาไม่เคยตากแดดมาก่อน  หน้าตาที่ดูหยิ่งยโสทำให้เธออดจะหมั้นใส้ในความมั่นใจในตัวเองของเขาไม่ได้

            เฟลิเซียพยายามไม่สนใจในตัวของเขาก่อนจะสนใจเมื่อมาดามมักลิ้นเอาเสื้อคลุมมาให้เธอลอง

            เธอจ่ายด้วยเงินเกลเลียนให้แด่มาดามมักลิ้นก่อนจะเดินออกจากร้านไปยังร้านไม้กายสิทธิ์ซึ่งเธอต้องใช้ความจำอย่างมากในการจำเส้นทางในตรอกไดแอกอน ก่อนที่เธอจะพบกับร้าน “หาเจอสักที”เฟลิเซียไม่รอช้าเธอเปิดประตูเข้าไป

            ก่อนที่จะเจอกับเจ้าของร้าน “ไงแม่หนูน้อยมาเลือกซื้อไม้กายสิทธิ์”เขาทักทายเธอ เธอยิ้มตอบน้อยๆ

            “ค่ะ”

            “อืม...ฉันขอทราบชื่อของแม่หนูได้หรือไม่?”เขาถามชื่อของเธอ

            “เฟลิเซีย เอลิสันค่ะ”เธอตอบกลับทำให้เจ้าของร้านนิ่งสตั้นไปเมื่อเธอเอ่ยนามสกุล

            “ร้ายกาจ คุณเอลิสัน”เขาว่าให้เธอฟัง “เอาล่ะเรามาทำภารกิจหาไม้กายสิทธิ์ให้คุณเถอะ”โอลิแวนเดอร์เปลี่ยนประเด็นกับเด็กน้อย

            ก่อนที่เขาจะมองไปยังชั้นที่วางไปด้วยกล่องใส่ไม้กายสิทธิ์

            “ไม้เมเปิ้ลกับขนยูนิคอร์น ยาว14นิ้ว”เขาว่าแล้วส่งให้แด่เธอ เฟลิเซียรับมันมาแต่พอจะกวัดแกว่งโอลิแวนเดอร์ก็ดึงกลับ “ไม่ ไม้แบล็คทอร์นกับเอ็นหัวใจมังกร”พอจะส่งให้เธอเขาก็ชักกลับอีกครั้ง “ฉันคิดว่าไม้ฮอลลี่กับขนยูนิคอร์น”พอจะส่งให้เธอเขาก็ชักกลับอีกครั้ง

            เป็นแบบนี้จนเป็นภูเขาเหล่ากอ จน... “ไม้ซีดาร์กับขนนกฟีนิกส์ ยาว11นิ้วครึ่ง ดีและนุ่ม”เขาว่าและส่งให้เธอ เธอรับมันมาแกว่งและเมื่อนั้นไม้กายสิทธิ์ที่กองรวมกันก็ถูกเก็บไปวางบนชั้นอย่างเรียบร้อย

            “แปลก แปลกจริงๆ คุณเอลิสัน ฉันจำไม้กายสิทธิ์ที่ฉันขายและฉันทำทุกอันได้ แต่ฉันลืมไม้กายสิทธิ์อันนี้และ..”ดูเหมือนโอลิแวนเดอร์ไม่อยากจะพูดต่อเหมือนเขากลัวอะไรบางอย่าง

            เฟลิเซียเดินออกมาจากร้านไปยังที่ๆเธอนัดหมายกับเสนปซึ่งเขารออยู่

            “หนูขอถามคุณอีกข้อหนึ่ง”เฟลิเซียรีบถามหลังจากที่เห็นราวกับว่าเธอกลัวว่าจะไม่ได้ถาม “ทำไมพอคุณโอลิแวนเดอร์ได้ยินนามสกุลหนู...ทำไมเขากลัวหนูล่ะคะ?”เธอถามออกมา

            “เธอมีบางอย่างที่ไม่มีใครเหมือนและมีแต่คนกลัวในสิ่งนั้น”เสนปตอบ

            “เขากลัวอะไรในตัวหนู”

            “มันมียุคมืดตอนนั้นผู้ให้รอยแผลตรงข้อมือเธอ”เสนปว่าพลางมองข้อมือที่เป็นแผลเป็นรูปตัว s “เขาเป็นคนที่ใครๆก็กลัว และมีคำทำนายว่าเธอจะเป็นทายาท”เสนปว่าต่อ

            “คำทำนายนั้นทำให้ใครๆกลัวหนูเหรอคะ?”

            “ใช่พวกเขาคิดว่าเธอตายไปแล้ว และ...พ่อแม่ของเธอก็ถูกเขาฆ่าเช่นกัน”เสนปว่าแววตาเย็นชาเมื่อพูดถึงทำให้เธออดที่จะกลัวไม่ได้

            “แล้ว..”

            “ฉันว่าเธอจะรู้เยอะไปแล้วสักวันเธอจะรู้”เสนปว่ากับเด็กหญิงก่อนจะพูดว่า “กลับได้แล้วเธอจะต้องไปโรงเรียนวันที่ 1 กันยายน ให้ไปขึ้นรถไฟชานชลาที่ 9 ¾”

________________________________________________