เพราะว่ารัก
เขียนโดย 
sunyo
วันที่ 12 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.52 น.
แก้ไขเมื่อ 22 เมษายน พ.ศ. 2558 15.40 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
7) คู่ปรับ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
วันนี้ ภายในห้องทำงานรวมดูเงียบสงบผิดปกติจากวันก่อนๆ เพราะเพื่อนซี้ของสาวหน้าสวยกับเพื่อนชายของคู่อริ ได้เดินทงไปทำงานที่ต่างจังหวัด มีเพียงสาวสวยๆน่าทะนุทะถนอม นั่งไขว้ห้างทาปากอยู่ที่โต๊ะตัวเอง ใช่ว่าเธอจะรู้สึกเงียบเหงาอะไรหรอก หากแต่เธอกลับรู้สึกสบายหู สบายตา สบายอารมณ์ที่ได้อยู่ลำพัง
" โธ่ววว ห้องทำงานของอีแก้ว อะไรจะสบายได้ถึเีพียงนี้ " แก้วผสานมือเข้าด้วยกัน แล้วเงยหน้ามองไปรอบๆห้อง รอยยิ้มกรุ่มกริ่มบนใบหน้าของเธอ มั่นช่างหน้าหมั่นไส้อะไรเช่นนั่น ร่างบางถอยเสื้อคลุม แล้วหมุนติ้วๆกลางอากาศ ก่อนจะโยนไปที่โซฟา จากนั้นก็เดินไปปลับองศาแอร์ให้เย็นขึ้น
" โอ้ววว นี่ชั้ลอยู่เมืองนอกใช่มั้ย " เธอพูดเพ้อเจ้ออยู่คนเดียว ก่อนจะสะบัดตูดงอนไปหาข้อมูลของทองกวาว
ความเป็นอยู่ของแก้วในวันนี้มันช่างแตกต่งจากเพื่อนรักของเธอเหลือเกิน
" อีพี่ป๊อป มาช่วยชั้ลถือกระเป๋าหน่อยสิ ! " ฟางที่ลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ถึงสองใบเริ่มเมื่อยมือ จึงเรียกให้ป๊อปที่เดินนำเธอไปไกลมาช่วย ซึ่งสภาพของเธอมันต่างจากป๊อปมาก ที่พาแค่เป้สะพายใบเดียว
" แล้วใครสั่งให้พามามากๆวะ ไปทำงานนะโว้ย ไม่ใช่จะย้ายบ้าน " ป๊อปหันหลังมาโวยวายฟาง ฟางขึงมองหน้าป๊อปอย่างไม่พอใจ อากาศก็ร้อน เหงื่อก็ไหลเยิ้ม หน้าสวยๆที่เธออุส่าห์ลุกขึ้นตื่นมาตั้งแต่ตีห้าเพื่อมาแต่งหน้า ตอนนี้ครีมมันละลายกลายเป็นสายเหงื่อไปเรียบร้อยแล้ว
" มันเป็นคุณสมบัติข้อหนึ่งของผู้หญิงสวยที่ต้องใช่ของเยอะ " ฟางเบ้ปากใส่ แล้วเชิดหน้าขึ้น
" นี่ถ้าเธอสวยนะ บนโลกใบนี้คงจะมีแต่นางฟ้านางสวรรค์ " ป๊อปมองไปรอบๆลานรอขึ้นรถทัวร์
"ตกลงจะช่วยไม่ช่วย ! " ฟางไม่อยากจะต่อปากต่อคำ เพราะร้อนมาก
" การช่วยเหลือผู้ไม่มีความสามารถ มันก็เป็นคุณสมบัติข้อหนึ่งของเทพบุตรสุดหล่อมากอย่างชั้ล " ป๊อปเดินมาลากกระเป๋าของฟาง แล้วเดินนำหน้าไป ฟางแบะปาก แล้วพูดล้อเลียนป๊อปเบา
" เชิญขึ้นรถได้เลยครับบบบ " กระเป๋ารถเรียกผู้โดยสารขึ้นรถ ฟาง ป๊อป ที่ไม่เคยขึ้นรถทัวร์มาก่อน โดยเบียดจนเซไปเซมา ยิ่งตัวเล็กๆแบบฟาง ยิ่งโดนเบียด
" โอ้ยย แล้วเมื่อไหร่จะได้ขึ้นเนี่ย " ฟางเริ่มโวยวาย
" ก้าวขาสั่นๆของเธอขึ้นไปบนบันไดสิคะ ยืนเป็นได้กระดานอยู่แบบนี้ จะได้ขึ้นรถมั้ยครับ " จะขึ้นไปก่อนแล้วทิ้งฟางเอาไว้ เขาก็กลัวว่าคนจะมองว่าเขาไม่ใช่สุภาพบุรุษ
" จิ๊ " ฟางหมั่นไส้ป๊อป สะบัดหน้าเดินขึ้นรถไป เธอแกล้งเบียดอีกคนจนก้าวขาขึ้นรถไปได้หนึ่งคั่น ป๊อปกลัวว่าฟางจะโดนเบียดตกจากรถเลยรีบขึ้นตามหลังฟางไป
" ว้าย ! " แล้วขาเล็กๆของเธอที่สวมใส่รองเท้าส้นสูงอยู่ก็ก้าวพลาดไม่ถึงบันไดขั้นสุดท้าย ตัวบางเอียงมาด้านหลังจนใกล้จนหงายหลังล้มลง แต่ดชคดีที่มีร่างสูงอย่างป๊อปซ้อนอยู่
ปี๊นนนน ด้วยความตกใจป๊อปอีกอ้ามือไปรับร่างบางเอาไว้ แต่แต่มือของเขากลับไปถูกอะไรบางอย่างของเธอ
"ไอป๊อป ! มึงแตะอั้งกูหรอ " ฟางรีบขึ้นไปยืนตั้งหลักก่อนจะหันกลับมาด่าป๊อปที่ยืนหน้าเหวออยู่
" เดี๊ยวนะ เมื่อกี่ที่โดนนี้คือนมมึงหรอ " ป๊อปตาค้าง ทั้งยืนมึนอึ้งอยู่ ผู้โดยสารภายในรถชะเง้อมองทั้งคู่ที่ทะเลาะกัน
" อีบ้า อีโรคจิต อีวิปริต " ฟางอายจนหน้าแดง รีบไปนั่งที่ตัวเอง ส่วนป๊อปก็เดินขึ้นรถไปหาที่ตัวเองในสภาพที่ยังมึนๆอยู่
" แม่ง เสือกได้นั่งใกล้กันอีก " ป๊อปเดินเข้ามาหาฟางที่นั่งหันหน้ามองไปข้างทาง ก่อนจะนั่งลง
" ซวย ซวยโครตๆซวยสุดๆ ซวยที่สุดเท่าที่เคยเจอมา " ฟางบ่น จนถึงตอนนี้เธอยังไม่เข้าใจว่าทำไมบอสถึงจองตั๋วรถทัวร์ให้เธอกับไอป๊อป ซึ่งแต่ก่อนมันเคยเป็นตั๋วเครื่องบินตลอด
" นี่ๆ " ป๊อปใช้นิ้วชี้สะกิดแขนฟางที่นั่งกอดอกหันหน้าไปทางอื่น ฟางหันหน้ากลับมา " ขอบโทษนะที่บอกว่าเธอเป็นไม้กระดาน ขอถอนคำพูดแล้วกัน " ป๊อปดูหน้าหื่นมาก ณเวลานี้ ฟางเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าป๊อปจะพูดตรงขาดนี้ ป๊อปยังคงยิ้มข้างอยู่ ก่อนที่มือของเขาจะค่อยๆเลื่อนขึ้นมาเสมอหน้าของเธอ
ปี๊นๆ ป๊อปทำมือเหมือนบีบอะไรบางอย่าง
" เต็มมือพอดีเลย เนอะ " ป๊อปหื่น ฟางทุบทีแขนป๊อป เธออายจนแทบจะกระโดดลงทางหน้าต่าง
" อีทุเรศ อีโรคจิต หึ่ยยยย อีอุบาทททท " ฟางอายจนหน้าแดงไปหมด ป๊อปก็นั่งยิ้มไม่หยุด
บนโซฟาภายในห้องทำงาน ร่างบางนอนไขว้ห้างกระดิกเท้าอย่างสบายอารมณ์ เธอใส่หูฟังนอนฟังเพลงอย่างสบายใจเฉิ่ม
" แต่อย่ามาจิ๊จ๊ะให้มันมากไปมันจะเป็นบ้า เรื่องเล็กจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ หากเปลี่ยนเป็นจ๊ะจ๋าจะดีกว่ามั้ย ฉันว่าเข้าท่าแต่ถ้าจิ๊จ๊ะฉันก็ต้องไป " แก้วเริ่มจะเต้นในท่านอน มือของเธอโบกสะบัดไปมาอย่างสบายอารมณ์ โดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยว่ามีใครหนึ่งคนที่เดินเข้าห้องม และยืนมองเธออยู่
" ไอป๊อปอยู่ไหนนนน " ชายยหนุ่มยืนตะโกนใส่หญิงสาวที่นอนฟังเพลงอยู่
" ถ้าไม่ฟังจะถามทำไม ไม่ไว้ใจจะคบทำไม " เธอปรับสีหน้ามาเป็นคนเศร้า โทโมะยืนสายหัวไปมารับไม่ได้
" หยุดฟังเพลงสักสองนาทีได้มั้ยยยยย " เขาตะโกนอีกครั้ง
" หยุด หยุดชีวตหยุดกับคนนี้ แม้ว่าใครจะดีสักแค่ไหน หยุดหยุดความรักทั้งหัวใจ หยุดอยู่กับเธอคนเดียววว "แกวร้องต่อ โทโมะสูดลมหายใจเข้าอย่างแรง
" โอ้ยยยยยยย !!" แล้วตะโกนออกมาดังๆ
" โอ๊ย โอ๊ยย อยากจะกินกลืนเอ่ย กลืนกินเธอทั้งตัวไม่อยากเหลือไว้ให้ใครได้กลิ่น " เธอยังไม่รู้เรื่อง
" จะบ้าตายยยแล้วโว้ยยย ได้ยินชั้ลมั้ยยยย "
" ยังทำบ้า ทำบ้า ทำบ้าอะไรรรร ยิ่งอยากลืมมมเท่าไหร่ ยิ่งทำให้มันจนจำ " แก้วยังไม่ได้ยิน
" หึ้ยยยย " เขาทั้งโมโห ทั้งขัดใจ ตึงหูฟังของแก้วออกจนหญิงสาวตกใจดีดตัวลุกขึ้นมา
" มันเจ็บจะขาดใจอยู่ตรงหน้าเธออออ แต่ต้องเก็บไว้ไม่แสดงว่าเสียใจ " แก้วแกล้ง เธอทำสีหน้าเจ็บปวด มือของเธอกำหมัดกุมที่หัวใจ โทโมะเหลือกตามองแก้ว หง้างหมัดอยากจะเข้าไปต่ยแก้วสักฉาดสองฉาดด้วยความหมั่นไส้
"ถ้ายังไม่หยุดร้อยเพลง ชั้ลจะจูบ ทั้งจูบทั้งดูด " โทโมะหื่นใส่ แก้วนิ่งไปโดยปริยาย
" เข้ามามีอะไร " แก้วเดินหนีเธอหน้าซีดขึ้นมาทันที โทโมะยิ้มกริ่มเมื่อรู้ว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่า
" ชั้ลมาหาไอป๊อป มันอยู่ไหน ไม่มาทำงานหรอ " โทโมะถาม
" ไปทำงานนอกสถานที่ แล้วไม่ต้องถามนะว่าไปที่ไหน เพราะชั้ลไม่บอก " แก้วพูดจบก็เปิดเอกสารอ่าน โทโมะดึงเอกสารออกมาแล้วปิดมันลง
" ชั้ล ต้อง การ จะเจอ ไอป๊อป " โทโมะพูดเน้นทุกคำ
" เอาไว้คุยกันวันหลังนะ วันนี้ชั้ลต้องอกพื้นที่ไม่มีเวลามาคุยเรื่องไร้สาระ " แก้วหยิบกระเป๋า แกวเดินไปหยิบเสื้อคลุม ก่อนจะเดินจ้ำๆ ออกจากห้องไปอย่างเร็ว โทโมะถอนหายใจแล้วรีบเดินตามแก้วไป
" ชั้ลจำเป็นต้องคุยกับมัน บอกที่อยู่มันหน่อยนะ " โทโมะวิงวอน แต่แก้วไม่สนใจ เพราะกลัวจะเสียงานเธอกดรีโมตรถ ก่อนจะเข้าไปนั่งฝั่งคนขับ โทโมะไม่รอชารีบขึ้นไปนั่งฝั่งข้างคนขับ
" ไม่บอกก็ไม่เป็นไร ชั้ลจะตามรังควาญเธอไปทุกที" โทโมะพูด แก้วไม่สนใจ เพราะคิดวาตัวเองเอาอยู่ ออกรถไปโดยที่มีโทโมะติดรถไปด้วย
ในรถทัวร์ ฟางสะอิดสะเอียดป๊อปจนแทบจะอ้วก โดยที่ป๊อปไม่รู้ตัว เขานอนหลับสนิท แต่ศรีษะของเขากลับตกลงมาหนุนไหล่มนของร่างบาง น้ำลายบูดยืดไหล่จนบนไหล่ของเธออย่างต่อเนื่อง ฟางผลักหัวป๊อผออกจากบ่าของตัวเอง แต่ไม่นานป๊อปก็กลับมานอนหนุมไหลเธออีก
" ทำไมฟ้าถึงได้แกล้งลูกช้างแบบนี้หละเพคะะะ" ฟางแทบจะร้องไห้ ผักไปกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ป๊อปก็ยังจะกลับมานอนหนุมไหล่เธอเหมือนเดิม น้ำลายก็ไหลย้อนจนไหล่เธอเปียกไปหมด
" ไอสกมก ไอสกปรก " ฟางขยะแขยง เธอถอยรองเท้าส้นสูงของตัวเองมาวางไว้ระหว่างบ่าของเธอกับหัวของป๊อป
เอี๊ยดด แรงเบรคของรถมันทำให้ป๊อปหน้าขมำ ใบหน้าหล่อกระแทกกันส้นสูงของฟางช้ำ
" โอ้ยย "เขาร้องเสียงหลง ก่อนจะลืมตาตื่นขึ้นมา
" เห้ยย ทำบ้าอะไรเนี่ย " ป๊อปตกใจเมื่อส้นสูงของางมันกลิ้งตกลงมาบนตักเขา
" หมอนไง เอาไว้รองหัวนาน " ฟางพูดอย่างหน้าตาเฉย
" นี่มันของต่ำนะ เอามาไว้ที่สูงได้ยังไง " ป๊อปโวย
" แล้วใครมันใช้ให้นายมานอนหนุนไหล่ชั้ลหละ " ฟางไม่ยอม
" ชั้ลไม่ได้อยากจะหนุนไหล่เธอนักหรอกนะ เข้าใจมั้ยว่าชั้ลหลับ แล้วชั้ลก็ไม่รู้เรื่อง " ป๊อปขึ้นเสียง
" เออ ทีหลังก็นอนให้มันดีๆ หันหน้าไปทางอื่น ชั้ลจะได้ไม่หาหมอนหนุนให้อีก " ฟางโวย
" เออ " ป๊อปตะคอก ฟางทำจมูกยู้ยี่
" ปากเหม็นน้ำลายบูด แหวะ " ฟางเอามือปิดจมูก
" ฮาาาาาาาาาาาาาา " ป๊อปดึงมือเรียวออก แล้วพ่นลมปากใส่จมูกปาก ฟางรีบกลั้นหายใจอย่างเร็ว
" จะทะเลาะกันอีกนานมั้ยครับ กูจะนอนนน !!" ผู้ชายที่นั่งข้างหลังทั้งคู่ ลุกขึ้นมาด่า
" ขอโทษครับ / ค่ะ " แล้วศึกก็สงบลง
บ้านหลังใหญ่ใหญ่มาก ใหญ่จนแทบจะเรียกว่าคฤหาส์ได้เลย รถเต่าของแก้วจอดอยู่หน้ารั่วบ้านหลังนี้ ทั้งคู่มองผ่านประตูรั้วเข้าไปในบ้าน แก้วตาค้างมองบ้านตาไม่กระพริบ
" เค้ามีลูกชายมั้ยวะ " แก้วเริ่มเพ้อ โทโมะหันกลับมามองแก้ว
" เช็คเบ้าหน้าตัวเองก่อนครับ "เขากวนใส่ แก้วแทบจะสำลักคำพูดของโทโมะมันทำให้อารมณ์ของเธอหมดไปทันที
" เป็นผู้ชายอย่าขี้เสือก " แก้วสวนกลับ
" แล้วตกลงพาชั้ลมาที่นี่ทำไม " โทโมะไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืด
" นั่นไง เสือกอีกแระ "นี่ก็เล่นไม่เลือก โทโมะเซ็ง แกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆแก้ว แก้วถอยหน้าหนี
"มาทำงาน " แก้วตอบสั่นๆแล้วเดินลงจากรถไป โทโมะตามลงมา
" งานอะไร " โทโมะถาม
" ไม่ยุ่งได้มั้ย เรื่องคนอื่นเนี่ย " แก้วแกล้งอีก
" ก็ปากแบบนี้แหละ ถึงได้ไม่มีใครเอา " อ้าววววว นี่ก็พูดจี้ปมเค้าอีก
แก้วมองโทโมะด้วยหางตาก่อนจะกดกริ่งที่หน้าบ้าน ไม่เกิน 2 นาที ประตูรั่วก็เปิดออกโดยอัตโนมัติ แก้วเดินกลับไปขึ้นรถ พร้อมกับโทโมะแล้วขับเข้าไปในบ้าน
" หนูแก้วใช่มั้ยลูกกก " ไม่ทันที่แก้วจะจอดรถก็มีผู้หญิงสูงไว เดินเข้ามาหา แก้วรีบลงจากรถ แล้วยกมือไหว้ญิงคนนั้น โทโมะงงได้แต่ยกมือไหว้ตาม
"หนูช่วยแม่หน่อยนะลูกนะ แม่ใจจะขาดอยู่แล้ว ช่วยตามหาทองกวาวให้แม่หน่อยนะ "แม่ร่ำไห้ จับมือแก้วเอาไว้ โทโมะตกใจ แก้วอึ้งไป
" แก้วช่วยแน่นอนคะแม่ แต่แม่ต้องหยุดร้อง แล้วให้ขอมูลกับแก้วก่อนนะคะ " แก้้วปลอบ ทองล้ากลั้นสะอื้นแล้วพาแก้วไปนั่งที่ห้องรับแขก โทโมะเดินตามไปติดๆ
" ทองกวาวเค้าหนีแม่ไปแล้วลูกกก "แม่ร้องอีกแล้ววว แก้วหนักใจ
" เค้าพอจะมีบ้านพัก หรือมีเพื่อนที่ไหนบ้างหรือเปล่าคะ " แก้วถาม
" ไม่มีลูกไม่มี ไม่มีบ้านพักที่ไหน ส่วนเพื่อน แม่ก็โทรหาทุกคนแล้ว แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าทองกวาวหายไปไหน "
" พ่อบอกว่า เธอรักอยู่กับคนที่ชื่อคร้าว "แก้วพูด
" ใช่ แต่แม่ก็กีดกั้น จนทองกวาวทนไม่ได้ เลยหนีไป " ทองล้าพูดทั้งน้ำตา
" ก็สมควร " โทโมะพูดไปตรงๆ แก้วทองล้า หันมามองหน้าโทโมะ ทองล้ารู้สึกผิดร้องไห้หนักเข้าไปอีก
" ช่วยนั่งฟังเฉยๆได้มั้ย " แก้วดุ โทโมะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
" แล้วถ้าเจอทองกวาว แม่จะให้เค้าสองคนคบหากันหรือเปล่าคะ " แก้วพูดต่อ
" ยอมลูกยอม แม่ยอมหมดทุกอย่างแล้ว ขอแค่ให้ทองกวาวกลับคืนมา " ทองล้าพูดทั้งน้ำตา
" โอเคคะ งั้นคุณแม่ใจเย็นๆนะคะ แก้วจะพาทองกวาวกลับมาหาคุณแม่อย่างเร็วที่สุดคะ แก้วสัญญา " แก้วจับมือทองล้าเพื่อให้กำลังใจ ทองล้ายิ้มทั้งน้ำตา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
