เพราะว่ารัก

 

 

 

 

 

                    " ตามไปเอาตัวมันมา " ชายหน้าเข้มออกคำสั่ง ลูกน้องพยักหน้าแล้วออกรถไปทันที 

 

 

 

 

                    " แม่ง ยังจะตามมาอีก " โทโทะรีบบิดรถหนี แซงรถคันหน้าไปมาจนหน้าหวาดเสียว  แก้วซบหน้าลงบนหลังกว้าง มือกอดเอวโทโมะไว้แน่น 

 

 

 

 

                    " มันอยู่นั่น  ตามไปๆ " ชายหน้าเข้มชี้ไปทางที่โทโมะจอดรถ 

 

 

 

 

 

                    " ลงมาเร็วๆ " โทโมะดึงแก้วที่ยังนั่งค่อมอยู่บนรถของเขา แก้วกลัวจนขาดสติ ทำอะไรไม่ถูก โทโมะลากไปไหนก็ไปหมด   

 

 

 

 

                    โทโมะจอดรถอยู่หน้าโรงแรม่านรูด แล้ววิ่งพาแก้วเข้าไปข้างใน โดยที่แก้วเองก็ไม่รู้ว่าโรงแรมนี่เป็นโรงแรมม่านรูด 

 

 

 

 

 

                    " นั่งลงๆ "โทโมะวิ่งเข้าไปในม่านรูดที่มีรถหรูจอดอยู่หลังม่าน ก่อนจะสั่งให้แก้วนั่งลงหน้ารถ แก้วพยักหน้าหงิกๆ แล้วนั่งลง โดยที่มือของเธอจับมือของเขาไว้แน่น 

 

 

 

 

 

                    " ตามหาให้เจอ ! " เสียงของชายหน้าเข้มดังเข้ามาในม่าน  แก้วจับมือโทโมะแน่นขึ้น มือเธอสั่นด้วยความกลัว จนโทโมะรู้สึกได้  โทโมะจับบ่าแก้วไว้ เพื่อปลอบขวัญ 

 

 

 

 

                    ข้างนอกม่าน ลูกน้องและชายคนนั้นวิ่งหาแก้วจนทั่ว เขาเปิดม่านทุกม่านออก เปิดห้องทุกห้อง แต่ก็ไม่เจอแก้วกับโทโมะ 

 

 

 

 

 

                    " หรือว่ามันจะหนีไปหลังโรงแรมครับนาย " ลูกน้องพูด ชายหน้าเข้มนิ่งคิด 

 

 

 

 

                    " กลับ ! " ร่างสูงขวดคิ้วแล้วเดินนำลูกน้องออกจากโรงแรมไป 

 

 

 

 

 

                       " มันกลับไปแล้ว " โทโมะเดินไปแอบดู แล้วกวักมือเรียกแก้วให้ออกมา 

 

 

 

 

                    " แน่ใจนะ ว่าไม่อยู่แล้วอะ " แก้วยังกลัวไม่หาย เธอแอบหลบอยู่หลังโทโมะ มือเาะเสื้อโทโมะไว้แน่น 

 

 

 

 

                    " เออ " โทโมะใจนึงก็สงสาร ใจนึงก็อดขำไม่ได้ ยังเป็นคนอยู่เมื่อกี้ ตอนนี้กลายเป็นไก่ต้มซะแล้ว

 

 

 

 

                    " งั้นไปกันดีกว่าเนอะ เมื่อกี้ในห้องชั้ลได้ยินเสียงแปลกๆ "  แก้วนึกว่าผี 

 

 

 

 

                    " หึหึ   ไปๆ " โทโมะขำใรคอ แล้วเดินนำแก้วออกไป 

 

 

 

 

 

                    " เห้ย !!! " เสียงอุทานของทั้งคู่ดังผสานกัน  ดวงตาคมเหลือกหลาก ช็อคกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า  แก้วหันมองหน้าโทโมะอย่างเห็นใจ

 

 

 

 

                    บิ๊กไบค์คู่รักของเขา ที่เขารักมันเหมือนดวงใจ ตอนนี้มันกลายเป็นเศษเหล็กกองอยู่ตรงหน้าเขาไปแล้ว  คงจะเดาไม่ยากว่าเป็นฝีมือของใคร 

 

 

 

 

 

                    " นายโอเคหรือเปล่า " แก้วถามเสียงสั่น ก่อนจะเดินถอยออกมาหนึ่งก้าว เพราะเริ่มกลัวในอารมณ์โกรธของโทโมะ นี่ขนาดครั้งที่แก้วเธอแค่ใช่สเปรย์พ้นรถ ยังโดนจูบ นี่รถกลายเป็นเศษเหล็กเขาจะทำขนาดไหนกัน 

 

 

 

 

                    " มันเป็นใคร ! " โทโมะขึ้นเสียงแล้วเดินเข้ามาหาแก้ว  แก้วรีบเดินถอยหลังก้าวต่อก้าว 

 

 

 

 

                    " คู่หมั้นของทองกวาวหนะ "แก้วตอบเสียงสั่น หน้าเธอไม่ค่อยสู้ดีนัก 

 

 

 

 

                    " เพราะเธอ รถของชั้ลถึงได้เป็นแบบนี้ "  โทโมะโยนความผิดให้แก้ว 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่ได้ทำนะ  " แก้วหน้าซีด 

 

 

 

 

                    " เธอต้องรับผิดชอบเรื่องทั้งหมด " โทโมะย่างสามขุมเข้ามาหาแก้ว 

 

 

 

 

                    " อ้าว  ก็ชั้ลไม่ได้ทำ "  แก้วหน้าเหวอ 

 

 

 

 

                    "แต่เธอเป็นต้นเหตุให้รถของชั้ลเสียชีวิต "  โทโมะแทบจะร้องไห้ เมื่อหันไปดูสภาพรถของตัวเอง

 

 

 

 

                    " แล้วใครสั่งให้นายตามมา  นายตามมาเอง แล้วก็ตามมาช่วยชั้ลเอง ชั้ลไม่ได้สั่งนายสักหน่อย "  แก้วเอาตัวรอด  โทโมะยิ่งโกรธ 

 

 

 

 

                    " อ่อ  ที่ชั้ลมาช่วย เพราะชั้ลจุ้นจ้านเองงั้นสิ " โทโมะชี้ที่หน้าตัวเอง แล้วเหมือนว่าเขาจะไม่พอใจกับคำพูดของแก้ว

 

 

 

 

 

                    " ... "  แก้วรู้สึกผิด แต่ไม่กล้าขอโกรธ  เธอทำได้แค่บอกมันทางสายตา  โทโมะจ้องมองหน้าแก้วครู่หนึ่งแล้วเดินหันหลังกลับไป

 

 

 

 

 

                    " นายจะไปไหน "แก้วเองก็ไม่หล้านักหรอกที่จะอยู่คนเดียว  ถ้าพวกนั้นย้อนกลับมา เธอก็ตายนะสิ 

 

 

 

 

                    " ..." โทโมะไม่ตอบ เดินหน้าต่อ  แก้วรีบวิ่งไปดักหน้าโทโมะเอาไว้ 

 

 

 

 

                    "โอเค  ชั้ลขอบคุณที่นายว่าช่วยชั้ล แล้วชั้ลก็ขอโทษถ้าชั้ลพูดแรงไป " แก้วเจรจา 

 

 

 

 

                        " เธอ ต้อง รับ ผิด ชอบ รถของชั้ล "โทโมะเน้นทุกคำ 

 

 

 

 

                    " ได้ เดี๋ยวชั้ลจะไปจัดการกับคู่หมั้ของทองกวาวให้ " แก้วสัญญา 

 

 

 

 

                    " ดึ "

 

 

 

 

                    " งั้นเรากลับกันได้แล้วใช่มั้ย " แก้วพูด 

 

 

 

 

                    " เออ " โทโมะพูด  แก้วยิ้มหวานให้หนึ่งครั้ง  แล้วเดินหน้าต่อ  แต่เหมือนโทโมะจะไม่เดินตาม  แก้วหยุดชะงัก ก่อนจะหันกลับมาที่โทโมะ 

 

 

 

 

                    " ไม่ไปอะ " แก้วงง 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลมีตังค์ในกรเป๋าแค่ 2 ร้อย " โทโมะล้วงกระเป๋า ล้วงเงินออกมาให้ดู 

 

 

 

 

                    " ไม่เป็นไรชั้ลมีหลายพัน " แก้วพูด 

 

 

 

 

                    " แล้วไหนเงินของเธอ " โทโมะรู้อยู่แล้วว่ากระเป๋าของแก้วคงจะติดรถพวกมันไป

 

 

 

 

                    แก้วลวงเงิน หากระเป๋าของตัวเองก็ไม่เจอ 

 

 

 

 

 

                    " กระเป๋าชั้ลติดไปที่รถพวกมันแน่เลย  "  แก้วเพิ่งรู้ตัว  โทโมะส่ายหน้าไปมา แล้วเดินกลับเข้าโรงแรมไป  แก้วเดินตามไปติดๆ 

 

 

 

 

 

                    ในลำคลอง

 

 

 

 

 

 

                    " สบายไปดิ เล่นน้ำในคลอง " ป๊อปสาดน้ำใส่หน้าฟาง ที่ยืนเกาะตลิ่งอยู่

 

 

 

 

                    " แม่ง ชอบหาเรื่องตลอดวะ แล้วเป็นไง ได้เรื่องเลยมั้ย " ฟางคิ้วขมวดเสียอารมณ์มาก กับการเป็นอยู่ในตอนนี้

 

 

 

 

 

                    " เอ้า ! แล้วนั้นยังจะลอยคอยู่อีก ไม่ขึ้นมาหละคะ " ป๊อปขึ้นไปยืนสง่าโคลนเต็มตัวอยู่บนบก  ฟางตะเกียกตะกายจะขึ้นไป แต่ขึ้นไม่ได้

 

 

 

 

                    " ช่วยหน่อยดิวะ " ฟางโวยวาย

 

 

 

 

                    " อ่อ ! ลืมไป  ขาเธอสั้น "  ป๊อปยิ้มกวนๆก่อนจะนั่งยองๆ แล้วยืนมือให้ฟางจับ ฟางจับมือป๊อป เธอจะแกล้งดึงป๊อปให้กลับลงไปในคลองอีกครั้ง แต่เหมือนว่าแรงเธอจะน้อยกว่าเค้าเยอะ 

 

 

 

 

                    " กินเยอะๆนะคะน้องฟาง  จะได้มีแรงดึงพี่ป๊อปลงไป " ป๊อปแซว ฟางหน้าบูด เดินสะบัดๆ ไปที่ถนน 

 

 

 

 

                    " พวกเอ็งอยากลงเล่นน้ำคลองกันหรอ " ลุงที่ขับรถนำป๊อปฟางไป  ต้องวนรถกลับมาเพราะไม่เห็นทั้งคู่ขับบตามม  แต่ก็ต้องอดขำไม่ได้ เมื่อเห็นสภาพของทั้งคู่ ที่ตัวเปียกโคลนไปหมด 

 

 

 

 

                    " ลุงคะ " ฟางอาย 

 

 

 

                    " 5555 เออๆ  เอา ขึ้นมาบนรถสิ เดี๋ยวข้าไปส่ง " ลุงหัวเราะไม่หยุด 

 

 

 

 

 

                    " แล้วรถหละครับ " ป๊อปหันไปมองรถที่นอนล้อชี้ฟ้าอยู่ในคลอง

 

 

 

 

                    " เดี๋ยวค่อยให้เด็กมันมาเอา " ลุงพูด  

 

 

 

 

                    ทั้งคู่นั่งท้ายรถกระบะ ไปจนถึงในหมู่บ้าน 

 

 

 

 

 

 

                    " มีที่พักกันแล้วยังหละ " ลุงถาม

 

 

 

 

                    " ยังค่ะ / ครับ "  ทั้งคู่ยิ้มเจือนๆ  งบน้อย ต้องใช้สอยอย่างประหยัด อะไรที่ฟรีก็ต้องรีจับฉวยเอาไว้ 

 

 

 

 

                    " เออ งั้นไปพักที่บังกะโลก็แล้วกันนะ ของลุงเอง  ให้อยู่ฟรี ไม่คิดตังค์ " ลุงยิ้ม พร้อมส่งกุญแจห้องให้ทั้งคู่   ฟางรับกุญแจมาดู เธออึ้งไป เมื่อเห็นว่ามันมีแค่ดอกเดี๋ยว

 

 

 

 

                    " เอ่อออ  ลุงคะ "  ฟางจะทัก แต่ป๊อปขัดไว้

 

 

 

 

                    " ขอบคุณมากนะครับ " ป๊อปยกมือไวห้ลุง แล้วดึงมือฟางให้เดินตามมา

 

 

 

 

                    " อย่าเรื่องมากได้มั้ย เค้าให้อยู่ฟรีแล้ว ยังจะถามมากอีก " ป๊อปดุ

 

 

 

 

 

                    " ก็กุญแจห้องมันมีแต่ดอกเดียว "ฟางหน้ามุ้ย 

 

 

 

 

 

                    " นอนๆไปเถอะน๊า "ป๊อปรำคาญ

 

 

 

 

 

                    " จะนอนได้ยังไง ชั้ลเป็นผู้หญิงนะ "  ก็อย่างว่า คนมันไม่เคยนอนร่วมห้องกับผู้ชาย มันก็ต้องรู้สึกหวั่นๆเป็นธรรมดา 

 

 

 

 

 

                    " ถ้านอนไม่ได้ก็นอนข้างนอก   เอามานี่ " ป๊อปบ่น ก่อนจะดึงกุญแจมาจากมือฟาง แล้วไขเข้าไปในห้อง  เขาโยนกระเป๋าลงบนที่นอน ก่อนจะถอดเสื้อทันที 

 

 

 

 

 

                    " ว้าย ! " ฟางที่เพิ่งจะเดินเข้ามา เอามือปิดตาแทบไม่ทัน เมื่อเห็นป๊อปเปลือยท่อนบน 

 

 

 

 

                    " แหมะ ทำเป็นร้องตกใจ  อย่ามาแอ็คติ้งครับ อายุปูนนี้แล้ว ชั้ลไม่เชื่อหรอก ว่ายังไม่เคย ชั้ลรู้ว่าเธอเห็นมาเยอะกว่านี้  อย่าาแอ๊บ ยัยน้องฟาง  "  ป๊อปแบะปากอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัว แล้วเดินเข้าไปอาบน้ำ  ก่อนมองป๊อปอย่างเซ็ง  เธอมองไปรอบๆห้อง ก็ถอนหายใจทันที

 

 

 

 

 

                    บังกะโลหลังนี้ เป็นเพียงบังกะโลสี่เลี่ยมเล็กๆ มีแค่เตียงเดี่ยวที่นอนได้แค่ 2 คน มีโทรทัศน์ มีแอร์ แล้วก็มีห้องน้ำ แต่นั้นเอง ทางเดินก็แทบจะเดินชนกันอยู่แล้ว  แล้วยิ่งต้องมาอยู่กับป๊อป มันยิ่งทำให้ฟางรู้สึกว่ามันแขบขึ้นไปอีก 

 

 

 

 

 

                    " ไปอาบน้ำดิ  นั่งเหม็นอยู่ได้ " ป๊อปที่เดินออกมาจากห้องน้ำ ในสภาพที่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว โยนผ้าเช็ดตัวอีกผืนที่ยังไม่ได้ใช้ให้ฟาง 

 

 

 

 

 

                    " ช่วยแต่งตัวให้มันเรียบร้อยได้มัย " ฟางเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ไม่อยากจะมอง มองทีไรใจก็หวิวทุกที   ไม่รู้ทำไม ป๊อปถอดเสื้อ แล้วมันดูเซ็กซี่มากในสายตาเธอ 

 

 

 

 

                    " ทำไม หุ่นชั้ลแซ็บจนเธอห้ามใจไม่ได้เลยหรอ " ป๊อปเดินเข้ามายั่วฟาง 

 

 

 

 

 

                    " เออ  เอ่ยย ไม่ใช่  " ฟางแอบหลุด เธอรีบแก้ตัวทันที หน้าหวานแดงกล่ำราวกับลูกตำลึง  ป๊อปยิ้มกริ่ม ทั้งเขิลทั้งอาย  ฟางอยู่ไม่ถูก รีบหยิบผ้าเช็ดตัว หยิบเสื้อผ้า แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป   เธอไปยืนตบหน้าเรียกสติตัวเองอยูพักใหญ่ ก่อนจะอาบน้ำ 

 

 

 

 

 

                    ป๊อปไม่มั่นใจ เดินมาหยุดอยู่ที่กระจก มองร่างของตัวเอง แล้วค่อยๆยิ้มออกมา 

 

 

 

 

 

                    " ก็แซ่บจริงนิหวาาา  "  ป๊อปรู้สึกภูมิใจในตัวเองมากกก  

 

 

 

 

 

 

                    ณ ห้องๆหนึ่งในโรงแรมม่านรูด  แก้วนั่งขู่เขาอยู่ข้างเตียง เธอนั่งอุดหนูตัวเอง เมื่อเียงครวญครางจากห้องข้างๆมันดังเล็ดลอนเข้ามาในห้องของเธอ 

 

 

 

 

 

                    " แก้ว " โทโมะเองก็อยู่ไม่ค่อยสุข  กอย่างว่าแหละอารมณ์ของผู้ชาย อยู่ในบรรยากาศที่เป็นใจแบบนี้ ใครมันจะห้ามอารมณ์ไหว  ยิ่งอยู่ด้วยกันกับผู้หญิงอีก  โอ้ยยยไม่อยากจะพูด 

 

 

 

 

                    " ... "  แก้วหลับตาปี๋ รีบเอามืออุดหนูตัวเอง  เธอหรี่ตามองโทโมะ  แค่เห็นหน้าของเขา เธอก็กลัวหมดแล้ว 

 

 

 

 

 

                    " แก้ว "  โทโมะขึ้นไปบนเตียงแล้วครานเข้าไปหาแก้ว  เขาทนไม่ไหวแล้ว มันฝืนอารมณ์ของตัวเองไม่ได้แล้ว ยิ่งได้ยินเสียงร้องครวญครางของผู้หญิง ใจเขาแทบขาด 

 

 

 

 

                    " อย่านะ "  แก้วน้ำตาซึม  ตัวสั่นไปหมด 

 

 

 

 

                    " แต่ชั้ล "เขาเอิ่มมือจะไปแตะร่างของเธอ แต่พอเห็นร่างบางที่สั่นเทาก็นึกสงสาร ถ้าเธอไม่ยอมเขาคงไม่กล้าจะขืนใจเธอหรอก 

 

 

 

 

                    " นายนอนในห้องนี่นะ  เดี๋ยวชั้ลไปนอนข้างนอกเอง " แก้วเช็ดน้ำตาหมาดๆ แล้วลุกขึ้นยืน จะเดินออกไป โทโมะจับข้อมือของเธอไว้   แก้วสะดุ้งโหยง เธอรีบแกะมือโทโมะออก แต่เหมือนว่าเขาจะกำแน่นขึ้น  แก้วร้องไห้ ปล่อยโฮออกมา 

 

 

 

 

                    " อย่านะ  ฮืออ ฮือออ ฮืออ "  แก้วร้องไห้จนตัวสั่นไปหมด 

 

 

 

 

                    " จะร้องทำไม  ชั้ลจะออกไปนอนข้างนอกเอง  ประสาททท "  โทโมะรีบเปลี่ยนโหมดเป็นกวนประสาททันที  ไม่อยากให้แก้วเครียดไปกว่านี่  เดี๋ยวเธอจะช็อคตายซะก่อน

 

 

 

 

 

                    " อ้าวหรอ " แก้วหน้าเหวอ 

 

 

 

                    " หรือเธออยากจะให้ชั้ลนอนที่นี่ " โทโมะแกล้งทำหน้าหื่นใส่แก้ว 

 

 

 

 

 

                    " ไม่ ! " แก้วยื่นคำขาด เธอผลักร่างสูงออกจากห้องแล้วรีบล็อคประตูทันที