รักร้ายๆของนายมาเฟีย

บนห้อง
 
โทโมะเดินขึ้นมาบนห้องหน้าไร้อารมณ์ที่สุด
แก้ว:เพื่อนนายกลับแล้วหรอ
โทโมะ:อืม
แก้ว:แล้วนายรู้มั้ยพวกมันเป็นใคร
โทโมะ:เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอก
แก้ว:อือ แล้วนานไม่เป็นอะไรจริงๆหรอ 
ฉันลองเอามือจับแขนเขาพลิกไปพลิกมาเพื่องสำรวจแผลแล้วลองจับตามตัวเขา
โทโมะ:โอ้ย
แก้ว:นายเจ็บหรอ ขอดูหน่อย
โทโมะ:ไม่ต้องหรอกไม่เป็นอะไร
ฉันเปิดเสื้อเขาขึ้นแล้วเห็นรอยช้ำเต็มตัวเขา
แก้ว:เนี่ยนะ ไม่เป็นอะไรเขียวเต็มเลย
โทโมะ:ก็บอกว่าไม่เป็นไรไง เธอจะไปไหนก็ไปฉันจะพัก
แก้ว:.....
ฉันเดินออกจาห้องมาข้างล่าง
เขื่อน:อ้าวคุณแก้วมาทำอะไรข้างล่าง
แก้ว:โดนไล่ เขื่อนพาฉันไปมนเมืองหน่อย
เขื่อน:ห๊า คือว่า...
แก้ว:ไปเถอะเขาไม่ว่าอะไรหรอก
เขื่อน:ก็ได้ครับ
 
เย็น
โทโมะ:หายไปไหน เขื่อน เขื่อน แก้ว อย่าบอกนะว่าหนีไปแล้วอะ
โทโมะวิ่งหาแก้วกับเขื่อนรอบบ้านเท่าที่จะหาได้แต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงาจึงกลับมาที่บ้านก่อน
โทโมะ:คงหนีฉันไปแล้วสินะ หึอยากไปอยู่แล้วหนิ โธ่เว้ย 
เพล้ง 
เสียงแก้วแตกดังไปถึงข้างนอก
แก้ว:เกิดอะไรขึ้นอะเขื่อน
เขื่อน:รีบไปเถอะครับ
 
ในบ้าน
แก้ว:โทโมะ นายเป็นอะไรมั้ย
โทโมะเงยหน้าขึ้นมา แล้วลุกขึ้นมากระชากแขนแก้ว
โทโมะ:ไปไหนมา
แก้ว:....
โทโมะ:ฉันถามว่าเธอไปไหนมา
เขื่อน:คุณโทโมะครับ
โทโมะ:แกออกไป ไม่ต้องยุ่ง
เขื่อน:แต่
โทโมะ:ออกไป
ตอนนี้แก้วกลัวจนตัวสั่นไม่กล้าพูดอะไร
โทโมะ:เงียบทำไม ถ้าไอ้พวกนั่นมันกลับมาทำร้ายเธอฉันจะทำยังไงฉันจะช่วยเธอทันมั้ย เธอรู้มั้ยฉันหาเธแถบบ้าแล้วเธอไปไหนมา
แก้ว:ฮึก ฮึก
โทโมะ:ร้องไห้ทำไม หยุดร้อง ฉันไม่ชอบ 
แก้ว:ฉันแค่ให้เขื่อนพาไปซื้อยามาให้นาย แต่ร้านยามันปิดแทบทุกร้านก็เลยกลับมาช้าไม่คิดว่านายจะโกรธขนาดนี้
โทโมะ:......
แก้วยื่นยาให้โทโมะ
แก้ว:อะนี่ยาอย่าลืมทาล่ะ ฉันขอตัว
แก้ววิ่งขึ้นไปบนห้อง โทโมะยังยืนนิ่งรู้สึกผิดที่ตะคอกใส่แก้วไป